ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΒΟΜΒΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ !!!
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΣΤΟ ΣτΕ !!!
Διαβάστε στη συνέχεια ολόκληρο το κείμενο της προσφυγής :
ΚΑΤΑ
1. - Του Ελληνικού Δημοσίου, νόμιμα εκπροσωπούμενου.
2- Του κ. Υπουργού των Οικονομικών που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα.
3. - Του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα.
4. - Του άρθρου 4 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
5. - Του άρθρου 5 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
6. - Του άρθρου 7 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
7. - Του άρθρου 22 παρ. 6 N. 4223/31 -12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
8. - Του άρθρου 38 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013) και
9. -Του άρθρου 39Ν. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013).
ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ
Του Ν.Π.Δ.Δ. που εδρεύει στην Κόρινθο με την επωνυμία «ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ» , νόμιμα εκπροσωπούμενου.ΚΑΤΑ
1. - Του Ελληνικού Δημοσίου, νόμιμα εκπροσωπούμενου.
2- Του κ. Υπουργού των Οικονομικών που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα.
3. - Του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα.
4. - Του άρθρου 4 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
5. - Του άρθρου 5 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
6. - Του άρθρου 7 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
7. - Του άρθρου 22 παρ. 6 N. 4223/31 -12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
8. - Του άρθρου 38 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013) και
9. -Του άρθρου 39Ν. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013).
Α’ Αρθρο 4 και 5 N. 4223/31-12-2013
Σύμφωνα
προς το άρθρο 1 παρ. 3, «ο ΕΝ.Φ.Ι.Α ισούται με το άθροισμα του κύριου
φόρου επί του κάθε ακινήτου και του συμπληρωματικού φόρου επί της
συνολικής αξίας των δικαιωμάτων επί των ακινήτων του υποκειμένου στον
φόρο».
Ο κύριος φόρος, σύμφωνα προς το άρθρο 4 υπολογίζεται αυτοτελώς για κάθε κτίσμα ή γήπεδο (εντός ή εκτός σχεδίου πόλεως ή οικισμού) του φορολογούμενου.
Ο υπολογισμός του φόρου επί των κτισμάτων γίνεται βάσει της γεωγραφικής θέσης, της επιφάνειας, της χρήσης, της παλαιότητας, του ορόφου και του αριθμού προσόψεων του κτίσματος, ενώ για τα γήπεδα λαμβάνεται υπόψη η γεωγραφική θέση, ο συντελεστής δόμησης, η επιφάνεια, η πρόσοψη, η χρήση, η άρδευση. Ο συμπληρωματικός φόρος, σύμφωνα προς το άρθρο 5, υπολογίζεται επί της συνολικής αξίας των ακινήτων του φορολογούμενου, η αξία των οποίων υπολογίζεται δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 32 του ν. 3842/2020. Για τα φυσικά πρόσωπα προβλέπεται κλίμακα προοδευτικών συντελεστών με αφορολόγητη αξία 300.000 ευρώ, ενώ δεν υπάγεται σε συμπληρωματικό φόρο η αξία των γηπέδων. Τα νομικά πρόσωπα φορολογούνται με αναλογικό συντελεστή (596ο ή 2,5%ο), γωρκ αφορολόγητη α£ία.
Ο τρόπος υπολογισμού του κύριου φόρου, με συντελεστή φόρου εκπεφρασμένο σε ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο κτίσματος ή γηπέδου, αντί με αναλογικό συντελεστή (ή κλίμακα συντελεστών) επί της αξίας του ακινήτου.
Περαιτέρω, με την επάλληλη (διπλή) επιβολή δύο φόρων επί του ίδιου αντικειμένου, αλλά με διαφορετική βάση υπολογισμού, η άνω διπλή φορολόγηση παραβιάζει την αρχή της καθολικότητας και ισότητας του φόρου, διότι το Σύνταγμα απαγορεύει τη διπλή ταυτόχρονη φορολόγηση του αυτού φορολογικού αντικειμένου , και η αντίθετη φορολογική ρύθμιση παραβιάζει το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος (Φορολογική ισότητα και φορολογική δικαιοσύνη), το άρθρο 17 του Συντάγματος (Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας) , το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος (Τις γενικές αρχές της ισότητας) και το άρθρο 25 του Συντάγματος (Αρχή της αναλογικότητας).
Ο κύριος φόρος, σύμφωνα προς το άρθρο 4 υπολογίζεται αυτοτελώς για κάθε κτίσμα ή γήπεδο (εντός ή εκτός σχεδίου πόλεως ή οικισμού) του φορολογούμενου.
Ο υπολογισμός του φόρου επί των κτισμάτων γίνεται βάσει της γεωγραφικής θέσης, της επιφάνειας, της χρήσης, της παλαιότητας, του ορόφου και του αριθμού προσόψεων του κτίσματος, ενώ για τα γήπεδα λαμβάνεται υπόψη η γεωγραφική θέση, ο συντελεστής δόμησης, η επιφάνεια, η πρόσοψη, η χρήση, η άρδευση. Ο συμπληρωματικός φόρος, σύμφωνα προς το άρθρο 5, υπολογίζεται επί της συνολικής αξίας των ακινήτων του φορολογούμενου, η αξία των οποίων υπολογίζεται δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 32 του ν. 3842/2020. Για τα φυσικά πρόσωπα προβλέπεται κλίμακα προοδευτικών συντελεστών με αφορολόγητη αξία 300.000 ευρώ, ενώ δεν υπάγεται σε συμπληρωματικό φόρο η αξία των γηπέδων. Τα νομικά πρόσωπα φορολογούνται με αναλογικό συντελεστή (596ο ή 2,5%ο), γωρκ αφορολόγητη α£ία.
Ο τρόπος υπολογισμού του κύριου φόρου, με συντελεστή φόρου εκπεφρασμένο σε ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο κτίσματος ή γηπέδου, αντί με αναλογικό συντελεστή (ή κλίμακα συντελεστών) επί της αξίας του ακινήτου.
Περαιτέρω, με την επάλληλη (διπλή) επιβολή δύο φόρων επί του ίδιου αντικειμένου, αλλά με διαφορετική βάση υπολογισμού, η άνω διπλή φορολόγηση παραβιάζει την αρχή της καθολικότητας και ισότητας του φόρου, διότι το Σύνταγμα απαγορεύει τη διπλή ταυτόχρονη φορολόγηση του αυτού φορολογικού αντικειμένου , και η αντίθετη φορολογική ρύθμιση παραβιάζει το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος (Φορολογική ισότητα και φορολογική δικαιοσύνη), το άρθρο 17 του Συντάγματος (Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας) , το άρθρο 4 παρ. 1 του Συντάγματος (Τις γενικές αρχές της ισότητας) και το άρθρο 25 του Συντάγματος (Αρχή της αναλογικότητας).
Άλλωστε
η απόφαση 1972/ 2012 Ολ. ΣτΕ επί της συναφούς ρυθμίσεως του άρθρου 53
N. 4021/2011 που ελήφθη με μικρή πλειοψηφία έκρινε ότι ένας τέτοιος
φόρος είναι Συνταγματικός ανεκτός μόνον επειδή ήτο έκτακτος, αντιθέτως ο
ένδικος φόρος είναι τακτικός, μόνιμος και διπλός ταυτοχρόνως και
προσβάλλει την Αρχής της φορολογικής ισότητας και Δικαιοσύνης, το
δικαίωμα ιδιοκτησίας οδηγώντας σε υπερφορολόγηση που οδηγεί σε δήμευση
των ακινήτων,
Η ένδικος ρύθμιση δεν λαμβάνει υπ* όψιν το σύνολο της ακίνητης περιουσίας σε συνδυασμό με το εισόδημα , δεν προβλέπει αφορολόγητο για την πρώτη κατοικία, δημιουργεί οικονομικές ανισότητες με αποτέλεσμα υπερφορολόγηση των ακινήτων με διαδοχικούς και επικαλυπτόμενους φόρους που οδηγεί ουσιαστικά σε εκποίηση - δήμευση των ακινήτων όσων δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ένδικες φορολογικές τους υποχρεώσεις και πλήττει κυρίως τις φτωχότερες τάξεις με τελικό αποτέλεσμα να χαθεί ~ να εκποιηθεί η μικρή ιδιοκτησία.
Αρθρο 7 N. 4223/2013
Με το άρθρο 7 εισάγεται εισοδηματικό κριτήριο επί φόρου επιβαλλόμενου επί της περιουσίας. Το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε, με την απόφασή του της 22.6.1995 (BVerfGE, 93, 121), μεταξύ άλλων, ότι η επιβολή φόρου
ακίνητης περιουσίας, παραλλήλως προς άλλους υφισταμένους φόρους, δεν πρέπει να θίγει τον πυρήνα του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, καθώς και ότι ο φόρος πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται ετησίως από τα εισοδήματα τα οποία προέρχονται κατά συνήθη χρήση από την περιουσία αυτή.
