Η ερχόμενη ανατροπή του κόσμου

Η ρωσική στρατηγική ενώπιον του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού

Γράφει ο Τιερί Μεϊσάν 

Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία)

Απόδοση Κριστιάν

Η επίθεση των Αγγλο-Σαξόνων εναντίον της Ρωσίας, παίρνει τη μορφή ενός οικονομικού και χρηματοπιστωτικού πολέμου. Ωστόσο, η Μόσχα ετοιμάζεται για τις ένοπλες εχθροπραξίες αναπτύσσοντας την αυτάρκεια της γεωργίας της και πολλαπλασιάζοντας τις συμμαχίες της. Για τον Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan), μετά τη δημιουργία του χαλιφάτου στο Λεβάντε, αναμένεται η Ουάσιγκτον να παίξει ένα νέο χαρτί το Σεπτέμβριο στην Αγία Πετρούπολη. Η ικανότητα της Ρωσίας να διατηρήσει τη εσωτερική σταθερότητα της, τότε, θα καθορίσει την πορεία των γεγονότων.

Την επίθεση που κατευθύνουν οι Αγγλοσάξονες  (ΗΠΑ, Βρετανία και Ισραήλ) για να κυριαρχήσουν τον κόσμο συνεχίζεται σε δύο ταυτόχρονες γραμμές: τόσο η δημιουργία της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» (Greater Middle East) με ταυτόχρονη επίθεση στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη, όσο και με την απομόνωση της Ρωσίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της κρίσης που οργάνωσαν στην Ουκρανία.

Σε αυτό τον αγώνα ταχύτητας, φαίνεται ότι η Ουάσινγκτον θέλει να επιβάλει το δολάριο ως  ενιαίο νόμισμα στην αγορά του φυσικού αερίου, της κατεξοχήν πηγής ενέργειας του εικοστού πρώτου αιώνα, με τον τρόπο με τον οποίο το επέβαλλε στη αγορά του πετρελαίου[1].

Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν καλύπτουν σχεδόν καθόλου τον πόλεμο στη Ντονμπάς (Donbass) και ο πληθυσμός τους αγνοεί το μέγεθος των μαχών, την στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ, τον αριθμό των αμάχων θυμάτων, το κύμα των προσφύγων. 

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μεταχειρίζονται αντίθετα τα γεγονότα στο Μαγρέμπ και στην Εγγύς Ανατολή, παρουσιάζοντας τα , είτε ως αποτέλεσμα μιας δήθεν «Αραβικής Άνοιξης» (δηλαδή, στην ουσία, μια ανάληψη της εξουσίας από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους), είτε ως καταστροφική συνέπεια ενός εξ ιδίων βίαιου πολιτισμού. Περισσότερο από ποτέ, θα ήταν αναγκαίο να έρθουν σε βοήθεια στους Άραβες, ανίκανους να ζήσουν ειρηνικά εν απουσία των δυτικών εποίκων.

Η Ρωσία είναι σήμερα η κύρια δύναμη ικανή να οδηγήσει την Αντίσταση στον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό.

Διαθέτει τρία εργαλεία:

• τις χώρες BRICS, μια συμμαχία οικονομικών αντιπάλων, οι οποίοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν η μια χωρίς την άλλη,
• τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης, μια στρατηγική συμμαχία με την Κίνα για τη σταθεροποίηση της Κεντρικής Ασίας, και τέλος,
• την Οργάνωση της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας, μια στρατιωτική συμμαχία μεταξύ πρώην σοβιετικών κρατών.

Στη σύνοδο κορυφής της Fortaleza (Βραζιλία), που πραγματοποιήθηκε από 14 έως 16 Ιουλίου, οι χώρες BRICS προχώρησαν με ένα μεγάλο βήμα, αναγελώντας τη δημιουργία ενός νομισματικού αποθεματικού ταμείου (κυρίως κινέζικο) και μιας Τράπεζας BRICS, ως εναλλακτικές λύσεις για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη Παγκόσμια Τράπεζα, συνεπώς για το σύστημα-δολαρίο [ 2 ].

Πριν ακόμα ανακοινωθεί, οι Αγγλοσάξονες είχαν συντάξει την απάντηση τους:

τη μετατροπή του τρομοκρατικού δικτύου Αλ-Κάιντα σε χαλιφάτο προκειμένου να προετοιμάσουν ταραχές ανάμεσα σε όλους τους μουσουλμανικούς λαούς της Ρωσίας και της Κίνας [ 3 ]. 

Συνέχισαν την επίθεσή τους στη Συρία και την επέκτειναν τόσο στο Ιράκ όσο και στο Λίβανο. 