Περαιτέρω, με αφετηρία την παραδοχή ότι το εισόδημα το οποίο προκύπτει από την περιοδική εκμετάλλευση της περιουσίας πρέπει μεν να συμβάλλει στην κάλυψη των δημοσίων βαρών, συγχρόνως, όμως, ένα τμήμα του πρέπει να παραμένει εις χείρας του φορολογούμενου, έθεσε το σχετικό όριο στο ήμισυ του άνω εισοδήματος από την ακίνητη περιουσία, υπό την έννοια ότι η συνολική φορολογική επιβάρυνση της ακίνητης περιουσίας δεν μπορεί να υπερβαίνει, κατά προσέγγιση, το ήμισυ του εισοδήματος που παράγεται από αυτή (Halbtdlungsgnmdsatz, αρχή της «διαιρέσεως εις το ήμισυ»).
Συναφώς, το Γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο (Conseil Constitutionnel) έκρινε, με την 98-405 DC απόφασή του της 29.12.1998 επί του φόρου αλληλεγγύης επί της (κινητής και ακίνητης) περιουσίας (Impôt de Solidarité sur la Fortune), ότι ο άνω φόρος κατοχής της περιουσίας πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται διά των εισοδημάτων που παράγει αυτή και, συνεπώς, για να είναι η φορολόγηση της περιουσίας συνταγματικώς ανεκτή, πρέπει η κατοχή της να συνδέεται και με παραγωγή εισοδήματος (βλ., σχετ., Ευ. Μπακάλη, Φορολογικοί Περιορισμοί της Ιδιοκτησίας, Αθήνα, 2008).
Περαιτέρω, για την αναγνώριση της «έκπτωσης» από τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. τίθεται ως πρόσθετη προϋπόθεση «ο φορολογούμενος, ή ο/η σύζυγος και τα εξαρτώμενα τέκνα της οικογένειας του να μην έχουν ή να μην ευθύνονται με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία».
Η άνω πρόσθετη προϋπόθεση παρίσταται αντίθετη με τον σκοπό της ρύθμισης, ο οποίος, είναι η μείωση ή απαλλαγή από τον φόρο προσώπων που βρίσκονται σε «οικονομική αδυναμία πληρωμής» του, δεδομένου ότι η ύπαρξη ληξιπρόθεσμων οφειλών συνιστά τεκμήριο έλλειψης χρηματικών πόρων από πλευράς του οφειλέτη, και όχι ένδειξη οικονομικής του δυνατότητας για την καταβολή του ΕΝ.Φ.Ι.Α., λαμβανομένων υπόψη και των διοικητικών και ποινικών κυρώσεων που αντιμετωπίζουν τα πρόσωπα που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, καθώς και των προβλεπόμενών από τον Κ.Ε.Δ.Ε. μέτρων διοικητικής εκτέλεσης σε βάρος της περιουσίας τους.
Εξ άλλου, η σύνδεση τυχόν απαλλαγών ή μειώσεων από τον φόρο με κριτήρια μη συνδεόμενα με το είδος και την αξία του αντικειμένου του φόρου (ακίνητη περιουσία) ή με την προσωπική φοροδοτική ικανότητα του υποκειμένου στον φόρο, δηλαδή με το ατομικό ή οικογενειακό του εισόδημα, ή με τη συνολική αξία της περιουσίας του, δεν βρίσκεται σε αρμονία ούτε με το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος.
Βάσει των ανωτέρω παραβιάσθη κατάφορα το άρθρο 4 παρ. 1,2 και 5 του Συντάγματος που επιβάλλει ισότιμη και αδιάκριτη συμμετοχή των πολιτών στα δημόσια βάρη με την νομοθέτηση αυθαιρέτων διακρίσεων στην συμμετοχή αυτή ανάλογα με το είδος της ακίνητης περιουσίας τους ως αστικής ή εκτός σχεδίου , υπέρ της μιας κατηγορίας φορολογουμένων και σε βάρος μιας άλλης, μέσω της διπλής φορολόγησης της δεύτερης δηλαδή των κατόχων αστικής ακίνητης περιουσίας και δη τόσον επί των εχόντων έσοδα (από ιδιόχρηση ή εκμίσθωση), όσον και επί εκείνων των ακινήτων που δεν έχουν έσοδα (ημιτελή ή κενά και αχρησιμοποίητα ή εγκαταλελειμμένα λόγω δομικής βλάβης).
Το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5) ρητά προβλέπει την αναλογική φορολογική επιβάρυνση των πολιτών (ανάλογα με τις δυνάμεις τους) που είναι το συνολικό εισόδημα του κάθε πολίτη, αντίθετα το νομοσχέδιο επιβάλλει πολλαπλά φορολογικά βάρη υπολογισμένα με εκθετική μαθηματική επιβάρυνση ( δήθεν προοδευτική) με βάση την απλή κατοχή απρόσωπης ακίνητης περιουσίας, με απόλυτη αντικειμενική αδυναμία εκποίησής της που προκαλείται από την ίδια την ληστρική φορολογική επιβάρυνσή της.
Παραβιάζεται δε ταυτοχρόνως και το άρθρο 17 παρ. 1 του Συντάγματος μέσω της κατάλυσης του πυρήνα του ιδιοκτησιακού δικαιώματος των πολιτών αφού εξομοιώνεται η ακίνητη περιουσία που δεν ιδιοχρησιμοποιείται ή δεν είναι εκμισθωμένη και συνεπώς δεν αποφέρει εισόδημα με εκείνη που αποφέρει εισόδημα με την ιδιοχρησιμοποιήσή της ή την εκμίσθωσή της.
Αρθρο 22 παο. 6 N 4223/31-12-2013
Με το άνω άρθρο τροποποιήθηκε η περίπτωση Β’ του άρθρου 22 του Κ.Φ.Ε. και ορίζεται ότι «οι δαπάνες εκπίπτουν εφόσον αντιστοιχούν σε πραγματική συναλλαγή και η αξία της συναλλαγής δεν κρίνεται κατώτερη ή ανώτερη της αγοραίας».
Με την ρύθμιση αυτή ο Νομοθέτης επιβάλλει στα πρόσωπα που αναπτύσσουν στην Ελλάδα επιχειρηματική δραστηριότητα συγκεκριμένο τρόπο διαμόρφωσης του τιμήματος στις μεταξύ τους συναλλαγές από τον οποίο δεν μπορούν να αποστούν ούτε προς τα άνω ούτε προς τα κάτω, με αποτέλεσμα η ρύθμιση αυτή να θίγει την Συνταγματικός κατοχυρωμένη αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων η οποία είναι απόρροια του δικαιώματος συμμετοχής στην οικονομική ζωή της χώρας (άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος ) και , τις αρχές της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων (άρθρο 28 ΣυνθΛΕΕ) και της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών (άρθρο 56 ΣυνθΛΕΕ).
ΆΡΟΡΟ 38 N. 4223/2013
Με την παράγραφο 3 του άρθρου ορίζεται, μεταξύ άλλων, ότι τα πρόσωπα που διετέλεσαν Διευθύνοντες Σύμβουλοι, Πρόεδροι και μέλη του Δ.Σ. των θυγατρικών της ΕΟΜΜΕΧ ΑΕ, οι οποίες αναφέρονται στην παρ. 1 του άρθρου 16 του ν. 4038/2012, από τις 1.1.2010 μέχρι και τη λύση των εταιρειών αυτών και τον διορισμό των εκκαθαριστών «δεν διώκονται ποινικά για αδικήματα, των οποίων η αντικειμενική υπόσταση συνίσταται στη μη καταβολή από τις ανωτέρω εταιρίες των ασφαλιστικών εισφορών υπέρ του ΙΚΑ και όλων εν γένει των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης ανεξαρτήτως του χρόνου που αυτές κατέστησαν απαιτητές, καθώς και στη μη καταβολή των πάσης φύσεως χρεών, φόρων, τελών, εισφορών, δασμών, προσαυξήσεων και προστίμων προς το Δημόσιο ή Ν.Π.Δ.Δ. ανεξαρτήτως του χρόνου βεβαίωσης αυτών», το δε «αξιόποινο των ανωτέρω αδικημάτων των εν λόγω προσώπων εξαλείφεται και παύει η ποινική δίωξη».
Η ρύθμιση αυτή συνιστά αμνηστία η οποία παρέρχεται μόνον υπό τους όρους των παραγράφων 3 και 4 του άρθρου 47 του Συντάγματος και συνεπώς η σχετική ρύθμιση είναι αντισυνταγματική αλλά ταυτοχρόνως παραβιάζει και το άρθρο 5 του Συντάγματος με την άνιση αυτή μεταχείριση προσώπων και κοινωνικών ομάδων και τάξεων (τραπεζίτες, πολίτες, διοικητές ΔΕΚΟ κ.λ.π.).
Αρθρο 39 του N. 4223/2013
Με την ρύθμιση του άνω άρθρου αντικαθίσταται το άρθρο 5 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ν. 4174/2013, εφεξής «ΚΦΔ») και ορίζεται ότι η κοινοποίηση πράξεων «που εκδίδει η Φορολογική Διοίκηση προς φορολογούμενο ή άλλο πρόσωπο, γίνεται εγγράφως ή ηλεκτρονικώς», προβλέπεται δε ότι η κοινοποίηση της πράξης «συντελείται εφόσον:
(α) κοινοποιηθεί ηλεκτρονικά, σύμφωνα με τις οικείες διατάξεις του ν.3979/2011 ή στο λογαριασμό του εν λόγω προσώπου ή του νομίμου αντιπροσώπου του ή του φορολογικού εκπροσώπου του στο πληροφοριακό σύστημα της Φορολογικής Διοίκησης, την οποία ακολουθεί ηλεκτρονική ειδοποίηση στη δηλωθείσα διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του, ή (β) αποσταλεί με συστημένη επιστολή στην τελευταία δηλωθείσα ταχυδρομική διεύθυνση κατοικίας ή επαγγελματικής εγκατάστασης του εν λόγω προσώπου, ή (γ) επιδοθεί στο εν λόγω πρόσωπο, κατά τις διατάξεις του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, μόνο εφόσον δεν είναι δυνατή η επίδοση με άλλον τρόπο, Η κοινοποίηση σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, κατά το προηγούμενο εδάφιο, θεωρείται νόμιμη, εφόσον γίνει στην τελευταία δηλωθείσα στη Φορολογική Διοίκηση διεύθυνση κατοικίας ή επαγγελματικής εγκατάστασης του εν λόγω προσώπου».
Ειδικώς, αν η πράξη αφορά νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα, η κοινοποίηση μπορεί να συντελείται και με παράδοση της πράξης «στην έδρα ή εγκατάσταση του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας στην Ελλάδα, με υπογεγραμμένη απόδειξη παραλαβής από υπάλληλο του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας». Επίσης, προβλέπεται ότι «η νομιμότητα της κοινοποίησης δεν θίγεται στην περίπτωση παραίτησης των προσώπων του προηγούμενου εδαφίου, εφόσον κατά το χρόνο της κοινοποίησης, δεν είχε γνωστοποιηθεί στη φορολογική διοίκηση ο διορισμός νέου νομίμου ή φορολογικού εκπροσώπου».
Περαιτέρω, ορίζεται ότι «πράξη που αποστέλλεται με συστημένη επιστολή θεωρείται ότι έχει νομίμως κοινοποιηθεί μετά την παρέλευση δεκαπέντε (15) εργάσιμων ημερών από την ημέρα αποστολής, εάν η ταχυδρομική διεύθυνση του παραλήπτη κατά τα ανωτέρω βρίσκεται στην Ελλάδα. Σε περίπτωση που η
ταχυδρομική διεύθυνση είναι εκτός Ελλάδας, η πράξη θεωρείται ότι έχει κοινοποιηθεί νομίμως μετά την παρέλευση τριάντα εργάσιμων (30) ημερών από την ημέρα ^αποστολής της συστημένης επιστολής . ... Στις περιπτώσεις της ηλεκτρονικής κοινοποίησης στο λογαριασμό φυσικού, νομικού προσώπου ή νομικής οντότητας ... , η πράξη θεωρείται ότι έχει νομίμως κοινοποιηθεί μετά την παρέλευση δέκα ημερών από την ανάρτησή της στο λογαριασμό του προσώπου το οποίο αφορά η επίδοση και την ηλεκτρονική ειδοποίηση του στην δηλωθείσα διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του, εφόσον δεν προκύπτει προγενέστερος χρόνος παραλαβής της».
Η ηλεκτρονικής κοινοποίηση επί του συναφούς ζητήματος της δυνατότητας κοινοποίησης με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο εκκαθαριστικών σημειωμάτων φόρου εισοδήματος με τις επ’αυτών ατομικές ειδοποιήσεις χρέους, έχει γίνει δεκτό με την 443/2012 γνωμοδότηση του ΝΣΚ λόγω της αδυναμίας «έγχαρτης» απόδειξης της γενόμενης ηλεκτρονικής κοινοποίησης ενώπιον του Δικαστηρίου (δεδομένου ότι τα επιτρεπτά αποδεικτικά έγγραφα του δικαστικού φακέλου είναι «έγχαρτα» και, μάλιστα, τα αποδεικτικά επίδοσης των εγγράφων καταρτίζονται από συγκεκριμένα όργανα και κατά συγκεκριμένο τύπο που ορίζεται ρητώς στις διατάξεις των άρθρων 47 επ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας), ενέργειες για τις οποίες προβλέπεται στον νόμο προθεσμία αρχόμενη από της επίδοσης, όπως η άσκηση ενδίκου βοηθήματος, καθίστανται, κατ’ αποτέλεσμα, απρόθεσμες .
Επομένως η δια συστημένης επιστολής αποσταλείσα από τη Φορολογική Διοίκηση προς φορολογούμενο ή άλλο πρόσωπο, πράξη «θεωρείται ότι έχει νομίμως κοινοποιηθεί» μετά την παρέλευση 15 ή 30 ημερών από την ημέρα αποστολής της, αναλόγως της κατοικίας του παραλήπτη, και στις περιπτώσεις της ηλεκτρονικής κοινοποίησης, μετά την παρέλευση 10 ημερών «από την ανάρτησή της στο λογαριασμό του προσώπου το οποίο αφορά η επίδοση στο πληροφοριακό σύστημα της Φορολογικής Διοίκησης και την ηλεκτρονική ειδοποίηση του στην δηλωθείσα διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του, εφόσον δεν προκύπτει προγενέστερος χρόνος παραλαβής της», είναι μη νόμιμη.
Το δικαίωμα του πολίτη για παροχή έννομης προστασίας από τα Δικαστήρια αποτελεί θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα (άρθρο 20 παρ.1 του Συντάγματος), το οποίο κατοχυρώνεται και από την κυρωθείσα με το ν.δ. 53/1974 Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης του 1950 για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α. άρθρα 6 και 13) υπό τη διατύπωση της «δίκαιης δίκης», αποτελεί δε θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου.
Περαιτέρω, συμφώνως προς την αρχή της αναλογικότητας, που απορρέει από την έννοια και τους θεσμούς του κράτους δικαίου και καθιερώνεται ρητώς από το Σύνταγμα (άρθρο 25 παρ. 1), επιτρεπτώς επιβάλλονται από τον κοινό νομοθέτη περιορισμοί στην άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων μόνον εφόσον είναι αναγκαίοι και συνάπτονται προς τον υπό του νόμου επιδιωκόμενο σκοπό. Τέλος, κατά την αρχή της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, η οποία συνιστά και γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης, (βλ. και αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 13.3.2007, [C-432/05, Unibet], της 6.5.2010, [C-145/08 - C-149/08,
συνεκδικασΟείσες υποθέσεις] και της 15.4.2008, [C-268/06, Impact],βλ. και ΣτΕ Ολομ. 3741/2011), σε κάθε κράτος μέλος εναπόκειται να καθορίσει τα αρμόδια δικαστήρια και να ρυθμίσει τις δικονομικές λεπτομέρειες που αποσκοπούν στη διασφάλιση των δικαιωμάτων τα οποία οι πολίτες αντλούν από το δίκαιο της Ένωσης, οι δικονομικές δε αυτές λεπτομέρειες δεν επιτρέπεται να καθιστούν πρακτικώς -αδύνατη ή εξαιρετικώς δυσχερή την άσκηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από την έννομη τάξη της Ένωσης.
Υπ’ αυτό, επομένως, το πρίσμα, το προτεινόμενο τεκμήριο νόμιμης κοινοποίησης οδηγεί σε συνέπειες τέτοιας έντασης - ουσιαστικώς στον νομοθετικό αποκλεισμό της δικαστικής προστασίας - οι οποίες παραβιάζουν τις ανωτέρω αρχές.
Ανεξαρτήτως των ανωτέρω, κατά το άρθρο 66 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, η προθεσμία για την άσκηση προσφυγής κατά πράξεων της Φορολογικής Διοίκησης αρχίζει, σε περίπτωση ρητής πράξης, «(α) για εκείνους τους οποίους αφορά: ι. από την κατά νόμο επίδοσή της σε αυτούς, ή ϋ. σε κάθε άλλη περίπτωση, από τότε που αυτοί έλαβαν αποδεδειγμένος πλήρη γνώση του περιεχομένου της, και (β) για τους τρίτους: ί. από τη δημοσίευσή της, αν δεν προβλέπεται από το νόμο άλλος ειδικότερος τρόπος γνωστοποίησής της, ή η. σε κάθε άλλη περίπτωση, από τότε που αυτοί έλαβαν αποδεδειγμένος πλήρη γνώση του περιεχομένου της». Συνεπώς, σε περίπτωση κοινοποίησης πράξης με διαδικασία διαφορετική από την προβλεπόμενη στον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας διαδικασία επίδοσης, η προθεσμία για την άσκηση προσφυγής θα αρχίζει από τότε που ο διοικούμένος έλαβε πλήρη γνώση της.