Αντίθετα, απέτυχαν να εκτοπίσουν ένα μέρος των Παλαιστινίων προς την Αίγυπτο και να αποσταθεροποιήσουν ακόμη περισσότερα την περιοχή. 

Τέλος, κρατιούνται μακριά από το Ιράν για να δώσουν στον πρόεδρο Χασάν Ροχάνι την ευκαιρία να αποδυναμώσει το αντι-ιμπεριαλιστικό ρεύμα των Χομεϊνιστών.

Δύο ημέρες μετά την ανακοίνωση των BRICS, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν τη Ρωσία για την κατάρριψη της πτήσης MH17 των Malaysia Airlines πάνω από τη Ντονμπάς, σκοτώνοντας 298 άτομα.

Με αυτή τη βάση, καθαρά αυθαίρετη, ανάγκασαν τους Ευρωπαίους να έρθουν σε οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας. 

Θέτοντας το εαυτό του ως δικαστήριο, το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δίκασε και καταδίκασε τη Ρωσία, χωρίς το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο και χωρίς να της παρέχει τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Επέβαλλε «κυρώσεις» κατά του χρηματοπιστωτικού συστήματος της.

Συνειδητοποιήμενη ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν εργάζονται για τα συμφέροντα των λαών τους, αλλά για αυτά των Αγγλοσαξόνων, η Ρωσία μάσησε τα λόγια της και απαγόρεψε μέχρι στιγμής στον εαυτό της να μπει στον πόλεμο στην Ουκρανία. 

Υποστηρίζει με όπλα και πληροφορίες τους  αντάρτες, και φιλοξενεί περισσότερους από 500.000 πρόσφυγες, αλλά αρνείται να στείλει στρατεύματα και να μπει στη σύγκρουση.

Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα επέμβει έως ότου η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών εξεγερθεί κατά του προέδρου Πέτρου Ποροσένκο, έστω ακόμη και να εισβάλει στη χώρα μετά την πτώση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ.

Αντιμέτωπη με τον οικονομικό πόλεμο, η Μόσχα επέλεξε να απαντήσει με παρόμοια μέτρα, αλλά που αφορούν τον τομέα της γεωργίας, και όχι της χρηματοπιστωτικής.

Δύο σκέψεις οδήγησαν σε αυτή την επιλογή:

• πρώτον, βραχυπρόθεσμα, οι άλλες χώρες BRICS μπορούν να μετριάσουν τις συνέπειες των δήθεν «κυρώσεων»,
• από την άλλη πλευρά, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, η Ρωσία ετοιμάζεται για πόλεμο και προτίθεται να αποκαταστήσει πλήρως τη γεωργία για να μπορεί να ζήσει σε αυτάρκεια.

Επιπλέον, οι Αγγλοσάξονες έχουν προγραμματίσει να παραλύσουν τη Ρωσία από μέσα. 

Πρώτα,  ενεργοποιώντας μέσω του Ισλαμικού Εμιράτου (ΙΕ), τρομοκρατικές ομάδες στο εσωτερικό του μουσουλμανικού πληθυσμού της και επίσης οργανώνοντας μια μιντιατική διαμαρτυρία στη διάρκεια της εκστρατείας των δημοτικών εκλογών της 14ης Σεπτεμβρίου. 

Τεράστια χρηματικά ποσά έχουν δοθεί σε όλους τους υποψηφίους της αντιπολίτευσης στις τριάντα μεγαλύτερες πόλεις που στοχεύονται, ενώ τουλάχιστον 50.000 Ουκρανοί ταραξίες , ανάμεικτοι με τους πρόσφυγες, ομαδοποιούνται αυτές τις ημέρες στην Αγία Πετρούπολη. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν τη διπλή ρωσική υπηκοότητα. 

Πρόκειται σαφώς να αναπαράγονται στην επαρχία οι  διαμαρτυρίες που έγιναν στη Μόσχα μετά τις εκλογές του Δεκέμβριου 2011  -με επιπλέον βία-, και να τεθεί η χώρα στη διαδικασία μιας έγχρωμής επανάστασης  την οποία ευνοούν ορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και ένα μέρος της άρχουσας τάξης.

Για αυτό το σκοπό, η Ουάσιγκτον διόρισε νέο πρεσβευτή στη Ρωσία, τον John Tefft, ο οποίος είχε προετοιμάσει την «Επανάσταση των Ρόδων» στη Γεωργία και το πραξικόπημα στην Ουκρανία.