Ειδικώς, ως προς τη ρύθμιση, σύμφωνα προς την οποία, «η νομιμότητα της κοινοποίησης δεν θίγεται στην περίπτωση παραίτησης» του νόμιμου ή φορολογικού εκπροσώπου νομικού προσώπου, «εφόσον κατά το χρόνο της
κοινοποίησης, δεν είχε γνωστοποιηθεί στη φορολογική διοίκηση ο διορισμός νέου νομίμου ή φορολογικού εκπροσώπου», είναι μη νόμιμη και αντισυνταγματική βάσει των ανωτέρω στις περιπτώσεις κατά τις οποίες τα ανωτέρω πρόσωπα έχουν ήδη παραιτηθεί κατά τον χρόνο κοινοποίησης, χωρίς να έχουν εκλεγεί ή διορισθεί νέα σε αντικατάστασή τους, διότι δεν νοείται κοινοποίηση σε νομικό πρόσωπο το οποίο στερείται οργάνων διοίκησης και εκπροσώπησης. Εξ άλλου, ρύθμιση που εισάγει πλάσμα δικαίου, σύμφωνα προς το οποίο, το νομικό πρόσωπο λαμβάνει γνώση όταν η κοινοποίηση γίνεται σε πρόσωπο που πλέον δεν το εκπροσωπεί, δεν είναι, κατά τα ανωτέρω, συνταγματικώς ανεκτή, όταν μάλιστα ο πολίτης ή η νομική οντότητα δεν έχει τα ίδια δικαιώματα επίδοσης των δικογράφων τους κλπ. εγγράφων και δηλώσεών τους προς το Ελληνικό Δημόσιο, ούτε τα ίδια έννομα αποτελέσματα που αντιθέτως έχει το Ελληνικό Δημόσιο κατά παράβαση του άρθρου 4 του Συντάγματος.
IV
Από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν ψηφιστεί από την Βουλή των Ελλήνων δεκάδες φορολογικοί νόμοι μεταξύ των οποίων ο N. 3842/2010 ,3943/2011, 4046/2012,
4093/2012, 4127/2013, 4172/2013, 4174/2013 κλπ.
Με τους νόμους αυτού μεσοσταθιακά επταπλασιάστηκε το φορολογικό βάρος των Ελλήνων κατά κεφαλή κατά την τελευταία τριετία .
Η φορολόγηση των πολιτών στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Στην Ελλάδα οι φορολογικοί συντελεστές, τόσο για τα νοικοκυριά όσο και για τις επιχειρήσεις, είναι υψηλότεροι από το μέσο όρο των χωρών τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της Ευρωζώνης,
Ο ΦΠΑ διαμορφώνεται στο 23% έναντι 21,5% στην Ε.Ε. και 20,5% στην Ευρωζώνη.
Ο ανώτερος συντελεστής φόρου εισοδήματος για τα φυσικά πρόσωπα στην Ελλάδα διαμορφώνεται στο 46% έναντι 39,5% στην Ε.Ε. και 44,5% στην Ευρωζώνη, ενώ ο ανώτερος συντελεστής φόρου για τα νομικά πρόσωπα στην Ελλάδα διαμορφώνεται στο 26% (έναντι 21,8% στην Ε.Ε. και 25,9% στην Ευρωζώνη.
Θα πρέπει επίσης να ληφθούν και τα εξής σχετικά με την υπερ-φορολόγηση των Ελλήνων πολιτών, ιδίως κατά την τελευταία τριετία.
1. Από το έτος 2010 αυξάνεται συνεχώς η φορολογία με αλλεπάλληλους φορολογικούς νόμους, όταν την ίδια περίοδο μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και η ανεργία ανεβαίνει. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει σε επιδείνωση των όρων διαβίωσης των πολιτών.
2. Οι ανώτατοι φορολογικοί συντελεστές για κάθε κατηγορία εισοδήματος στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτεροι, καθώς με την έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, επιβάλλεται επιπλέον φόρος από 1% έως 4%.
3. Ο φόρος εισοδήματος για μισθωτούς και συνταξιούχους έγει έως και επταπλασιαστεί από το 2010 μέχρι σήμερα, ενώ ο φόρος που θα πληρώσουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι αυξημένος έως και εννέα φορές.
4. Το συνολικό ποσό που πληρώνουν οι Φορολογούμενοι για τα ακίνητα επταπλασιάστηκε από το 2009 μέχρι σήμερα Φτάνοντας τα 3,5 δισ. ευρώ από μόλις 500 εκατ. Ευρώ
5. Στα ακίνητα προστέθηκε και ο φόρος υπεραξίας (15%).
6. Ο ΦΗΑ αυξήθηκε από το 2010 τέσσερις φορές κατά 5,5% μεσοσταΟμικά.
7. Τα τεκμήρια και τα τέλη κυκλοφορίας αυξήθηκαν από το 2010 δύο φορές, ενώ οι φόροι στα καύσιμα τρεις φορές.
8. Από τον Μάιο του 2010 επιβλήθηκε για πρώτη φορά φόρος στην κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος και από το 2011 και στο φυσικό αέριο Η εξίσωση των φορολογικών συντελεστών στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης οδήγησε σε αύξηση αυτών των φόρων κατά 450%.
Η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης έγινε, μεταξύ άλλων, για να χρηματοδοτηθούν οι δημόσιες δαπάνες που από το 2006 διαμορφώνονται σε υψηλότερα επίπεδα (ως ποσοστό του ΑΕΠ) σε σχέση με τον κοινοτικό μέσο όρο.
Σύμφωνα με τΐ]ν ακαδημαϊκή και εμπειρική έρευνα, η περαιτέρω άσκηση της φορολογικής επιβάρυνσης των ήδη βαριά φορολογούμενων, δεν συνεπάγεται περισσότερα φορολογικά έσοδα λ,όγω εξάντλησης τΐ]ς φοροδοτικής ικανότητας και ενίσχυσης της φοροδιαφυγής.
Οι επιπτώσεις τόσο της οικονομικής ύφεσης, όσο και του πρώτου μνημονίου αναλύονται σε μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδας (Ιουνίου 2012) . Συγκεκριμένα, εξετάζονται η κατανομή του εισοδήματος, ο δείκτης φτώχειας και ο διορθωμένος δείκτης φτώχειας. Με βάση τη μελέτη, η οικονομική ύφεση και τα μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής επηρέασαν σε διαφορετικό βαθμό τον κίνδυνο της φτώχιας ανά δημογραφική/ επαγγελματική κατηγορία. Τα ποσοστά αυτά διέφεραν σε σημαντικό βαθμό, ήδη πριν την κρίση (από 0,3% για τα νοικοκυριά με επικεφαλής μισθωτό στο Δημόσιο ή σε ΔΕΚΟ ή Τράπεζα, σε 51,1% για τα νοικοκυριά των οποίων ο επικεφαλής είναι άνεργος), ο δε κίνδυνος αυξήθηκε περισσότερο για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες.
Η σχετική φτώχεια (κατωτέρω πίνακας ) δεν έχει αυξηθεί πάρα πολύ κυρίως γιατί ορίζεται με βάση το διάμεσο εισόδημα, το οποίο έχει πέσει όπως και τα υπόλοιπα εισοδήματα. Εάν όμως σταθεροποιήσουμε τη γραμμή φτώχειας στο 2009 σε πραγματικούς αριθμούς (Πίνακας ), οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι σήμερα το 42% του πληθυσμού έχει πραγματικό εισόδημα χαμηλότερο από τη γραμμή φτώχειας του 2009.
ΠΙΝΑΚΑΣ : Σχετική Φτώχεια στα Χρόνια της Κρίσης
2009 2010 2011 2012 2013
Σύνολο 19,4% 19,3% 19,4% 20,4% 21,4%
Άνδρες 18,6% 18,7% 18,8% 20,1% 21,0%
Γ υναίκες 20,1% 19,9% 20,1% 20,7% 21,8%
Ηλικία
0-17 23,4% 23,9% 23,6% 26,8% 27,4%
18-29 26,4% 26,8% 27,2% 30,9% 32,8%
30-44 17,8% 18,1% 18,8% 21,3% 22,2%
45-64 16,4% 16,3% 17,3% 18,0% 19,0%
65+ 19,0% 17,8% 16,0% 10,5% 11,9%
Σε πρόσφατη δε έρευνα για την ακραία φτώχεια το 2012 φαίνεται πως το 28% των ανέργων δεν έχουν αρκετό εισόδημα ώστε να αγοράσουν ένα βασικό καλάθι αγαθών. Από το 2012 και μετά είναι έντονη η αύξηση της ανισότητας όπως φαίνεται και από τους δείκτες που προαναφέραμε (580/820 και Θΐπΐ) ενώ τα προηγούμενα έτη (2010 και 2011) δεν φαινόταν να αυξάνεται.
Σήμερα, οι φτωχοί είναι πολύ φτωχότεροι από ότι ήταν οι φτωχοί πριν αρχίσει η κρίση (Δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης ,άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος).
- Περνώντας από τις επιπτώσεις της κρίσης στις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας, οι συγγραφείς αναφέρουν ότι τα μέτρα λιτότητας συμπίεσαν την κατανομή εισοδήματος, καθιστώντας την λιγότερο άνιση, ενώ είχαν ανεπαίσθητη επίδραση στη φτώχεια, όπως μετριέται συμβατικά. Από την άλλη πλευρά, η συμπίεση της κατανομής του εισοδήματος έγινε με εξίσωση εισοδημάτων προς τα κάτω.
- Η συμβολή των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων ήταν κάθε άλλο παρά αμελητέα: το φτωχότερο δεκατημόριο συνεισέφερε 4,3% της συνολικής
εξοικονόμησης, το δεύτερο φτωχότερο 6,1%. Εάν ληφθεί υπόψη ότι το μερίδιο αυτών των δύο δέκατη μορίων στο συνολικό εισόδημα ήταν μικρότερο από τη συμμετοχή τους στα μέτρα λιτότητας (2,5% και 4,3% αντιστοίχως), προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι πλούσιοι, αν και σε απόλυτους όρους (σε ευρώ) συνεισέφεραν περισσότερο από τους φτωχούς, σε σχετικούς όρους (ως ποσοστό του εισοδήματος τους), συνυπολογιζομένης της επίδρασης του ΦΠΑ, οι φτωχοί κατ’ αναλογία συνεισέφεραν περισσότερο κατά 200% από τους πλούσιους .
Αναφορά στο ζήτημα της άνισης κατανομής των βαρών της προσαρμογής έκανε και το ΔΝΤ στην έκθεση, που συντάχθηκε στο πλαίσιο του άρθρου 4 του καταστατικού του ΔΝΤ (Article IV Consultation)27) τον περασμένο Μάιο. Σε αυτή, το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι οι ανεπαρκείς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είχαν σαν αποτέλεσμα η προσαρμογή να έχει επιτευχθεί κυρίως μέσω της ύφεσης και με άνιση κατανομή των βαρών. Το ΔΝΤ αναφέρει ότι το κύριο βάρος της προσαρμογής έχουν επωμιστεί οι μισθωτοί (κυρίως του ιδιωτικού τομέα) και οι συνταξιούχοι. Ως αιτίες αναφέρει την φοροδιαφυγή των πλουσίων και αυτοαπασχολούμενων, τη μη μετακύληση της μείωσης του κόστους εργασίας στις τιμές λόγω στρεβλώσεων στις αγορές αγαθών και την ανάληψη του κόστους των απολύσεων αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα.
Η έκθεση συμπεραίνει ότι, αποφασιστικές διορθωτικές αλλαγές απαιτούνται σε κάθε μία από αυτές τις περιοχές προκειμένου να επιτευχθεί μια πιο ισορροπημένη κατανομή του βάρους της προσαρμογής.
-Ο ΟΟΣΑ στην πρόσφατη έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, επιβεβαιώνει τις παραπάνω παρατηρήσεις εστιάζοντας στην αύξηση της σχετικής φτώχειας το 2012 ιδιαίτερα στους ανέργους, τα παιδιά, τους νέους ενήλικες (30-44 ετών) και τους φοιτητές.
Επειδή έχω έννομο συμφέρον για την άσκηση της παρούσας αίτησης ακύρωσης με την ιδιότητα μου ως Ν.Π.Δ.Δ. ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ.
Επειδή η αίτησή μου ακύρωσης είναι νόμιμη και βάσιμη σύμφωνα με το άρθρο 45 επ.
Π.Δ. 18/1989 και πρέπει να γίνει δεκτή.
Να κηρυχτούν αντισυνταγματικά και να ακυρωθούν:
1) Το άρθρο 4 N. 4223/33-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
2) Το άρθρο 5 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013).
3) Το άρθρο 7N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α287/31-12-2013).
4) Το άρθρο 22 παρ. 6 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013).
5) Το άρθρο 38 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013)
6) Το άρθρο 39Ν. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013). και
Η ένδικος ρύθμιση δεν λαμβάνει υπ* όψιν το σύνολο της ακίνητης περιουσίας σε συνδυασμό με το εισόδημα , δεν προβλέπει αφορολόγητο για την πρώτη κατοικία, δημιουργεί οικονομικές ανισότητες με αποτέλεσμα υπερφορολόγηση των ακινήτων με διαδοχικούς και επικαλυπτόμενους φόρους που οδηγεί ουσιαστικά σε εκποίηση - δήμευση των ακινήτων όσων δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ένδικες φορολογικές τους υποχρεώσεις και πλήττει κυρίως τις φτωχότερες τάξεις με τελικό αποτέλεσμα να χαθεί ~ να εκποιηθεί η μικρή ιδιοκτησία.
Αρθρο 7 N. 4223/2013
Με το άρθρο 7 εισάγεται εισοδηματικό κριτήριο επί φόρου επιβαλλόμενου επί της περιουσίας. Το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε, με την απόφασή του της 22.6.1995 (BVerfGE, 93, 121), μεταξύ άλλων, ότι η επιβολή φόρου
ακίνητης περιουσίας, παραλλήλως προς άλλους υφισταμένους φόρους, δεν πρέπει να θίγει τον πυρήνα του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, καθώς και ότι ο φόρος πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται ετησίως από τα εισοδήματα τα οποία προέρχονται κατά συνήθη χρήση από την περιουσία αυτή.
Περαιτέρω, με αφετηρία την παραδοχή ότι το εισόδημα το οποίο προκύπτει από την περιοδική εκμετάλλευση της περιουσίας πρέπει μεν να συμβάλλει στην κάλυψη των δημοσίων βαρών, συγχρόνως, όμως, ένα τμήμα του πρέπει να παραμένει εις χείρας του φορολογούμενου, έθεσε το σχετικό όριο στο ήμισυ του άνω εισοδήματος από την ακίνητη περιουσία, υπό την έννοια ότι η συνολική φορολογική επιβάρυνση της ακίνητης περιουσίας δεν μπορεί να υπερβαίνει, κατά προσέγγιση, το ήμισυ του εισοδήματος που παράγεται από αυτή (Halbtdlungsgnmdsatz, αρχή της «διαιρέσεως εις το ήμισυ»).
Συναφώς, το Γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο (Conseil Constitutionnel) έκρινε, με την 98-405 DC απόφασή του της 29.12.1998 επί του φόρου αλληλεγγύης επί της (κινητής και ακίνητης) περιουσίας (Impôt de Solidarité sur la Fortune), ότι ο άνω φόρος κατοχής της περιουσίας πρέπει να μπορεί να καταβάλλεται διά των εισοδημάτων που παράγει αυτή και, συνεπώς, για να είναι η φορολόγηση της περιουσίας συνταγματικώς ανεκτή, πρέπει η κατοχή της να συνδέεται και με παραγωγή εισοδήματος (βλ., σχετ., Ευ. Μπακάλη, Φορολογικοί Περιορισμοί της Ιδιοκτησίας, Αθήνα, 2008).
Περαιτέρω, για την αναγνώριση της «έκπτωσης» από τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. τίθεται ως πρόσθετη προϋπόθεση «ο φορολογούμενος, ή ο/η σύζυγος και τα εξαρτώμενα τέκνα της οικογένειας του να μην έχουν ή να μην ευθύνονται με ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία».
Η άνω πρόσθετη προϋπόθεση παρίσταται αντίθετη με τον σκοπό της ρύθμισης, ο οποίος, είναι η μείωση ή απαλλαγή από τον φόρο προσώπων που βρίσκονται σε «οικονομική αδυναμία πληρωμής» του, δεδομένου ότι η ύπαρξη ληξιπρόθεσμων οφειλών συνιστά τεκμήριο έλλειψης χρηματικών πόρων από πλευράς του οφειλέτη, και όχι ένδειξη οικονομικής του δυνατότητας για την καταβολή του ΕΝ.Φ.Ι.Α., λαμβανομένων υπόψη και των διοικητικών και ποινικών κυρώσεων που αντιμετωπίζουν τα πρόσωπα που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, καθώς και των προβλεπόμενών από τον Κ.Ε.Δ.Ε. μέτρων διοικητικής εκτέλεσης σε βάρος της περιουσίας τους.
Εξ άλλου, η σύνδεση τυχόν απαλλαγών ή μειώσεων από τον φόρο με κριτήρια μη συνδεόμενα με το είδος και την αξία του αντικειμένου του φόρου (ακίνητη περιουσία) ή με την προσωπική φοροδοτική ικανότητα του υποκειμένου στον φόρο, δηλαδή με το ατομικό ή οικογενειακό του εισόδημα, ή με τη συνολική αξία της περιουσίας του, δεν βρίσκεται σε αρμονία ούτε με το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος.
Βάσει των ανωτέρω παραβιάσθη κατάφορα το άρθρο 4 παρ. 1,2 και 5 του Συντάγματος που επιβάλλει ισότιμη και αδιάκριτη συμμετοχή των πολιτών στα δημόσια βάρη με την νομοθέτηση αυθαιρέτων διακρίσεων στην συμμετοχή αυτή ανάλογα με το είδος της ακίνητης περιουσίας τους ως αστικής ή εκτός σχεδίου , υπέρ της μιας κατηγορίας φορολογουμένων και σε βάρος μιας άλλης, μέσω της διπλής φορολόγησης της δεύτερης δηλαδή των κατόχων αστικής ακίνητης περιουσίας και δη τόσον επί των εχόντων έσοδα (από ιδιόχρηση ή εκμίσθωση), όσον και επί εκείνων των ακινήτων που δεν έχουν έσοδα (ημιτελή ή κενά και αχρησιμοποίητα ή εγκαταλελειμμένα λόγω δομικής βλάβης).