Σημαντικό θα είναι για τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν να μπορεί να εμπιστεύεται τον πρωθυπουργό του  Ντμίτρι Μεντβέντεφ, τον οποίον η Ουάσινγκτον ήλπιζε να προσλάβει για να τον ανατρέψουν.

Λαμβάνοντας υπόψη τον άμεσο κίνδυνο, η Μόσχα φέρεται να κατάφερε να πείσει το Πεκίνο να δεχθεί την προσχώρηση της Ινδίας αντί αυτής του Ιράν (αλλά και εκείνες του Πακιστάν και της Μογγολίας) στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO). 

Η απόφαση θα πρέπει να δημοσιοποιηθεί κατά τη σύνοδο κορυφής στη Ντουσάνμπε (Τατζικιστάν), στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου. 

Θα πρέπει να θέσει τέλος στη σύγκρουση που θέτει αντίπαλους εδώ και αιώνες την Ινδία και την Κίνα και να ξεκινήσουν μια στρατιωτική συνεργασία. 

Αυτή η αναστροφή, εάν επιβεβαιωθεί, θα θέσει επίσης τέρμα στο ταξίδι του μέλιτος μεταξύ Νέου Δελχί και Ουάσιγκτον, που ήλπιζε να αποστασιοποιηθεί η Ινδία από τη Ρωσία, ιδίως δίνοντας της πρόσβαση σε πυρηνικές τεχνολογίες. 

Η προσχώρηση του Νέου Δελχί είναι επίσης στοίχημα για την ειλικρίνεια του νέου πρωθυπουργού του, Ναρένδρα Μόδι, ενώ κρέμεται από πάνω του η καχυποψία ότι ενθάρρυνε την αντι-μουσουλμανική βία το 2002 στο Gujarat όπου ήταν τότε πρωθυπουργός.

Περαιτέρω, η ένταξη του Ιράν, που αποτελεί πρόκληση ενώπιον της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να φέρει στον SCO μια ακριβή γνώση των κινήσεων των τζιχαντιστικών κινήματων και των τρόπων για την αντιμετώπισή τους. 

Και πάλι, αν επιβεβαιωθεί, θα μείωνε την προθυμία του Ιράν να διαπραγματευτεί μια παύση με το «Μεγάλο Σατανά» που οδήγησε το Ιράν να εκλέξει το σεΐχη Χασάν Ροχάνι στην προεδρία. 

Θα ήταν ένα στοίχημα για την εξουσία του Ανώτατου Ηγέτη της Ισλαμικής Επανάστασης Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.

Στην ουσία, αυτές οι εντάξεις θα σηματοδοτούν την έναρξη της ανατροπής του κόσμου της Δύσης προς την Ανατολή [ 4 ]. 

Παραμένει ότι  αυτή η εξέλιξη θα πρέπει να προστατεύεται στρατιωτικά. 

Είναι ο ρόλος του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO), που σχηματίστηκε  γύρω από τη Ρωσία, αλλά στον οποίον δεν ανήκει η Κίνα. 

Σε αντίθεση με το ΝΑΤΟ, αυτή η οργάνωση είναι μια κλασική συμμαχία, συμβατή με το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δεδομένου ότι κάθε μέλος διατηρεί το δικαίωμα να φύγει, οπότε θελήσει. 

Βάση αυτής της ελευθερίας, η Ουάσινγκτον έχει δοκιμάσει τους τελευταίους μήνες να αγοράσει ορισμένα μέλη, όπως την Αρμενία.

Ωστόσο, η χαοτική κατάσταση στην Ουκρανία φαίνεται να έχει ψυχράνει εκείνους που ονειρεύονταν μια αμερικανική «προστασία».

Η ένταση λοιπόν είναι πιθανό να αυξηθεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες.

[1] « Qu’ont en commun les guerres en Ukraine, à Gaza, en Syrie et en Libye ? », par Alfredo Jalife-Rahme, Traduction Arnaud Bréart, La Jornada (Mexique), Réseau Voltaire, 7 août 2014.

[2] « Vers une nouvelle architecture financière », par Ariel Noyola Rodríguez, Réseau Voltaire, 1er juillet 2014. “Sixth BRICS Summit : Fortaleza Declaration and Action Plan”, Voltaire Network, 16 July 2014.

[3] « Un djihad mondial contre les BRICS ? », par Alfredo Jalife-Rahme, Traduction Arnaud Bréart, La Jornada (México), Réseau Voltaire, 18 juillet 2014.

[4] “Russia and China in the Balance of the Middle East : Syria and other countries”, by Imad Fawzi Shueibi, Voltaire Network, 27 January 2012.

Πηγή Infognomon
http://kostasxan.blogspot.gr/2014/08/blog-post_263.html