Το Σύνταγμα (άρθρο 4 παρ. 5) ρητά προβλέπει την αναλογική φορολογική επιβάρυνση των πολιτών (ανάλογα με τις δυνάμεις τους) που είναι το συνολικό εισόδημα του κάθε πολίτη, αντίθετα το νομοσχέδιο επιβάλλει πολλαπλά φορολογικά βάρη υπολογισμένα με εκθετική μαθηματική επιβάρυνση ( δήθεν προοδευτική) με βάση την απλή κατοχή απρόσωπης ακίνητης περιουσίας, με απόλυτη αντικειμενική αδυναμία εκποίησής της που προκαλείται από την ίδια την ληστρική φορολογική επιβάρυνσή της.
Παραβιάζεται δε ταυτοχρόνως και το άρθρο 17 παρ. 1 του Συντάγματος μέσω της κατάλυσης του πυρήνα του ιδιοκτησιακού δικαιώματος των πολιτών αφού εξομοιώνεται η ακίνητη περιουσία που δεν ιδιοχρησιμοποιείται ή δεν είναι εκμισθωμένη και συνεπώς δεν αποφέρει εισόδημα με εκείνη που αποφέρει εισόδημα με την ιδιοχρησιμοποιήσή της ή την εκμίσθωσή της.
Αρθρο 22 παο. 6 N 4223/31-12-2013
Με το άνω άρθρο τροποποιήθηκε η περίπτωση Β’ του άρθρου 22 του Κ.Φ.Ε. και ορίζεται ότι «οι δαπάνες εκπίπτουν εφόσον αντιστοιχούν σε πραγματική συναλλαγή και η αξία της συναλλαγής δεν κρίνεται κατώτερη ή ανώτερη της αγοραίας».
Με την ρύθμιση αυτή ο Νομοθέτης επιβάλλει στα πρόσωπα που αναπτύσσουν στην Ελλάδα επιχειρηματική δραστηριότητα συγκεκριμένο τρόπο διαμόρφωσης του τιμήματος στις μεταξύ τους συναλλαγές από τον οποίο δεν μπορούν να αποστούν ούτε προς τα άνω ούτε προς τα κάτω, με αποτέλεσμα η ρύθμιση αυτή να θίγει την Συνταγματικός κατοχυρωμένη αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων η οποία είναι απόρροια του δικαιώματος συμμετοχής στην οικονομική ζωή της χώρας (άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος ) και , τις αρχές της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων (άρθρο 28 ΣυνθΛΕΕ) και της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών (άρθρο 56 ΣυνθΛΕΕ).
ΆΡΟΡΟ 38 N. 4223/2013
Με την παράγραφο 3 του άρθρου ορίζεται, μεταξύ άλλων, ότι τα πρόσωπα που διετέλεσαν Διευθύνοντες Σύμβουλοι, Πρόεδροι και μέλη του Δ.Σ. των θυγατρικών της ΕΟΜΜΕΧ ΑΕ, οι οποίες αναφέρονται στην παρ. 1 του άρθρου 16 του ν. 4038/2012, από τις 1.1.2010 μέχρι και τη λύση των εταιρειών αυτών και τον διορισμό των εκκαθαριστών «δεν διώκονται ποινικά για αδικήματα, των οποίων η αντικειμενική υπόσταση συνίσταται στη μη καταβολή από τις ανωτέρω εταιρίες των ασφαλιστικών εισφορών υπέρ του ΙΚΑ και όλων εν γένει των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης ανεξαρτήτως του χρόνου που αυτές κατέστησαν απαιτητές, καθώς και στη μη καταβολή των πάσης φύσεως χρεών, φόρων, τελών, εισφορών, δασμών, προσαυξήσεων και προστίμων προς το Δημόσιο ή Ν.Π.Δ.Δ. ανεξαρτήτως του χρόνου βεβαίωσης αυτών», το δε «αξιόποινο των ανωτέρω αδικημάτων των εν λόγω προσώπων εξαλείφεται και παύει η ποινική δίωξη».
Η ρύθμιση αυτή συνιστά αμνηστία η οποία παρέρχεται μόνον υπό τους όρους των παραγράφων 3 και 4 του άρθρου 47 του Συντάγματος και συνεπώς η σχετική ρύθμιση είναι αντισυνταγματική αλλά ταυτοχρόνως παραβιάζει και το άρθρο 5 του Συντάγματος με την άνιση αυτή μεταχείριση προσώπων και κοινωνικών ομάδων και τάξεων (τραπεζίτες, πολίτες, διοικητές ΔΕΚΟ κ.λ.π.).
Αρθρο 39 του N. 4223/2013
Με την ρύθμιση του άνω άρθρου αντικαθίσταται το άρθρο 5 του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ν. 4174/2013, εφεξής «ΚΦΔ») και ορίζεται ότι η κοινοποίηση πράξεων «που εκδίδει η Φορολογική Διοίκηση προς φορολογούμενο ή άλλο πρόσωπο, γίνεται εγγράφως ή ηλεκτρονικώς», προβλέπεται δε ότι η κοινοποίηση της πράξης «συντελείται εφόσον:
(α) κοινοποιηθεί ηλεκτρονικά, σύμφωνα με τις οικείες διατάξεις του ν.3979/2011 ή στο λογαριασμό του εν λόγω προσώπου ή του νομίμου αντιπροσώπου του ή του φορολογικού εκπροσώπου του στο πληροφοριακό σύστημα της Φορολογικής Διοίκησης, την οποία ακολουθεί ηλεκτρονική ειδοποίηση στη δηλωθείσα διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του, ή (β) αποσταλεί με συστημένη επιστολή στην τελευταία δηλωθείσα ταχυδρομική διεύθυνση κατοικίας ή επαγγελματικής εγκατάστασης του εν λόγω προσώπου, ή (γ) επιδοθεί στο εν λόγω πρόσωπο, κατά τις διατάξεις του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, μόνο εφόσον δεν είναι δυνατή η επίδοση με άλλον τρόπο, Η κοινοποίηση σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, κατά το προηγούμενο εδάφιο, θεωρείται νόμιμη, εφόσον γίνει στην τελευταία δηλωθείσα στη Φορολογική Διοίκηση διεύθυνση κατοικίας ή επαγγελματικής εγκατάστασης του εν λόγω προσώπου».
Ειδικώς, αν η πράξη αφορά νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα, η κοινοποίηση μπορεί να συντελείται και με παράδοση της πράξης «στην έδρα ή εγκατάσταση του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας στην Ελλάδα, με υπογεγραμμένη απόδειξη παραλαβής από υπάλληλο του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας». Επίσης, προβλέπεται ότι «η νομιμότητα της κοινοποίησης δεν θίγεται στην περίπτωση παραίτησης των προσώπων του προηγούμενου εδαφίου, εφόσον κατά το χρόνο της κοινοποίησης, δεν είχε γνωστοποιηθεί στη φορολογική διοίκηση ο διορισμός νέου νομίμου ή φορολογικού εκπροσώπου».
Περαιτέρω, ορίζεται ότι «πράξη που αποστέλλεται με συστημένη επιστολή θεωρείται ότι έχει νομίμως κοινοποιηθεί μετά την παρέλευση δεκαπέντε (15) εργάσιμων ημερών από την ημέρα αποστολής, εάν η ταχυδρομική διεύθυνση του παραλήπτη κατά τα ανωτέρω βρίσκεται στην Ελλάδα. Σε περίπτωση που η
ταχυδρομική διεύθυνση είναι εκτός Ελλάδας, η πράξη θεωρείται ότι έχει κοινοποιηθεί νομίμως μετά την παρέλευση τριάντα εργάσιμων (30) ημερών από την ημέρα ^αποστολής της συστημένης επιστολής . ... Στις περιπτώσεις της ηλεκτρονικής κοινοποίησης στο λογαριασμό φυσικού, νομικού προσώπου ή νομικής οντότητας ... , η πράξη θεωρείται ότι έχει νομίμως κοινοποιηθεί μετά την παρέλευση δέκα ημερών από την ανάρτησή της στο λογαριασμό του προσώπου το οποίο αφορά η επίδοση και την ηλεκτρονική ειδοποίηση του στην δηλωθείσα διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του, εφόσον δεν προκύπτει προγενέστερος χρόνος παραλαβής της».
Η ηλεκτρονικής κοινοποίηση επί του συναφούς ζητήματος της δυνατότητας κοινοποίησης με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο εκκαθαριστικών σημειωμάτων φόρου εισοδήματος με τις επ’αυτών ατομικές ειδοποιήσεις χρέους, έχει γίνει δεκτό με την 443/2012 γνωμοδότηση του ΝΣΚ λόγω της αδυναμίας «έγχαρτης» απόδειξης της γενόμενης ηλεκτρονικής κοινοποίησης ενώπιον του Δικαστηρίου (δεδομένου ότι τα επιτρεπτά αποδεικτικά έγγραφα του δικαστικού φακέλου είναι «έγχαρτα» και, μάλιστα, τα αποδεικτικά επίδοσης των εγγράφων καταρτίζονται από συγκεκριμένα όργανα και κατά συγκεκριμένο τύπο που ορίζεται ρητώς στις διατάξεις των άρθρων 47 επ. του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας), ενέργειες για τις οποίες προβλέπεται στον νόμο προθεσμία αρχόμενη από της επίδοσης, όπως η άσκηση ενδίκου βοηθήματος, καθίστανται, κατ’ αποτέλεσμα, απρόθεσμες .
Επομένως η δια συστημένης επιστολής αποσταλείσα από τη Φορολογική Διοίκηση προς φορολογούμενο ή άλλο πρόσωπο, πράξη «θεωρείται ότι έχει νομίμως κοινοποιηθεί» μετά την παρέλευση 15 ή 30 ημερών από την ημέρα αποστολής της, αναλόγως της κατοικίας του παραλήπτη, και στις περιπτώσεις της ηλεκτρονικής κοινοποίησης, μετά την παρέλευση 10 ημερών «από την ανάρτησή της στο λογαριασμό του προσώπου το οποίο αφορά η επίδοση στο πληροφοριακό σύστημα της Φορολογικής Διοίκησης και την ηλεκτρονική ειδοποίηση του στην δηλωθείσα διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του, εφόσον δεν προκύπτει προγενέστερος χρόνος παραλαβής της», είναι μη νόμιμη.
Το δικαίωμα του πολίτη για παροχή έννομης προστασίας από τα Δικαστήρια αποτελεί θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα (άρθρο 20 παρ.1 του Συντάγματος), το οποίο κατοχυρώνεται και από την κυρωθείσα με το ν.δ. 53/1974 Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης του 1950 για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α. άρθρα 6 και 13) υπό τη διατύπωση της «δίκαιης δίκης», αποτελεί δε θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου.
Περαιτέρω, συμφώνως προς την αρχή της αναλογικότητας, που απορρέει από την έννοια και τους θεσμούς του κράτους δικαίου και καθιερώνεται ρητώς από το Σύνταγμα (άρθρο 25 παρ. 1), επιτρεπτώς επιβάλλονται από τον κοινό νομοθέτη περιορισμοί στην άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων μόνον εφόσον είναι αναγκαίοι και συνάπτονται προς τον υπό του νόμου επιδιωκόμενο σκοπό. Τέλος, κατά την αρχή της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, η οποία συνιστά και γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης, (βλ. και αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 13.3.2007, [C-432/05, Unibet], της 6.5.2010, [C-145/08 - C-149/08,
συνεκδικασΟείσες υποθέσεις] και της 15.4.2008, [C-268/06, Impact],βλ. και ΣτΕ Ολομ. 3741/2011), σε κάθε κράτος μέλος εναπόκειται να καθορίσει τα αρμόδια δικαστήρια και να ρυθμίσει τις δικονομικές λεπτομέρειες που αποσκοπούν στη διασφάλιση των δικαιωμάτων τα οποία οι πολίτες αντλούν από το δίκαιο της Ένωσης, οι δικονομικές δε αυτές λεπτομέρειες δεν επιτρέπεται να καθιστούν πρακτικώς -αδύνατη ή εξαιρετικώς δυσχερή την άσκηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από την έννομη τάξη της Ένωσης.
Υπ’ αυτό, επομένως, το πρίσμα, το προτεινόμενο τεκμήριο νόμιμης κοινοποίησης οδηγεί σε συνέπειες τέτοιας έντασης - ουσιαστικώς στον νομοθετικό αποκλεισμό της δικαστικής προστασίας - οι οποίες παραβιάζουν τις ανωτέρω αρχές.
Ανεξαρτήτως των ανωτέρω, κατά το άρθρο 66 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, η προθεσμία για την άσκηση προσφυγής κατά πράξεων της Φορολογικής Διοίκησης αρχίζει, σε περίπτωση ρητής πράξης, «(α) για εκείνους τους οποίους αφορά: ι. από την κατά νόμο επίδοσή της σε αυτούς, ή ϋ. σε κάθε άλλη περίπτωση, από τότε που αυτοί έλαβαν αποδεδειγμένος πλήρη γνώση του περιεχομένου της, και (β) για τους τρίτους: ί. από τη δημοσίευσή της, αν δεν προβλέπεται από το νόμο άλλος ειδικότερος τρόπος γνωστοποίησής της, ή η. σε κάθε άλλη περίπτωση, από τότε που αυτοί έλαβαν αποδεδειγμένος πλήρη γνώση του περιεχομένου της». Συνεπώς, σε περίπτωση κοινοποίησης πράξης με διαδικασία διαφορετική από την προβλεπόμενη στον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας διαδικασία επίδοσης, η προθεσμία για την άσκηση προσφυγής θα αρχίζει από τότε που ο διοικούμένος έλαβε πλήρη γνώση της.
Ειδικώς, ως προς τη ρύθμιση, σύμφωνα προς την οποία, «η νομιμότητα της κοινοποίησης δεν θίγεται στην περίπτωση παραίτησης» του νόμιμου ή φορολογικού εκπροσώπου νομικού προσώπου, «εφόσον κατά το χρόνο της
κοινοποίησης, δεν είχε γνωστοποιηθεί στη φορολογική διοίκηση ο διορισμός νέου νομίμου ή φορολογικού εκπροσώπου», είναι μη νόμιμη και αντισυνταγματική βάσει των ανωτέρω στις περιπτώσεις κατά τις οποίες τα ανωτέρω πρόσωπα έχουν ήδη παραιτηθεί κατά τον χρόνο κοινοποίησης, χωρίς να έχουν εκλεγεί ή διορισθεί νέα σε αντικατάστασή τους, διότι δεν νοείται κοινοποίηση σε νομικό πρόσωπο το οποίο στερείται οργάνων διοίκησης και εκπροσώπησης. Εξ άλλου, ρύθμιση που εισάγει πλάσμα δικαίου, σύμφωνα προς το οποίο, το νομικό πρόσωπο λαμβάνει γνώση όταν η κοινοποίηση γίνεται σε πρόσωπο που πλέον δεν το εκπροσωπεί, δεν είναι, κατά τα ανωτέρω, συνταγματικώς ανεκτή, όταν μάλιστα ο πολίτης ή η νομική οντότητα δεν έχει τα ίδια δικαιώματα επίδοσης των δικογράφων τους κλπ. εγγράφων και δηλώσεών τους προς το Ελληνικό Δημόσιο, ούτε τα ίδια έννομα αποτελέσματα που αντιθέτως έχει το Ελληνικό Δημόσιο κατά παράβαση του άρθρου 4 του Συντάγματος.
IV
Από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν ψηφιστεί από την Βουλή των Ελλήνων δεκάδες φορολογικοί νόμοι μεταξύ των οποίων ο N. 3842/2010 ,3943/2011, 4046/2012,
4093/2012, 4127/2013, 4172/2013, 4174/2013 κλπ.
Με τους νόμους αυτού μεσοσταθιακά επταπλασιάστηκε το φορολογικό βάρος των Ελλήνων κατά κεφαλή κατά την τελευταία τριετία .
Η φορολόγηση των πολιτών στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Στην Ελλάδα οι φορολογικοί συντελεστές, τόσο για τα νοικοκυριά όσο και για τις επιχειρήσεις, είναι υψηλότεροι από το μέσο όρο των χωρών τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και της Ευρωζώνης,
Ο ΦΠΑ διαμορφώνεται στο 23% έναντι 21,5% στην Ε.Ε. και 20,5% στην Ευρωζώνη.
Ο ανώτερος συντελεστής φόρου εισοδήματος για τα φυσικά πρόσωπα στην Ελλάδα διαμορφώνεται στο 46% έναντι 39,5% στην Ε.Ε. και 44,5% στην Ευρωζώνη, ενώ ο ανώτερος συντελεστής φόρου για τα νομικά πρόσωπα στην Ελλάδα διαμορφώνεται στο 26% (έναντι 21,8% στην Ε.Ε. και 25,9% στην Ευρωζώνη.
Θα πρέπει επίσης να ληφθούν και τα εξής σχετικά με την υπερ-φορολόγηση των Ελλήνων πολιτών, ιδίως κατά την τελευταία τριετία.
1. Από το έτος 2010 αυξάνεται συνεχώς η φορολογία με αλλεπάλληλους φορολογικούς νόμους, όταν την ίδια περίοδο μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και η ανεργία ανεβαίνει. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει σε επιδείνωση των όρων διαβίωσης των πολιτών.
2. Οι ανώτατοι φορολογικοί συντελεστές για κάθε κατηγορία εισοδήματος στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτεροι, καθώς με την έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης, επιβάλλεται επιπλέον φόρος από 1% έως 4%.
3. Ο φόρος εισοδήματος για μισθωτούς και συνταξιούχους έγει έως και επταπλασιαστεί από το 2010 μέχρι σήμερα, ενώ ο φόρος που θα πληρώσουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι αυξημένος έως και εννέα φορές.
4. Το συνολικό ποσό που πληρώνουν οι Φορολογούμενοι για τα ακίνητα επταπλασιάστηκε από το 2009 μέχρι σήμερα Φτάνοντας τα 3,5 δισ. ευρώ από μόλις 500 εκατ. Ευρώ
5. Στα ακίνητα προστέθηκε και ο φόρος υπεραξίας (15%).
6. Ο ΦΗΑ αυξήθηκε από το 2010 τέσσερις φορές κατά 5,5% μεσοσταΟμικά.
7. Τα τεκμήρια και τα τέλη κυκλοφορίας αυξήθηκαν από το 2010 δύο φορές, ενώ οι φόροι στα καύσιμα τρεις φορές.
8. Από τον Μάιο του 2010 επιβλήθηκε για πρώτη φορά φόρος στην κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος και από το 2011 και στο φυσικό αέριο Η εξίσωση των φορολογικών συντελεστών στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης οδήγησε σε αύξηση αυτών των φόρων κατά 450%.
Η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης έγινε, μεταξύ άλλων, για να χρηματοδοτηθούν οι δημόσιες δαπάνες που από το 2006 διαμορφώνονται σε υψηλότερα επίπεδα (ως ποσοστό του ΑΕΠ) σε σχέση με τον κοινοτικό μέσο όρο.
Σύμφωνα με τΐ]ν ακαδημαϊκή και εμπειρική έρευνα, η περαιτέρω άσκηση της φορολογικής επιβάρυνσης των ήδη βαριά φορολογούμενων, δεν συνεπάγεται περισσότερα φορολογικά έσοδα λ,όγω εξάντλησης τΐ]ς φοροδοτικής ικανότητας και ενίσχυσης της φοροδιαφυγής.
Οι επιπτώσεις τόσο της οικονομικής ύφεσης, όσο και του πρώτου μνημονίου αναλύονται σε μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδας (Ιουνίου 2012) . Συγκεκριμένα, εξετάζονται η κατανομή του εισοδήματος, ο δείκτης φτώχειας και ο διορθωμένος δείκτης φτώχειας. Με βάση τη μελέτη, η οικονομική ύφεση και τα μέτρα διαρθρωτικής προσαρμογής επηρέασαν σε διαφορετικό βαθμό τον κίνδυνο της φτώχιας ανά δημογραφική/ επαγγελματική κατηγορία. Τα ποσοστά αυτά διέφεραν σε σημαντικό βαθμό, ήδη πριν την κρίση (από 0,3% για τα νοικοκυριά με επικεφαλής μισθωτό στο Δημόσιο ή σε ΔΕΚΟ ή Τράπεζα, σε 51,1% για τα νοικοκυριά των οποίων ο επικεφαλής είναι άνεργος), ο δε κίνδυνος αυξήθηκε περισσότερο για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες.
Η σχετική φτώχεια (κατωτέρω πίνακας ) δεν έχει αυξηθεί πάρα πολύ κυρίως γιατί ορίζεται με βάση το διάμεσο εισόδημα, το οποίο έχει πέσει όπως και τα υπόλοιπα εισοδήματα. Εάν όμως σταθεροποιήσουμε τη γραμμή φτώχειας στο 2009 σε πραγματικούς αριθμούς (Πίνακας ), οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι σήμερα το 42% του πληθυσμού έχει πραγματικό εισόδημα χαμηλότερο από τη γραμμή φτώχειας του 2009.
ΠΙΝΑΚΑΣ : Σχετική Φτώχεια στα Χρόνια της Κρίσης
2009 2010 2011 2012 2013
Σύνολο 19,4% 19,3% 19,4% 20,4% 21,4%
Άνδρες 18,6% 18,7% 18,8% 20,1% 21,0%
Γ υναίκες 20,1% 19,9% 20,1% 20,7% 21,8%
Ηλικία
0-17 23,4% 23,9% 23,6% 26,8% 27,4%
18-29 26,4% 26,8% 27,2% 30,9% 32,8%
30-44 17,8% 18,1% 18,8% 21,3% 22,2%
45-64 16,4% 16,3% 17,3% 18,0% 19,0%
65+ 19,0% 17,8% 16,0% 10,5% 11,9%
Σε πρόσφατη δε έρευνα για την ακραία φτώχεια το 2012 φαίνεται πως το 28% των ανέργων δεν έχουν αρκετό εισόδημα ώστε να αγοράσουν ένα βασικό καλάθι αγαθών. Από το 2012 και μετά είναι έντονη η αύξηση της ανισότητας όπως φαίνεται και από τους δείκτες που προαναφέραμε (580/820 και Θΐπΐ) ενώ τα προηγούμενα έτη (2010 και 2011) δεν φαινόταν να αυξάνεται.
Σήμερα, οι φτωχοί είναι πολύ φτωχότεροι από ότι ήταν οι φτωχοί πριν αρχίσει η κρίση (Δικαίωμα της αξιοπρεπούς διαβίωσης ,άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος).
- Περνώντας από τις επιπτώσεις της κρίσης στις επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας, οι συγγραφείς αναφέρουν ότι τα μέτρα λιτότητας συμπίεσαν την κατανομή εισοδήματος, καθιστώντας την λιγότερο άνιση, ενώ είχαν ανεπαίσθητη επίδραση στη φτώχεια, όπως μετριέται συμβατικά. Από την άλλη πλευρά, η συμπίεση της κατανομής του εισοδήματος έγινε με εξίσωση εισοδημάτων προς τα κάτω.
- Η συμβολή των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων ήταν κάθε άλλο παρά αμελητέα: το φτωχότερο δεκατημόριο συνεισέφερε 4,3% της συνολικής
εξοικονόμησης, το δεύτερο φτωχότερο 6,1%. Εάν ληφθεί υπόψη ότι το μερίδιο αυτών των δύο δέκατη μορίων στο συνολικό εισόδημα ήταν μικρότερο από τη συμμετοχή τους στα μέτρα λιτότητας (2,5% και 4,3% αντιστοίχως), προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι πλούσιοι, αν και σε απόλυτους όρους (σε ευρώ) συνεισέφεραν περισσότερο από τους φτωχούς, σε σχετικούς όρους (ως ποσοστό του εισοδήματος τους), συνυπολογιζομένης της επίδρασης του ΦΠΑ, οι φτωχοί κατ’ αναλογία συνεισέφεραν περισσότερο κατά 200% από τους πλούσιους .
Αναφορά στο ζήτημα της άνισης κατανομής των βαρών της προσαρμογής έκανε και το ΔΝΤ στην έκθεση, που συντάχθηκε στο πλαίσιο του άρθρου 4 του καταστατικού του ΔΝΤ (Article IV Consultation)27) τον περασμένο Μάιο. Σε αυτή, το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι οι ανεπαρκείς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είχαν σαν αποτέλεσμα η προσαρμογή να έχει επιτευχθεί κυρίως μέσω της ύφεσης και με άνιση κατανομή των βαρών. Το ΔΝΤ αναφέρει ότι το κύριο βάρος της προσαρμογής έχουν επωμιστεί οι μισθωτοί (κυρίως του ιδιωτικού τομέα) και οι συνταξιούχοι. Ως αιτίες αναφέρει την φοροδιαφυγή των πλουσίων και αυτοαπασχολούμενων, τη μη μετακύληση της μείωσης του κόστους εργασίας στις τιμές λόγω στρεβλώσεων στις αγορές αγαθών και την ανάληψη του κόστους των απολύσεων αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα.
Η έκθεση συμπεραίνει ότι, αποφασιστικές διορθωτικές αλλαγές απαιτούνται σε κάθε μία από αυτές τις περιοχές προκειμένου να επιτευχθεί μια πιο ισορροπημένη κατανομή του βάρους της προσαρμογής.
-Ο ΟΟΣΑ στην πρόσφατη έκθεσή του για την ελληνική οικονομία, επιβεβαιώνει τις παραπάνω παρατηρήσεις εστιάζοντας στην αύξηση της σχετικής φτώχειας το 2012 ιδιαίτερα στους ανέργους, τα παιδιά, τους νέους ενήλικες (30-44 ετών) και τους φοιτητές.
Επειδή έχω έννομο συμφέρον για την άσκηση της παρούσας αίτησης ακύρωσης με την ιδιότητα μου ως Ν.Π.Δ.Δ. ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ.
Επειδή η αίτησή μου ακύρωσης είναι νόμιμη και βάσιμη σύμφωνα με το άρθρο 45 επ.
Π.Δ. 18/1989 και πρέπει να γίνει δεκτή.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΑΙΤΟΥΜΑΙ
Να γίνει δεκτή η παρούσα αίτησή μου ακύρωσης.
1) Το άρθρο 4 N. 4223/33-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α - Α 287/31-12-2013).
2) Το άρθρο 5 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013).
3) Το άρθρο 7N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α287/31-12-2013).
4) Το άρθρο 22 παρ. 6 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013).
5) Το άρθρο 38 N. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013)
6) Το άρθρο 39Ν. 4223/31-12-2013 (Φ.Ε.Κ. Α-Α 287/31-12-2013). και
Να καταδικασθεί το Ελληνικό Δημόσιο στην δικαστική μου δαπάνη.
Κόρινθος 5-2-2014
Κόρινθος 5-2-2014
ΠΗΓΗ
http://helleniclawyer.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html
http://kinima-ypervasi.blogspot.gr/2014/08/blog-post_41.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου