Ο θυμός μιας αυτοκρατορίας

O Οντίν και o Θορ επιχειρούν να «σκαρφαλώσουν» στον Όλυμπο και οι Γερμανοί βάρβαροι επιχειρούν να κάψουν τα «πλοία» των Ελλήνων.

Η θεομαχία του Ragnarok τώρα ξεκινάει.

Ο Τραϊανός υπήρξε ο πιο χαρισματικός αυτοκράτορας της αρχαίας εποχής. Ο αυτοκράτορας, ο οποίος έδωσε στη Ρώμη την απόλυτη «λάμψη» της. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ποτέ δεν θα ξαναγινόταν τόσο μεγάλη όσο ήταν επί Τραϊανού. Ποτέ δεν θα γινόταν τόσο ευτυχής όσο ήταν επί Τραϊανού Τα πιο οργανωμένα 6,5 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα της εποχής της …6,5 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα καλά «φωτισμένης» έκτασης μέσα σε έναν «κατασκότεινο» βαρβαρικό περίγυρο.
Μια αυτοκρατορία, η οποία ξεκινούσε από τη Σκοτία και έφτανε μέχρι τη Βαβυλώνα Από τη Δακία και έφτανε μέχρι τη σημερινή Σομαλία …Από το Γιβραλτάρ μέχρι την Κασπία Θάλασσα. Εδώ όμως αρχίζουν κάποια περίεργα πράγματα. Ο τρόπος ανάπτυξης τής αυτοκρατορίας του – ακόμα και στην απόλυτη ισχύ του – ήταν λίγο περίεργος Η Ρώμη προς την πλευρά τής Ανατολής είχε συμφέροντα μέχρι τον Περσικό Κόλπο – και άρα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά – και δεν την ενδιέφερε η κατάκτηση πολύ πιο κοντά, και άρα «πίσω» από τις Άλπεις;
Ο Τραϊανός πολέμησε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Ρώμη και πέθανε στην εκστρατεία κατά των Πάρθων και δεν ενδιαφέρθηκε για την κατάκτηση της περιοχής πέρα από τον Ρήνο; Πολέμησε σε μέρη και τοποθεσίες που δεν γνώριζε και αγνόησε τα μέρη που γνώριζε, εφόσον, πριν γίνει αυτοκράτορας, ήταν Διοικητής του Ρωμαϊκού Στρατού του Ρήνου; «Germanicus» ήταν ένας από τους αυτοκρατορικούς του τίτλους. Τι συνέβη και έχουμε αυτό το παράξενο φαινόμενο; Γιατί σε πλήρη ισχύ, ως αυτοκράτορας, δεν πήγε να «διευθετήσει» τα πράγματα άπαξ και δια παντώς και να κατακτήσει τα γερμανικά φύλα; Να τα καταστρέψει και να απαλλάξει τη Ρώμη από έναν μόνιμο εχθρό
Έναν εχθρό, ο οποίος μονίμως την απειλούσε; Γιατί δεν έκανε επίθεση στους χώρους τους οποίους γνώριζε και κάποτε πολεμούσε; Περίπατο θα έκανε μέχρι τη Βαλτική. Δεν το έκανε, γιατί απλούστατα δεν ήταν αυτός ο στόχος του. Ο Τραϊανός δεν «κατακτούσε» χώρους, απλά και μόνον επειδή μπορούσε. Ο Τραϊανός «γέμιζε» έναν χώρο, του οποίου το «σχέδιό» ήταν ήδη υπαρκτό «Χρωμάτιζε» ένα «σχέδιο», το οποίο το είχαν «ιχνογραφήσει» οι Έλληνες. Ο χώρος πέρα από τον Ρήνο απλά δεν υπήρχε σε αυτό το «σχέδιο». Δεν είχαν πάει εκεί οι Έλληνες και ως εκ τούτου δεν ενδιέφερε τον αυτοκράτορα της Ρώμης. Ο Τραϊανός στην πραγματικότητα έκανε ενιαίο τον πολιτισμένο κόσμο εκείνης της εποχής
Τον γνωστό κόσμο της εποχής του.  Τον ελληνικό κόσμο με το συγκεκριμένο πολιτισμικό και κοινωνικό μοντέλο λειτουργίας. Τι έκανε; Ένωσε αυτό, το οποίο η Ρώμη «κληρονόμησε» από τον Αλέξανδρο στην Ανατολή με αυτό, το οποίο είχαν δημιουργήσει οι Έλληνες άποικοι στη Δύση. Κληρονόμησε χώρο και διοίκηση στην Ανατολή, όπου υπήρχαν έτοιμα, και «μεταφύτεψε» το ίδιο μοντέλο εκεί όπου αυτά δεν υπήρχαν, κατακτώντας χώρο στη Δύση Χώρο όμως, που του «υποδείκνυαν» οι διάσπαρτες αποικίες των Ελλήνων. Γι’ αυτόν τον λόγο ο κατακτητής Αλέξανδρος ήταν σταθερά ο «Θεός» της Ρώμης και οι Έλληνες άποικοι οι «Απόστολοί» του. Πάνω στις ελληνικές «αναμονές» των αποικιών τής Δύσης «χτίστηκε» το ρωμαϊκό «οικοδόμημα».
Το «σκαρίφημα», δηλαδή, του δικτύου των ελληνικών αποικιών ο Τραϊανός το ένωσε και το «γέμισε» με νέες κτήσεις. Μετέφερε το ελληνικό διοικητικό μοντέλο τού Αλεξάνδρου στις περιοχές όπου υπήρχε υποδομή να το αντιληφθεί και άρα να το στηρίξει. Γι’ αυτόν τον λόγο η ανάπτυξή του έγινε γύρω από τις ελληνικές αποικίες. Κάθε ελληνική αποικία, δηλαδή, γινόταν μια «βάση» γύρω από την οποία μπορούσε η Ρώμη να «χτίσει» τη διοίκησή της. Αν δεν υπήρχε η ελληνική παρουσία στη Μασσαλία και στον γύρω χώρο, δεν μπορούσε η Ρώμη να «χτίσει» υποδομή στη Γαλατία.
Αν δεν υπήρχε η ελληνική παρουσία στην Ταυρίδα, δεν μπορούσε ο Τραϊανός να διεκδικήσει τη Δακία και να τη «σφραγίσει». «Dacicus» τον έκαναν οι Έλληνες κάτοικοι της Ταυρίδας και του Δνείπερου και όχι οι λόγχες των λεγεωνάριων της Ρώμης. Οι λόγχες απλά άνοιξαν τον «δρόμο», για να φτάσει από ξηράς στους μακρινούς άποικους. Η μονιμότητα των αποίκων έδινε μονιμότητα σε αυτόν τον «δρόμο». Η οδοποιία γι’ αυτόν τον λόγο είχε για τη Ρώμη αξία στρατηγικού όπλου Ένωνε τις θεμέλιες «νησίδες» με το «κέντρο» και αυτό έδινε καθημερινή αξία και βέβαια ρόλο στον στρατό Μετέτρεπε τη Ρώμη σε έναν μηχανισμό, ο οποίος έμοιαζε με τα σημερινά «αεροπλανοφόρα»
Της έδινε τη δυνατότητα να έχει μέσα σε ελάχιστο χρόνο τη δύναμη πυρός συγκεντρωμένη εκεί όπου την είχε ανάγκη. Ο στρατός, χάρη στους δρόμους, πάντα ήταν εκεί όπου τον χρειαζόταν η αυτοκρατορία. Ο στρατός έγινε απολύτως μόνιμος και απολύτως επαγγελματικός, εφόσον ο ρόλος του έπαψε να συνδέεται αποκλειστικά με πολεμικές επιχειρήσεις. Ο στρατός έγινε «εξάρτημα» και η λειτουργία του ήταν απολύτως συνδεδεμένη με τη λειτουργία των δικτύων …Όλων των δικτύων και όχι μόνον των οδικών. Αυτό το στρατηγικό «όπλο» μόνον για την περίπτωση της Ρώμης και των διάσπαρτων ελληνικών αποικιών μπορούσε να έχει αξία και για κανέναν άλλο.
Κανένα άλλο βασίλειο και καμία άλλη αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε ν’ αναπτυχθεί με αυτόν τον απλό και αποτελεσματικό τρόπο. Γιατί; Γιατί καμία αυτοκρατορία δεν «θεμελιώθηκε» πάνω σε προϋπάρχουσες «νησίδες», οι οποίες είχαν εκ των προτέρων εξασφαλισμένη την επιβίωσή τους και από την δική τους επιβίωση έδιναν «ζωή» στην αυτοκρατορία. Για όλους τους άλλους ίσχυε το αντίθετο. Ακόμα και η μακεδονική αυτοκρατορία δημιουργήθηκε με τον συμβατικό τρόπο
Πρώτα έφτανε ο στρατός τού Αλεξάνδρου και μετά γίνονταν οι ελληνικές πόλεις «βάσεις». Δεν «σημάδευε» έτοιμες «βάσεις» για να τις ενώσει και με έναν απλό δρόμο να «καταπίνει» εύκολα τους ενδιάμεσους χώρους. Οι συμβατικές αυτοκρατορίες, για όσο διάστημα ήταν ισχυρές, διατηρούσαν τις βάσεις τους «ζωντανές» και όταν αυτές κατέρρεαν, παρέσυραν και τις πόλεις τους στον όλεθρο. Αντίθετα η Ρώμη δεν είχε τέτοια ανάγκη, γιατί η επιβίωση των πόλεών της ήταν εξασφαλισμένη πριν τη δική της ύπαρξη. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν πιο σίγουρη η επιβίωση των πόλεων παρά της αυτοκρατορίας. Στην περίπτωση της Ρώμης οι πόλεις προστάτευαν τον στρατό και όχι ο στρατός τις πόλεις. Ο στρατός ήταν μέρος τής λειτουργίας των δικτύων και ο κύριος «αγωγός» της διοίκησης
Αυτός, ο οποίος μετέφερε «μηνύματα» από – και προς – τη Ρώμη και βέβαια εγγυόταν τόσο την εφαρμογή των νόμων όσο και την εκτέλεση των ποινών. Στην πραγματικότητα ο στρατός ήταν το μόνο καθαρά ρωμαϊκό εργαλείο, το οποίο όμως είχε χρηστική αξία μόνον μέσα σε έναν αμιγώς ελληνικό κόσμο …Ένα «εργαλείο», το οποίο εξειδικεύτηκε σε έναν συγκεκριμένο ρόλο και βέβαια στην προετοιμασία στελεχών της διοίκησης …Το μόνο «εργαλείο» στο οποίο η Ρώμη διεκδικούσε προνομιακό ρόλο. Από εκεί και πέρα η Ρώμη η ίδια να «έπεφτε», η αυτοκρατορία μπορεί να στεκόταν «όρθια» χάρη στα «ζωντανά» ελληνικά θεμέλια.
Αυτό άλλωστε αποδείχθηκε και με την αλλαγή της έδρας της στην Νέα Ρώμη. Όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες της αυτοκρατορίας, τις οποίες «κληρονόμησε» ο χριστιανισμός, επηρεάζουν τις ζωές μας ακόμα και σήμερα …Ακόμα και στα πιο απλά και καθημερινά. Καθημερινά, δηλαδή, ζούμε τις συνέπειες αποφάσεων αυτοκρατόρων, όπως ο Τραϊανός. Την Εγνατία Οδό, για παράδειγμα, την οποία όλοι την ξέρουμε, στην πραγματικότητα ελάχιστοι γνωρίζουμε τι είναι. Η Εγνατία, η οποία διασχίζει τα Βαλκάνια, για να φτάσει στη Νέα Ρώμη, στην πραγματικότητα είναι η Via Traiana. Εγνατία, απλά, λέγεται η τελευταία πόλη της ιταλικής χερσονήσου, όπου σταματά η Via Traiana, η οποία ξεκινάει από τη Ρώμη, για να «περάσει» απέναντι και να συνεχίσει μέχρι τη Νέα Ρώμη. Φτάνοντας στα όρια της ανάπτυξής του αυτό το μοντέλο, ο αυτοκράτορας, που το πέτυχε, θα έπρεπε να το προστατεύσει. Ως εκ τούτου έπρεπε να θέσει τα όρια αυτού του κόσμου
Τα όρια του ελληνικού κόσμου. Τα όρια, τα οποία ο ίδιος ως αυτοκράτορας αυτού του κόσμου έκρινε πως ήταν ασφαλές να «φτάσει», χωρίς να απειλείται η ομοιογένειά του. Τα όρια, όπου το «φως» θα ήταν η ελληνική θρησκεία και η φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων. Τα όρια, όπου θα έφτανε ο «κεραυνός» του Δία, ο «Ήλιος» του Απόλλωνα, η «σοφία» της Αθηνάς και η «τρίαινα» του Ποσειδώνα. Τα όρια, όπου θα έφτανε το βασίλειο του δέκατου τρίτου θεού της Ρώμης, που ήταν ο Αλέξανδρος. Τα όρια τού δέκατου τρίτου αυτοκράτορα της Ρώμης, που ήταν ο ίδιος. Αυτό ήταν μέσα στις δυνατότητές του, εφόσον, ex officio, ήταν ταυτόχρονα καί αρχιερέας τής αρχαίας ελληνικής θρησκείας.
Ο τίτλος του ήταν «Pontifex Maximus».
Αυτός λοιπόν ο Ποντίφικας έθεσε τα όρια τού κόσμου τον οποίο κυβερνούσε. Του ελληνικού κόσμου, εφόσον η Ρώμη ήταν απλά η πρωτεύουσα πόλη αυτού του κόσμου. Ο κόσμος όμως του Τραϊανού ήταν ο ελληνικός. Αυτός ήταν ο κόσμος της Ρώμης. Ο κόσμος του Ολύμπου και του Δία. Ο κόσμος του ακαταμάχητου Διονύσου. Ο κόσμος των θεϊκών «διδύμων», που ήταν ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης. Ο κόσμος, ο οποίος είχε ως ιερό του βιβλίο τα Ομηρικά Έπη του Αχιλλέα και του Οδυσσέα.Ο κόσμος του Αλεξάνδρου. Ο κόσμος, ο οποίος είχε αποτυπωμένα τα σύμβολά του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πόλης και της αυτοκρατορίας της Ρώμης.
Ο Ρήνος ήταν το όριο αυτού του κόσμου. Το απόλυτο όριο. Το όριο, το οποίο ο ίδιος ο αυτοκράτορας τής Ρώμης αναγνώριζε ότι δεν είχε καμία εξουσία και καμία αρμοδιότητα πέρα από αυτό. Από εκεί και πέρα θα ήταν το «σκότος». Από εκεί και πέρα ξεκινούσε ο κόσμος των βαρβάρων. Με αυτόν τον τρόπο δημιούργησε μια «χωματερή» Μια «χωματερή» λαών και ανθρώπων. Μια «χωματερή», όπου η Ρώμη «ξεφορτωνόταν» ό,τι δεν της ήταν αρεστό . Είτε μιλάμε για πρόσωπα είτε για λαούς. Στην κυριολεξία το «αποχωρητήριο» ενός ολόκληρου κόσμου. Ό,τι ενοχλούσε, μόλυνε, διέφθειρε, απειλούσε τη Ρώμη και δεν μπορούσε είτε να το εξοντώσει είτε να το ανεχθεί, στα όριά της το «εξήγαγε» πέρα από τον Ρήνο.
Ο Ρήνος ήταν το όριο. Όταν αποφάσιζες να τον περάσεις, δεν θα σε κυνηγούσε άλλο η Ρώμη. Αρκεί να μην ξαναγύριζες ποτέ σ’ αυτήν. Ο Ρήνος ήταν αυτός, ο οποίος «προστάτευε» τη Ρώμη, αλλά και αυτός, ο οποίος έδινε «ασυλία» στους εχθρούς της. Σταδιακά πέρα από τον Ρήνο μαζεύτηκαν οι πιο ισχυροί εχθροί τής Ρώμης. Οι «πατέρες» των μισελλήνων, που γνωρίσαμε τους επόμενους αιώνες. Οι απόκληροι της κοινωνίας της. Οι «αποσυνάγωγοι» του πολιτισμού της Οι renegade της εποχής. Δολοφόνοι, κλέφτες, βιαστές και όσοι άλλοι δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον νόμο και τον πολιτισμό της Ρώμης για τις πράξεις τους. Παγανιστές, ειδωλολάτρες, κανίβαλοι και όσοι άλλοι δεν ήθελαν να υιοθετήσουν τη θρησκεία της Ρώμης και βέβαια να συνυπάρξουν με τους πολίτες της.
Άνθρωποι με διαφόρων ειδών «φορτία», οι οποίοι όμως για κάποιους λόγους ήταν καταδικασμένοι να περάσουν στη «σκοτεινή» πλευρά της Ευρώπης. Επί αιώνες γινόταν αυτό. Επί αιώνες άπειρα μανιασμένα και διψασμένα για εκδίκηση μάτια κοιτούσαν την αυτοκρατορία πίσω από τον Ρήνο. Αυτοί οι εχθροί της Ρώμης έμαθαν να επιβιώνουν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ποτέ δεν ανέπτυξαν έναν δικό τους ξεχωριστό πολιτισμό. Στα χιλιάδες χρόνια, που ανήκουν στην ιστορική περίοδο τής Ευρώπης, δεν δημιούργησαν τίποτε ανταγωνιστικό, το οποίο να μετράει τη «δύναμή» τους σε σχέση με τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Ψάχνουν οι αρχαιολόγοι να βρουν «ίχνη» πολιτισμού στην πέρα από τον Ρήνο περιοχή και δεν βρίσκουν ούτε δεύτερη πέτρα πάνω σε μια άλλη.
«Οικόπεδο» αδειανό ήταν μέχρι να φτάσουμε στους τελευταίους αιώνες τού διαφωτισμού. Στην κυριολεξία οι γερμανικοί λαοί επί αιώνες δεν έκαναν τίποτε απολύτως. Μόνον την κοπριά τους άφηναν πίσω τους ως «αποτέλεσμα» και απόδειξη της ύπαρξής τους. Ζούσαν με τη λογική του εφήμερου «Μέχρι να» Δεν θα φτιάξουμε δικούς μας ναούς ή παλάτια, αφού σε κάποια στιγμή θα αρπάξουμε αυτά της Ρώμης. Παρέμεναν ζωντανοί ως μια εστία «φωτιάς», η οποία περίμενε την «ευκαιρία» της, για να «κάψει» τον στόχο της. Σε όλα αυτά τα χρόνια στην ευρωπαϊκή ιστορία εμφανίζονται μόνον σε συγκεκριμένες στιγμές. Εμφανίζονταν ως «δυνατοί» μόνον όταν ήταν έτοιμοι να επιτεθούν στη Ρώμη και να την απειλήσουν με καταστροφή. Αυτή ήταν η μοναδική τους συλλογική «φιλοδοξία».
Στόχος τους ήταν πάντα η διεκδίκηση της Ρώμης και όταν αυτό δεν ήταν δυνατόν, θα αρκούνταν με μια απλή εκδίκηση. Μονίμως «προσηλωμένη» η προσοχή τους στον Νότο …Στον Νότο, ο οποίος αντιπροσώπευε γι’ αυτούς ό,τι τους μείωνε, ό,τι τους πρόσβαλε, ό,τι δεν μπορούσαν να γίνουν ποτέ. Η Ρώμη ήταν ο απόλυτος εχθρός τους και ο ελληνισμός το «Άγιο Δισκοπότηρό» της, το οποίο της έδινε δύναμη και το οποίο έπρεπε να καταστρέψουν. Με αυτόν τον τρόπο ολόκληρη η περιοχή πέρα από τον Ρήνο έγινε μια γιγαντιαία «χωματερή» λαών.

 

Τι σημαίνει «χωματερή» για λαούς; Ένα «νεκροταφείο» χαμένων προσπαθειών από «αζήτητους» πρωταγωνιστές. Τα «αζήτητα» της ευρωπαϊκής ιστορίας είναι όλα γερμανικής «προέλευσης» και «πεταμένα» κάπου πάνω από τον Ρήνο. Πώς για παράδειγμα οι Έλληνες αντιδρούν, όταν κάποιοι έχουν πρόθεση να αρπάξουν τη μακεδονική «κληρονομιά» τους;
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τους Γερμανούς. Οι «επόμενοι» όχι απλά αρνούνται να διεκδικήσουν την «κληρονομιά» τους, αλλά θυμώνουν εάν επιχειρήσεις να τους την αποδόσεις. Θεωρούν ότι επιχειρείς να τους προσβάλεις, όταν τους χαρακτηρίζεις απόγονους των Ούννων των Βανδάλων κλπ. Θυμώνουν, όταν τους θυμίζεις ποιων «συνέχεια» είναι ο σημερινός γερμανικός λαός.
Έχουν μάθει να ζουν πάντα, με την επιλογή τού ολοκληρωτικού «reset» Να κάνουν λάθη και αφού αυτοσυγχωρεθούν να ξεκινάνε και πάλι από την αρχή να ξανακάνουν τα ίδια «Συγνώμη» για τους προγόνους μας, αλλά εμείς είμαστε «άλλοι», έστω κι αν αποδειχθεί στη συνέχεια ότι πρακτικά παραμένουμε ίδιοι. Αν γνωρίζεις τους στόχους τους, γνωρίζεις και τι παραμένει εν «ζωή». Από τη στιγμή που ο βασικός τους στόχος είναι η άλωση και η ταπείνωση του Νότου, ευνόητο είναι πως ό,τι «αποτυγχάνει», πηγαίνει κατ’ ευθείαν στα αζήτητα. Ό,τι έχει ελπίδες να κατακτήσει τον στόχο, παραμένει «ζωντανό» και ενισχύεται μέχρι να δοκιμάσει κι αυτό την τύχη του.
Ό,τι θυμούνται οι Νότιοι Ευρωπαίοι και άρα δεν μπορεί να τους αιφνιδιάσει, πετιέται στα «σκουπίδια» της «χωματερής». Η «Γερμανία» δηλαδή και οι «Γερμανοί» προφανώς σήμερα εξακολουθούν να «υπάρχουν», γιατί έχουν ακόμα «πίστωση» ως όρος. Είναι απολύτως προφανές ότι κάποιοι έχουν επενδύσει σ’ αυτούς και τους προστατεύουν. Κάποιοι επιμένουν να ποντάρουν σ’ αυτούς, για την επίτευξη του μόνιμου στόχου τους. Απλά, ένας τέτοιος μεγάλος στόχος μπορεί να απαιτεί πολλές προσπάθειες και στα ενδιάμεσα των «αποτυχιών» θα έπρεπε να βελτιώσουν κάποιες «τεχνικές» τους.
Τώρα οι Γερμανοί έχουν εμπειρία και «πετάνε» μόνον τα «ρούχα» τους στα αζήτητα. Κάποτε, δηλαδή, πήγαιναν στη «χωματερή» τής ιστορίας όλοι οι Γερμανοί ως «Βάνδαλοι» ή «Ούννοι», ενώ τώρα πηγαίνουν μόνον ως «Ναζιστές». Τώρα, επειδή σε κάποιους χρειάζεται η ενιαία Γερμανία, κάνουν κόλπα «αναστολής», προκειμένου να αντέχουν στις περιόδους της «ήττας». Τη «συγνώμη», δηλαδή, τη διαδέχεται μια «απειλή» και πάλι «συγνώμη» …μέχρι να ξαναδοκιμάσουν να πετύχουν τον στόχο τους. Η σχετικά πρόσφατη υποκριτική μεταπολεμική συμπεριφορά των Γερμανών δεν είναι πρωτόγνωρη για εκείνα τα μέρη. Αυτή είναι η πάγια συμπεριφορά τους από την εποχή του Τραϊανού. Το «δεν θα το ξανακάνουμε» πρέπει να είναι η πρόταση, η οποία ειπώθηκε πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη από επίσημα γερμανικά χείλη.
Αυτό όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ήταν επίτευγμα του Τραϊανού. Ο Τραϊανός είχε τη μεγαλοφυΐα να φτιάξει έναν εχθρό της Ρώμης με «κατασκευασμένα» χαρακτηριστικά «Κατά παραγγελία» εχθρό θα λέγαμε. Γιατί; Γιατί αυτός ο εχθρός στην πραγματικότητα λειτουργούσε σαν «μονωτικό» για την αυτοκρατορία. Ήταν αυτός, ο οποίος θα έμπαινε «φράγμα» σε όλους τους νέους λαούς τής περιοχής, οι οποίοι θα ήθελαν να επιτεθούν στη Ρώμη.
Απλά πράγματα. Ο Germanicus Τραϊανός ήταν αυτός, ο οποίος έδωσε τα χαρακτηριστικά τους στους Γερμανούς. Αυτός ήταν ο δημιουργός όλων των άσχημων και μόνιμων χαρακτηριστικών τους. Αυτός τους έδωσε μια «ψευδοταυτότητα» και με την πολιτική του τους «καθήλωσε» σε μια θέση επιθετικής «αναμονής».
Ακόμα και η προσβλητική του στάση απέναντι σ’ αυτούς αποσκοπούσε σε αυτήν την επιδίωξη. Τους προσέβαλε με τη λογική που κάποιος χτυπάει έναν σκύλο, για να του αποσπά την προσοχή πάνω του. Τους «προσανατόλισε» μόνιμα σε έναν στόχο, προκειμένου να τους βαστά επίσης μόνιμα σε μια θέση. Μια γεωγραφική θέση, όμως, την οποία θα την υπερασπίζονταν έναντι των οποιωνδήποτε νέων σφετεριστών, οι οποίοι θα έρχονταν από την πίσω πλευρά των Άλπεων. Όποιος δηλαδή και να ερχόταν ως δυνάμει εισβολέας, είτε από τη σλαβική Ανατολή είτε από τον σκανδιναβικό Βορρά, θα «έπεφτε» πάνω στους Γερμανούς, οι οποίοι θα αντιδρούσαν. Πώς θα τους έπαιρνε τη θέση; Ο Ρήνος ήταν ο «βατήρας» για τη «βουτιά» στα πλούτη της Ρώμης.
Κανένας δεν θα ανέβαινε σε αυτόν τον «βατήρα» για όσο διάστημα οι Γερμανοί τον θεωρούσαν κατάκτησή τους. Η γεωγραφική τους θέση σε απόσταση «βολής» από τη Ρώμη έγινε το συλλογικό τους κεφάλαιο. Αυτό θα το υπερασπίζονταν από εκείνη την ώρα κι έπειτα. Το είχαν κερδίσει αυτό το «κεφάλαιο», εφόσον τους είχε αναγνωριστεί ως γερμανικό κεφάλαιο. Θα σκότωναν όχι μόνον τους Ρωμαίους, για να τους πάρουν τη θέση τους, αλλά θα σκότωναν και όποιον θα επιχειρούσε να πάρει τη δική τους θέση κοντά στους Ρωμαίους. Τζάμπα περίμεναν οι ίδιοι τόσα χρόνια την ευκαιρία να «βουτήξουν»; Η Ρώμη ήταν μια ποθητή λεία, την οποία δεν θα την έδιναν σε κάποιον άλλον. Ακόμα κι αν δεν την είχαν στη διάθεσή τους οι ίδιοι, δεν δέχονταν να μοιραστούν ούτε καν την «προοπτική» για ένα μοίρασμά της με άλλους. Μέχρι να συμβεί αυτό, δεν θα έδιναν σε κανέναν νεοφερμένο τη θέση τους στην «καλύτερη» γειτονιά
Αφού, αυτοί την «είδαν» πρώτοι. Όπως μοιράζουν οι έφηβοι με το μυαλό τους τις «κατακτήσεις» τους και μαλώνουν πραγματικά μεταξύ τους πριν καν τις κατακτήσουν. Αυτό το γερμανικό «στρώμα» προστάτευε μόνιμα τη Ρώμη και τον πολιτισμένο κόσμο από τις εισβολές των άλλων βαρβάρων και αυτό ήταν δημιούργημα της στρατηγικής ιδιοφυίας του Τραϊανού. Οι Γερμανοί, για όσο διάστημα θα υπήρχε η Ρώμη, δεν θα διαλύονταν ποτέ, γιατί πάντα θα φιλοδοξούσαν να την κατακτήσουν και άρα δεν θα μείωναν αυτές τις πιθανότητες με τη διάλυσή τους.
Αυτή η δυναμική άμυνα τής Ρώμης απέναντι σε αντιπάλους, που είχε «κατασκευάσει» η ίδια, θα μπορούσε να είχε μόνιμα χαρακτηριστικά. Αν δεν άλλαζε η θρησκεία της Ρώμης, αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ. Κανένας εισβολέας απ’ «έξω» δεν θα διαπερνούσε αυτήν την έμμεση ρωμαϊκή άμυνα και κανένας αυτοκράτορας από «μέσα» δεν θα την άλλαζε. Κανένας από «έξω» δεν θα μπορούσε να αλλάξει τα άσχημα χαρακτηριστικά τους και κανένας από «μέσα» δεν θα το επιχειρούσε Κανένας δεν φέρνει το «αποχωρητήριό» του στο «σαλόνι» του, αν δεν γκρεμιστεί και αν δεν ξαναχτιστεί το «σπίτι» από την αρχή. Το «διαχωριστικό» τού Ρήνου δεν θα «έσπαζε» ποτέ Κανένας δεν ανοίγει τρύπα στον «βόθρο», για να πλημμυρίσει το σπίτι του.

 

Ο σχεδιασμός τού αυτοκράτορα τού ελληνικού κόσμου ήταν ασφαλής για όσο διάστημα δεν υπήρχαν «κερκόπορτες». Από εκεί και πέρα φρόντισε για την εσωτερική άμυνα της αυτοκρατορίας του. Ο «προσανατολισμός» ήταν απόλυτα ελληνικός και γι’ αυτόν τον λόγο φρόντισε να είναι απόλυτα «ελληνόφρων» ο διάδοχός του.
Υιοθέτησε σε ηλικία εννέα ετών τον Αδριανό και τον έκανε απολύτως Έλληνα. Τόσο Έλληνα, που, παρ’ όλο που ήταν από τους καλύτερα εκπαιδευμένους στρατηγούς, ήταν ταυτόχρονα και από τους κορυφαίους διανοούμενους της αυτοκρατορίας. Τον διαπαιδαγώγησε σχεδόν μόνος του. Για τη στρατιωτική του εκπαίδευση τον έστειλε στον Ρήνο, για να πολεμήσει και βέβαια να μάθει πώς λειτουργεί το «φράγμα».
Για την πνευματική του εκπαίδευση τον έστειλε στην Αθήνα, για να κυβερνήσει ισχυρούς πολίτες και τον ονόμασε Αθηναίο Πολίτη. «Graeculus» τον αποκαλούσαν οι σύγχρονοί του, που σημαίνει «Μικρός Έλληνας». Ο Μικρός Έλληνας, που ήταν Αθηναίος Πολίτης, ήταν ο διάδοχος του πιο ισχυρού αυτοκράτορα του αρχαίου κόσμου. Ο ισχυρότερος αυτοκράτορας τής αρχαιότητας «ονειρευόταν» τον «Αθηναίο Πολίτη» ως διάδοχό του. Αυτόν «κατασκεύασε» στα μέτρα τού δυνατού. Έχοντας λοιπόν ο Τραϊανός διασφαλίσει τους «άξονες» της άμυνας τής αυτοκρατορίας του, θεώρησε πως ήταν απόλυτα θωρακισμένη. Με τον Ρήνο αδιαπέραστο και τον διάδοχο αυτοκράτορα Έλληνα, θεωρούσε ότι δεν κινδύνευε από τίποτε.
Το «φως» τής αυτοκρατορίας κατά τη γνώμη του θα μπορούσε να σταματά πάντα το «σκότος» πίσω από τον Ρήνο. Όμως, ο Τραϊανός δεν μπορούσε να φανταστεί το μέλλον. Όσο έξυπνος κι αν είναι ένας θνητός, δεν μπορεί να γνωρίζει το μέλλον και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γνωρίζει τις βουλές του Θεού. Δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι ο Θεός επιφύλασσε άσχημη συνέχεια στη Ρώμη. Δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι στους επόμενους αιώνες θα άλλαζαν τα πάντα στην αυτοκρατορία. Απλά έκανε τα ανθρωπίνως δυνατά, για να προστατεύσει την αυτοκρατορία
Την αυτοκρατορία, η οποία εξέφραζε και τη δική του κοσμοαντίληψη. Την αυτοκρατορία, η οποία στα χρόνια του είχε φτάσει στα όριά της και μόνον μία «ανώτερη» δύναμη θα μπορούσε να την εξελίξει περισσότερο …Μόνον παρακμή την περίμενε από εκείνο το σημείο κι έπειτα, γιατί δεν υπήρχαν τα «εργαλεία», για να αυξήσει κι άλλο το μέγεθός της. Αυτήν την εξέλιξη δεν μπορούσε ο ίδιος να την διανοηθεί και βέβαια να τη δρομολογήσει …Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η αυτοκρατορία θα έπρεπε να «συμπιεστεί» σαν «ελατήριο», ώστε να αποκτήσει νέα δυναμική και να επεκταθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι θα έπρεπε να οδηγούνταν προς τα «πίσω», για να φύγει με δύναμη προς τα «εμπρός». Όλα αυτά απαιτούσαν άλλου επιπέδου γνώση και αυτήν δεν την διέθετε αυτός.
Έχοντας απόλυτη προσήλωση στον λαό του, ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή γι’ αυτόν και ότι αυτό ήταν κάτι, το οποίο δεν θα μπορούσε ν’ ανατραπεί. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιος από τους επόμενους αυτοκράτορες θα «πρόδιδε» αυτόν τον λαό και θα έκανε επιλογή σκοπιμότητας υπέρ της αντοχής και εις βάρος της ποιότητας τής αυτοκρατορίας. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιος από τους επόμενους αυτοκράτορες θα προετοίμαζε μια κατάσταση, η οποία θα έβαζε αυτόν τον λαό στον φοβερό Μεσαίωνα …ότι, όχι απλά θα άλλαζε τη θρησκεία, αλλά θα επέλεγε ως κυρίαρχη θρησκεία μια «αίρεση» τής θρησκείας των Εβραίων.

 

Της πιο «σκοτεινής» θρησκείας της Ανατολής του Βάαλ. Της θρησκείας, που ο Τραϊανός πολέμησε με το απόλυτο πάθος. Της θρησκείας των Εβραίων, που ο Αδριανός τούς είχε κηρύξει τον πόλεμο εντός της αυτοκρατορίας του …Της θρησκείας, που μισούσε και μισεί ο κάθε καλοπροαίρετος και μορφωμένος άνθρωπος του κόσμου.
Μιλάμε για τον ιουδαϊσμό του κακόβουλου Μωυσή και των μισανθρώπων οι οποίοι τον διαδέχθηκαν. Μιλάμε γι’ αυτούς, οι οποίοι επίσημα μέσα στην πίστη τους ξεχωρίζουν τους εαυτούς τους και αντιμετωπίζουν ολόκληρο το ανθρώπινο είδος σαν ζώα.
ΔΕΝ μιλάμε για τον Ιησού, τον Υιό του Θεού. ΔΕΝ μιλάμε για τον Τέλειο Λόγο Του. ΔΕΝ μιλάμε για τον Τέλειο Άνθρωπο, που πρώτοι οι Έλληνες Τον αντιλήφθηκαν και Τον καλοδέχθηκαν. Μιλάμε για τη θρησκεία που Τον σταύρωσε, γιατί αυτό την συνέφερε. Μιλάμε για τη θρησκεία, η οποία βούτηξε τον πολιτισμένο κόσμο στον Μεσαίωνα. Μιλάμε για τη θρησκεία της Ιεράς Εξέτασης. Μιλάμε για τη θρησκεία, που η λειτουργία της περιγράφεται με τον πιο γλαφυρό τρόπο στο «Όνομα του Ρόδου». (σ. Τπ. είναι ακριβώς το ίδιο, εδώ ο κ. Τραϊανός λαθεύει)
Μιλάμε για τη θρησκεία, την οποία μισούσε οτιδήποτε πνευματικό και ανθρώπινο. Αυτήν τη θρησκεία επέλεξε ο δολοφόνος Κωνσταντίνος, για να ισχυροποιήσει την εξουσία του εις βάρος τής κοινωνίας. Αυτή ήταν η προδοσία τής αυτοκρατορίας, αλλά, όπως το μέλλον απέδειξε, ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση, για να επεκταθεί η αυτοκρατορία σε ολόκληρο τον κόσμο. Προϋπόθεση, την οποία δεν γνώριζε ο Τραϊανός, αλλά ούτε και ο συμφεροντολόγος Κωνσταντίνος. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το όλο πρόβλημα. Είπαμε ότι ο Τραϊανός έκανε το ανθρωπίνως δυνατόν
Έφτασε μέχρι εκεί όπου έφτανε η φαντασία του. Όμως, η ανθρώπινη φαντασία δεν φτάνει, για να αλλάξει κάποιος τα σχέδια τού Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ο Τραϊανός με τις λάθος εκτιμήσεις του έδωσε ένα «μοιραίο» χαρακτηριστικό στην αυτοκρατορία. Την έκανε, φαινομενικά τουλάχιστον, ευάλωτη. Πού έγινε το σφάλμα; Υπερεκτίμησε την αξία τής εξουσίας του αυτοκράτορα. Δεν κατάλαβε ότι ο ελληνικός κόσμος μπορεί να επιβιώνει ακόμα και χωρίς κεντρική εξουσία. Στην τύχη του να τον άφηνε, μετά την ομοιογένεια δικτύων που έδωσε ο ίδιος στην αυτοκρατορία του, αυτός θα επιβίωνε. Οι κοινωνίες μόνες τους θα σταματούσαν τους βαρβάρους για να προστατεύσουν τις υποδομές τους και οι ίδιες θα ήταν απειλητικές γι’ αυτούς και όχι το αντίθετο.
Περισσότερες πιθανότητες είχαν αυτές να επεκταθούν στους δικούς τους χώρους παρά το αντίθετο. Γνώριζαν οι Έλληνες να ανοίγουν ξένους χώρους, χωρίς να προκαλούν συγκρούσεις. Γι’ αυτόν τον λόγο κάναμε αναφορά στις ελληνικές αποικίες πάνω στις οποίες βασίστηκε το θεμελίωμα της αυτοκρατορίας. Αυτό το δεδομένο ο Τραϊανός δεν το εκτίμησε όπως θα έπρεπε. Νόμισε ότι αυτός ο λαμπερός κόσμος είχε ανάγκη της προστασίας τού αυτοκράτορα και θεώρησε ότι αυτό θα το διασφαλίσει με το να δώσει τη θέση του αυτοκράτορα σε έναν Έλληνα «Πολίτη της Αθήνας». Υποτίμησε τη δύναμη του κόσμου αυτού και υπερεκτίμησε τη δύναμη του θρόνου της Ρώμης. Παρ’ όλη την εξυπνάδα του κατάλαβε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έπρεπε. Από εκεί ξεκίνησαν όλα τα λάθη.
Η ίδια η θέση του αυτοκράτορα έγινε με τον τρόπο αυτόν το αδύνατο σημείο της αυτοκρατορίας. Έγινε η αδύναμη «κερκόπορτα», που την έκανε ευάλωτη στην άλωσή της. Αυτό, το οποίο ο Τραϊανός θεωρούσε ισχυρό της σημείο, έγινε η εγγενής αδυναμία της. Ο Τραϊανός έπρεπε να παραιτηθεί ζωντανός από το αξίωμά του και να παραδώσει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία στην κοινωνία της και άρα στη Δημοκρατία. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν αυτοκράτορας του εκφυλισμού, που ως άνθρωπος ζούσε πέρα και «πάνω» από τον νόμο που ίσχυε για τους πολίτες.
Έπρεπε να κάνει «αυτοκράτορα» τον νόμο και να τελειώνει. Να καταργήσει τον θρόνο και άρα να «σφραγίσει» για πάντα την επικίνδυνη «κερκόπορτα», η οποία θα επέτρεπε σε έναν λάθος άνθρωπο να μπει στην κορυφή της αυτοκρατορίας και να την αλλάξει με απρόβλεπτο και άρα βαρβαρικό τρόπο. Να ξεκινήσει στη Δύση ο ίδιος συνειδητά με έναν εικονικό του «θάνατο» τη διαδικασία την οποία ενεργοποίησε ο Αλέξανδρος στην Ανατολή με τον πραγματικό θάνατό του …Να δώσει το αυτοδιοίκητο στις επαρχίες και να τις αφήσει να επιβιώσουν με τις αρχές της Δημοκρατίας. Ποτέ και κανένας βάρβαρος δεν θα μπορούσε να «κατακτήσει» αυτήν την αυτοκρατορία. Μπορούσε αυτή να διασπαστεί σε χίλια κομμάτια και πάλι να λειτουργεί με ενιαίο τρόπο
Τον τρόπο εκείνον, τον οποίο επέβαλε η ελληνική κοσμοαντίληψη του λαού της. Μπορούσε αυτήν η ελληνική αυτοκρατορία να υιοθετήσει χιλιάδες νέες θρησκείες και να μην αλλάξει στο παραμικρό η λειτουργία της. Η απόδειξη του λάθους του ήρθε με τον πιο απόλυτο και βέβαια τραγικό τρόπο μερικούς αιώνες αργότερα. Τη θέση του αυτοκράτορα την κατέλαβε ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν είχε τις προδιαγραφές που είχε θέσει ο Τραϊανός. Αρκούσε ΜΙΑ νέα θρησκεία και να έρθει η καταστροφή όχι για τον θρόνο της Ρώμης, αλλά για την κοινωνία της Ρώμης. Η θέση τού αυτοκράτορα και η ισχύς της έφερε την καταστροφή. Η ισχύς τής θέσης να επιβάλλει αναγκαστικές αλλαγές στην κοινωνία …Η ισχύς, που έδινε η θέση του αυτοκράτορα σε έναν άνθρωπο να αλλάξει την κοινωνία.
Ο Κωνσταντίνος με συνοπτικές διαδικασίες πρόδωσε την αυτοκρατορία, η οποία εξέφραζε το ελληνικό όραμα των προκατόχων του. Έτσι τον συνέφερε και έτσι έκανε. Όμως, το γεγονός ότι μπορούσε να το κάνει, οφείλεται στο λάθος του Τραϊανού.  Το γεγονός ότι μπορούσε ΕΝΑΣ άνθρωπος μόνος του με ΜΙΑ θρησκεία να εκβαρβαρίσει την κοινωνία οφείλεται στο λάθος του Τραϊανού. Όπως αντιλαμβανόμαστε η προδοσία του Κωνσταντίνου δεν ήταν που ένας αυτοκράτορας της Ρώμης αναγνώρισε τον Χριστό και τον Λόγο Του. Η ελληνική θρησκεία δεν είχε πρόβλημα να υιοθετήσει μια τέτοια Γνώση. Η ελληνικής παιδείας κοινωνία τής αυτοκρατορίας δεν είχε πρόβλημα να αναγνωρίσει ως Υιό του Θεού τον Ιησού
Κανένα απολύτως πρόβλημα. Εκείνη η κοινωνία ήταν απολύτως όμοια με τη σημερινή αστικοποιημένη και μορφωμένη δυτική κοινωνία. Το μόνο που απαιτούσε η Ρώμη ήταν υποταγή στην εξουσία του αυτοκράτορα και τίποτε άλλο. Περισσότερο πολιτικό όμως ήταν αυτό το θέμα και όχι θρησκευτικό. Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορούσε να πιστεύει ό,τι ήθελε και όποιον ήθελε, αρκεί να σεβόταν τα δικαιώματα των άλλων …Απαγορευόταν να επιβάλεις τη θρησκεία σου στους άλλους. Η ελληνική θρησκεία, δηλαδή, δεν είχε ένα δόγμα, ώστε να απειλείται από τον Ιησού. Η ελληνική θρησκεία ήταν παντελώς ανοικτή. Κοσμοαντίληψη ήταν και όχι ανατολικού τύπου θρησκεία με κλειστούς και υποχρεωτικούς κανόνες
Κοσμοαντίληψη ήταν, που, το μόνο που έπρεπε να κάνεις, είναι να σέβεσαι τα δικαιώματα των υπολοίπων. Δεν είχε τίποτε υποχρεωτικό. Ό,τι ήθελες έκανες και αν δεν ήθελες δεν έκανες τίποτε. Μπορούσες να λατρεύεις τον Δία, αλλά όχι τον Απόλλωνα. Τον Διόνυσο, αλλά όχι την Άρτεμη. Μπορούσες να μην λατρεύεις κανέναν από αυτούς. Μπορούσες να την «ψάχνεις» στις θρησκείες τής Αιγύπτου και της Ανατολής. Μπορούσες να είσαι ιδρυτής, θεός και ο μοναδικός οπαδός τής δικής σου θρησκείας.
Μπορούσες να είσαι «εισαγωγέας» μιας νέας θρησκείας. Δεν είχε δογματικούς κανόνες, ώστε κάθε νέα αλλαγή να δημιουργούσε συνθήκες κοινωνικής σύγκρουσης. Η προδοσία τού Κωνσταντίνου σε αυτό το σημείο έγκειται. Ως υπέρτατος φορέας της αυτοκρατορικής εξουσίας, επέβαλε στην κυριολεξία μια θρησκεία, η οποία ήταν από τη φύση της μισαλλόδοξη και φονική …Μια θρησκεία, η οποία φαινόταν από μακριά ότι, μόλις θα έβρισκε ευκαιρία, θα προσπαθούσε να επιβάλει το δόγμα της και τους σκληρούς κανόνες της πάνω στους άλλους
Μια θρησκεία, όπου η Ιερά Εξέταση ήταν μέσα στη «λειτουργία» της Μια θρησκεία, η οποία «έσερνε» το σκοτάδι πίσω της. Αυτή ήταν η προδοσία τού Κωνσταντίνου και ήταν απέναντι στον λαό τής αυτοκρατορίας. Μπορεί αυτό να έγινε εξαιτίας του πραγματικού Υιού του Θεού, αλλά αυτός, ως θνητός αυτοκράτορας, δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τα Μυστικά και τα Απόκρυφα του Θεού. Μπορεί ο Ιησούς να γνώριζε γιατί ήταν «σωτήριο» αυτό, αλλά όχι ο Κωνσταντίνος. Αυτός πρόδωσε τις ελληνικές «επάλξεις» άσχετα αν αυτή του η πράξη ευνοούσε το Σχέδιο του Θεού. Αυτό δεν τον κάνει λιγότερο προδότη. Αυτός έκανε μια επιλογή συμφέροντος …Εκεί ήταν η προδοσία απέναντι στον λαό τον οποίο κυβερνούσε και τον οποίο στην κυριολεξία θα κατέστρεφε.
Γιατί; Γιατί θα του στερούσε όλες τις ελευθερίες που απολάμβανε. Γιατί απλούστατα γνώριζε τα χαρακτηριστικά τής νέας θρησκείας. Τα γνώριζε και επειδή τον βόλευαν την επέλεξε. Αυτή η προδοτική επιλογή του ήταν, που βύθισε τον λαό στον «σκοταδισμό» τής Ανατολής. Η προδοσία του ήταν, που υιοθέτησε την ιουδαϊκή άποψη περί κοινωνικής διαχείρισης. Η προδοσία του ήταν, που γύρισε την κοινωνία στα επίπεδα της περσικής εποχής. Η προδοσία του ήταν, που δεν επεδίωξε να γίνει Τραϊανός, αλλά Δαρείος. Αυτό μόνον έκανε και τίποτε άλλο.
Αγνόησε την ευχή τής Γερουσίας να «ακολουθήσει» τον Τραϊανό στα «βήματά» του και έκανε τα ακριβώς αντίθετα. Δεν λάτρεψε απότομα τον Ιησού …όπως τον παρουσιάζουν τα βιβλία. Αυτός μόνον τον εαυτό του λάτρευε. Επέλεξε τη σκληρή εξουσία, την οποία του προσέφεραν αυτοί, οι οποίοι υποτίθεται πίστευαν στον Ιησού και παρέμεναν στην εβραϊκή τους νοοτροπία. Του άρεσε η ανοχή στη σκληρή εξουσία που επεδείκνυαν όλοι εκείνοι, οι οποίοι υποτίθεται πίστευαν στον Ιησού. «Εκτίμησε» τις ελάχιστες εγκόσμιες απαιτήσεις τους, εφόσον όλοι τους περίμεναν μετά θάνατον Παράδεισους. Τον Λόγο του Χριστού – έτσι κι αλλιώς – τον «σφράγισε» σε ένα Ευαγγέλιο και τον έκανε «κενό γράμμα» ο δολοφόνος. Ως αυτοκράτορας – και άρα ως αρχιερέας της αυτοκρατορίας – μπορούσε να το κάνει και αυτό έκανε.
Γι’ αυτόν τον λόγο συγκάλεσε την Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Από εκείνη τη Σύνοδο και μετά ο Χριστός ποτέ δεν «ακουγόταν» και οι μόνοι, οι οποίοι ακούγονταν, ήταν κάτι τρελοί θρησκόληπτοι και μισαλλόδοξοι εξιουδαϊσμένοι φανατικοί, που λάτρευαν τον Μωυσή και βέβαια τον Κωνσταντίνο Οι πιο αγράμματοι και βρομιάρηδες της κοινωνίας, που πληρώνονταν από τον Κωνσταντίνο.Οι πιο φανατικοί από τους μισέλληνες, που προσκυνούσαν τον Κωνσταντίνο Αυτοί, οι οποίοι βολεύονταν με τον εξιουδαϊσμό τους. Αυτοί, των οποίων τα χαρακτηριστικά ταίριαζαν με αυτά των Εβραίων. Αυτοί, που, μέσω της νέας θρησκείας, θα έβρισκαν ευκαιρία να εκδικηθούν τους μορφωμένους που μισούσαν.
Το χειρότερο σενάριο για τον σχεδιασμό τού Τραϊανού
Του μοιραίου Τραϊανού, που, ως ο πιο χαρισματικός αυτοκράτορας, έκανε το πιο τραγικό λάθος για την αυτοκρατορία. Ο αυτοκράτορας που αγαπούσε πιο πολύ απ’ όλους τον λαό της και έγινε η αιτία αυτός να δυστυχήσει. Εξαιτίας του λάθους του η ελληνική αυτοκρατορία έχασε την εσωτερική της μάχη. Ο Κωνσταντίνος βρήκε την ευκαιρία και άλλαξε τη θρησκεία τής αυτοκρατορίας και η ελληνορωμαϊκή θρησκεία υποχώρησε σε σχέση με τον ιουδαιοχριστιανισμό. Με τον φανατικό και εξαιρετικά εκδικητικό ιουδαιοχριστιανισμό. Τότε άρχισε να καταρρέει η άμυνα του Τραϊανού.
Ο αυτοκράτορας από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν θα ήταν καθαρός Έλληνας, εφόσον θα ελεγχόταν από ένα ιουδαϊκής νοοτροπίας χριστιανικό ιερατείο και ταυτόχρονα ο Ρήνος θα έχανε τη «στεγανότητά» του. Ήταν δεδομένο ότι θα έχανε τη «στεγανότητά» του, εφόσον άλλαζαν τα χαρακτηριστικά τής ίδιας της αυτοκρατορίας, που μέχρι τότε τον διατηρούσαν «στεγανό». Απλή γνώση υδραυλικής απαιτείται, για να γίνει κατανοητό αυτό. Ακόμα και ο πιο στεγανός «βόθρος» θα «ξεχειλίσει», όταν πλημμυρίσει ο περίγυρός του
Δεν χάνει τη «στεγανότητά» του, αλλά αλλάζει η δυναμική αυτή, η οποία δίνει στη στεγανότητα την αξία της. Τότε χάλασε ο αμυντικός σχεδιασμός τού βορρά. Ο σχεδιασμός, ο οποίος προστάτευε την αυτοκρατορία από τους βαρβάρους. Το «σκότος», το οποίο θα σκέπαζε πλέον την ελληνική αυτοκρατορία, θα την «ευθυγράμμιζε» με τον παγανιστικό Βορρά και θα άρχιζαν οι εκατέρωθεν «διαρροές». Νέες «σκοτεινές» δυνάμεις θα πήγαιναν από την αυτοκρατορία προς τον Ρήνο και οι δυνάμεις πέρα από τον Ρήνο θα μπορούσαν να μπαίνουν μέσα στην αυτοκρατορία και να την επηρεάζουν, χωρίς να γίνονται αντιληπτές.
Αν η οποιαδήποτε γερμανική παρέμβαση μέχρι τότε ενεργοποιούσε «συναγερμούς», από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα θα περνούσε απαρατήρητη. Όπως αντιλαμβανόμαστε, ο χριστιανισμός ήταν μια ανέλπιστη ευκαιρία γι’ αυτήν τη «χωματερή». Με τον χριστιανισμό στην πραγματικότητα «έσπασε» το «φράγμα» τού Ρήνου. Βρήκαν την ευκαιρία οι «αποσυνάγωγοι» και «τρύπωσαν» και πάλι ανάμεσα στους πολιτισμένους. Τα «λήμματα» του γερμανικού κόσμου άρχισαν να απειλούν τον χριστιανισμό με μολυσματική «πλημμύρα»
«Πλημμύρα» επικίνδυνη, η οποία θα του έκανε βαθιά ζημιά και όχι επιφανειακές «γρατσουνιές», εφόσον αυτή δεν έμοιαζε με τα παλιά και ελεγχόμενα «γιουρούσια» των βαρβάρων. Ο «υπόκοσμος» των λαών κατόρθωσε και μπήκε και πάλι ανάμεσα στους πολιτισμένους με «αυτοάφεση» αμαρτιών. Από εκεί και πέρα ήταν προβλέψιμη η συμπεριφορά του. Το φίδι δεν γίνεται σκύλος, για να εκπαιδευτεί. Μόλις μπορέσει, θα σε δαγκώσει, ακόμα κι όταν το ταΐζεις. Ήταν θέμα χρόνου να ξαναρχίσει αυτός ο κόσμος τις «δοκιμές», προκειμένου να κατακτήσει και να αλώσει τον προαιώνιο στόχο του.
Ο χριστιανισμός, δηλαδή, δεν ήταν ικανός να αλλάξει τον προσανατολισμό των διψασμένων για εκδίκηση Γερμανών. Δεν μπορούσαν να δεχθούν οι Γερμανοί ότι θα συμβίωναν μέσα στον ίδιο «κόσμο» με τους εχθρούς τους, αποδεχόμενοι και πάλι – ως δεδομένο – ότι θα βρίσκονταν υπό την εξουσία της μισητής Ρώμης. Ο Προτεσταντισμός, δηλαδή, του γελοίου Λούθηρου, θα εκδηλωνόταν όπως και να γινόταν η κατάσταση. Αν δεν συνέβαινε με τον Λούθηρο, θα συνέβαινε με κάποιον άλλον. Αν δεν ήταν για τα χρήματα, θα ήταν για κάτι άλλο.
Η «διαμαρτυρόμενη» εκκλησία της Αγγλίας των Γερμανών βασιλέων δημιουργήθηκε εξαιτίας ενός διαζυγίου, το οποίο δεν δόθηκε από έναν Πάπα. Από τη στιγμή που οι Γερμανοί θα έψαχναν ευκαιρία να «διαμαρτυρηθούν» στη Ρώμη, για να ανανεώσουν τα μίση τους – και άρα την τραϊάνεια αντιρωμαϊκή «ταυτότητά» τους— ήταν θέμα χρόνου να βρουν μια πρόφαση. Όμως, το ακόμα χειρότερο ήταν άλλο. Εντός του ενιαίου πλέον χριστιανικού κόσμου τα αντιρωμαϊκά και ανθελληνικά χαρακτηριστικά των Γερμανών ήταν πειρασμός για κάποιους.
Εντός τού χριστιανικού κόσμου οι πρώην εξωτερικοί εχθροί της Ρώμης και του ελληνισμού θα μπορούσαν να γίνουν «ένα» με τους εσωτερικούς εχθρούς της. Σταδιακά ένα μεγάλο πλήθος Εβραίων «πέρασε» τον Ρήνο, γιατί όλοι αυτοί έβλεπαν «ευκαιρίες» Έβλεπαν ανθρώπους με τα ίδια μίση απέναντι στους ίδιους εχθρούς.Έβλεπαν ανθρώπους έτοιμους να βάλουν για τον κοινό σκοπό «κρέας» εκεί όπου οι ίδιοι θα έβαζαν το «μυαλό» Έβλεπαν ένα «άλογο» δυνατό, το οποίο θα μπορούσαν να το «καβαλήσουν» Τέτοιο πρόθυμο «‘άλογο» ήταν οι Γερμανοί για τους Εβραίους.
Το «μέσον», για να κατακτήσουν τους δικούς τους στόχους. Αν δηλαδή για τους Γερμανούς ο χριστιανισμός ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία, για τους Εβραίους η ευκαιρία ήταν ο προτεσταντισμός και άρα οι ίδιοι οι Γερμανοί. Ο ελληνισμός είχε μπει στο στόχαστρο επικίνδυνων και σκοτεινών δυνάμεων και το μέλλον του έδειχνε εφιαλτικό. Η άμυνα τού αυτοκράτορα είχε καταρρεύσει από εσωτερική προδοσία και τίποτε δεν μπορούσε πλέον να τον προστατεύσει. Οι αυτοκράτορες, οι οποίοι ακολούθησαν, ακόμα κι αν δεν ήταν μισέλληνες, δεν θα τολμούσαν να προστατεύσουν τον ελληνισμό και να έρθουν σε σύγκρουση με το χριστιανικό ιερατείο. Τα «σύννεφα» από τον Βορρά είχαν «κατέβει» στον Νότο και είχαν αρχίσει να «σκοτεινιάζουν» τον ουρανό γύρω από τον Όλυμπο.
Οι κρυφοί στόχοι των Προτεσταντών και τα παγκόσμια εγκλήματά τους. Από τη στιγμή που οι παγανιστές του Βορρά «εκχριστιανίστηκαν», βρήκαν την ευκαιρία που ήθελαν, για να δρομολογήσουν τα απόκρυφα σχέδιά τους εις βάρος των Ελλήνων και της Ρώμης. Τα «παιδιά» του Θορ και του Οντίν δούλευαν «νυχθημερόν» για την επίτευξη των στόχων τους. Πάσχιζαν να βρουν διέξοδο προς τη Μεσόγειο και αυτό ήταν το κύριο αντικείμενό τους. Είχαν εκχριστιανιστεί εκ του πονηρού και αυτό ήταν το μεγάλο τους «όπλο». «Εκχριστιανίστηκαν», βέβαια, τρόπος του λέγειν.
Τον χριστιανισμό οι Γερμανοί προτεστάντες τον αντιλαμβάνονται όπως τους βολεύει. Κατ’ εκτίμηση. Παίρνει ο καθένας το Ευαγγέλιο και κρατάει ό,τι τον βολεύει και το διαχειρίζεται όπως τον βολεύει. Το σύνηθες για τους Γερμανούς είναι να απολαμβάνουν όλα τα κέρδη του, χωρίς να πληρώνουν κανένα «κόστος» του. Αυτό άλλωστε δεν είδαμε πρόσφατα και στην επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα; Την προτεσταντική λογική, που αυτήν τη στιγμή «ματώνει» την Ευρώπη, την είδαμε να εκδηλώνεται σε πλήρη ανάπτυξη με την επίσκεψη της Μέρκελ στην Ελλάδα παραμονές του Πάσχα. Η κόρη του Πάστορα αφού «κατάπιε» ένα κατσίκι – εν μέσω νηστείας—, είχε έτοιμη την απάντησή της – Τη γερμανική απάντησή της—, όταν ρωτήθηκε για το θέμα
Eφαγε μισό κατσίκι στη νηστεία, αλλά δεν άφαγε μια «γωνίτσα» καρυδόπιτα, γιατί «νήστευε». Κατά την άποψή της οι προτεστάντες στη νηστεία «θυσιάζουν» ό,τι τους αρέσει περισσότερο και εμείς έπρεπε να την πιστέψουμε και βέβαια να την συμπονέσουμε όταν μας έλεγε ότι της «κόστισε» πολύ που δεν έφαγε καρυδόπιτα. Το ότι δεν μπορούσε να κουνηθεί από το φαγητό η γουρούνα ήταν μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Νηστεία, δηλαδή, για τους Γερμανούς δεν είναι οι γενικοί κανόνες, που αφορούν τους πάντες – και αυτό βέβαια είναι και το ζητούμενο γι’ αυτές— αλλά αυτό, το οποίο φτιάχνουν οι ίδιοι σαν κανόνα, για να «απαλλάσσουν» τους εαυτούς τους από την κριτική
Αυτοί είναι οι προτεστάντες. Συνήθως τρώνε τα «κατσίκια», τα οποία απαγορεύονται για τους άλλους και δηλώνουν «στέρηση» σε οτιδήποτε δεν τους ενδιαφέρει. Άντε πήγαινε και απέδειξε εσύ ότι η Μέρκελ τρελαίνεται για κατσίκι και την καρυδόπιτα ούτε που να τη βλέπει δεν θέλει. Θεομπαίχτες ονομάζονται αυτοί, για όσους αναζητούν τον όρο. Με αυτήν τη νοοτροπία οι προτεστάντες έπαιζαν σε ένα «παιχνίδι», χωρίς να σέβονται τους όρους, οι οποίοι ίσχυαν για τους υπόλοιπους
Eπαιζαν «κρυφτό», χωρίς να κλείνουν τα μάτια τους.Έπαιζαν «μουντζούρη», χωρίς να σηκώνονται από τις θέσεις τους. Έπαιζαν «πόκα», βλέποντας τα φύλλα των αντιπάλων τους. Πώς μπορούσες να τους νικήσεις; Θέμα χρόνου ήταν να αποκτήσουν υπεροχή, εφόσον έπαιζαν με αθέμιτα μέσα. Έχοντας στο πλευρό τους και ως μυστικοσυμβούλους τους  τούς Εβραίους, όχι μόνον εκμεταλλεύονταν τη δική τους αθέμιτη υπεροχή, αλλά εκμεταλλεύονταν και τη γνώση των ύπουλων Εβραίων. Εξαιτίας των Εβραίων γνώριζαν όλα εκείνα που τους ενδιέφεραν και τα οποία δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν ως βόρειοι λαοί για τη Μεσόγειο και τους λαούς της. Γνώριζαν όλα τα κρυφά και φανερά μίση και αγάπες τής Μεσογείου
Γνώριζαν απίθανα πράγματα για τις πιο απίθανες γωνιές της Μεσογείου. Έτσι εξηγείται για παράδειγμα η άνεσή τους να ελέγχουν και να δημιουργούν εξελίξεις σε χώρους παντελώς ξένους με τον ευρωπαϊκό βορρά, όπως είναι η Μέση Ανατολή. Στην «τεχνογνωσία» των Εβραίων «μυστικοσυμβούλων» τα «χρωστάνε» όλα αυτά. Οι Εβραίοι θα ήταν αυτοί, οι οποίοι θα τους αποκάλυπταν όλα τα μυστικά και τις αδυναμίες των μισητών Ελλήνων. Αυτοί θα τους αποκάλυπταν τα μυστικά και τα απόκρυφα της μυστηριώδους γι’ αυτούς Ανατολής. Με μέσον την «πλατφόρμα» ενός δήθεν ξεχωριστού χριστιανικού δόγματος θα έμπαιναν μέσα στην «πάλη» των δογμάτων, χωρίς όμως να έχουν την ίδια νοοτροπία με τους «ανταγωνιστές» τους και χωρίς να τους διακρίνει κανένας ενδοιασμός για την κοινή θρησκεία. Τη μακραίωνη αντιπαλότητά τους και το μίσος τους απέναντι στη Ρώμη θα το εμφάνιζαν σαν ένα φυσικό επακόλουθο των ενδοχριστιανικών συγκρούσεων.
Έτσι κι αλλιώς αυτοί τη θρησκεία, είτε την ελληνική είτε τη χριστιανική, τη θεωρούσαν ευκαιρία να «τρυπώσουν» μέσα στον στόχο τους. Παρέμεναν παγανιστές και δεν τους ενδιέφερε η προστασία της …και άρα είχαν το πλεονέκτημα, εφόσον «έπαιζαν» με όρους αθέμιτου ανταγωνισμού. Οι ανύποπτοι έπαιζαν «κρυφτό» και αλληλοτιμωρούνταν με «μετάνοιες» και τα «παιδιά» του Θορ «πυροβολούσαν» στο «ψαχνό» αυτούς τους οποίους «έβρισκαν». Αυτό ακριβώς έφερε τους προτεστάντες σε θέση υπεροχής και όχι βεβαίως η ασυνήθιστη εξυπνάδα τους. Οι υπόλοιποι χριστιανοί των κυρίαρχων δογμάτων τού Νότου είχαν τις αναστολές, οι οποίες προέκυπταν από την προηγούμενη πολιτισμική τους παράδοση και από την αυθεντική θρησκευτικότητά τους.
Εκεί έμοιαζαν μεταξύ τους Καθολικοί και Ορθόδοξοι και εκεί διέφεραν από τους ύπουλους Προτεστάντες. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα υπόλοιπα δόγματα «πλήρωσαν» την ελληνικότητά τους. Το παλιό τους πλεονέκτημα έγινε μειονέκτημα.Έγινε μειονέκτημα, όπως η γενναιοδωρία, η συμπόνια ή η φιλοτιμία μπορεί να γίνει μειονέκτημα για κάποιον, ο οποίος έχει απέναντί του έναν προτεστάντη. Απλά πράγματα, τα οποία τα καταλαβαίνει κάποιος, αν έχει ζήσει λίγο καιρό με τους προτεστάντες.
Τους κερνάς και το θεωρούν καλό από την πλευρά σου. Μόλις έρθει η σειρά τους να κάνουν το ίδιο, το «καλό» γίνεται «κακό» και θέτουν θέμα διασφάλισης της ιδιωτικότητας και της ιδιοκτησίας. Μόνον όταν μοιράζουν οι άλλοι από τα δικά τους είναι αυτό «καλό» για τους Γερμανούς προτεστάντες. Τους αρέσει να θαυμάζουν τους γενναιόδωρους, αλλά τη γενναιοδωρία τη θεωρούν σπατάλη και άρα ελάττωμα. Σε όλα τα πράγματα έτσι σκέφτονται. Διαφθορά γι’ αυτούς υπάρχει μόνον όταν αυτή τους θίγει.
Όταν τους εξυπηρετεί, είναι «μαγκιά». Ο Χριστοφοράκος, όταν τους «εξυπηρετεί», είναι ένα καλό στέλεχος, το οποίο θα μπορούσε να είναι και Γερμανός …Όταν τους θίγει, είναι ένας άθλιος Έλληνας. Οι λαοί της Μεσογείου την «πάτησαν» εντός του χριστιανισμού. Την «πάτησαν» από τους κακόβουλους βάρβαρους της Ανατολής, που ήταν οι Εβραίοι. Την «πάτησαν» και από τους αρπακτικούς βάρβαρους του Βορρά, που ήταν οι Γερμανοί. Πλήρωσαν την ελληνική νοοτροπία τους. Νόμισαν πως είχαν να κάνουν με ομοίους τους, ενώ οι προτεστάντες – όπως και οι Εβραίοι – ήταν διαφορετικοί.
Μόνον οι καθολικοί με τους ορθόδοξους είναι όμοιοι. Το ορθόδοξο δόγμα και το καθολικό δόγμα είναι διαφορετικά δόγματα όμοιων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν κοινή κοσμοαντίληψη …Την παλιά κοσμοαντίληψη των Ελλήνων …Την κοσμοαντίληψη εκείνη, η οποία απλά «ενστερνίστηκε» και τη Γνώση του Χριστού. Όμως, μια επιπλέον γνώση, όποια και να είναι αυτή, δεν αλλάζει το «υπόβαθρο» των λαών, αν δεν υπάρξει επέμβαση στη διαπαιδαγώγησή τους. Σε αυτήν τη διαπαιδαγώγηση βρίσκονταν οι «άμυνες» της ελληνικής κουλτούρας τής Μεσογείου
Στη διαπαιδαγώγηση, η οποία καλλιεργούνταν επί χιλιάδες χρόνια στην περιοχή. Το καθολικό και το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα δεν διαφοροποιούσαν περισσότερο τους πληθυσμούς της απ’ ό,τι αυτοί διαχωρίζονταν και στο παρελθόν μεταξύ τους. Τις συγκρούσεις της εξουσίας μεταξύ Ρώμης και Νέας Ρώμης αυτοί οι λαοί τις γνώριζαν πριν γίνει ο χριστιανισμός κυρίαρχη θρησκεία. Είχαν βιώσει ανάλογους διαχωρισμούς της ελληνικής αυτοκρατορίας σε Δυτική και Ανατολική. Αυτό τους έκανε σε μεγάλο βαθμό όμοιους στην καθημερινότητά τους. Μπορεί τα δόγματα της πίστεως να τους διαφοροποιούν, αλλά αυτά αφορούν τις εξουσίες και όχι την καθημερινότητα. Η καθημερινότητά τους έχει σχέση με τον πολιτισμό τους και αυτός είναι κοινός για τις χώρες της Μεσογείου.
Αυτός ο κοινός πολιτισμός έχει τις κοινές του ρίζες στον ελληνισμό. Το περίφημο «μεσογειακό ταμπεραμέντο», το οποίο χαρακτηρίζει τους λαούς της Μεσογείου, είναι ένας «όρος», ο οποίος απλά επικαλύπτει αυτό που επί αιώνες ήταν δεδομένο στην περιοχή και έγινε απολύτως ανεπιθύμητο στην προτεσταντική περίοδο. Ο όρος «μεσογειακό ταμπεραμέντο» είναι βορειοευρωπαϊκή επινόηση, που έχει ως στόχο να «συσκοτίσει» μια κατάσταση, παρά να την αποκαλύψει και να την περιγράψει. Τι θα πει «μεσογειακό ταμπεραμέντο»;
Μπορεί ο ήλιος και η θάλασσα να αλλάξουν από μόνα τους τον άνθρωπο; Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω από τη Μεσόγειο έχουν μια παρόμοια συμπεριφορά και κοσμοαντίληψη; Γιατί οι Εβραίοι, παρ’ όλο που «ζυμώνονται» επί χιλιετίες κάτω από την ίδιο ήλιο και με την ίδια θάλασσα, δεν απέκτησαν αυτό το ίδιο ταμπεραμέντο; Άρα, κάτι άλλο υπάρχει και δημιουργεί αυτήν την ομοιόμορφη συμπεριφορά και όχι βέβαια ο ήλιος και η θάλασσα. Κάτι άλλο, το οποίο έχει σχέση με την παιδεία των λαών.
Στην πραγματικότητα αυτός ο όρος περιγράφει την ελληνική νοοτροπία και αντίληψη των μεσογειακών λαών. Τη νοοτροπία αυτή, που «χτίστηκε» γύρω από τη Μεσόγειο με την ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορία και η οποία παρέμεινε ζωντανή ακόμα και μετά την υιοθέτηση από την πλευρά τους του χριστιανισμού
Τη νοοτροπία αυτή, η οποία «χτίζεται» πάνω σε μια «υπόγεια» παιδεία, που δεν είναι απαραίτητο ότι έχει επίγνωσή της ούτε αυτός που την έχει. Μπορεί να την αγνοεί με τη λογική που αγνοεί ένας κληρονόμος ακινήτου αυτό το οποίο κρύβεται στα θεμέλια τού σπιτιού του. Άσχετα δηλαδή με το τι γνωρίζουν και τι παραδέχονται οι κάτοικοι της Βαρκελώνης ή της Μασσαλίας ή της Νάπολης, το γεγονός είναι ότι έχουν «κληρονομήσει» χαρακτηριστικά, τα οποία προκύπτουν από μια κοινή παιδεία που έχει βάθος αιώνων. Αυτήν την κοινή μεσογειακή νοοτροπία περιγράφει ο όρος «μεσογειακό ταμπεραμέντο» με τρόπο όμως τέτοιο, που να αφαιρεί τη γενεσιουργό του αιτία -  και είναι η απαγορευμένη έννοια του ελληνισμού. Για να μην γίνονται ανεπιθύμητοι συνειρμοί και συσπειρώσεις, ο όρος «ελληνικός» πετάχτηκε στο πυρ το εξώτερον.
Ξαφνικά, δηλαδή, η κυρίαρχη «δύναμη», που χαρακτήριζε τη Μεσόγειο για χιλιετίες ολόκληρες, χάθηκε από όλες τις γωνιές της; Συρρικνώθηκε και έγινε μια τουριστική γωνιά, που πουλάει «μουζάκα», «τζατζίκι» και «φέτα» με ονομασία προέλευσης. Γιατί πέταξαν αυτήν την έννοια στο πυρ το εξώτερον; Ας φανταστεί ο αναγνώστης την περίπτωση στη σημερινή ευρωπαϊκή κρίση να συσπειρώνονταν οι λαοί του Νότου απέναντι στους Γερμανούς με μια πλατφόρμα όπως η ελληνική. Αυτό ήταν πάντα ο τρόμος των Γερμανών και αυτό προσπάθησαν να εξαλείψουν πριν επιχειρήσουν την ολοκληρωτική κατάκτηση του στόχου τους. Γι’ αυτόν τον λόγο ένας τεράστιος κόσμος «εξαφανίστηκε» από τον φυσικό του χώρο.
Δεν εξαφανίστηκαν οι Γερμανοί, οι οποίοι καταλαμβάνουν τη Βόρεια Ευρώπη και ανήκουν ακόμα και σήμερα σε διαφορετικά έθνη. Δεν εξαφανίστηκαν οι Σλάβοι, οι οποίοι καταλαμβάνουν την Ανατολική Ευρώπη και οι οποίοι επίσης ανήκουν σε πολλά και διαφορετικά έθνη.
Εξαφανίστηκαν οι Έλληνες, οι οποίοι καταλάμβαναν τη μεσογειακή «λεκάνη» και στους οποίους δεν επιτράπηκε καν να έχουν το δικαίωμα κι αυτοί να ανήκουν σε διαφορετικά έθνη. Σε αυτούς τους ανύποπτους ελληνογενείς χριστιανούς επιτέθηκαν οι προτεστάντες, χωρίς να τους δώσουν δείγματα των προθέσεών τους. Επειδή γνώριζαν τον στόχο τους, επιτέθηκαν, χωρίς να δώσουν σε κανέναν την ευκαιρία να αμυνθεί. Κανένας δεν καταλάβαινε τι ακριβώς επιδιώκουν και γιατί το κάνουν. Κανένας δεν καταλάβαινε, γιατί δεν μπορούσε να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Ποιος μπορούσε να φανταστεί, για παράδειγμα, ότι χριστιανοί θα μπορούσαν να είναι αυτοί, οι οποίοι χρηματοδοτούσαν τον άθεο μαρξισμό;
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι χριστιανοί θα ήταν αυτοί, οι οποίοι θα οργάνωναν και θα χρηματοδοτούσαν τον φανατικό ισλαμισμό; Οι πάντες, κρίνοντας από τους εαυτούς τους, λειτουργούσαν ανάλογα. Οι ανύποπτοι χριστιανοί των δύο δογμάτων του μεσογειακού Νότου συσπειρώνονταν γύρω από τη θρησκεία τους και δεν έβλεπαν ότι μέσα στη θρησκεία τους βρισκόταν ο «προδότης». Την ίδια ώρα οι προτεστάντες εκμεταλλεύονταν ασύστολα το πλεονέκτημα που είχαν πάρει στη βιομηχανική εποχή και «βοηθούσαν» τους φτωχότερους χριστιανούς του Νότου …Όλα τα φασιστικά καθεστώτα, τα οποία επιβλήθηκαν στα μεσογειακά κράτη ανάμεσα στους «Προτεσταντικούς Παγκόσμιους Πολέμους» ήταν πάντα το παράπλευρο «κόστος» της προτεσταντικής «βοήθειας».
Όμως, όλα αυτά τα καθεστώτα είχαν πάντα έναν κοινό στόχο …Τον ελληνισμό. Το τσάκισμα της ελληνικής νοοτροπίας σε όλα τα μήκη και πλάτη της Μεσογείου …Τη δυσφήμισή του …Τη μετατροπή του από πλεονέκτημα σε μέγιστο μειονέκτημα Τη μετάλλαξη των χαρούμενων κοινωνιών σε θλιμμένες «προτεσταντίζουσες» κοινωνίες. Την επιβολή των προτεσταντικών «απόψεων» περί διακυβέρνησης και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Για παράδειγμα, οι «αριστερές» και «δεξιές» αντιλήψεις, οι οποίες κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική διαχείριση των κρατών, είναι προτεσταντικές «εφευρέσεις» και επιβλήθηκαν στη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου από τα φασιστικά καθεστώτα, τα οποία τα επέβαλαν στα μεσογειακά κράτη οι προτεστάντες.
Όλα αυτά έγιναν βάση σχεδίου. Τότε φτιάχτηκαν με προτεσταντικά χρήματα όλα τα Κολέγια, τα οποία θα παρήγαγαν της μελλοντικές προτεσταντίζουσες ηγεσίες των χωρών τού Νότου. Οι ίδιοι άνθρωποι για τους ίδιους λόγους ίδρυαν Κολέγια σαν το Κολέγιο Αθηνών, προκειμένου να ελέγξουν τις ηγεσίες των λαών που τους ενδιέφεραν. Τότε ιδρύθηκαν από τα ίδια κέντρα και όλα τα κομμουνιστικά κόμματα. Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία κλπ., όλες οι χώρες έγιναν «υποκαταστήματα» των προτεσταντών. Όλα αυτά, όμως, είχαν έναν εχθρό. Τον ελληνισμό και τη νοοτροπία του. Οι προτεστάντες γνώριζαν ποια ήταν η δύναμη του Κόσμου τον οποίον διεκδικούσαν και εκεί «χτυπούσαν». Γνώριζαν ότι έπρεπε να σπάσουν το ελληνικό «σασί» τής Μεσογείου, προκειμένου να εξουδετερώσουν την αντίσταση της Ρώμης και της Νέας Ρώμης. Αν το κατάφερναν αυτό, θα επιτύγχαναν τους στόχους τους. Χωρίς το ελληνικό υπόβαθρο ήταν «τελειωμένες» καί οι δύο τους το είχαν αποκαλύψει αυτό το μεσογειακό μυστικό οι Εβραίοι.
Αποδίδεται και στον Κίσινγκερ μια τέτοια άποψη. Χωρίς το ελληνικό υπόβαθρο τι ακριβώς θα αντιπροσώπευαν, ώστε να συσπειρώσουν τους πληθυσμούς τους απέναντι στην προτεσταντική λαίλαπα; Η Ρώμη ξαφνικά έγινε η Ρώμη τού κακόμοιρου Garibaldi; Έγινε μια κοινή εθνική πόλη με αρμοδιότητα να αποφασίζει για το αν θα γίνει ή όχι αποχετευτικό σύστημα στη Νάπολη; Η Νέα Ρώμη έγινε ξαφνικά η Πόλη των μετρημένων στα δάχτυλα Ρωμιών; Μια ολιγομελής θρησκευτική «νησίδα» στην πολύβουη «αγορά τού Αλ χαλίλι»;
Αυτό κατάφεραν οι προτεστάντες. Παντού ο σχεδιασμός των φασιστών, των σταλινικών και των Κολεγιόπαιδων ήταν ένας και μοναδικός …Να «σπάσει» ο ενιαίος ελληνισμός της Μεσογείου.
Ο ελληνικός κόσμος εκείνη την εποχή δέχθηκε θανάσιμα χτυπήματα, τα οποία δεν μελετήθηκαν όλα όπως έπρεπε από αυτούς οι οποίοι θίγονταν. Οι λαοί τής Μεσογείου δεν αφέθηκαν να προστατεύσουν στοιχειωδώς τον «πυρήνα» της ύπαρξής τους. Στον «πυρήνα» χτυπήθηκαν …και αυτό ήταν πρωτοφανές μέχρι τότε. Δεν αφέθηκαν όπως, για παράδειγμα, οι Πολωνοί ή οι Σέρβοι ή οι Ρώσοι να πιστεύουν στη διαφορετικότητά τους, αλλά να προστατεύουν την κοινό «πυρήνα» της σλαβικής τους καταγωγής.
Αυτό απαγορευόταν για τους Έλληνες της Μεσογείου. Αυτοί θα παρίσταναν τους Ιταλούς, τους Τούρκους, τους Ισπανούς, άσχετα αν γεννιούνταν ως γηγενείς δίπλα σε ερείπια ναών, λουτρών και θεάτρων …προφανώς «εξωγήινης» προέλευσης και κατασκευής. Απαγορευόταν από τους προτεστάντες να ταυτιστούν με τον ελληνισμό, εφόσον προσπαθούσαν να «σπάσουν» τις άμυνες του Νότου. Παντού βρίσκονταν οι προτεστάντες. Όλα τα «χτυπήματα» κατά του ελληνισμού ήταν δικής τους εμπνεύσεως σε συνεργασία βέβαια με τους Εβραίους μυστικοσυμβούλους τους. Οι ίδιοι, που «χτύπησαν» τον ελληνισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν αυτοί, οι οποίοι τον «χτύπησαν» και εντός της «σταλινικής» Ρωσίας.
Οι ίδιοι, που «χτύπησαν» τον ελληνισμό εντός της «σταλινικής» Ρωσίας, έκαναν το ίδιο και εντός της «φασιστικής» Ιταλίας. Οι ίδιοι, που χτύπησαν τον ελληνισμό της Ιταλίας, ήταν αυτοί, οι οποίοι «χτύπησαν» τον ελληνισμό και της Αιγύπτου. Για παράδειγμα, η ελληνική γλώσσα, η οποία επί χιλιετίες μιλιόταν στη Νότια Ιταλία, έγινε στόχος τού Μουσολίνι και μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες εξαφανίστηκε. Για έναν «μυστήριο» λόγο ο φασιστικός «εθνικισμός» τής Ιταλίας «στόχευε» πάντα τους ελληνόφωνους του Νότου και όχι τους Γερμανούς του ιταλικού Βορρά.
Ο Μουσολίνι, ο οποίος, σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα πλέον έγγραφα, αποδεικνύεται ότι υπήρξε από το 1917 πράκτορας της Αγγλικής Μυστικής Υπηρεσίας ΜΙ6, είχε μια περίεργη «εμμονή» με την ελληνική γλώσσα. Ο εφευρέτης δηλαδή του «φασισμού», ως όρου, ήταν ο μεγαλύτερος πολέμιος των ελληνόφωνων του ιταλικού νότου …Των ελληνόφωνων, οι οποίοι αποτελούσαν τη ζωντανή «σύνδεση» της Μεσογείου με το ελληνορωμαϊκό παρελθόν της. Αυτός ο πράκτορας, ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της ηγεσίας του έκανε αυτά που του επέβαλαν τα αφεντικά του, επιτέθηκε και διέλυσε τη Magna Graecia. Πριν να επιτεθεί στην Ελλάδα – σε συνεργασία με τον Χίτλερ – επιτέθηκε στη «Μεγάλη Ελλάδα», προφανώς με το ίδιο σκεπτικό.
Ανάλογη ζημιά έκανε και στην αυτοκρατορική Ρώμη. Με ηλιθιότητες τύπου Χρυσής Αυγής και παρελάσεων ηλίθιων, έκανε ζημιά στην Αιώνια Πόλη. Καλλιέργησε έναν στείρο εθνικισμό στην Ιταλία, μετατρέποντας τη μεγάλη Ρώμη σε ένα επαρχιακό «καρότσι», το οποίο «ακολουθούσε» πιστά το Βερολίνο και το Λονδίνο …Μια «συνήθεια» που ακόμα και σήμερα η Ρώμη δεν έχει πάψει να υιοθετεί. Με πολύ βία σε όλη τη Μεσόγειο οι λαοί μπήκαν στα προτεσταντικά «καλούπια» του εθνικοσοσιαλισμού. Με πολύ βία ο Μουσολίνι «εκπαίδευσε» κάποιους να δηλώνουν Ιταλοί, για να μην βρίσκουν τον μπελά τους από τους αγράμματους φασίστες, οι οποίοι τον ακολουθούσαν με «βήμα» στρατιωτικό. Με πολύ βία ο Κεμάλ «εκπαίδευσε» κάποιους να δηλώνουν Τούρκοι, για τους ίδιους λόγους.
Παντού την ίδια εποχή τα φασιστικά καθεστώτα «χτυπούσαν» τους ίδιους ανθρώπους στη Μεσόγειο …Από τα παράλια της Ισπανίας μέχρι το δέλτα του Νείλου. Λαοί, οι οποίοι επί χιλιετίες αισθάνονταν «αδερφοί», άρχισαν να μην αναγνωρίζει ο ένας τον άλλο. Αυτοί οι λαοί σήμερα κάτι «θυμούνται» από το παρελθόν τους, αλλά ο εθνικισμός και τα συμφέροντα της εποχής είναι τόσο ισχυρά, που δεν επιτρέπουν τίποτε άλλο από απλές αναλαμπές. Μέσα σε αυτές τις αναλαμπές είναι η ελληνική σημαία, που υψώνουν οι οπαδοί της Μαρσέιγ, τα τραγούδια της Νότιας Ιταλίας, η αλληλεγγύη που επέδειξαν για το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα Δήμαρχοι της Ιταλίας που προσέφεραν τους μισθούς τους, το προσκύνημα των Τούρκων στον Άι Γιώργη ή η ελληνική επιγραφή στην είσοδο της Αλεξάνδρειας.
Μικρά «φλας» μνήμης χωρίς συνέχεια, σαν αυτά που έχουν οι ασθενείς του Αλτσχάιμερ. Σε αυτήν την προσπάθεια συσκότισης της αλήθειας για την ελληνική αυτοκρατορία του Τραϊανού οφείλεται και η παντελής λήθη που προσπάθησαν να επιβάλουν γύρω από το όνομά του. Αυτοκράτορας, που να είχε δοξαστεί και να είχε υμνηθεί περισσότερο από τον Τραϊανό, δεν υπήρξε στην ιστορία. Με εξαίρεση τον Θεό της Ρώμης Αλέξανδρο, ο Τραϊανός ήταν ο μόνος που τον «πλησίαζε» σε δόξα και αναγνώριση. Για τους λαούς εκείνης της εποχής ήταν ένας ζωντανός Θεός. Η ίδια η Γερουσία της Ρώμης και της Νέας Ρώμης, κάθε φορά που «χαιρετούσε» έναν νέο αυτοκράτορα, του ευχόταν Felicior Augusto, melior Traiano
Του ευχόταν να είναι πιο τυχερός από τον Αύγουστο και πιο ικανός από τον Τραϊανό. Αυτή η ευχή της Γερουσίας έβαζε τον κάθε νέο αυτοκράτορα απέναντι στα απόλυτα όρια της ικανότητας των αυτοκρατόρων …Και όμως, εξαιτίας τού μίσους των Γερμανών γι’ αυτόν και εξαιτίας της θέλησής τους να «ξεχάσουν» οι λαοί τής Μεσογείου την ελληνική τους κληρονομιά, τον «έθαψαν» …»Έθαψαν» τον μεγαλύτερο αυτοκράτορα του αρχαίου κόσμου… …Τον Έλληνα αυτοκράτορα, ο οποίος γεννήθηκε στη Μεσόγειο και του οποίου οι αποφάσεις – όπως περιγράφουμε και σε αυτό το κείμενο – ακόμα επηρεάζουν τη λειτουργία του κόσμου …Τον Έλληνα αυτοκράτορα, ο οποίος γεννήθηκε δίπλα στις Ηράκλειες Στήλες, που όριζαν τις εσχατιές του ελληνικού κόσμου στη Μεσόγειο
Του κόσμου, που «γέννησε» ο Αλέξανδρος, ξεκινώντας από την Πέλλα, για να φτάσει στα πέρατα της Γης. Αυτός ήταν ο αυτοκράτορας, ο οποίος έδωσε «σάρκα» και «οστά» στα σχέδια του Αλεξάνδρου …Έδωσε μορφή όχι μόνον στην αυτοκρατορία, αλλά και στην ίδια τη Ρώμη ως πόλη. Για να «δυσφημίσουν» την αυτοκρατορία εκείνη, οι αναφορές τους περιορίζονται στους πιο σκληρούς και πιο ηλίθιους αυτοκράτορες. Με την ψευδοηθική που τους διακρίνει στην προπαγάνδα τους, αυτοί, οι οποίοι καταπίνουν τα γερμανικά «κατσίκια», στη νηστεία θυμούνται τις «καρυδόπιτες» της Ρώμης. Αυτοί, οι οποίοι στην τρίτη χιλιετία δεν μπορούν να περάσουν νόμους κατά της κτηνοβασίας στη Γερμανία, «εκπλήσσονται» από τα όργια της Ρώμης. Αυτοί, οι οποίοι βλέπουν να ανοίγουν στην ίδια Γερμανία «πορνεία» για ζωόφιλους, «κολάζονται», διαβάζοντας την ιστορία της Ρώμης.
Αυτοί θυμούνται την «τάξη και την ηθική» μόνον όταν πρόκειται να κατηγορήσουν την ελληνική αυτοκρατορία. Αυτοί, οι οποίοι προσέφεραν στον κόσμο έναν τενεκέ Χίτλερ, που τον ονόμασαν Φύρερ, θυμούνται μόνον ό,τι τους συμφέρει. Θυμούνται είτε αυτούς που δεν μπορούν να αγνοήσουν – ως θεμελιωτές της αυτοκρατορίας—, όπως ο Καίσαρας, είτε τους πιο ηλίθιους, όπως ήταν ο Καρακάλας ή ο Καλιγούλας. Θυμούνται τον υπάλληλο των προτεσταντών και επαγγελματία looser Ναπολέοντα και δεν θυμούνται τον Τραϊανό.
Τον Τραϊανό, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στους αθάνατους κριτές στη Θεία Κωμωδία του Δάντη
Ο μόνος μη χριστιανός αυτοκράτορας, τον οποίο οι λαοί της Μεσογείου επιμένουν να θυμούνται, εφόσον είναι τόσο δυνατή η ανάμνησή του, που, ακόμα και σήμερα – μετά από σχεδόν δύο χιλιετίες – διατηρείται «ζωντανό» το όνομά του. Οι «στημένοι» πόλεμοι και οι κρυφοί συνεργάτες. Από τη στιγμή που μπόρεσαν οι Αγγλοσάξονες Γερμανοί (των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γερμανίας και των Σκανδιναβικών χωρών) να μπουν μέσα στον χριστιανικό κόσμο και να περνάνε «απαρατήρητοι», ήταν θέμα χρόνου να αρχίσουν τα ύπουλα χτυπήματα
Τόσο ύπουλα, που δεν τα καταλάβαιναν ούτε καν αυτοί που τα δέχονταν. Όχι απλά δεν αντιλαμβάνονταν την απειλή πριν αυτή εκδηλωθεί με χτύπημα, αλλά δεν καταλάβαιναν ούτε ποιος τους χτυπούσε και μάλιστα αφού το είχε ήδη κάνει. Αυτό είναι βέβαια και το πιο παράξενο της υπόθεσης. Οι απόγονοι των Ούννων είχαν «ακροβολιστεί» γύρω από τη Μεσόγειο ως Βρετανοί, Γερμανοί και Αμερικανοί και την «χτυπούσαν» ασύστολα. Αυτοί ήταν οι μόνιμοι πρωταγωνιστές αυτού του «έργου». Είχαν βάλει μπροστά τους την αυτοκρατορία του Τραϊανού και τη διέλυαν στην κυριολεξία. Από τη στιγμή που οι Γερμανοί μπορούσαν να «επηρεάζουν» τον χριστιανικό κόσμο, χωρίς να τον συσπειρώνουν εναντίον τους, τα πράγματα ήταν θέμα χρόνου να γίνουν επικίνδυνα.
Γιατί; Γιατί ήταν θέμα χρόνου να βρεθούν εκεί «συγκεντρωμένα» όλα τα «αντιελληνορωμαϊκά» στοιχεία. Ήταν θέμα χρόνου οι Γερμανοί να εξασφαλίσουν τη συμμαχία όλων των εχθρών του ελληνισμού …Με πρώτους τους Εβραίους, οι οποίοι μισούσαν παραδοσιακά τους Έλληνες και βέβαια τους Σκανδιναβούς, οι οποίοι είχαν δείξει από τον τριακονταετή πόλεμο τις προθέσεις τους να «πλιατσικολογήσουν» στον Νότο. Με εκείνον τον πόλεμο τούς είχαν ανοίξει οι «ορέξεις» για κάθοδο στην πάμπλουτη Μεσόγειο.
Όλα αυτά τα ανομολόγητα σχέδια τα εξυπηρετούσε άριστα ο εκχριστιανισμός των γερμανικών λαών του Ρήνου. Εβραίοι και Αγγλοσάξονες παγανιστές αντιλήφθηκαν αμέσως ότι αυτός ο εκχριστιανισμός των Γερμανών θα ήταν η μεγάλη τους «ευκαιρία» να κατέβουν στη Μεσόγειο. Θα τους μετέτρεπαν σε «όχημα», για να εξυπηρετήσουν όλα τα σχέδιά τους. Αυτοί ένωσαν τους γερμανικούς λαούς και ίδρυσαν τη Γερμανία. Κάνει λάθος όποιος νομίζει ότι η σύγχρονη Γερμανία είναι έργο των Γερμανών. Οι πέρα του Ρήνου Γερμανοί μέσα από την «πορεία» τους έφτασαν μόνον μέχρι την ίδρυση της Πρωσίας και της Βαυαρίας …Σε Πρώσους και Βαυαρούς ήταν χωρισμένος ο γερμανικός κόσμος πάνω από τις Άλπεις και τον Ρήνο και αυτοί πολεμούσαν μεταξύ τους για θέματα θρησκείας.
Μέχρι εκεί «έφτασαν» οι Γερμανοί «μόνοι» τους. Η νεότερη γερμανική ιστορία δεν είναι δική τους επιλογή. Η νεότερη γερμανική ιστορία είναι ένας συνεταιρισμός των προτεσταντών με τους Εβραίους, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τους Γερμανούς, για να φέρουν σε πέρας τα σχέδιά τους. Το σύγχρονο – σχεδόν άθεο – κράτος της Γερμανίας με την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία είναι δημιούργημα των Εβραίων και των Αμερικανοβρετανών. Η Γερμανία ιδρύθηκε από τους Εβραίους τραπεζίτες και από τους Αγγλοσάξονες των δύο πλευρών του Ατλαντικού.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης από αυτούς ιδρύθηκε και από αυτούς χρηματοδοτήθηκε Ιδρύθηκε από τους χρηματοδότες του Χίτλερ …Όλο το τοκογλυφικό κύκλωμα των Ρότσιλντ και Ροκφέλερ και τους «περιφερειακούς» τύπου Πρέσκοτ Μπους κλπ.. είναι οι «πατέρες» της σύγχρονης Γερμανίας. Το γεγονός ότι αυτοί οι λαοί – πλην των Εβραίων – είναι φυλετικά ίδιοι, δεν αναιρεί αυτό το οποίο λέμε. Δεν μιλάμε για τους λαούς – όταν είναι δεδομένο ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί είναι γερμανικής καταγωγής – …Μιλάμε μόνον για τα κράτη με τη σειρά που αυτά ιδρύθηκαν.
Η Γερμανία ιδρύθηκε τον περασμένο αιώνα. Μπορεί ακόμα και σήμερα να υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι, οι οποίοι είναι γηραιότεροι της Γερμανίας. Οι στρατηγικές ανάγκες των προτεσταντικών δυνάμεων της Βρετανίας, των ΗΠΑ και των Σκανδιναβικών χωρών ήταν αυτές, οι οποίες «θεμελίωσαν» τη Γερμανία τού προηγούμενου αιώνα …Τη Γερμανία των παγκοσμίων πολέμων. Η Γερμανία για όλους αυτούς έγινε ένα «όχημα», για να κατακτήσουν όλους τους στόχους τους. Τη Γερμανία τη χρησιμοποίησαν ως φτηνό «κρέας»
Ο «κατιμάς» της Ευρώπης. Τη διατήρησαν σε ένα επίπεδο παιδείας και νοοτροπίας, που την έκαναν χρήσιμη για τους ίδιους και ανατριχιαστικά απεχθή για τους υπολοίπους. Την χειρίστηκαν όπως χειριζόταν ο Τραϊανός τούς Γερμανούς της εποχής του …Διαρκώς «ερεθισμένη» …Συνέχεια στην «καρπαζιά» …Είτε αδύναμη και «ταπεινωμένη» είτε δυνατή και αποφασισμένη για «εκδίκηση». Της έδωσαν – ως κράτος και ως λαό – τα χαρακτηριστικά ενός σκύλου, ο οποίος θα επιτίθονταν εναντίον όποιου του υποδείκνυαν τα αφεντικά του …Ενός σκύλου, που, όταν θα έχανε τη μάχη, θα έτρεχε να κρυφτεί στα «πόδια» των αφεντικών του. Τα αφεντικά ήταν τα ίδια τόσο όταν τον «ταπείνωναν» όσο και όταν τον «ενθάρρυναν» να επιτεθεί.
Οι ίδιοι άνθρωποι ταπείνωσαν τους Γερμανούς μετά τους πολέμους στους οποίους οι ίδιοι την οδήγησαν και οι ίδιοι χρηματοδότησαν τη Γερμανία να εκδικηθεί τους «άλλους», που δεν έφταιγαν. Η Γερμανία με αυτόν τον τρόπο έγινε μια συμπαγής και σκληρή «μπάλα» του «μπόουλινγκ», την οποία θα την έριχναν με δύναμη εναντίον όλων των εχθρών τους, που θα τους αντιμετώπιζαν σαν «κορίνες». Αυτήν τη χρήσιμη και κομπλεξική Γερμανία θα την έστρεφαν εναντίον των Ευρωπαίων και θα την προστάτευαν μέχρι να την ξαναχρησιμοποιήσουν, προκειμένου να κατακτήσουν τον στόχο τους.
Αυτή η Γερμανία ήταν που προκάλεσε τους Δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Δύο πολέμους, που, αν στοιχειωδώς οι ευρωπαϊκοί λαοί σέβονταν τον στρατηγικό σχεδιασμό τού Τραϊανού, οι Γερμανοί θα είχαν τρομερές – αν όχι ανυπέρβλητες – αδυναμίες για τη διεξαγωγή τους. Αν ο γερμανικός κόσμος ήταν μονίμως περιορισμένος πίσω από τον Ρήνο, θα ήταν πρακτικά αδύνατον να μπορεί να εκδηλώσει την απειλητικότητά του με τον τρόπο που το επανέλαβε δύο φορές μέσα σε λίγες δεκαετίες. Όσο οργανωμένος κι αν ήταν ο στρατός του Χίτλερ, δύσκολα θα «περνούσε» τον Ρήνο, για να επιτεθεί στη Δυτική Ευρώπη. Η εγκατάλειψη του Ρήνου, ως «φράγμα» του γερμανικού κόσμου, ήταν αυτήν που του επέτρεψε να εκδηλώσει τη μέγιστη επιθετικότητά του και άρα να γίνει χρήσιμος γι’ αυτούς που θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν τους Γερμανούς. Αυτό είναι όλο το θέμα.
Μέσω του προτεσταντισμού μπόρεσαν οι Γερμανοί και «πέρασαν» τον Ρήνο. Από εκεί και πέρα ήταν εύκολο να δρομολογήσουν τα σχέδιά τους, εφόσον το «φράγμα» θα ήταν πίσω τους. Όλο το κόλπο της προτεσταντικής στρατηγικής, για να αλώσουν τη μεγάλη αυτοκρατορία της Μεσογείου, ήταν με τους «στημένους» πολέμους. Τους δήθεν «παγκόσμιους πολέμους», που έκαναν μεταξύ τους οι προτεστάντες …και μέσα στην «αντάρα» διευθετούσαν από κοινού τα προβλήματά τους. Αυτοί, οι οποίοι θεωρητικά πολεμούσαν μεταξύ τους στην Ευρώπη, ήταν αυτοί, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τους πολέμους, για να «διευθετήσουν» τα δικά τους συμφέροντα …Τα δικά τους κοινά συμφέροντα. Κάθε φορά που πολεμούσαν μεταξύ τους, ως δια «μαγείας» το τέλος τούς έβρισκε όλους μαζί «ζωντανούς» και πιο ισχυρούς από το ξεκίνημα.
Ακόμα και οι ηττημένοι τής συμμορίας γίνονταν πιο ισχυροί από τους δήθεν νικητές, οι οποίοι όμως δεν ανήκαν στη συμμορία αυτή. Κάθε φορά που πολεμούσαν μεταξύ τους οι προτεστάντες, έρχονταν όλο και πιο κοντά στον στόχο τους. Αν γνωρίζεις αυτόν τον στόχο, μπορείς να καταλάβεις την «επιτυχία» τής πρακτικής τους. Αυτήν την βήμα-βήμα «στρατηγική κατάκτησης» θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε. Επειδή μιλάμε καθαρά για δολοφονική επίθεση, μπορούμε να την περιγράψουμε και ως τέτοια
Μπορούμε να την περιγράψουμε με τους όρους που αφορούν μια τέτοια εγκληματική πράξη. Οι προτεστάντες του Βορρά ύπουλα προσπάθησαν να δολοφονήσουν τους υπόλοιπους χριστιανούς του Νότου. Πώς γίνεται μια δολοφονία; Πρώτα πιάνεις το θύμα σου, μετά το ακινητοποιείς και στο τέλος το μαχαιρώνεις στην καρδιά. Αυτήν την βήμα – βήμα δολοφονική ενέργεια έκαναν και οι προτεστάντες εις βάρος των ανύποπτων λαών του Νότου. Αν θέλαμε να δώσουμε έναν τίτλο για κάθε βήμα, αυτό θα ήταν ΕΞΑΡΤΗΣΗ, ΟΜΗΡΙΑ, ΛΕΗΛΑΣΙΑ
Κάθε Παγκόσμιος Πόλεμος είχε έναν από αυτούς τους τίτλους. Το πρώτο βήμα των προτεσταντών ήταν να δημιουργήσουν σχέσεις οικονομικής εξάρτησης με τα κράτη-στόχους, ώστε σε πρώτη φάση να τα «πιάσουν» Να βρίσκονται πάντα «κοντά» τους και να τα ρυθμίζουν με εκείνον τον τρόπο, ο οποίος θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση του σχεδίου …Να έχουν λόγο να επηρεάζουν τις αποφάσεις τους, ώστε να τα οδηγούν σε λάθη. Το δεύτερο βήμα θα ήταν να τα «ακινητοποιήσουν» και αυτό γίνεται μέσω της ομηρίας τους. Δημιουργούν ένα «φόβητρο», που καθηλώνει το θύμα τους στην «αγκαλιά» τους. Το τρίτο και τελικό βήμα θα ήταν να τα «μαχαιρώσουν» Να λεηλατήσουν τους ακινητοποιημένους ομήρους τους.
Έχοντας εγκλωβίσει τα κράτη σε μια εφιαλτική κατάσταση, θα τους ήταν εύκολο να εκμεταλλευτούν τα αδιέξοδά τους και να τα λεηλατήσουν. Κάθε νέος «παγκόσμιος πόλεμος» ήταν ένα νέο βήμα με συγκεκριμένο αντικείμενο. Ένα ακόμα βήμα, το οποίο τους έφερνε πιο κοντά στον στόχο. Στον στόχο της απόλυτης κατάκτησης της ελληνικής αυτοκρατορίας. Όλα αυτά θα τα κατάφερναν με τη χρήση της Γερμανίας …Της Γερμανίας, η οποία ήταν η κρατική «έκφραση» ενός λαού, που, από τότε που «ρυθμίστηκε» από τον Τραϊανό, διατηρούσε τα ίδια χαρακτηριστικά μέσα στον χρόνο. Το βασικό τους πρόβλημα λοιπόν ήταν η προστασία του δολοφονικού «υπαλλήλου» τους. Έπρεπε να προστατεύσουν το βασικό τους «εργαλείο», εξαιτίας της έκθεσής του σε κίνδυνο, λόγω πολλαπλών χρήσεων.
Γνωρίζοντας δηλαδή ότι η Γερμανία θα προκαλούσε μαζικά και κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα, έπρεπε να βρουν εκ των προτέρων ένα νομικό «άλλοθι», για να προστατεύουν τους Γερμανούς. Να προστατεύσουν τον ένοχο γερμανικό λαό από πράξεις αντεκδίκησης των θυμάτων του και ταυτόχρονα να σώσουν και το ίδιο το γερμανικό κράτος. Έπρεπε να βρουν ένα νομικό «τέχνασμα», για να μην τιμωρήσουν τους Γερμανούς οι ευρωπαϊκοί λαοί, όταν θα έπεφταν θύματα της βίας τους και ταυτόχρονα έπρεπε να  βρουν και ένα στρατηγικό «κόλπο», για να μην «πέσουν» στη Γερμανία όλοι μαζί οι εχθροί της και τη διαλύσουν.
Έπρεπε η «τιμωρία» της Γερμανίας να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των αφεντικών της και όχι των θυμάτων της. Έπρεπε να «πείσουν» τους λαούς ότι τους συνέφερε μια τέτοια επιλογή, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα υπάρχει και οικονομική αποζημίωση για το αίμα που χύνουν οι βάρβαροι …άσχετα αν δεν έδιναν ποτέ ούτε αυτήν την αποζημίωση. Όπως αντιλαμβανόμαστε, αυτό το πρόβλημα δεν τους απασχολούσε τόσο για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο όσο για τον Δεύτερο. Τις συνέπειες της επανάληψης του ίδιου εγκλήματος φοβόταν και προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν.
Τα προβλήματα, τα οποία θα προέκυπταν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν τους απασχολούσαν πολύ. Έτσι κι αλλιώς θα ήταν αναλογικά πολύ πιο ήπια, εφόσον θα υπήρχε για τους Γερμανούς και τη Γερμανία το «ελαφρυντικό» του πρότερου εντίμου βίου και βέβαια αυτό της μαζικής «σύγχυσης». Σε έναν κόσμο όπου όλοι κινούνταν εναντίον όλων – και για όλους τους πιθανούς και απίθανους λόγους – δεν θα ήταν η Γερμανία η μεγάλη «εξαίρεση». Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα γινόταν τόσο μεγάλο και πολυδιάστατο αιματοκύλισμα στην Ευρώπη, που εύκολα η Γερμανία θα περνούσε ατιμώρητη στην ασφαλή «πλευρά». Λαοί θα σκοτώνονταν για εθνικές, θρησκευτικές, αλλά και ιδεολογικές αιτίες και η Γερμανία δεν θα ήταν μόνη της σε κανένα έγκλημα
Δεν θα έβρισκε μπροστά της ένα ισχυρό «μπλοκ» τιμωρών, ώστε να έχει μεγάλες ανάγκες προστασίας. Όλοι θα εγκληματούσαν και όλοι θα είχαν κάτι να «κρύψουν» Από τον πιο ισχυρό μέχρι τον πιο ανίσχυρο. Από την πανίσχυρη Γερμανία μέχρι την αδύναμη Ελλάδα, όλοι θα είχαν να κρύψουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εφόσον όλοι ήταν ανακατεμένοι παντού. Το πρόβλημα το μεγάλο θα το είχαν οι Γερμανοί, όταν θα επαναλάμβαναν το κόλπο του Παγκοσμίου Πολέμου χωρίς καθόλου «ελαφρυντικά» …Όταν θα το επαναλάμβαναν σε έναν κόσμο πολύ πιο απλό και άρα ως οι μοναδικοί υπεύθυνοι «εγκληματίες». Ποιοι ήταν οι στόχοι των δύο παγκοσμίων πολέμων και γιατί είναι απαραίτητος ο τρίτος; Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. ΕΞΑΡΤΗΣΗ Πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι προτεστάντες δεν ήταν μόνοι τους, ούτε στη Μεσόγειο ούτε στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Υπήρχαν υπερδυνάμεις, οι οποίες τους ανταγωνίζονταν και τους εμπόδιζαν να φτάσουν στο στόχο τους. Στη Δυτική Ευρώπη υπήρχε η καθολική υπερδύναμη της Αυστροουγγαρίας, Στην Ανατολική Ευρώπη υπήρχε η ορθόδοξη υπερδύναμη της Ρωσίας. Στην Ανατολική Μεσόγειο κυριαρχούσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη Δυτική Μεσόγειο υπήρχαν οι πάντα υπολογίσιμες καθολικές δυνάμεις της Ιταλίας και της Ισπανίας. Ένας σύνθετος κόσμος με πολλούς και σκληρούς αντιπάλους από τον πολιτισμένο ελληνορωμαϊκό κόσμο.
Τον κόσμο με το «μεσογειακό ταμπεραμέντο». Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο άλλαξαν τα πάντα. Θεωρητικά πολέμησαν μεταξύ τους οι προτεστάντες Γερμανοί με τους προτεστάντες Βρετανούς και αυτοί οι «μονομάχοι» μετά από εκείνον τον πόλεμο όχι μόνον δεν χάθηκαν, αλλά ισχυροποιήθηκαν. Ισχυροποιήθηκαν τόσο πολύ, ώστε δύο δεκαετίες μετά επανέλαβαν ξανά την πετυχημένη τακτική τους, ως οι απόλυτα πιο ισχυρές δυνάμεις της Ευρώπης. Ο ηττημένος προτεστάντης, δηλαδή, λίγα χρόνια μετά την ήττα του, ήταν πιο ισχυρός από πολλούς νικητές τού πολέμου, οι οποίοι ως δια «μαγείας» όχι μόνο δεν «προόδευσαν», αλλά στην κυριολεξία εξαφανίστηκαν. Αυτό ήταν και το πραγματικό αποτέλεσμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου
Εξαφανίστηκαν όλοι οι μεγάλοι αντίπαλοι των Προτεσταντών. Διαλύθηκε η καθολική υπερδύναμη της Αυστροουγγαρίας …»Βραχυκύκλωσε» η ορθόδοξη υπερδύναμη της Ρωσίας. Διαλύθηκε η υπερδύναμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι καθολικές δυνάμεις τής Μεσογείου «βυθίστηκαν» στον φασισμό τύπου Βαϊμάρης.Φασίστες υπάλληλοι των προτεσταντών κυβερνούσαν την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα ή την Τουρκία …Όλοι οι «πυλώνες» της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας τής Μεσογείου «γκρεμίστηκαν» μέσα σε λίγα χρόνια.
Η ίδια η Ευρώπη είχε καταρρεύσει. Για πρώτη φορά μέσα στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας ο πιο πλούσιος χώρος του Πλανήτη από δανειστής των πάντων είχε ανάγκη τα δάνεια των Αμερικανών προτεσταντών. Το πρώτο «βήμα» είχε γίνει …Το ευρωπαϊκό «οικόπεδο» είχε ισοπεδωθεί …Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ολόκληρης της Ευρώπης και άρα και των χωρών της Μεσογείου από τη χρηματοδότηση των Προτεσταντών είχε ξεκινήσει. Όλα αυτά έγιναν με το έξυπνο «στήσιμο» του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Τότε πέτυχαν τους πιο δύσκολους στόχους τους, χύνοντας άπειρο αίμα. Με τον πόλεμο αυτόν εξασθένισαν εκ του πονηρού τη Ρωσία, για να της στείλουν «πακέτο» τον «ιό» με το όνομα «Λένιν» …την «αρρώστια» με το όνομα «μαρξισμός», την οποία είχαν «κατασκευάσει» στα δικά τους «εργαστήρια». Με συνοπτικές διαδικασίες βύθισαν τη μεγάλη δύναμη του Ορθόδοξου Δόγματος στον σταλινισμό. Με «θεωρία», που «κατασκευάστηκε» στη Γερμανία και με «επαναστάτες», που δεν ήταν Ρώσοι και οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν από προτεστάντες και Εβραίους τοκογλύφους, βύθισαν τη Ρωσία στον σταλινισμό …Την βύθισαν στον Μεσαίωνα και την έλεγχαν απόλυτα για έναν αιώνα. Στη μεγάλη «ρωσική» επανάσταση κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν ήταν Ρώσος
Όσοι δεν ήταν Εβραίοι με ρωσικά χαρτιά, ήταν Γεωργιανοί, Γερμανοί, Πολωνοί και Ουκρανοί. Τα ανάλογα έκαναν και με το Καθολικό Δόγμα στην Ευρώπη. Ποιες ήταν οι μεγάλες Καθολικές Δυνάμεις στην Ευρώπη; …Η Αυστροουγγαρία, η Ιταλία και η Ισπανία. Η Γαλλία θεωρητικά μόνον ήταν Καθολική, εφόσον οι Ουγενότοι προτεστάντες που την κυβερνούσαν την τοποθετούσαν από την εποχή των θρησκευτικών πολέμων στο «πλευρό» των προτεσταντών. Μέσα σε μερικές δεκαετίες μεταξύ των Προτεσταντικών Πολέμων, που παρίσταναν τους «Παγκόσμιους», διευθέτησαν όλα τα θέματα
Την Αυστροουγγαρία την διέλυσαν και την μοίρασαν στα φιλικά προς αυτούς φασιστικά καθεστώτα της περιοχής. Την Ιταλία την παρέδωσαν στον πράκτορα Μουσολίνι και την Ισπανία στον χαφιέ Φράνκο …Τον Φράνκο, ο οποίος κατά έναν παράδοξο τρόπο ήταν ταυτόχρονα σύμμαχος του Χίτλερ και εκλεκτός των Αμερικανών. Έβαλαν δηλαδή τα καθολικά κράτη σε έναν προτεσταντικής εμπνεύσεως «γύψο», που λεγόταν φασισμός …Έναν «γύψο», ο οποίος θα δημιουργούσε στα κράτη εκείνες τις παρενέργειες, που, όταν πλέον θα τον «έβγαζαν», θα λειτουργούσαν καθαρά προτεσταντικά.
Μιλάμε δηλαδή για «γύψο», ο οποίος θα λειτουργούσε σαν «καλούπι» …»Γύψο», που δεν προσαρμοζόταν αυτός στο «άκρο», αλλά το «άκρο» προσαρμοζόταν σ’ εκείνον και γι’ αυτόν τον λόγο ήταν εξαιρετικά βίαιος και επίπονος …Αναγκαστικά Δεν μετατρέπεις χωρίς άπειρη βία μια μεσογειακή κοινωνία σε προτεσταντικού τύπου κοινωνία. Δεν «κόβεις» το χαμόγελο χαρούμενων ανθρώπων χωρίς άπειρη βία και τρομοκρατία. Αυτός ήταν ο σχεδιασμός για τις καθολικές χώρες της Μεσογείου.
Θα υιοθετούσαν το «μοντέλο» της Βαϊμάρης, το οποίο λειτουργεί με δύο πόλους. Απέναντι σε μια ένοπλη και φασιστική Δεξιά στέκεται απειλητική μια επίσης ένοπλη και κομμουνιστική Αριστερά. Όλοι οι υπόλοιποι μπαίνουν μέσα στο «τσουβάλι». Αυτά τα «πλαίσια» επέβαλαν οι προτεστάντες στα πολιτικά σκηνικά όλων των καθολικών χωρών και τα έλεγξαν απόλυτα, εφόσον έλεγχαν τις ηγεσίες τους. Το τραγικότερο ήταν ότι τα επέβαλαν με δικτάτορες-»καρικατούρες» …Με ανθρώπους, οι οποίοι ήταν κοινοί καραγκιόζηδες
Σε κάστινγκ για κωμωδίες τού Χόλυγουντ τέτοιες γελοίες υπάρξεις δεν έχουν υπάρξει ποτέ μαζεμένες. Τα ανάλογα έκαναν και εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη Μικρασιατική Καταστροφή τη μεθόδευσαν οι προτεστάντες με πρωταγωνιστές τούς Γερμανούς. Οι προτεστάντες Αγγλοαμερικανογερμανοί από κοινού διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία – όπως ήταν ο κοινός τους στόχος – και ειδικά οι Γερμανοί έκαναν ζημιά στον ελληνικό κόσμο της Ανατολής, όπως πάντα ονειρεύονταν.
Σε αυτόν τον στόχο τους χρησιμοποίησαν την Ελλάδα …Την Ελλάδα, την οποία την είχαν προετοιμάσει κατάλληλα τα προηγούμενα χρόνια …Την Ελλάδα των βενιζελικών και των Κολεγίων. Επέβαλαν έναν βίαιο βενιζελισμό εθνικοσοσιαλιστικού τύπου και την έλεγξαν απόλυτα. Με τη βοήθεια του ΚΚΕ – του Εβραίου Μπεναρόγια – «δίχασαν» έγκαιρα το πολιτικό της σκηνικό σε δεξιό κι αριστερό, ναζιστικό και κομμουνιστικό και αφού την έλεγξαν πλήρως, την έστρεψαν εναντίον τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με αυτήν την πρόθυμη και προδομένη Ελλάδα μπόρεσαν και δρομολόγησαν την καταστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτοί ανάγκασαν στην κυριολεξία την Ελλάδα να επιτεθεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, προκειμένου να εκμεταλλευτούν τις συνέπειες της ήττας της Ελλάδος. Αυτά είναι πλέον ιστορικώς αποδεδειγμένα. Οι ίδιοι, που «ενθάρρυναν» την Ελλάδα να επιτεθεί, ήταν οι ίδιοι, που «δαιμονοποίησαν» τον ελληνισμό στη Μικρά Ασία.
Αυτοί, οι οποίοι πλήρωσαν τους Έλληνες να «απελευθερώσουν» τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, ήταν οι ίδιοι, που πλήρωσαν τους Τούρκους για να τον «ξηλώσουν». Οι ίδιοι, που χρηματοδότησαν και όπλισαν τον Βενιζέλο, ήταν οι ίδιοι, που χρηματοδότησαν και τον Κεμάλ, για να νικήσει τους «εισβολείς» και βέβαια για να «χτίσει» το φασιστικό καθεστώς τού κεμαλισμού στην Τουρκία. Μετά δηλαδή τον κομμουνισμό, τον σταλινισμό, τον φασισμό και τον φρανκισμό και ο κεμαλισμός ήταν δική τους «επινόηση». Όλα αυτά ήταν «καρποί» της «δημιουργικότητας» του πέρα από τον Ρήνο ευρωπαϊκού Βορρά. Όμως, η «δημιουργικότητά τους δεν σταμάτησε εντός του χριστιανικού κόσμου. Γνωρίζοντας ότι τους απειλούσε η ελληνική νοοτροπία της Μεσογείου, γνώριζαν και πώς να την αντιμετωπίσουν.
Ο ελληνισμός ήταν «απλωμένος» παντού στην Μεσόγειο και οι Εβραίοι δεν θα σταματούσαν μέχρι να εξαλείψουν όλες τις ελληνικές «εστίες», που θεωρούσαν απειλή …Τον ελληνισμό στη Συρία του μισητού Αντιόχου …Τον ελληνισμό στην Αίγυπτο του μισητού Πτολεμαίου. Όπως σε όλες τις χώρες του χριστιανισμού προσπάθησαν και κατάφεραν να «τσακίσουν» τους «άξονες» τού ελληνισμού – μέσω του φασιστικού εθνικισμού—, έτσι προσπάθησαν να κάνουν και μέσα στο Ισλάμ. Όμως, επειδή στο Ισλάμ – πλην της Τουρκίας – δεν υπάρχει εθνικισμός και άρα η φανατική – εθνικοσοσιαλιστική – εκδοχή του, αυτόν τον αντικατέστησαν με τη θρησκευτικότητα στην επίσης φανατική εκδοχή της. Οι προτεστάντες και οι Εβραίοι «κρύβονται» πίσω από την ίδρυση όλων των φανατικών φονταμενταλιστικών «αδελφοτήτων»
Άλλος ένας «-ισμός», που ήρθε από τον Βορρά. Οι προτεστάντες ήταν αυτοί, οι οποίοι χρηματοδότησαν όλους τους φανατικούς που τα «παίρνουν», αλαλάζοντας «Αλλάχ ακμπάρ». Αυτοί χρηματοδότησαν όλους τους «μεντρεσέδες», οι οποίοι λειτουργούν σαν «εκκολαπτήρια» φανατικών ηγετών. Αυτοί χρηματοδότησαν όλες τις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Το φαινόμενο δηλαδή της Αλ Κάιντα δεν είναι καινούργιο …Καινούργιο είναι μόνον το όνομα. Το φαινόμενο υπάρχει από τότε που οι προτεστάντες χρηματοδότησαν τους φανατικούς ισλαμιστές να «χτυπάνε» τον ελληνισμό και το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των περιοχών που είχαν αποφασίσει οι ίδιοι να παραδώσουν στο Ισλάμ.
Το φαινόμενο υπάρχει από τότε που χρηματοδότησαν τους φανατικούς να τρομοκρατούν όλους τους λαούς του Ισλάμ με το ήπιο μεσογειακό «ταμπεραμέντο». Αυτοί δηλαδή, οι οποίοι σήμερα παριστάνουν τους προστάτες της ανθρωπότητας από τους φανατικούς μουσουλμάνους, είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί τους …Εύκολο παιχνίδι, εφόσον πρόκειται περί «τυφλοσούρτη». Οι χριστιανοί, οι οποίοι χρηματοδοτούν τους φανατικούς ισλαμιστές, είναι οι ίδιοι που σαν «δημοκράτες» πριν από μερικές δεκαετίες ήταν οι χρηματοδότες και σύμβουλοι των «επαναστατών» Μπολσεβίκων.
Αυτό, το οποίο έκαναν εις βάρος των Ρώσων και της Ρωσίας, το έκαναν και εις βάρος των μωαμεθανών και του Ισλάμ. Αυτοί, οι οποίοι παρίσταναν τους προστάτες του «χριστιανισμού» από τον φονταμετανταλισμό του Ισλάμ είναι οι μεγάλοι «ευεργέτες» των σημερινών Μόρσι ή Ερντογάν. …Αυτοί χρηματοδοτούν τις μουσουλμανικές φονταμενταλιστικές μειονότητες,  οι οποίες καθηλώνουν το Ισλάμ στην αθλιότητα και τον φανατισμό …Αυτοί χρηματοδοτούν τους αγράμματους φανατικούς, οι οποίοι καθηλώνουν με τη βία το Ισλάμ στην αγραμματοσιά και τη θρησκοληψία. Πριν επέμβουν οι προτεστάντες με τους πράκτορές τους και τα χρήματά τους, το Ισλάμ για αιώνες λειτουργούσε με διαφορετικό τρόπο. Η Σαρία δεν υπήρχε στις πλούσιες κοιλάδες του Ευφράτη ή του Νείλου.
Η Σαρία μέχρι τότε αφορούσε κάτι κακομοίρηδες πειναλέους της ερήμου. Η Σαρία ήταν το Ισλάμ των «φιδιών» της σαουδαραβικής ερήμου …Οι σεξοπιλαφομανείς «μάρτυρες», οι «μαύρες χήρες» και τα «εμπριμέ μπατζανάκια», που ανατινάζονται ανάμεσα σε αθώους, δεν υπήρχαν μέχρι πριν από έναν αιώνα. …Με πετροδολάρια «χτίστηκε» αυτή η «νεοφανής» άποψη περί «υπηρεσίας» προς τον Προφήτη. Οι προτεστάντες έψαξαν ανάμεσα στους ισλαμιστές τους κατάλληλους συνεργάτες και βρήκαν τους Σαουδάραβες. Οι Σαουδάραβες πληρώνουν τις οικογένειες των «μαρτύρων», για να μην αντιδρούν ποτέ στις βλακώδεις επιλογές των μελών τους. Οι Σαουδάραβες εκμεταλλεύονται την άπειρη φτώχεια που οι ίδιοι δημιουργούν και φροντίζουν να κάνουν τη θυσία ενός φτωχού «μάρτυρα» μια καλή «επένδυση», που θα βολέψει άπαξ την οικογένειά του. Οι Σαουδάραβες με άπειρο χρήμα προσπάθησαν να επιβάλουν αυτούς τους φουκαράδες σαν κοινωνικά «πρότυπα»
«Πρότυπα» πιστών, των οποίων κατά «σύμπτωση» όλες οι «θυσίες» χρεώνονταν στον Προφήτη, αλλά τα κέρδη τα απολάμβαναν οι προτεστάντες. Εύκολο ήταν να δρομολογήσουν αυτήν την κατάσταση οι έμπειροι προτεστάντες. Στα πρόσωπα των Σαουδαράβων «είδαν» τους εαυτούς τους. Στα πρόσωπα των Σαουδαράβων είδαν τους «Γερμανούς» του Νότου, οι οποίοι έβλεπαν κι αυτοί τη Μεσόγειο πίσω από ένα «φράγμα» …Το «φράγμα» της ερήμου. Είδαν οι προτεστάντες αυτούς που «μειονεκτούσαν» στην περιοχή και θα τους έδιναν ένα «πλεονέκτημα», για το οποίο θα έφταναν σε σημείο ακόμα και να εγκληματήσουν, προκειμένου να το διατηρήσουν
Το «πλεονέκτημα» του πλούτου. Από τη στιγμή που μπορούσαν να κάνουν πλούσια τα θεόφτωχα «φίδια» της ερήμου, μπορούσαν να τα ελέγχουν απολύτως. Ως οι βιομηχανικά ανεπτυγμένοι του Δυτικού Κόσμου, θα γίνονταν οι καλύτεροι πελάτες της Σαουδικής Αραβίας, αλλά με την προϋπόθεση ότι ένα μέρος των κερδών τους οι Σαουδάραβες θα τα «επένδυαν» στην οικονομική και κοινωνική υπανάπτυξη και βέβαια την επιθετικότητα του Ισλάμ. Από τότε που άρχισαν οι Σαουδάραβες να πουλάνε πετρέλαιο στη Δύση η άλλοτε κραταιά και πάμπλουτη Μέση Ανατολή έγινε μια τεράστια παραγκούπολη φτώχειας. Τα πετροδολάρια κατέστρεψαν το Ισλάμ …Κατέστρεψαν τη γη του …Κατέστρεψαν τη νοοτροπία των λαών του, εφόσον «έσπασαν» για πάντα την προηγούμενη ελληνική τους νοοτροπία.
Κατέστρεψαν όλους τους παραγωγικούς του μηχανισμούς. Οι λαοί τους έχασαν το περίφημο πλέον μεσογειακό τους «ταμπεραμέντο». Έγιναν φανατικοί – ή τουλάχιστον παρίσταναν τους φανατικούς – για να μην θυμώσουν τα «φίδια» της σαουδαραβικής ερήμου, που μέσω των χρημάτων τους έλεγχαν τα πάντα …Που πλήρωναν χαφιέδες και πράκτορες και δολοφονούσαν όποιον αντιδρούσε στις αποφάσεις τους, οι οποίες ως δια «μαγείας» εμφανίζονταν σαν «εντολές» του Προφήτη.
Οι Σαουδάραβες τα «βρήκαν» εύκολα με τους Γερμανούς, γιατί, όπως είπαμε, ήταν περίπου όμοιοι μ’ αυτούς. Όπως οι Γερμανοί αγωνίζονταν να βγουν στον μεσογειακό «ήλιο», για να δουν «φως», έτσι έκαναν και οι Σαουδάραβες. Αυτοί ήθελαν να βγουν από την «έρημο», για να αισθανθούν τη «δροσιά» της Μεσογείου. Οι θεόφτωχοι Σαουδάραβες μισούσαν τους ανεπτυγμένους, τους πλούσιους και ελληνικής νοοτροπίας μουσουλμάνους των πλούσιων παραλίων και των εύφορων δέλτα. Ευκαιρία για εκδίκηση ήταν η προτεσταντική πρόταση.
Θα τους βύθιζαν όλους σε μια πρωτόγνωρη φτώχεια και οι ίδιοι θα ήταν οι πλούσιοι και «ελεήμονες» του Ισλάμ …Ούτε στα «όνειρά» τους δεν έβλεπαν τέτοια πράγματα τα «φίδια» της ερήμου, όταν από μακριά έβλεπαν και ζήλευαν τα αμύθητα πλούτη της Βαγδάτης, της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας κλπ.. Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος …ΟΜΗΡΙΑ Όλα αυτά δρομολογήθηκαν και ολοκληρώθηκαν με τον Πρώτο «Παγκόσμιο» Πόλεμο. Αφού τα διευθέτησαν όλα αυτά, είχε έρθει η ώρα να δρομολογήσουν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφού διέλυσαν τους «πυλώνες» αντίστασης της Μεσογείου, θα έπρεπε να βάλουν το «πόδι» τους σ’ αυτήν. Ποιος ήταν ο στόχος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; Να εντάξουν τον πολιτισμένο κόσμο της Ευρώπης σε ένα κοινό πλαίσιο …να αρχίσουν οι διαδικασίες, για να τον «εγκλωβίσουν» σε ένα πλαίσιο, το οποίο δεν θα του επέτρεπε να κινείται ελεύθερα.
Αυτό ήταν απαραίτητο, εφόσον ο τελικός τους στόχος ήταν να τον «καταπιούν» χωρίς πόλεμο. Έπρεπε να δημιουργήσουν ένα «μπλοκ», όπου θα έβαζαν μέσα – χωρίς αντιστάσεις – ένα πρώτο μέρος του …Να δημιουργήσουν ένα «σκαρίφημα» αυτοκρατορίας, όπου η μισή τουλάχιστον Μεσόγειος θα τους ανήκε. Πάλι χρησιμοποίησαν τη Γερμανία. Η Γερμανία με τον ναζιστικό της στόχο θα ήταν αυτή, η οποία θα τους έδινε τη δυνατότητα να «γιγαντώσουν» τη δική τους Σοβιετική Ένωση …Τη Σοβιετική Ένωση των Εβραίων υπαλλήλων τους. Η ναζιστική επίθεση, δηλαδή, ήταν αντιπερισπασμός, εφόσον γνώριζαν ότι κανένας λαός στον εικοστό αιώνα δεν θα δεχόταν να υποστεί στρατιωτική κατάκτηση. Η στρατιωτική κατάκτηση στη βιομηχανική εποχή ήταν αδύνατον να γίνει ανεκτή.
Ενώ όμως κανένας λαός δεν δέχεται την «κατάκτηση», δέχεται εύκολα την «ομηρία» και την «κηδεμονία», όταν αντιλαμβάνεται εχθρούς μεγαλύτερους από τις δυνατότητές του. Αυτό το γνώριζαν οι προτεστάντες και αυτό επεδίωξαν. Βάζοντας τη Γερμανία να επιχειρήσει τη βλακώδη στρατιωτική «κατάκτηση» της Ευρώπης, στην πραγματικότητα προετοίμαζαν τη δική τους «κηδεμονία» της Ευρώπης… …Την κηδεμονία της μισής Ευρώπης από τους ίδιους και της υπόλοιπης μισής από τη δική τους Σοβιετική Ένωση. Γι’ αυτόν τον λόγο ήθελαν τη Σοβιετική Ένωση. Ήθελαν έναν «στημένο» παίκτη, για να μοιραστούν μεταξύ τους τη Μεσόγειο …Έναν ψευτοπαίκτη, που ήθελαν να του δώσουν να «κρατάει» για λίγο αυτό, το οποίο μετά από λίγα χρόνια θα του το ζητούσαν πίσω.
Γι’ αυτόν τον λόγο χρηματοδότησαν και όπλισαν τον ηλίθιο Χίτλερ …Για να δημιουργήσει με τα «λάθη» του τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση και να την «τραβήξει» μέσω της ήττας του μέσα στη Γερμανία και άρα στο κέντρο της Ευρώπης. Αυτός ήταν ο στόχος. Να παραδώσουν στη Σοβιετική Ένωση τη μισή Ευρώπη, προκειμένου να τρομοκρατήσουν την υπόλοιπη …Να τρομοκρατήσουν εκείνη που τους ενδιέφερε σε πρώτη φάση, και ήταν η μεσογειακή. Μετά θα έβλεπαν πώς θα «ένωναν» τα αποκτήματά τους με αυτά της Σοβιετικής Ένωσης.
Το υπόλοιπο της Μεσογείου εκτός Ευρώπης δόθηκε στους φανατικούς και υπανάπτυκτους μουσουλμάνους, οι οποίοι ελέγχονταν από τους δικούς τους Σαουδάραβες. Η Μεσόγειος βρισκόταν πλέον υπό τον απόλυτο έλεγχό τους και όπως λένε οι γραφές …»όποιος ελέγχει τη Μεσόγειο, ελέγχει τον κόσμο ολόκληρο». Αυτό δεν θα το κατάφερναν χωρίς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη θεωρητικά «βλακώδη» επίθεση της Γερμανίας στον πολιτισμένο κόσμο. Με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μαζί με την Ελλάδα πέρασε στον απόλυτο έλεγχο των προτεσταντών.
Η αυτοκρατορία του Τραϊανού βρισκόταν πλέον υπό τον απόλυτο έλεγχο τους. Δεν τους ανήκε ακόμα ολοκληρωτικά ως ιδιοκτησία, αλλά την έλεγχαν απόλυτα.
Όμως, αυτό, το οποίο έπρεπε να κάνουν την αμέσως επόμενη ημέρα του πολέμου, ήταν να προστατεύσουν τη Γερμανία …Να προστατεύσουν το «εργαλείο» τους, γιατί δεν είχε τελειώσει τη δουλειά της. Θα την χρειάζονταν ξανά για την τρίτη και τελική φάση του σχεδίου τους και δεν έπρεπε να αφεθεί στο έλεος των θυμάτων της. Αν δεν είχαν ανάγκη έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, θα την είχαν «πετάξει» στη «χωματερή». Σε μια τέτοια περίπτωση σήμερα θα μιλούσαμε για τους Γερμανούς όπως μιλάμε για τους Ούννους ή τους Βάνδαλους …και για τη Γερμανία όπως μιλάμε για την Πρωσία ή την Αυστροουγγαρία. Επειδή όμως την χρειάζονταν, αναγκαστικά την προστάτευσαν …Προστάτευσαν και τον λαό της. Αυτό, το οποίο μένει να δούμε είναι το πώς προστάτευσαν το κράτος που τους ενδιέφερε από τη διάλυση και τον λαό που χρησιμοποιούσαν από την τιμωρία.
Αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα, τα οποία απαιτούσαν δύο διαφορετικές στρατηγικές ενέργειες. Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο έγινε το εξής: Τη Γερμανία την «κατάκτησαν» οι Αμερικανοί με τους Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης όχι για να την τιμωρήσουν – όπως ισχυρίζονταν απέναντι στα θύματά της, για να τους ρίξουν «στάχτη» στα μάτια—, αλλά για να την προστατεύσουν. Η μικτή κατοχή της Γερμανίας ήταν αυτή, η οποία προστάτευσε το γερμανικό κράτος από την πλήρη διάλυση. Οι Γερμανοί – εντελώς υποκριτικά – δέχθηκαν στη βιομηχανική εποχή να «κατακτηθούν», γιατί μόνον οι «κατακτητές» συνένοχοι μπορούσαν να τους προστατεύσουν από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Άπειροι Ευρωπαίοι ήθελαν να «ακολουθήσουν» τους εγκληματίες Γερμανούς, οι οποίοι υποχωρούσαν και να τους «βιάσουν» στην κυριολεξία μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.
Η Ευρώπη δεν μπορούσε να ανεχθεί μέσα σε λιγότερο από δύο δεκαετίες μια τέτοια ανθρωποσφαγή από ένα έθνος ηλιθίων, το οποίο δεν μπορούσε να ελέγξει ούτε τις δοτές του ηγεσίες ούτε τα δικά του ένστικτα. Πριν μπουν λοιπόν μέσα στη Γερμανία Γάλλοι, Έλληνες, Σέρβοι, Ιταλοί και δεν αφήσουν ούτε «κολυμπηθρόξυλο» όρθιο, μπήκαν οι «προστάτες» της …Μπήκαν οι «συνένοχοί» της. Το αμέσως επόμενο πράγμα ήταν να προστατεύσουν τον ίδιο τον λαό. Αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο, με δεδομένο ότι είχαν εγκληματήσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ηπείρου. Την επόμενη της λήξης του πολέμου από παντού έφταναν χιλιάδες καταγγελίες για χιλιάδες «απλούς» Γερμανούς, οι οποίοι κατηγορούνταν για άπειρα εγκλήματα όλων των τύπων.
Αυτά τα γνώριζαν ότι θα τα αντιμετωπίσουν, εφόσον οι ίδιοι ήταν εκείνοι που έβαλαν τους Γερμανούς να εγκληματούν, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους λαούς, ώστε να τους εκμεταλλευτούν. Από τη μεθοδολογία «άμυνάς» τους καταλαβαίνει κάποιος ότι υπήρχε έτοιμο το «σχέδιο» προστασίας. Το πόσο «στημένο» δηλαδή ήταν το κόλπο με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεί να το καταλάβει κάποιος από τα «αντίμετρα» που εξ’ αρχής εξασφάλισαν, προκειμένου να προστατεύσουν τους εγκληματίες από τα θύματά τους. Το «κλειδί» όλης αυτής της «άμυνας» ήταν το Ολοκαύτωμα. Όλο το μυστικό της άμυνάς τους είναι το Ολοκαύτωμα και γι’ αυτόν τον λόγο το έχουν «κλειδωμένο» και απαγορευμένο σε κάθε έρευνα
Το μοναδικό ιστορικό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας, του οποίου η επιστημονική μελέτη απαγορεύεται δια νόμου. Με το Ολοκαύτωμα οι προτεστάντες κατάφεραν δύο πράγματα ταυτόχρονα: Προστάτευσαν τόσο τους βασικούς συνένοχους από τα «αφεντικά» όσο και τους «υπαλλήλους»  …Προστάτευσαν τόσο τους Εβραίους «επενδυτές» όσο και τους Γερμανούς «υπαλλήλους» …Προστάτευσαν τόσο αυτούς, οι οποίοι ήταν από τους χρηματοδότες της «σφαγής» όσο κι αυτούς που την πραγματοποίησαν.
Με το Ολοκαύτωμα πραγματοποίησαν το απόλυτο παράδοξο. Δημιούργησαν θύματα της επιλογής τους και ταυτόχρονα απάλλαξαν από τις κατηγορίες τους θύτες …Παγκόσμιο ρεκόρ. «Θυματοποίησαν» τους Εβραίους και με το ίδιο Ολοκαύτωμα έδωσαν άφεση «αμαρτιών» στους Γερμανούς εγκληματίες. Έδωσαν άλλοθι στους συνενόχους τους και εξασφάλισαν απαλλαγή για τους εαυτούς τους. Ήταν αναγκασμένοι να το κάνουν. Σε μια Ευρώπη, που έβλεπε τους Εβραίους τοκογλύφους να χρηματοδοτούν τον Χίτλερ και τον Στάλιν, τα πράγματα θα ήταν επικίνδυνα μετά το τέλος του καταστροφικού πολέμου. Αν δεν υπήρχε το «Νταχάου», για να εμφανιστούν οι Εβραίοι σαν θύματα, θα τους έτρωγε το μαύρο το σκοτάδι στα κράτη όπου δραστηριοποιούνταν και τα οποία πρόδωσαν.
Με το Ολοκαύτωμα οι προτεστάντες αυτό το πρόβλημα το παράκαμψαν. Προστάτευσαν τους συνενόχους τους. «Θυματοποίησαν» τους Εβραίους, για να μην αναζητηθούν οι ευθύνες τους στην καταστροφή της Ευρώπης και στην εξαθλίωση των μεσογειακών λαών. Όμως, το περίεργο δεν είναι αυτό. Αυτό είναι το εύκολο μέρος του «κόλπου» του Ολοκαυτώματος …Το μέρος του «κόλπου», το οποίο πολλοί το αντιλαμβάνονται. Το περίεργο είναι το δεύτερο που λέμε. Το Ολοκαύτωμα δεν είχε μόνον αυτούς ως στόχο προστασίας …Είχε κι άλλους πιο πονηρούς στόχους. Δεν προστάτευσε μόνον τους Εβραίους, όπως είναι το προφανές
Προστάτευσε και τους Γερμανούς. Με την ηλιθιότητα που διέκρινε τη δημόσια επιχειρηματολογία των ναζιστικών καθαρμάτων, που έφτιαξαν τα «Νταχάου» για να «τιμωρήσουν» τους Εβραίους, μπόρεσαν και έφτιαξαν μια «αντιηλιθιότητα», για να μην «τιμωρηθούν» οι Γερμανοί. Τη ναζιστική «καρικατούρα», δηλαδή, των συλλογικών ευθυνών, που δήθεν έβαλε τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη χρησιμοποίησαν, για να φτιάξουν μια άλλη «καρικατούρα» άρνησης ακόμα και των πιο προφανών συλλογικών ευθυνών. Γι’ αυτόν τον λόγο τόσο εύκολα – και χωρίς αντιστάσεις – οι ίδιοι οι Γερμανοί κατηγορούν τους προγόνους τους για το Ολοκαύτωμα …Πουθενά δεν «αντιστέκονται», κανέναν δεν υπερασπίζονται
Στο «ένα» το οποίο λες, θα σου πουν «ακόμα ένα» αρνητικό. Είναι τόσο πονηρή η κατάσταση, που ακόμα και πονηροί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Πρόσφατα ο Μπερλουσκόνι, ο οποίος κατόρθωσε να γίνει μεγιστάνας και Πρωθυπουργός της Ιταλίας, έδειξε ότι αδυνατεί να το καταλάβει. Γι’ αυτόν τον λόγο ισχυρίστηκε ότι οι Γερμανοί δεν «αναγνωρίζουν» το Ολοκαύτωμα και τα «στρατόπεδά» του …Αυτό είναι το μέγα λάθος …Οι Γερμανοί είναι οι πρώτοι που το αναγνωρίζουν
Οι Γερμανοί είναι οι πρώτοι που θα βγουν με στοιχεία για να το αποδείξουν. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Μπερλουσκόνι έγινε εύκολη «λεία» των Γιούγκερ και Σουλτς. Έπεσε στην «παγίδα» που έχουν στήσει οι σχεδιαστές του Ολοκαυτώματος. Οι Γερμανοί είναι αυτοί, οι οποίοι πρώτοι το καταγγέλλουν. Αυτό δεν το κάνουν εξαιτίας της «μετάνοιας». Αυτό είναι «κόλπο» …»Κόλπο», το οποίοι είχαν προετοιμάσει οι Γερμανοί και τα αφεντικά τους πριν καν ξεκινήσουν τη ναζιστική επίθεση εναντίον της Ευρώπης. Υπήρχαν τα στοιχεία που τους ενοχοποιούσαν πολύ πριν πέσει η πρώτη σφαίρα στην Ευρώπη. «Ενοχοποίησαν» προκαταβολικά την έννοια των «συλλογικών ευθυνών», για να μπορέσουν μετά να είναι οι πρώτοι που θα βγουν να την καταγγείλουν και βέβαια να κάνουν χρήση της. Αυτό ήταν το» παραμύθι»
Την επομένη του πολέμου να έχουν μια επιχειρηματολογία απέναντι στα θύματα των Γερμανών. Να τα καλούν να δείξουν «ευαισθησία» και να μην εκδικηθούν «τυφλά» τους Γερμανούς …Να μην γίνουν οι «αθώοι» Γερμανοί οι νέοι «Εβραίοι» των συλλογικών ευθυνών και άρα οι Ευρωπαίοι – που τους καταδίωκαν – νέοι «Ναζί». Μέσω των «άδικων» διωγμών εις βάρος των «αθώων» Εβραίων εξασφάλισαν το νομικό «άλλοθι» για να εμφανίσουν ως επίσης «άδικους» τους μελλοντικούς διωγμούς εναντίον των «αθώων» Γερμανών. Όπως δεν είχε σχέση ο απλός Εβραίος με τις τοκογλυφίες του Ρότσιλντ, έτσι δεν είχε σχέση και ο απλός Γερμανός με τα εγκλήματα ενός ιμπεριαλιστή Χίτλερ. Πρώτα «θωράκισαν» νομικά τους Γερμανούς σ’ ό,τι αφορά τις συλλογικές ευθύνες και μετά τους έστειλαν στην Ευρώπη για να τη «σφάξουν».
Όλα αυτά τα έκαναν εκ του πονηρού οι προτεστάντες, για να μην τιμωρηθεί ο γερμανικός λαός για τις συλλογικές του ευθύνες …Για να μην τιμωρηθούν οι δολοφονικοί «υπάλληλοί» τους …Για να έχουν τη δικαιολογία οι ίδιοι όχι μόνον να τους προστατεύσουν την επόμενη ημέρα του πολέμου, αλλά και να τους βοηθήσουν σε βαθμό τέτοιο, που σε κανονικές συνθήκες θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων …Να τους βοηθήσουν σε τέτοιο βαθμό, που να αναπτυχθούν πιο γρήγορα από τα θύματά τους
Να τους βοηθήσουν, για να τους ξαναχρησιμοποιήσουν όταν θα έκριναν ότι έπρεπε να τους ξαναβάλουν να επιτεθούν στην Ευρώπη. Υπάρχουν συλλογικές ευθύνες για τους λαούς; Βεβαίως και υπάρχουν …Κοινοί Γερμανοί δεν ήταν εκείνοι, οι οποίοι σκότωναν και βίαζαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης; …Εργάτης από την Κολωνία ή δάσκαλος από την Φρανκφούρτη ήταν αυτός, ο οποίος εκτελούσε Έλληνες μέσα στα σπίτια τους …Απλοί άνθρωποι σκότωναν απλούς ανθρώπους
Συγκεκριμένοι άνθρωποι με συγκεκριμένα ονόματα …Δεν είχαν ευθύνες οι κοινοί Γερμανοί; …Δεν έπρεπε να τιμωρηθούν συλλογικά, εφόσον έδρασαν συλλογικά; Δεν λέμε να τους σκοτώσεις. Όταν όμως εγκληματούν για να «προοδεύσουν», τους τιμωρείς με το «αντίστοιχο» και άρα με μια «καθυστέρηση» …Αυτό, το οποίο ήθελε ο Κλεμανσώ μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου …Να μην δουν ποτέ ξανά εργοστάσιο οι Γερμανοί …Εφόσον, όταν το βλέπουν, «μπερδεύονται», να βλέπουν μόνον αγελάδες και λάχανα.
Να γίνουν οι τσομπάνηδες της Ευρώπης …Μόνον γάλα να ανακατεύουν – και πολύ τους είναι – για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Δεν τους «συγχωρείς» δήθεν, για να τους προστατεύσεις από τις απαιτήσεις των θυμάτων τους. Δεν τους «συγχωρείς», για να τους χτίσεις από την αρχή τα καλύτερα εργοστάσια στην Ευρώπη. Δεν τους «συγχωρείς», για να χρηματοδοτήσεις την ανταγωνιστικότητά τους με τους ευνοϊκότερους όρους στην Ευρώπη. Δεν τους χαρίζεις πακτωλό χρημάτων, για να ανοικοδομήσουν τη χώρα τους, την ώρα που τα θύματά τους περιφέρονται σαν τα φαντάσματα μέσα στα ερείπια. Δεν τους χρηματοδοτείς σε όλους τους τομείς, «πυροδοτώντας» μια πρωτοφανή ανάπτυξη. Έτσι έγινε το γερμανικό «θαύμα» και όχι εξαιτίας των «θαυμάσιων» Γερμανών.
Κρετίνοι να ήταν οι Γερμανοί, θα ήταν και πάλι ο λαός με την πιο γρήγορη ανάπτυξη στη μεταπολεμική Ευρώπη. Η μόνη περίπτωση στην ιστορία που ο ηττημένος είναι ζηλευτός από τους νικητές. Η μόνη περίπτωση στην ιστορία όπου πληθυσμοί από τις χώρες των νικητών πήγαιναν για να επιβιώσουν στη χώρα των ηττημένων. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Πρώτοι στάθηκαν στα «πόδια» τους οι φονιάδες της Ευρώπης. Πρώτοι συγχωρέθηκαν οι φονιάδες και πολλοί από τους νικητές «ήρωες», όπως οι Έλληνες, «τιμωρήθηκαν» με εμφύλιο. Πρώτοι βγήκαν να παραστήσουν τους «ευαίσθητους» και τους «πολιτισμένους» οι φονιάδες, οι οποίοι κατήγγειλαν τα δικά τους εγκλήματα. …Αυτό ρωτάμε. Από πού «ξεκινάει» ο ανθρωπισμός και άρα η συγχώρεση και μέχρι πού «φτάνει» η κοροϊδία;
Επιτρέπεται να μας δουλεύουν οι Γερμανοί μισό αιώνα; Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν συλλογικές ευθύνες, όταν αυτοί, οι οποίοι ακολούθησαν τον Χίτλερ και εγκλημάτησαν για τα συμφέροντά τους, στη συνέχεια επωφελήθηκαν επίσης συλλογικά; Δεν υπάρχουν συλλογικές ευθύνες, όταν επωφελήθηκαν εκ νέου συλλογικά μετά το συλλογικό έγκλημά τους; Δεν υπάρχουν συλλογικές ευθύνες, όταν βλέπουμε ομοιόμορφες συλλογικές συμπεριφορές, που η λογιστική της ιστορίας αποδεικνύει ότι είναι κερδοφόρες;
Το 80% των σημερινών Γερμανών, που κουνάνε το «δάκτυλο» στους λαούς της Μεσογείου, είναι παιδιά των ατιμώρητων Γερμανών, οι οποίοι δηλώνουν «ικανοποιημένοι» από την πολιτική της Μέρκελ …Γνήσιοι Γερμανοί, «ηθικοί» και «ενάρετοι», σαν τον Χένες, ο οποίος μάλωνε» τους Έλληνες, επειδή φοροδιαφεύγουν. Από τι είναι ικανοποιημένοι αυτοί οι εκατομμύρια «Χένες»; Δεν βλέπουν τις αυτοκτονίες στον Νότο; Δεν βλέπουν την καταστροφή των οικονομιών τους από τη Γερμανία του Σόιμπλε;
Tι ΔΕΝ καταλαβαίνουν; Δεν υπάρχει μέρα που να μην καταδικάζεται σε κάποιο σημείο του Πλανήτη μια γερμανική εταιρεία για διαφθορά. Τα «βλέπουν» όλα αυτά οι Γερμανοί; …Οι απλοί Γερμανοί, οι οποίοι έχουν πατρίδα, ελευθερία και οικονομία, επειδή τους «συγχώρεσαν» οι λαοί του Νότου και δεν τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους. Αυτοί οι Γερμανοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι αναπτύχθηκαν, επειδή κάποιοι αποφάσισαν ότι οι λαοί – ακόμα κι όταν εγκληματούν – δεν φέρουν ευθύνες.
Πώς εμφανίζονται σήμερα να μιλάνε συνολικά για «τεμπέληδες», «άχρηστους» και «απατεώνες» λαούς; …Άρα; …Άρα συλλογικές ευθύνες «βλέπουν» μόνον όταν δεν αφορούν τους ίδιους …Άρα «βλέπουν» αυτά τα οποία συμβαίνουν, αλλά δεν τους ενδιαφέρει η αλήθεια αυτών που συμβαίνουν …Τα δικά τους εργοστάσια να δουλεύουν …Τα δικά τους μεροκάματα να μην χάνονται …Τα δικά τους συμβόλαια να υπογράφονται. Αν η Μέρκελ βάζει «λουκέτα» στα ιταλικά εργοστάσια, σε τι διαφέρει από τον Χίτλερ που τα βομβάρδιζε; Σε τι διαφέρουν αυτοί, οι οποίοι χαίρονται σήμερα με την Μέρκελ, με αυτούς, οι οποίοι χαίρονταν με τον Χίτλερ χθες; Αν οι δωσίλογοι Χριστοφοράκοι φέρνουν «ματωμένα» συμβόλαια, σε τι διαφέρουν από τους «Κουίσλινγκ» των Ναζί;
Σε τι διαφέρουν οι σημερινοί ικανοποιημένοι Γερμανοί από τους Ναζί προγόνους τους, οι οποίοι ακολουθούσαν τον Χίτλερ; Βλέπει κανείς κάποια διαφορά; Ποιο δηλαδή είναι το πρόβλημα; …Ότι το βομβαρδισμένο εργοστάσιο έκλεινε με θόρυβο, ενώ το σημερινό κατεστραμμένο εργοστάσιο κλείνει «βουβά»; Ίδιο δεν είναι το τραγικό αποτέλεσμα για τους λαούς, εξαιτίας των ίδιων Γερμανών; Γιατί λοιπόν δηλώνουν μαζικά ικανοποιημένοι από την πολιτική τής Μέρκελ; Πολύ εύκολα δεν πιστεύουν οι σημερινοί Γερμανοί την Bild; Πολύ βολικό τούς έρχεται να την πιστεύουν …Να πιστεύουν ότι όλοι οι Ευρωπαίοι είναι κακοί εκτός από τους ίδιους …Όλοι είναι τεμπέληδες εκτός από τους ίδιους …Όλοι είναι άχρηστοι εκτός από τους ίδιους.
Είναι χαζοί και άχρηστοι οι δημιουργοί των πολιτισμών και είναι χρήσιμοι οι μέχρι τώρα καταστροφείς όλων των πολιτισμών …Εκτός κι αν είναι χαζοί οι Γερμανοί …Να νομίζουν, για παράδειγμα, ότι η Ducati ή η Lamborghini περίσσευαν στους Ιταλούς και είπαν να τις χαρίσουν στην Volkswagen …Να νομίζουν ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και δεν ήθελαν να έχουν τον ΟΤΕ στην ευθύνη τους. Τι να τα κάνουν οι «τριχωτοί» τα λιμάνια ή τα αεροδρόμιά τους; Ας πουλάνε σουβλάκια και γύρους κι ας ξαπλώνουν νηστικοί πάνω στους βράχους τους
Στους βράχους, που, για να βάλουν ηλιακούς συλλέκτες γερμανικής κατασκευής, θα τους αναγκάσει ο Σόιμπλε να δανειστούν. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν συλλογικές ευθύνες; Αν αυτό το 80% δεν συμφωνούσε με την εγκληματική πολιτική τής Μέρκελ, η οποία φέρνει πολεμική «λεία» στη Γερμανία, θα μπορούσε να τη στείλει σπίτι της. Δεν το έκανε όμως …»Συμφωνεί» με την πολιτική της …Την «πιστεύει» …Βολεύεται από τη «λεία» που φέρνει καθημερινά η συμμορία τής Μέρκελ στη Γερμανία …Χαίρεται όταν ο Σουλτς μιλάει για εκγερμανισμό της Ευρώπης
Χαίρεται, όταν ο Ράιχενμπαχ βάζει σε «τάξη» τους Έλληνες και στέλνει καθημερινά «λεία» στο Βερολίνο. Κανένας δεν αντιδρά στη Γερμανία για όλα αυτά. «Τρώει» και η γερμανική κοινωνία το «κατσίκι» της στην πανευρωπαϊκή «νηστεία» – την οποία επιβάλει με τις πολιτικές της – και κατηγορεί την Ελλάδα, επειδή «έφαγε» μερικά ψίχουλα «καρυδόπιτας». Ζούσε «πέρα» από τις δυνάμεις της πιστεύουν. Ένας λαός δέκα εκατομμυρίων, που του ανήκει μια από τις πιο πλούσιες γωνιές της Γης, ζούσε πέρα από τις δυνάμεις του, επειδή απλά επιβίωνε. Κατηγορείται η Ελλάδα από τους «ενάρετους» Γερμανούς σαν διεφθαρμένη, τη στιγμή που η Γερμανία αποδεικνύεται ο παγκόσμιος πρωταθλητής διαφθοράς
Τη στιγμή που στη Γερμανία καταφτάνουν κάθε μέρα «Χριστοφοράκοι» από όλα τα κράτη του κόσμου, αναζητώντας την προστασία των «αφεντικών» τους. Όλα αυτά τα γνώριζαν οι προτεστάντες και γι’ αυτό τα προετοίμαζαν. Κατάλαβε λοιπόν ο αναγνώστης τον λόγο που έχουν τόση «αγάπη» για το Ολοκαύτωμα, τόσο οι Εβραίοι που το υπέστησαν όσο και οι Γερμανοί που το πραγματοποίησαν; Κατάλαβε τον λόγο που οι Γερμανοί εμφανίζονται τόσο πρόθυμοι να αναγνωρίσουν όλες τις «πτυχές» του εγκλήματος του Ολοκαυτώματος;
Κατάλαβε τον λόγο που δεν αρνούνται ποτέ τις αποζημιώσεις στους Εβραίους του Ολοκαυτώματος; Με αυτές τις ασήμαντες αποζημιώσεις εξαγοράζουν τα «λύτρα» για την απαλλαγή τους από τις συλλογικές τους ευθύνες. Πληρώνουν και το «φωνάζουν», για να τους βλέπουν οι λαοί ότι δήθεν πληρώνουν …Διδακτικό «θέατρο» είναι αυτό …Να «καταλάβουν» οι λαοί δήθεν πόσο άδικο είναι να υπάρχουν συλλογικές ευθύνες …Πολύ άδικο …Πάρα πολύ άδικο θα ήταν, αν τιμωρούνταν οι «απλοί» και «τίμιοι» Γερμανοί. Αυτό είναι το «κόλπο» …Το Ολοκαύτωμα προστατεύει καί τους δύο «ηθοποιούς» …Τόσο αυτούς που αποζημιώνονται όσο κι αυτούς που αποζημιώνουν …Εβραίους και Γερμανούς
«Στημένο» ήταν εξ’ αρχής για την επόμενη ημέρα της γερμανικής ήττας. Μεταξύ τους βολεύονται και όλοι οι υπόλοιποι παίρνουν τζάμπα «μαθήματα». Από τη μια «τσέπη» παίρνουν τα χρήματα και στην άλλη τα βάζουν. Οι Εβραίοι με τις αποζημιώσεις παίρνουν μερίδιο από τη γερμανική οικονομία, την οποία οι ίδιοι χρηματοδότησαν και ανέπτυξαν, «ξεπλένοντας» τη συνενοχή τους. Οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να τους αποζημιώνουν, γιατί χωρίς αυτούς θα έβοσκαν σήμερα ξένες αγελάδες. Γι’ αυτόν τον λόγο τα εγκλήματα του Ολοκαυτώματος έγιναν από τους Ναζί τόσο φανερά και με τόσο βλακώδη τρόπο …Εγκληματούσαν και έβγαζαν φωτογραφίες. Δεν είναι παράξενο αυτό; Το έχει ξαναδεί ποτέ κανείς αυτό; Να κάνουν εγκλήματα και να βαστάνε ακριβές αρχείο και φωτογραφικό υλικό; Είναι ή δεν είναι παράξενο;
Είναι, αν δεν ξέρεις τι επεδίωκαν. Έπρεπε η μεταπολεμική προπαγάνδα να έχει υλικό, για να απαλλαγεί ο γερμανικός λαός από τις ευθύνες του και οι Ναζί φρόντιζαν να της παράσχουν άφθονο υλικό. Αυτό το υλικό ήταν που θα «έσωζε» τους Γερμανούς στη συνέχεια. Το ενοχοποιητικό υλικό των βλακών Ναζί έσωσε τον συνένοχο γερμανικό λαό. Η «καρικατούρα» τού εγκλήματος έσωσε τους κοινούς εγκληματίες. Η «καρικατούρα», η οποία έθετε υπό αμφισβήτηση τις συλλογικές ευθύνες – που απέδιδαν οι Ναζί στους Εβραίους των στρατοπέδων συγκέντρωσης – ήταν αυτή η οποία έσωσε τους Γερμανούς από τις δικές τους ευθύνες.
Χάρη στο Ολοκαύτωμα μπήκαν στη Γερμανία οι πακτωλοί χρημάτων, που σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να κατευθυνθούν προς τα θύματά τους. Όλα αυτά ήταν «στημένα» εκ των προτέρων. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Γερμανοί αποδέχθηκαν τόσο εύκολα τις ευθύνες τους στο Ολοκαύτωμα. Γι’ αυτόν τον λόγο υποτάχθηκαν τόσο εύκολα στην ξένη κατοχή …Κατοχή προστασίας ήταν …Προστασίας σε όλα τα επίπεδα. Δεν ήταν μόνο ότι δεν τιμωρήθηκαν ποινικά για τα εγκλήματά τους
Δεν τιμωρήθηκαν ούτε καν οικονομικά. Οι «κατακτητές» τούς προστάτεψαν από τις απαιτήσεις των θυμάτων τους. Αυτοί δήθεν μπήκαν μπροστά και υπολόγιζαν «αποζημιώσεις», τις οποίες ποτέ δεν είδε κανένας …Κανένας βεβαίως από τα θύματα, και όχι οι συνένοχοι Εβραίοι. Αυτοί αποφάσισαν την «τιμωρητική» διάσπαση της Γερμανίας για πρακτικούς λόγους. Ο διχασμός της Γερμανίας πέραν όλων των άλλων ήταν αυτός, ο οποίος έδωσε στους Προτεστάντες το νομικό «άλλοθι» να μην αποζημιώσουν κανέναν.
Αυτό όμως ήταν το δευτερεύον. Το πρωτεύον ήταν άλλο. Γιατί ήταν απαραίτητη αυτή η διάσπαση, που ανάμεσα στα άλλα θα «πάγωνε» τις αποζημιώσεις; …Για να έχουν ένα «καρότο» να δώσουν στους λαούς, όταν θα επιχειρούσαν να την ενώσουν ξανά, για να την ξαναχρησιμοποιήσουν …»Αποσυναρμολόγησαν» το «εργαλείο» τους – για να μην καταστραφεί – και όταν θα ήθελαν να το ξαναχρησιμοποιήσουν θα έπρεπε να έχουν να «δώσουν» κάτι στους λαούς, προκειμένου αυτοί να μην αντιδράσουν στην εκ νέου συναρμολόγησή του.
Ενώ δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του ’80 θα έπρεπε οι ευρωπαϊκοί λαοί να είναι έξαλλοι με το ενδεχόμενο της επανένωσης της «ανεγκέφαλης» και «εγκληματικής» Γερμανίας, έκαναν τα «κορόιδα», γιατί θεωρητικά θα άνοιγαν εκ νέου οι «φάκελοι» των υποχρεώσεών της. Έβλεπαν με «ευαισθησία» το γερμανικό «ζήτημα», επειδή κρυφοφιλοδοξούσαν να «τσιμπήσουν» κανένα φράγκο. Κατάλαβε ο αναγνώστης την πονηριά των προτεσταντών; Ενεργοποίησαν τα πονηρά ένστικτα των λαών, ενώ εκ των προτέρων ήξεραν ότι θα τους «δουλέψουν».
Ήξεραν από τότε ότι δεν θα πληρώσουν κανέναν. Απλά άφηναν τους λαούς να «ονειρεύονται» αποζημιώσεις, ενώ αυτοί έλεγχαν τις ηγεσίες τους. Ποιος θα τολμούσε να διεκδικήσει αποζημιώσεις, όταν όλα τα κράτη ελέγχονταν από τους προτεστάντες; Τζάμπα ίδρυσαν τα Κολέγια; Τζάμπα έδιναν τις υποτροφίες στους ηγέτες τους για «διακοπές» στα Χάρβαρντ; Όσοι δεν ελέγχονταν από τους Αμερικανούς, ήταν παλιοί δωσίλογοι. Ποιος θα τολμούσε για παράδειγμα να διεκδικήσει άμεσα τις γερμανικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα; …Ο Μητσοτάκης; …Ο ανιψιός του Βενιζέλου των Βενιζελικών, οι οποίοι ήταν οι κύριοι συνεργάτες των Ναζί στην Αθήνα;
Ο Σημίτης; …του οποίου ο αδερφός είναι πράκτορας των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών; Ή μήπως ο Καραμανλής; …Ο ανιψιός του «Εθνάρχη», ο οποίος κατηγορήθηκε ευθέως από τον Μέρτεν ότι ήταν δωσίλογος και συνεργάτης των Ναζί στην κατακτημένη Αθήνα; …Ο «Εθνάρχης», ο οποίος το πρώτο πράγμα που έκανε, όταν ανέλαβε την εξουσία της Μεταπολίτευσης, ήταν να καταστρέψει τους «φακέλους» των δωσίλογων; Με ποιον Υπουργό Εξωτερικών θα απαιτούσε τις γερμανικές αποζημιώσεις η Κυβέρνηση του Καραμανλή; …Με τον Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ήταν ο δωσίλογος μεταφραστής των Ναζί στη γερμανοκρατούμενη Κοζάνη; …»Στημένο» ήταν το παιχνίδι. Γνώριζαν οι Γερμανοί ότι δεν θα ενεργοποιούνταν οι υποχρεώσεις τους.
Ποιον θα αποζημίωναν; …Την Σερβία του Μιλόσεβιτς; …Την Ιταλία του Πρόντι; Τζάμπα θα την έβγαζαν πάλι. Οι μεσογειακοί λαοί ήταν «καλουπωμένοι» σε πολύ σκληρό «γύψο», για να μπορέσουν να αντιδράσουν. Άφησαν τον χρόνο να κυλήσει, γνωρίζοντας ότι είναι υπέρ τους. Δεν πλήρωσαν ποτέ τις αποζημιώσεις του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και θεωρούν δεδομένο ότι δεν θα πληρώσουν ποτέ και τις αποζημιώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Με δεδομένο ότι δεν θα είχαν μπροστά τους τις αποζημιώσεις να τους «κυνηγάνε», ξαναετοιμάστηκαν για «μάχη» …Τότε ήταν που προκάλεσαν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος …ΛΕΗΛΑΣΙΑ Ποιος ήταν ο στόχος αυτού του πολέμου; Να εκμεταλλευτούν τα αποτελέσματα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι εντός των ιδεολογικών «μπλοκ» της ψυχροπολεμικής εποχής έλεγχαν απόλυτα όλα τα κράτη της Ευρώπης. Είτε ως «καπιταλιστικά» είτε ως «κομμουνιστικά», τα έλεγχαν όλα. Πριν λοιπόν «απελευθερωθούν» αυτά τα κράτη από τα «δεσμά» των «μπλοκ», θα τα έβαζαν μέσα σε νέα «δεσμά». Όπως ήταν φυσικό ξεκίνησαν από την «αυλή» τους …Ξεκίνησαν από τη δυτική Ευρώπη. Τη χαλαρή και οικειοθελή συμμαχία του Δυτικού Κόσμου στον χώρο της Ευρώπης θα τον έκαναν κάτι πιο «στιβαρό». Τους πρώην σύμμαχους θα τους έκαναν λίγο περισσότερο «συνέταιρους». Το πρώην δυτικό ευρωπαϊκό μπλοκ θα το έκαναν μια «χαλαρή» ΕΟΚ, για να πάμε στον τελικό στόχο, που ήταν μια γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση
Μια Ένωση, που, όταν ερχόταν η ώρα, θα «κατάπινε» και τα κράτη της Ανατολής, τα οποία κάποτε ήταν «λεία» των σοβιετικών υπαλλήλων τους. Αυτός ήταν ο στόχος τους …Μέσω της Γερμανίας να αποκτήσουν την ιδιοκτησία της ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας και όχι τον απλό έλεγχό της. Για να επιτευχθεί αυτό, θα έπρεπε να δρομολογηθούν εξελίξεις. Τις χώρες, που ανήκουν στο δυτικό μπλοκ – και άρα στην «ομηρία» των Προτεσταντών – θα έπρεπε να τις εντάξουν σε μια κοινή αγορά …Να τους βάλουν εκεί, για να τους φάνε τις περιουσίες. Πώς θα το επιχειρούσαν; Με τον ίδιο τρόπο που οι «παπατζήδες» ψάχνουν αφελείς, για να τους βάλουν στο «παιχνίδι» τους και να βάλουν τα χρήματά τους στον «πάγκο» τους. Θα τους «γλύκαιναν» αρχικά με κάποια κέρδη, μέχρι να τους παγιδεύσουν
Μέχρι να τους βάλουν να ποντάρουν «χοντρά» με την ελπίδα να επωφεληθούν, χωρίς να ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με απατεώνες. Κάπως έτσι είναι στημένη η Ευρωπαϊκή Ένωση των Εβραίων τοκογλύφων και των προτεσταντών …Η «αφελής» Ευρώπη, η οποία έδινε τα «πακέτα» στους «πονηρούς» μεσογειακούς λαούς. …Όλα μια απάτη από την πρώτη στιγμή. Ποιον δεν συνέφερε η κοινή αγορά; …Τους μικρούς και τους φτωχούς. Ποιους δεν συμφέρει να μπουν σε ένα ρινγκ αντίπαλοι με τα «βαρέων βαρών» κτήνη;
Τους μικρούς και τους αδύνατους παίκτες …Τα «φτερά» της κατηγορίας. Τους ισχυρούς τους συμφέρει να μπαίνει όποιος θέλει στο ρινγκ με όσο ψεύτικα στοιχεία θέλει στο «ζύγισμά» του. Οι ισχυροί πάντα σε θέλουν να μπαίνεις στην αυλή τους, για να σε λιανίσουν. Το κλουβί των λιονταριών είναι πάντα ανοικτό για τα κουνέλια …Τα κουνέλια είναι αυτά που «κλειδώνονται» πίσω από πόρτες και όχι τα λιοντάρια. Η ενωμένη και άρα η μεγάλη Γερμανία είχε πάντα την πόρτα της «ανοικτή» για μια Ένωση.
Και ο Χίτλερ ένωση ήθελε …Οι άλλοι δεν την ήθελαν. Από τη στιγμή που οι μικροί σαν την Ελλάδα ή την Πορτογαλία και οι αδύναμοι σαν την Ισπανία ή την Ιταλία βρίσκονται εξαρτημένοι από τα δάνεια των προτεσταντών της Ευρώπης και υπό την ομηρία του δυτικού μπλοκ, είναι δεδομένα μερικά πράγματα …Οι πιέσεις, οι οποίες θα τους ασκούνταν θα ήταν αφόρητες. Οι «εθνάρχες» τους βέβαια θα το παρουσίαζαν σαν ευρωπαϊκό όραμα, αλλά αυτό δεν αρκούσε για να παγιδευτούν οι λαοί.
Ήθελε χρήματα για να δρομολογηθεί η κατάσταση. Έπρεπε να βάλουν «καρότα», για να πλησιάσουν τα «κουνέλια» τα πεινασμένα «λιοντάρια». Τέτοια «καρότα» ήταν τα «πακέτα» για τις μεσογειακές χώρες …Όλες τις μεσογειακές χώρες που είχαν στο στόχαστρό τους. Μιλάμε για κόλπα πεζοδρομίου. Στην αρχή έβαλαν τους αφελείς με ευρωπαϊκά «πακέτα» να γλυκαθούν και στη συνέχεια με τη μέθοδο των επιδοτήσεων και συγχρηματοδοτήσεων τούς φόρτωσαν με απίστευτα χρέη. Οι συγχρηματοδοτήσεις αυτό το νόημα είχαν
Να τους βάλουν να εξανεμίσουν τα αποθεματικά τους, ώστε να γίνουν εντελώς εξαρτώμενοι από τον εξωτερικό δανεισμό και άρα από τις «αγορές» …Τις προτεσταντικές και εβραϊκές «αγορές». Αυτός ήταν ο στόχος της Ενωμένης Ευρώπης. Να παρασυρθούν τα κράτη από τις διεφθαρμένες ηγεσίες τους, για να βάλουν σε ένα κοινό «τραπέζι» τα εθνικά τους κεφάλαια και μέσα στα πλαίσια της «ελεύθερης» αγοράς να τα χάσουν …Με ψευδοοράματα περί ευρωπαϊκής ενοποίησης να παγιδευτούν οι λαοί και να μην αντιδράσουν όταν θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την εθνική τους κυριαρχία.
Εθνική κυριαρχία είναι ο έλεγχος της εθνικής αγοράς. Εθνική κυριαρχία είναι ο έλεγχος του νομίσματος. Εθνική κυριαρχία είναι η προστασία του κράτους και των πολιτών από τη διεθνή τοκογλυφία. Εθνική κυριαρχία είναι η πολιτική απέναντι στη λαθρομετανάστευση. Όλα αυτά τα «εγκατέλειψαν» οι λαοί, για να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πώς θα γινόταν αυτή η κατάκτηση;
Με τον τρόπο των τοκογλύφων. Θα έβαζαν λαούς και κράτη στη λογική του υπερδανεισμού, ώστε στη συνέχεια να τους τα πάρουν όλα. Θα παγίδευαν τους λαούς και μετά θα εμφανίζονταν σαν «τίμιοι» δανειστές, οι οποίοι απλά θα διεκδικούσαν το δίκιο τους. Γι’ αυτόν τον λόγο πρωτοστάτης της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης ήταν η Γερμανία …Η Γερμανία, που όλο αυτό το διάστημα μετά τον πόλεμο δεν παρέλειπε να κάνει μετάνοιες και να ζητάει απ’ όλους συγνώμη. Έπνιξε τον κόσμο στις συγνώμες. Κατάντησε γραφική από τις πολλές συγνώμες.
Τζάμπα ήταν, εφόσον η διχοτόμησή της «πάγωσε» όλες τις υποχρεώσεις της απέναντί στα θύματά της. Η συγνώμη πήγαινε σύννεφο. Η ομολογία του Ολοκαυτώματος, ενώ για τους λόγους που αναφέραμε συνέφερε τη Γερμανία, από τους λαούς εκλαμβανόταν σαν «μετάνοια». Έτσι την «έβγαλε» η Γερμανία στον κρίσιμο χρόνο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Με τις συγνώμες που μοίραζε η Γερμανία δεξιά κι αριστερά πέρασε ο χρόνος και ήταν έτοιμη πλέον να ξαναχρησιμοποιηθεί από τα «αφεντικά» της. Τότε ήταν που έφτασε η ώρα τής «απελευθέρωσής» της. Τι «απελευθέρωση» όμως να γίνει από έναν συνένοχο εγκληματία, ο οποίος βρίσκεται υπό την «κατοχή» συνενόχων; …Της «πλάκας» απελευθέρωση.
Οι «μετανοημένος» γερμανικός λαός κοιτούσε ικετευτικά στα μάτια τον Ρώσο υπάλληλο της πίτσας Χατ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ζητούσε το έλεός του, για του χαρίσει την ελευθερία …Να του χαρίσει από μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία το υπέρτατο αγαθό για έναν άνθρωπο και πολύ περισσότερο για έναν λαό. Αυτό, το οποίο άλλοι γενναίοι λαοί το έχουν κατακτήσει με το αίμα της ψυχής τους, οι Γερμανοί το ζητούσαν «τζάμπα» και από λύπηση. Ποτέ και κανένας λαός δεν ανέκτησε την ελευθερία του με τόσο ελεεινό τρόπο
Ούτε μία πιστολιά δεν έχει πέσει για την ελευθερία της Γερμανίας. Το μόνο αίμα που χύθηκε ήταν αυτό κάποιων φυγάδων, οι οποίοι πηδούσαν φράχτες και σύρματα, για να εγκαταλείψουν την πατρίδα και να σωθούν οι ίδιοι. Κανένας Γερμανός δεν αγωνίστηκε ποτέ εναντίον κανενός Ρώσου κατακτητή. Αυτό το έθνος των «εμποδιστών» τελικά κατάφερε κι «απελευθερώθηκε» χωρίς κανέναν αγώνα. Όπως αντιλαμβανόμαστε αυτήν την «απελευθέρωση» την είχαν σίγουρη, εφόσον η Σοβιετική Ένωση του πιτσαδόρου και η Γερμανία είχαν κοινά αφεντικά. Η αγωνία των Γερμανών και των αφεντικών τους ήταν άλλη. Φοβούνταν μήπως αντιδράσουν έντονα και ίσως βίαια οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης. Η ένωση της Γερμανίας θα «ξυπνούσε» μνήμες και αυτό ήταν επικίνδυνο για τον σχεδιασμό τους. Τότε έπαιξαν με τα χαμηλότερα των ενστίκτων των λαών …Πάντα βέβαια σε συνεργασία με τις προδοτικές ηγεσίες τους. Τότε άρχισαν να υπόσχονται «αποζημιώσεις»
Άρχισαν να «παίζουν» με τα ένστικτα των λαών. Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο-πολύ γνωστά, εφόσον έγιναν στα χρόνια της γενιάς μας. Δεν πέρασαν παρά μόνον λίγες δεκαετίες και αυτοί, οι οποίοι ζήτησαν έλεος από τους Ρώσους για την ελευθερία τους, «προόδευσαν» …»Προόδευσαν» αφύσικα πολύ… Αυτή ήταν η τελευταία «παράσταση» ταπεινότητας της Γερμανίας. Μετά έβαλε το γνωστό αλαζονικό ύφος της Γερμανίας, το οποίο γνώρισαν οι λαοί στους πολέμους και το βλέπουμε στα μάτια του Σόιμπλε.
Μετά δεν είχε ανάγκη πλέον να κάνει το καλό «παιδί». Μετά εμφανιζόταν σαν το ικανό «παιδί», το οποίο προοδεύει παρά τις αντίξοες συνθήκες. …»Προόδευσαν», τρόπος του λέγειν …Όπως «απελευθερώθηκαν», έτσι «προόδευσαν» κιόλας «Προόδευσαν» χάρη στις ευγενικές «χορηγίες» των ισχυρών και την «ανοχή» των υπολοίπων …»Προόδευσαν» με χάρες και γλειψίματα. Οι Ρώσοι τούς χάρισαν την ελευθερία, οι Αμερικανοί τούς «έπνιξαν» στα φτηνά δάνεια και οι λαοί της Ευρώπης τούς «χάρισαν» τα χρέη από τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Χρέη, τα οποία έπρεπε να «ενεργοποιηθούν» την επομένη της ενοποίησης και χάρη στα «αφεντικά» αυτό δεν έγινε ποτέ …Το αποτέλεσμα; …Στη Γερμανία συσσωρεύτηκε τεράστιος πλούτος …Πλούτος, ο οποίος επενδύθηκε στην παραγωγή Μια παραγωγή, η οποία έπρεπε να βρει αγορά, για να μεταφραστεί σε «πρόοδο». Κανένα πρόβλημα για το έθνος τού «»Τζάμπα», που «ζει»". Οι προστάτες τους έβαλαν ολόκληρη την Ευρώπη να παραγγέλνει γερμανικά προϊόντα και άρχισαν να γίνονται οι «αποσβέσεις» των επενδύσεων των τοκογλύφων. Έτσι ακριβώς άρχισε να στήνεται η «παγίδα» των ευρωπαϊκών λαών. Την ώρα που οι λαοί της Μεσογείου «πνίγονταν» από το φτηνό χρήμα των τοκογλύφων, η Γερμανία «όπλιζε» την παραγωγή της.
Την ώρα που οι Ευρωπαϊκοί λαοί «βουτούσαν» στην «ευδαιμονία» της υπερκατανάλωσης και των δανείων και έκλειναν τα εργοστάσιά τους, οι Γερμανοί πάγωναν μισθούς και άρα σταματούσαν την κατανάλωση και έχτιζαν καινούργια εργοστάσια. «Πίσω» από αυτά τα εργοστάσια υπήρχε μια ολόκληρη «βιομηχανία» διαφθοράς. Ένας μηχανισμός Γερμανών πρακτόρων διαφθορέων «πλήρωνε» τις ηγεσίες να χρηματοδοτούν με τα χρήματα των τοκογλύφων φαραωνικού επιπέδου έργα. Οι φτωχοί του Νότου έγιναν οι καλύτεροι πελάτες των πλουσίων του Βορρά. Τα χρήματα, τα οποία έδιναν δηλαδή με δάνεια στους Νότιους, τους τα έπαιρναν πίσω με «καθρεφτάκια». Τα αυτοκίνητα πάλιωναν και γίνονταν σκουπίδια, αλλά τα χρήματα, με τα οποία αυτά αγοράζονταν, «αυγάτιζαν» με τους τραπεζικούς τόκους …Τα πάντα «στημένα». Η Γερμανία ήταν αδύνατον να χάσει την ανταγωνιστικότητά της μέχρι να καταστρέψει τις οικονομίες όλων των υπολοίπων.
Δεν άφησαν τίποτε στην τύχη του. Δεν υπήρχε ούτε η μαθηματική πιθανότητα να χάσει η Γερμανία αυτό το «παιχνίδι». Το ευρώ γι’ αυτόν τον λόγο επιβλήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου που ένα νόμισμα επιβλήθηκε με τόσο γρήγορες και αδιαφανείς διαδικασίες. Τα «πρόβατα» έπρεπε να μπουν μέσα στο «σφαγείο» πριν καταλάβουν τι συμβαίνει κι αντιδράσουν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάστηκε σαν ένα «κλουβί», όπου θα έβαζαν όλα τα κράτη μέσα σε αυτό, για να τα κατασπαράξει η Γερμανία.
Οι προτεστάντες, οι οποίοι προκάλεσαν τους προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, ήταν οι «εμπνευστές» τής Ευρωπαϊκής Ένωσης …Οι εμπνευστές ενός «σφαγείου» λαών. Αφού πρώτα τους «έδεσαν» με «πακέτα» και «βοήθειες» των τοκογλύφων, στη συνέχεια τους «έσφαξαν» με το ευρώ …Τους «έσφαξαν» με ένα κοινό νόμισμα, το οποίο για πρώτη φορά στην ιστορία επιβλήθηκε χωρίς πόλεμο πάνω σε ανομοιογενείς οικονομίες ανεξάρτητων κρατών. Στο ευρώ μπήκαν οι λαοί σαν τα πρόβατα στη σφαγή. Οδηγημένοι από ηγέτες διεφθαρμένους από την Ευρωπαϊκή Ένωση των Γερμανών και τους Εβραίους τοκογλύφους. Ηγέτες πιο «βρόμικους» από τα σκουπίδια του δρόμου. Ηγέτες σαν τον Σημίτη, τον Αθνάρ, τον Πρόντι, τον Μπαρόζο.
Ηγέτες, οι οποίοι πρόδωσαν την εμπιστοσύνη των λαών τους και τους παρέδωσαν στους τοκογλύφους. Ηγέτες, οι οποίοι παρέδωσαν τη Μεσόγειο αμαχητί. Περί αυτού επρόκειτο άλλωστε. «Μαγείρευαν» τα στοιχεία, προκειμένου να μπουν οι αδύναμοι όπως-όπως στο «σφαγείο» των Γερμανών. Τα «μαγείρευαν» οι ισχυροί και όχι οι αδύναμοι, όπως υποκριτικά και για λόγους προπαγάνδας καταγγέλλουν οι «αγαθοί» Γερμανοί. Οι ισχυροί «μαγείρευαν» τα στοιχεία, γιατί αυτούς συνέφερε το «μαγείρεμα».
Απλά, επειδή είναι κτήνη και απατεώνες, για «ξεκάρφωμα» έβγαιναν και κατήγγειλαν τους αδύναμους για τις απάτες αυτές. Παρίσταναν μάλιστα τους τίμιους, οι οποίοι εξαπατήθηκαν …Η απόλυτη ειρωνεία. Τα «εξαπατημένα» λιοντάρια έβγαιναν και κατήγγειλαν σχεδόν κλαίγοντας ότι μπήκαν παράνομα τα κουνέλια στα κλουβιά τους, ενώ δεν είχαν τα «δόντια» και τους «μύες», που δήλωναν «ψευδώς» ότι έχουν. Τόσο πολύ τους είχε «πειράξει» που τους ξεγέλασαν οι «λείες» τους …Τους «πείραξε» που ήταν «μαλακές» και «ευκολοφάγωτες», ενώ οι ίδιοι είχαν κάνει τόση «προπόνηση» για τη μάχη τους …Τζάμπα πήγε δηλαδή τόση «προπόνηση» με τους «αγύμναστους» που έμπαιναν στο «κλουβί» τους και νικιόνταν εύκολα.
Οι δολοφόνοι έβγαιναν στα ΜΜΕ και κατηγορούσαν τα θύματά τους για αλητεία, επειδή με τα αίματά τους πιτσιλούσαν τα καλά τους «ρούχα». Ήταν δηλαδή απατεώνες αυτοί, οι οποίοι «πείραξαν» τα στοιχεία και όχι αυτοί, οι οποίοι επωφελήθηκαν από αυτό το «πείραγμα». Γιατί να «μαγειρέψει» τα στοιχεία η Ελλάδα, προκειμένου να μπει στην ίδια οικονομία με τη Γερμανία; Γιατί να ψάχνει «αντικλείδι» ένα κουνέλι, για να μπει στο κλουβί του λύκου; Γιατί να παραβεί τον «νόμο» και να φτιάχνει άνοιγμα ένα κουνέλι, για να μπει σε αυτό το κλουβί; Υπάρχει λογική; Αν δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει μια τέτοια ηλιθιότητα ένα ζώο, γιατί να υπάρχει περίπτωση να την κάνουν οι άνθρωποι; Γιατί να «μαγειρέψουν» τα στοιχεία τους οι Έλληνες και οι υπόλοιποι αδύναμοι του μεσογειακού Νότου; Χωρίς κανέναν όρο και χωρίς καμία ασφαλιστική δικλείδα μπήκαν οι ευρωπαϊκοί λαοί σε ένα «κλουβί» φτιαγμένο στα μέτρα τής Γερμανίας.
Πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία έχει γίνει μια τέτοια εγκληματική ηλιθιότητα. Πρώτη φορά στην ιστορία υπήρχε μια τέτοια μαζική και ολοκληρωτική προδοσία των λαών από τις ηγεσίες τους. Θέμα χρόνου ήταν η διάλυση όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών του μεσογειακού Νότου. Θέμα χρόνου ήταν η κρίση χρέους, εφόσον λαοί με διαλυμένες οικονομίες – και που δεν εργάζονται – είναι δεδομένο ότι θα πνιγούν στα χρέη. Πόσο μάλλον όταν η μεγαλύτερη διαφθοροποιός δύναμη στην Ευρώπη, που είναι η Γερμανία, πιέζει τους πάντες για φαραωνικού τύπου έργα υποδομής. Έργα, για να δουλέψουν οι «ασυναγώνιστες», λόγω διαφθοράς, γερμανικές εταιρείες. Ποιος θα ανταγωνιστεί τη Γερμανία σε μια κοινή οικονομία, όταν αυτή απολαμβάνει διαφορετικές συνθήκες;
Πώς θα νικήσεις σε έναν αγώνα δρόμου κάποιον, ο οποίος παρανόμως αγωνίζεται με αυτοκίνητο; Αυτό ακριβώς συνέβη με τη Γερμανία …Νίκησαν τους πάντες με αθέμιτα μέσα. Έβαλαν τα ευρωπαϊκά κράτη σε μια κοινή αγορά με διαφορετικούς όρους για τον καθένα. Η Γερμανία μέσα στην ίδια οικονομία απολάμβανε διαφορετικό κόστος χρηματοδότησης. Πώς θα την ανταγωνιστείς, εφόσον ό,τι δεν μπορεί να το ανταγωνιστεί μπορεί να το εξαγοράσει; Οι δόσεις των δανείων της θα είναι πάντα μικρότερες από τα κέρδη των εξαγορών της.
Πολλές φορές δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο. Όλες οι εξαγορές της τζάμπα τής έρχονται, εφόσον αυτοεξυπηρετούνται τα φτηνά δάνειά της. Η Γερμανία μέσα στην ίδια οικονομία έχει διαφορετικούς εργασιακούς νόμους και στην πραγματικότητα δεν έχει κατοχυρωμένο κατώτατο μισθό. Πώς θα την ανταγωνιστείς, εφόσον η κάθε γερμανική επιχείρηση εκτός από την ευνοϊκή χρηματοδότηση έχει το πλεονέκτημα να προσαρμόζει τους μισθούς και άρα τα κόστη της πιο χαμηλά από τους ανταγωνιστές της;
Η Γερμανία, η οποία παριστάνει την λάτρη της «ελεύθερης» οικονομίας, πραγματοποιεί ως κράτος παρεμβάσεις, που αλλοιώνουν τον ανταγωνισμό. Πώς θα την ανταγωνιστείς, όταν επιτρέπει στις επιχειρήσεις της να πληρώνουν μισθούς «mini jobs» και τα υπόλοιπα, που χρειάζεται για να ζήσει ο εργαζόμενος, τα βάζει το κράτος, αφού τα «βαπτίζει» κοινωνικά επιδόματα; Είναι αυτό παράνομη επιδότηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων ή δεν είναι; Πώς μπορεί και ζει κάποιος στη Γερμανία με 450 ευρώ; Η Γερμανία μέσα στην ίδια οικονομία εξασφαλίζει χαμηλότερα κόστη, εκμεταλλευόμενη τις «πλάτες» των αφεντικών της στα θέματα της ενέργειας. Πώς θα την ανταγωνιστείς, όταν αυτή με μυστικές συμφωνίες αγοράζει από την Gasprom του Σρέντερ τα χίλια κυβικά ρωσικού φυσικού αερίου με τιμές κάτω των 300 δολαρίων, όταν όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονται πάνω από τα 450 δολάρια;
Η Γερμανία μέσα στην ίδια «ελεύθερη» οικονομία εξασφαλίζει στις ιδιωτικές της επιχειρήσεις συμβόλαια και παραγγελίες με κρατικά μέσα και μεθόδους μυστικών υπηρεσιών. Πώς θα την ανταγωνιστείς, όταν πράκτορες των μυστικών της υπηρεσιών «δουλεύουν» για τις επιχειρήσεις της και με εκβιασμούς, διαφθορές και απειλές παίρνουν έργα σε ό,τι τιμές τους βολεύει; Όμως, επειδή μιλάμε καθαρά για στρατιωτική επιχείρηση και όχι για οικονομικό παιχνίδι, φρόντισαν να εξαλείψουν το οποιοδήποτε στοιχείο θα μπορούσε να τους χαλάσει την κατάσταση. Όλα αυτά, δηλαδή, για να γίνουν, δεν ήταν ούτε τόσο εύκολα ούτε τόσο αναίμακτα όσο φαίνονται. Απαίτησαν κι αυτά αίμα …Ανθρώπινο αίμα. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, δηλαδή, δεν ήταν τόσο αναίμακτος, όπως νομίζουν όλοι.
Αυτό το νομίζουν αυτοί, που δεν τους αφορά το συγκεκριμένου τύπου κόστος. Άπειρο αίμα έχει κοστίσει είδη.
Καθημερινά Ολοκαυτώματα σημαίνει αυτός ο πόλεμος για κάποια σημεία του Πλανήτη. Απλά κράτησαν το αναίμακτο μέρος για το ανεπτυγμένο μέρος της Δύσης, ώστε να μην βρίσκουν αντιδράσεις. Το αίμα όμως των Ιρακινών, των Σέρβων ή των Σύριων και των Ουκρανών σήμερα είναι πραγματικό …Δεν είναι άλλο ένα «λογιστικό» λάθος. Το αίμα αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν αναπόφευκτο. Γιατί; …Γιατί δεν ήθελαν, όταν ανοίξει το παιχνίδι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να βρεθούν αστάθμητοι παράγοντες, οι οποίοι θα κατήγγειλαν όλα αυτά που αναφέρουμε παραπάνω και άρα να θέσουν την «υπεροχή» τής Γερμανίας υπό αμφισβήτηση …Την «υπεροχή», η οποία ήταν ο αναγκαίος παράγοντας για τη «νίκη» τους. Χωρίς την προστασία της «ασυναγώνιστης» Γερμανίας δεν θα μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι η προσπάθειά τους θα είχε αίσιο τέλος.
Άρα εχθρός τους έγινε όποιος θα μπορούσε να απειλήσει τη Γερμανία. Τι θα γινόταν αν ο ευρωπαϊκός Νότος είχε ισχυρούς «παίκτες», οι οποίοι αντιδρούσαν στην αθλιότητα των Γερμανοολλανδοσκανδιναβών; Πριν συμβεί αυτό φρόντισαν να «χτίσουν» την κατάσταση όπως τους βόλευε. Η Γερμανία θα έτρεχε με «αυτοκίνητο» στον αγώνα δρόμου και αυτοί φρόντισαν να κάνουν «ίσιωμα» τον δρόμο, για να μην «κολλάει» το αυτοκίνητο …και ταυτόχρονα έβγαλαν από τη «μέση» τον ανταγωνισμό, ο οποίος θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα και ο οποίος δεν ανήκε στην προτεσταντική συμμορία. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι στη δική τους Νέα Τάξη Πραγμάτων θα έβαζαν στο παιχνίδι τής παραγωγής την Κίνα, έπρεπε να ρυθμίσουν μερικά πράγματα.
Από τη στιγμή που δεν μπορούσαν να πάρουν την Κίνα από την Ανατολή και να την τοποθετήσουν στη Δύση και λίγο προς τον Βορρά, έπρεπε να ελέγξουν τον νέο «δρόμο του μεταξιού», ο οποίος θα προέκυπτε προς την πιο πλούσια αγορά τού κόσμου, που ήταν η ευρωπαϊκή. Έπρεπε να κλείσουν την ανατολική ευρωπαϊκή «πόρτα». Γι’ αυτόν τον λόγο δημιούργησαν το λεγόμενο «μακεδονικό» ζήτημα. Δημιούργησαν ένα τεχνητό ζήτημα, προκειμένου η ίδια η Ελλάδα να κλείσει μόνη της τη ζωτική της «αρτηρία» και να πετάξει στα σκουπίδια το βασικό της στρατηγικό πλεονέκτημα. Ο Πειραιάς «ακυρώθηκε» και ως δια μαγείας τον «φόρτο» της Κίνας τον πήρε το προτεσταντικό Ρότερνταμ …Η «πύλη» του Ρήνου. Ούτε όμως αυτό αρκούσε, γιατί οι λαοί είναι πονηροί και τη βρίσκουν τη λύση, έστω και με καθυστέρηση.
Η Γερμανία φοβόταν πολύ τη Γιουγκοσλαβία. Φοβόταν ένα κράτος εκβιομηχανισμένο, εξαιρετικά φιλόδοξο και με έναν λαό πολύ καλά εκπαιδευμένο. Φοβόταν ότι σε μια Ενωμένη Ευρώπη δεν θα μπορούσε να αποκλείσει τη Γιουγκοσλαβία χωρίς επαρκείς εξηγήσεις και αυτό θα δημιουργούσε προβλήματα. Η «ορθοδοξοκαθολική» Γιουγκοσλαβία της Μεσογείου, σε συνδυασμό με την καθολική Ιταλία, θα μπορούσαν να μετακινήσουν το «κέντρο» βάρους τής οικονομίας της Ενωμένης Ευρώπης προς τον Νότο και αυτό θα ήταν εφιαλτικό για τη Γερμανία …Θα της έμεναν τα λάχανα και τα γουρούνια ως στρατηγικό πλεονέκτημα. Κανένα πρόβλημα για τους φονικούς προτεστάντες. Γερμανοί, Βρετανοί και Αμερικανοί «πυροδότησαν» τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο.

 

Οι «αυθόρμητοι» μασκοφόροι, που βλέπουμε σήμερα στην Ουκρανία είναι οι ίδιοι που δρούσαν κάποτε στη Γιουγκοσλαβία. Μέσα σε λίγους μήνες το άλλοτε «διαμάντι» των Βαλκανίων και της Αδριατικής έγινε ένας σωρός από ερείπια. Τι έμενε; …Να τελειώσουν και με την «καρδιά» του γιουγκοσλαβικού συστήματος. Να τελειώσουν και με τη Σερβία. Κανένα πρόβλημα επίσης.
Οι προπαγανδιστές των διεθνών ΜΜΕ θα δούλευαν διπλοβάρδιες. Αυτοί δαιμονοποίησαν τους Σέρβους, όπως κάνουν σήμερα με τους ρωσόφωνους Ουκρανούς ή τους Σύριους. Οι Σέρβοι θα εμφανίζονταν στα «πρόθυμα» προτεσταντικά ακροατήρια των «ανεύθυνων» σαν οι ορθόδοξοι «δολοφόνοι» και «ρατσιστές» και οι προτεστάντες τού Μπλερ και του Κλίντον σαν οι πολιτισμένοι «τιμωροί» και «προστάτες» τού ανθρώπινου πολιτισμού. Με «τηλε»-βομβαρδισμούς άνευ στρατιωτικού ανθρωπίνου κόστους και μηδενικού στρατηγικού ρίσκου την χτύπησαν εκεί όπου τους ενοχλούσε
Στις υποδομές. Κατέστρεψαν δρόμους και γέφυρες, που θα μπορούσαν να γίνουν ο «δρόμος του μεταξιού». Κατέστρεψαν ό,τι θα ακύρωνε την αξία του Ρότερνταμ. Τα κινέζικα προϊόντα ποτέ δεν θα «έκοβαν» δρόμο από τα Βαλκάνια. Θα συνέχιζαν προς το Γιβραλτάρ και από εκεί προς τη Βόρεια Ευρώπη. Μόλις ολοκλήρωσαν τα «έργα» τους, άφησαν τον «ελεύθερο» ανταγωνισμό να «ανθίσει» …Με τους μισούς αντιπάλους «δεμένους» και τους υπόλοιπους ακρωτηριασμένους, ασυναγώνιστοι έγιναν οι Γερμανοί. Σαν να τρέχει ο Σόιμπλε σε αγώνα δρόμου με «καρότσι», που «φοράει» κινητήρα V12. Θα νικήσει ή δεν θα νικήσει ο ανάπηρος; …Έτσι νίκησε και η Γερμανία τον ανταγωνισμό …Τόσο «καθαρά». Αυτήν τη νίκη καμαρώνουν οι σημερινοί «ανεύθυνοι» Γερμανοί.
Αυτή η νίκη τούς κάνει να συμπαθούν κατά το 80% την πολιτική τής Μέρκελ. Αυτήν τη νίκη προστατεύει η Μέρκελ με χαφιέδες, προδότες, πράκτορες και δολοφόνους σε όλα τα μήκη και πλάτη της ηπείρου. Θέμα χρόνου ήταν για τις γερμανικές επιχειρήσεις να «σβήσουν» όλες τις ανταγωνίστριες δυνάμεις τους. Μπροστά πήγαιναν οι τοκογλύφοι, οι οποίοι «φόρτωναν» τα κράτη με αναγκαστικά δάνεια και από πίσω ακολουθούσαν οι Γερμανοί με τις «πραμάτειές» τους. Μια χαρά το «δούλευαν» οι συνέταιροι.
Ο ένας με απειλές σου έδινε χρήματα και ο άλλος επίσης με απειλές σου τα έπαιρνε, για να σου δώσει τα προϊόντα του. Με διαφθορές και απειλές φόρτωσαν τα κράτη με παραγγελίες γερμανικών προϊόντων και άρα με χρέη και σταδιακά τα οδήγησαν σε κατάσταση χρεοκοπίας. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Από τη στιγμή που οι τοκογλύφοι έχουν καί το μαχαίρι καί το καρπούζι, κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτοί μόνοι τους θα αποφασίσουν πότε και για ποιον – εφόσον όλα τα κράτη στα ίδια επίπεδα προβληματικότητας βρίσκονται – η κρίση χρέους θα γίνει κρίση δανεισμού και άρα «ασφυξία». Οι τοκογλύφοι, που είναι τα αφεντικά της Γερμανίας, θα αποφασίσουν πότε τα κράτη-θύματά τους θα πάθουν «ασφυξία» …Το τέλειο σχέδιο.
Το ένα μετά το άλλο από τα κράτη του μεσογειακού Νότου έπεφταν στα χέρια τους. Χρηματοδότησαν τη Γερμανία να γίνει η ασυναγώνιστη «σκούπα» τους και αυτοί περίμεναν με το «φαράσι» του ΔΝΤ να τα «μαζέψουν». Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Μέσα σε κάθε κράτος-στόχο θα συσταθεί ένα παράνομο ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της Treuhand και το οποίο ξεπουλάει στους τοκογλύφους ό,τι έχει και δεν έχει ένα κράτος …Κρατικά ακίνητα, αεροδρόμια, εργοστάσια, δρόμους, λιμάνια, κρατικές επιχειρήσεις ενέργειας, νερού, τηλεπικοινωνιών κλπ.. Το μόνο, που θα τους απειλούσε σε μια τέτοια περίπτωση, ήταν η μαζική αντίδραση των λαών …Κανένα πρόβλημα. Είχαν μεριμνήσει σε ανύποπτο χρόνο γι’ αυτά. Είχαν «παγιδεύσει» τα μεσογειακά κράτη πολύ νωρίτερα από την εποχή που θα έψαχναν για παγίδες. Πώς έγινε αυτό; Πώς επιχείρησαν οι προτεστάντες να «αλυσοδέσουν» τους λαούς, ώστε να μην αντιδρούν;
Χρησιμοποιώντας τους πιο πιστούς και φτηνούς υπαλλήλους τους. Έκαναν τον πόλεμο του Ιράκ, για να ενεργοποιήσουν τον φανατισμό των μωαμεθανών και να δώσουν «αντικείμενο» στην Αλ Κάιντα. Έκαναν ένα πόλεμο καταστροφικό για την «καρδιά» της παραγωγικής οικονομίας της Μέσης Ανατολής, ώστε να δημιουργήσουν νέα και μεγαλύτερη φτώχεια. Χρήσιμη φτώχεια, για να μπορούν να αγοράζουν ακόμα πιο φτηνά τους «μάρτυρες» οι Σαουδάραβες συνεταίροι τους. Ο γιος και ο εγγονός τού μέγα χρηματοδότη και συνιδρυτή της Γερμανίας Πρέσκοτ Μπους ανέλαβαν το εγχείρημα. Με τον πόλεμο εκείνο δημιούργησαν κύματα προσφύγων, τα οποία σε κάποια στιγμή θα τα είχαν ανάγκη, προκειμένου να εξασφαλίσουν μαζικούς «μοχλούς» πίεσης μέσα στις κοινωνίες των μεσογειακών κρατών που θα λεηλατούσαν
Προκειμένου να τους απειλούν με εμφυλιοπολεμικής κλίμακας συγκρούσεις μέσα στις ίδιες τους τις πατρίδες. Οι ίδιοι, δηλαδή, οι οποίοι δημιουργούσαν τα «κύματα» προσφύγων, ήταν εκείνοι, οι οποίοι χρηματοδοτούσαν τις «ευαίσθητες» ΜΚΟ που τα κατεύθυναν κατά βούληση …Όπου βόλευε τους προτεστάντες και όχι όπου ήθελαν ή μπορούσαν να πάνε οι πρόσφυγες. Ποιο ήταν το ζητούμενο αυτής της πολιτικής; Οι προτεστάντες προσπαθούν να «πνίξουν» τον μεσογειακό ευρωπαϊκό νόμο με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες
Μουσουλμάνους, τους οποίους τους ελέγχουν απόλυτα οι χρηματοδοτούμενοι από τους Σαουδάραβες φανατικοί. Μουσουλμάνους, τους οποίους θα τους διατηρούν στην αιώνια ομηρία τους, εφόσον είναι γνωστό ότι οι μουσουλμάνοι δεν «ενσωματώνονται» ποτέ στις κοινωνίες στις οποίες ζούνε. Και πάλι όμως δεν έφτανε από μόνος του ο σχεδιασμός, για να τους λύσει τα προβλήματά τους. Έπρεπε και πάλι να υπάρξει συνεργασία από την πλευρά των κρατών, που βρίσκονταν στο στόχαστρό τους. Έπρεπε να προδοθούν και πάλι οι λαοί από τις ηγεσίες τους. Γι’ αυτόν τον λόγο έβαλαν τους διεφθαρμένους ηγέτες των μεσογειακών χωρών να υπογράψουν τη συνθήκη του Δουβλίνου 2. Αυτή η συνθήκη είχε ως στόχο να παραμένουν οι λαθρομετανάστες εκεί όπου τους έστελναν οι προτεστάντες και όχι στις προτεσταντικές χώρες του Βορρά. Οι προτεστάντες «τράβηξαν» τους μουσουλμάνους στη νότια Ευρώπη όπως τραβάει κάποιος το πάπλωμα για να σκεπάσει τα πόδια του …Το «τραβάνε» μέχρι εκεί που τους βολεύει
Μέχρι εκεί που δεν απειλούν τα συμφέροντά τους. Μέχρι εκεί που δεν δημιουργούν προβλήματα στις δικές τους κοινωνίες. Τους αφήνουν να «πνίγουν» μόνον στον μεσογειακό Νότο. Μετά θα ξαναβγούν να κατηγορούν τους μεσογειακούς λαούς για ρατσισμό και για ξενοφοβία. Οι ρατσιστές θα κατηγορούν τους πολιτισμένους για ρατσισμό. Αυτοί, που στην πατρίδα τους το μοναδικό δικό τους αξιοθέατο είναι το «Νταχάου», θα κατηγορούν σαν απολίτιστους αυτούς, οι οποίοι έχουν χτίσει «Παρθενώνες»
Είπαμε …Κατσίκι φάε όσο θέλεις …καρυδόπιτα δεν κάνει. Ο «μύθος» της οργανωμένης και ανταγωνιστικής Γερμανίας. Αποτελεί πάγια τακτική των ανθρώπων μέσα στους αιώνες να προσπαθούν να «εξευμενίσουν» το κακό που τους απειλεί και τους τρομάζει. Να το «εξορκίσουν» και να το εξουδετερώσουν. Πολλές φορές μάλιστα το κάνουν τόσο έντονα, που στο τέλος «ξεχνάνε» τον λόγο που ξεκίνησαν μια πρακτική και φτάνουν στο σημείο να μπερδεύουν το καλό και με το κακό. Οι αρχαίοι Έλληνες, για παράδειγμα, ονόμαζαν Ευμενίδες τις φοβερές και τρομερές Ερινύες. Αργότερα οι ίδιοι άνθρωποι ονόμαζαν την τρομερή αρρώστια Variola, που σκότωνε και τύφλωνε τους ανθρώπους, «ευλογιά». Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη Γερμανία και τον γερμανικό λαό. Για δεκάδες αιώνες για τον παλαιό ελληνικό κόσμο της Μεσογείου ο κόσμος πάνω από τον Ρήνο αντιπροσώπευε την απόλυτη απειλή …Μια «τυφλή» απειλή, που απειλούσε με καταστροφή τους πάντες και τα πάντα.
Μια «σκοτεινή» απειλή, η οποία τους απειλούσε μόνιμα με «συσκότιση». Η πιο καταστροφική δύναμη, που απειλούσε τον κόσμο τους. Οι Ούννοι, οι Βάνδαλοι, οι Γότθοι – ή όπως αλλιώς κι αν εμφανίζονταν – κάθε φορά που ήταν ισχυροί, ήταν επικίνδυνοι. Ήταν επικίνδυνοι και μόνον που τους έβλεπε κάποιος από «πού» έρχονταν. Ήταν ένας κόσμος, που, εκτός από τη βία και τις ψείρες του δεν «κουβαλούσε» τίποτε άλλο μαζί του. Μόνον ζημιά ήταν και τίποτε άλλο. Δεν είχες να πάρεις τίποτε απ’ αυτόν και ο ίδιος έδειχνε να μην εκτιμά ούτε αυτά που θα μπορούσες να του δώσεις από μόνος σου. Σαν έναν «αλήτη», που γίνεται «σκιά» σου, μόνο και μόνο για να σου αρπάζει αυτά που έχεις και χωρίς καμία πρόθεση να γίνει ποτέ φίλος σου.
Αυτή ήταν η σχέση τού ελληνικού μεσογειακού Νότου με τον γερμανικό Βορρά. Ό,τι ερχόταν από τον Βορρά ήταν από τη φύση του επικίνδυνο και απειλητικό και αυτό το αποδείκνυε και η στατιστική της ιστορίας. Όλα αυτά άλλαξαν στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα. Ξαφνικά από τον Βορρά άρχισαν να έρχονται «καλά» Διάφορες «θεωρίες», νέα «ιδεολογήματα» και «ρεύματα». Αυτοί, οι οποίοι ποτέ δεν πρότειναν τίποτε για την ομαλή λειτουργία του κόσμου, ξαφνικά βρέθηκαν σε οίστρο έμπνευσης Μαρξισμός, εθνικοσοσιαλισμός, δαρβινισμός, αγνωστικισμός, παγκοσμιοποίηση, διεθνισμός, σεξουαλική απελευθέρωση. Περίεργα πράγματα και μάλιστα πολύ μαζεμένα …Πολύ «έμπνευση» έπεσε στα «αποχωρητήρια» της Ευρώπης.
Τι είχε γίνει; Έγιναν εξυπνότεροι οι Γερμανοί; Όχι βέβαια Απλά κινήθηκαν οι Εβραίοι συνεργάτες τους. Η «έμπνευση» ήταν όλη εβραϊκή. Για κάποιον «μυστηριώδη» λόγο οι λαοί της Μεσογείου όλα αυτά δεν τα «έβλεπαν». Έπαθαν μια «αμνησία» και «ξέχασαν» αυτά, τα οποία επί αιώνες γνώριζαν. «Φυσούσε» Βοριάς και αυτοί δεν έκλειναν όπως συνήθως τις «πόρτες» και τα «παράθυρά» τους. Η άλλοτε «πανώλη» της Ευρώπης άρχιζε να τους τραβάει την «προσοχή». Άρχισε να εμφανίζεται σαν η απόλυτα «οργανωμένη», «δημιουργική» και «εργατική» δύναμη τής Ευρώπης. Έφτασαν στο σημείο οι λαοί του Νότου πραγματικά να πιστεύουν ότι είναι αδύναμοι και άσχετοι μπροστά τους. Όλα αυτά με την προφανή «δικαιολογία» τής κολοσσιαίας βιομηχανικής ανάπτυξης.
Από τότε μέχρι τώρα οι λαοί της Ευρώπης έχουν υποστεί στην κυριολεξία μια «πλύση» εγκεφάλου από τους επαγγελματίες τής προπαγάνδας των προτεσταντών. Εδώ έχει η αξία η τεχνική της προπαγάνδας. Οι Γερμανοί, για ν’ «ανοίξουν» τις «άμυνες» των θυμάτων τους, εμφανίστηκαν με τα απόλυτα χαρακτηριστικά στους τομείς που μέχρι τότε τους αποκάλυπταν. «Έπαιξαν» το πιο δύσκολο παιχνίδι τής προπαγάνδας και το κέρδισαν. Έπαιξαν το παιχνίδι του «εξορκισμού». «Εξόρκιζαν» το κακό, το οποίο αντιπροσώπευαν οι ίδιοι. Εμφανίζονταν σαν οι απόλυτα ηθικοί σε έναν κόσμο, ο οποίος μέχρι τότε τους γνώριζε ως τους απόλυτα ανήθικους. Εμφανιζόταν σαν απόλυτα δημιουργικοί σε έναν κόσμο, ο οποίος μέχρι τότε τους γνώριζε ως τους απόλυτα καταστροφικούς.
Εμφανιζόταν σαν φορείς ανάπτυξης σε έναν κόσμο, ο οποίος μέχρι τότε τους γνώριζε σαν την απόλυτη τροχοπέδη τής εξέλιξης. Εμφανιζόταν σαν οργανωτικοί αυτοί, οι οποίοι επί αιώνες κουβαλούσαν μαζί τους το απόλυτο χάος. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη «ανατροπή» στην ιστορία των λαών. Πλύση εγκεφάλου από τα παιδιά του Γκέμπελς. Μια προπαγάνδα, η οποία τώρα έχει ξεφύγει από κάθε όριο. Οι Γερμανοί «μαλώνουν» όλους τους «κατώτερους» με το δικαίωμα του πλέον «εργατικού», «ικανού», «έξυπνου» και «ανταγωνιστικού». Όλα αυτά είναι ένας μύθος «κατασκευασμένος» στα υπόγεια της προπαγάνδας. Οι Γερμανοί όχι απλά δεν είναι ένας λαός που υπερέχει, αλλά είναι ένας πολύ μέτριος λαός σε όλα του τα χαρακτηριστικά.
Δεν θα λέγαμε ότι είναι από τους χειρότερους, αλλά σίγουρα δεν είναι από τους καλύτερους. Για όσους τους έχουν γνωρίσει, δεν έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα, τα οποία «προάγουν» την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη προϋποθέτει θυσίες, αλτρουισμό και γενναιοδωρία από όλους όσους συμμετέχουν σε αυτήν. Γενναιοδωρία όχι μόνον από τους βιομηχάνους ή τους επιστήμονες, αλλά και από τους ταπεινούς εργάτες. Οι Γερμανοί χωρίς τη «στημένη» ανάπτυξη δεν θα μπορούσαν να υπερέχουν. Δεν έχουν ως άτομα καλά χαρακτηριστικά σε καμία ιδιότητα, που εμπλέκεται στην ανάπτυξη της βιομηχανίας. Ως αφεντικά είναι κακοί και εκμεταλλευτές, που δεν «συμπονάνε» ποτέ τον εργαζόμενο. Αν μπορούν εξαιτίας του νόμου να «κόψουν» ακόμα και ένα ευρώ από τον εργαζόμενο, θα το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη …ακόμα κι αν δεν το χρειάζονται
Eπειδή «σέβονται» τον νόμο. Ως εργαζόμενοι είναι περίπου ίδιοι. Είναι κακοί και αδιάφοροι, που δεν «συμπονάνε» ποτέ την επιχείρηση που τους ταΐζει. Αν προβλέπεται να σταματήσουν για κολατσιό, όταν το εργοστάσιο έχει απόλυτη ανάγκη ακόμα και από μια επιπλέον βίδα, θα σταματήσουν να δουλεύουν, ακόμα κι αν δεν πεινάνε. Επειδή «σέβονται» τον νόμο. Όταν μπορεί ο νόμος να «ντύσει» την απανθρωπιά τους με ένα έστω και επιφανειακό «περίβλημα» ηθικής, νομιμότητας και ορθότητας, είναι ευτυχείς.
Για τέτοιους προσωπικούς λόγους λατρεύουν οι Γερμανοί τους νόμους και όχι επειδή πιστεύουν στο δίκιο, στην ισονομία και την ισοπολιτεία. Ο νόμος για τον Γερμανό είναι «καταφύγιο». Τον κακό νόμο τον αγαπάει και τον σέβεται πάντα πιο πολύ, γιατί αυτός είναι το άριστο «καταφύγιό» του. Είναι το «άλλοθί» του, για να κάνει αυτό που του αρέσει – το κακό – και να μπορεί ταυτόχρονα να παριστάνει τον «ηθικολόγο» και νομοταγή. Όμως, με τέτοιους ανθρώπους δεν μπορείς εύκολα ν’ «αναπτυχθείς».
Η ανάπτυξη θέλει θυσίες. Θέλει αλληλοβοήθειες. Θέλει ο βιομήχανος να συμπαραστέκεται στον εργαζόμενό του, όταν όταν εκείνος έχει πρόβλημα. Θέλει ο εργάτης να ξενυχτήσει στο πόστο του, όταν αυτό επιβάλει η ανάγκη της επιχείρησης. Θέλει δηλαδή ό,τι λείπει από τους Γερμανούς. Αυτήν η έλλειψη είναι που αποκαλύπτει και τις αδυναμίες των Γερμανών και άρα αποκαλύπτει και τον σχεδιασμό που τους «βοηθά». Δεν έχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά, τα οποία θα τους κάνουν να θυσιαστούν για την ανάπτυξη και άρα να δικαιολογήσουν αφύσικες ταχύτητες. Αυτά λέει η λογική. Η λογική, η οποία πάντα θέτει τα σωστά ερωτήματα, έστω κι αν δεν μπορεί να τα αποδείξει πάντα. Τι άλλο λέει η λογική;
Ότι δεν μπορεί οι ίδιοι λαοί επί χιλιάδες χρόνια να είχαν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία προερχόταν από τις ίδιες αναλλοίωτες παιδείες και ξαφνικά να γυρίσουν τα «πάνω-κάτω». Τι έγινε δηλαδή; Θαύμα; Ξαφνικά οι λαοί της Μεσογείου, οι οποίοι ήταν οι δημιουργοί σχεδόν των πάντων σε αυτόν τον κόσμο, έγιναν οι άχρηστοι και οι τεμπέληδες; Την ίδια ώρα αυτοί, οι οποίοι δεν δημιούργησαν τίποτε, παρά μόνον καταστρέφανε τα πάντα στο πέρασμά τους, έγιναν «δημιουργικοί»; Οι απόλυτα δημιουργικοί συγκεκριμένα;
Οι ασυναγώνιστοι; Τι έγινε; Επιφοίτηση; Εξηγήσεις για τη σημερινή «πρόοδό» τους υπάρχουν και δυστυχώς γι’ αυτούς δεν οφείλονται στην «ανωτερότητά» τους. Η βιομηχανική τους εξέλιξη δεν ήταν θέμα των ικανοτήτων τους, αλλά θέμα επιλογής των αφεντικών τους. Των αφεντικών της Νέας Τάξης. Των αφεντικών, που αποφασίζουν πλέον για όλους τους λαούς του κόσμου για το πώς και με ποιους «ρυθμούς» θα προοδεύσουν. Το «παραμύθι» δηλαδή των Γερμανών και το «καμάρι» τους είναι «κατασκευασμένο» από τους τοκογλύφους.
Μέχρι τώρα ήταν καλά κρυμμένο μυστικό, αλλά τώρα πλέον δεν μπορεί να παραμείνει τέτοιο. Γιατί; Γιατί υπάρχει η Κορέα Η Νότιος Κορέα, συγκεκριμένα. Για όσο διάστημα η αιχμή τής τεχνολογίας ανήκε αποκλειστικά στους χριστιανούς και άρα στους προτεστάντες το «παραμύθι» της ικανής Γερμανίας ήταν εύκολο. Παράδειγμα ανάλογο δεν υπήρχε, για να αμφισβητήσει την «ικανότητά» της. Μπορεί κάποιοι λαοί να μην τους συμπαθούσαν, αλλά ΟΛΟΙ ήταν υποχρεωμένοι να τους αναγνωρίσουν το «ταλέντο» στη βιομηχανική ανάπτυξη.
Όλα αυτά όμως ίσχυαν μέχρι τώρα, όπου οι προτεστάντες αποφάσιζαν μόνοι τους ποιος από τους χριστιανούς θα αναπτυχθεί και ποιος όχι. Όταν όμως, λόγω της παγκοσμιοποίησης, η τεχνογνωσία έπαψε πλέον να είναι χριστιανικό προνόμιο, άρχισαν οι παρενέργειες. Μια τέτοια «παρενέργεια» είναι και η Κορέα. Η Κορέα είναι ο κουβάς με το «κρύο νερό», που «ξυπνάει» τη Γερμανία. Ο «μαρτυριάρης» που την απειλεί. Πριν λίγες δεκαετίες οι Κορεάτες δεν ήξεραν να βάλουν δεύτερο παξιμάδι σε μια βίδα. Σήμερα κατασκευάζουν τα πάντα σε απόλυτα ανταγωνιστικά επίπεδα. Έχουν ίσως τα κορυφαία ναυπηγεία του κόσμου. Κατασκευάζουν ανταγωνιστικά αυτοκίνητα αιχμής. Καμαρώνουν για τον ισχυρότερο ανταγωνιστή τού iPhone. Κάνουν επίδειξη τεχνολογίας με την κυρτή οθόνη τής Samsung. Αποδεικνύουν τίποτε όλα αυτά;
Όχι βέβαια. Λίγα μέτρα πιο βόρεια οι όμοιοί τους Βορειοκορεάτες γιατί δεν έχουν «προοδεύσει»; Αδέρφια τους δεν είναι αυτοί; Φυσικά τους αδέρφια, εφόσον οι περισσότερες οικογένειες είναι χωρισμένες για ιδεολογικούς λόγους. Γιατί λοιπόν οι αξιωματικοί τους παίζουν τα «μήλα», για να διασκεδάσουν τον ηγέτη τους; Γιατί ο λαός τους βγαίνει και μοιρολογά «ομαδικά» ένα νεκρό σταλινικό τενεκέ; Γιατί ο λαός τους κουρεύεται ομαδικά σαν τον ηλίθιο, που παριστάνει τον «ηγέτη» τους;
Η Νότιος Κορέα, όμως, ποτέ δεν την κατηγόρησε. Ποτέ δεν φέρθηκε στους «αδερφούς» της όπως φέρθηκαν οι Γερμανοί στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Ποτέ δεν είπε ότι ο λαός τής Βόρειας Κορέας είναι τεμπέλης ή άχρηστος. Ποτέ δεν πίστεψε πως, αν της έστελνε έναν Νοτιοκορεάτη «Ράιχενμπαχ», θα την «έσωνε». Γιατί; Γιατί κατανοούσε ότι ήταν όμοιός του. Κατανοούσε ότι το πρόβλημα της υπανάπτυξής του δεν ήταν θέμα αδυναμίας ή ελαττωματικού DNA, αλλά θέμα σχεδιασμού …Θέμα παγκόσμιου σχεδιασμού, που δίνει στους λαούς «ρόλους» Ρόλους καλούς και ρόλους κακούς …Ρόλους, οι οποίοι φέρνουν χρήματα στα νοικοκυριά και ρόλους, οι οποίοι φέρνουν κλάματα στα νοικοκυριά.
Κάποιοι διεθνείς «επενδυτές» έμαθαν στους Νοτιοκορεάτες να κατασκευάζουν πράγματα, τα οποία δεν τα έμαθαν στους Βορειοκορεάτες αδερφούς τους. Κάποιοι επένδυσαν στην πατρίδα τους άπειρα χρήματα και τους μετέφεραν τεχνογνωσία παραγωγής. Θέμα χρημάτων ήταν δηλαδή η «πρόοδός» τους και όχι αποτέλεσμα κάποιας «επιφοίτησης» ή «ανωτερότητας». Η Κορέα, δηλαδή, με την περίπτωσή της δίνει στο παγκόσμιο κοινό ένα «μάθημα» ισότητας …Ένα μάθημα, το οποίο δεν μπόρεσαν να δώσουν όλοι μαζί οι φιλόσοφοι αυτού του κόσμου
Ένα μάθημα, το οποίο έλλειπε επί αιώνες. Ένα μάθημα, το οποίο οι προτεστάντες με τις κρυφές πολιτικές τους – που χώριζαν τους λαούς σε «ανώτερους» και «κατώτερους» – απαγόρευαν δια «ροπάλου». Με την περίπτωσή της η Κορέα «αποδεικνύει» ότι η οποιαδήποτε ανθρώπινη φυλή και ο οποιοσδήποτε λαός μέσα σε ελάχιστα χρόνια μπορεί – αν γίνουν οι απαραίτητες επενδύσεις – να «ανέβει» στην κορυφή της παραγωγής. Δεν είναι ούτε θέμα ειδικών ικανοτήτων ούτε θέμα «ανωτερότητας» Θέμα χρημάτων και σχεδιασμού είναι. Αυτά, τα οποία καταλαβαίνουν οι Κορεάτες, στην Ευρώπη οι Γερμανοί δεν τα κατανοούν Μπερδεύονται … Μπερδεύονται άθλιοι άνθρωποι όπως ο Σουλτς, η Μέρκελ ή ο Σόιμπλε.
«Μπερδεύονται» οι σκληροί ηγέτες των προτεσταντών. Αυτοί νομίζουν ότι «προόδευσαν» με το «σπαθί» τους, γιατί είναι οι «ανταγωνιστικότεροι» Νομίζουν ότι είναι οι «ανώτεροι» που σηκώνονται στα «πόδια» τους μετά από τις καταστροφές. Νομίζουν ότι όλος ο κόσμος τους «μισεί», γιατί είναι πολύ «ικανοί» Νομίζουν ότι όλα τα έκαναν, επειδή είναι «ανώτεροι» Νομίζουν ότι οι άλλοι δεν τα έκαναν, επειδή δεν τους «κόβει» – σαν «κατώτεροι» που είναι – Νομίζουν ότι δεν το έκαναν, επειδή δεν είχαν έναν Σόιμπλε ή έναν Ράιχενμπαχ, για να τους «οργανώσει» και να τους «μαστιγώσει», ώστε να τους μετατρέψει από τεμπέληδες σε «εργατικούς» Να τους κάνει όμοιους με τους Γερμανούς Να κάνει όλα τα κράτη όμοια με τη Γερμανία
Τη Γερμανία, που κατά την άποψή τους όλα «περήφανα» τα έκανε Που προόδευσε με την ικανότητα των Γερμανών. Η «έκπληξη» της Ουκρανίας. Πολλές φορές λέμε ότι τέλειο έγκλημα δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα και το τελειότερο έγκλημα μπορεί να γίνει μια «φάρσα», εξαιτίας μιας μικρής και ασήμαντης λεπτομέρειας. Να έχεις σχεδιάσει το τέλειο έγκλημα, να έχεις εξασφαλίσει το πιο ακλόνητο άλλοθι και να παγιδευτείς λίγα μέτρα δίπλα από το θύμα σου, γιατί, εξαιτίας μιας απρόβλεπτης διακοπής ρεύματος, εγκλωβίστηκες στο ασανσέρ την ώρα της διαφυγής.
Αυτό φαίνεται ότι κινδυνεύουν να πάθουν σήμερα και οι προτεστάντες. Σχεδίασαν ένα τέλειο έγκλημα, το οποίο απαίτησε σχεδόν έναν αιώνα για να ολοκληρωθεί και κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα από την πλευρά την οποία εξ’ αρχής την είχαν σίγουρη. Την προσοχή τους την είχαν στρέψει στην ενδεχόμενη αντίδραση στη Μεσόγειο και η απρόβλεπτη αντίδραση τούς ήρθε από τα δικά τους «μέρη».
Από εκεί όπου έχουν δικές τους πιστές μειονότητες και βέβαια κράτη με δικές τους ηγεσίες. Ηγεσίες φτιαγμένες και καλά «υλικά» από την εποχή των μπολσεβίκων. Εκεί λοιπόν που τα είχαν όλα έτοιμα και μελετημένα και οι προπόσεις στα γερμανικά επιτελεία έδιναν και έπαιρναν έρχεται και «σκάει» η Ουκρανία. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη. Βιάζουν καθημερινά μεγάλες χώρες της Μεσογείου και αυτές δεν αντιδρούν και αντέδρασαν οι Ουκρανοί, για να μην τους βιάσουν …Δεν αντέδρασαν οι συνήθεις ύποπτοι ταραξίες του Νότου και αντέδρασαν οι δικοί τους Ουκρανοί και μάλιστα στηριζόμενοι στους δικούς τους Ρώσους. Αυτή είναι η έκπληξη.
Οι προτεστάντες θεωρώντας ότι έχουν «κληρονομήσει» την πρώην σταλινική Ρωσία, νόμιζαν ότι την έλεγχαν απόλυτα. Οι Γερμανοί, στηριζόμενοι στις «πλάτες» των αφεντικών τους – και άρα των αφεντικών του Γκορμπατσόφ, του Γέλτσιν, αλλά και του Πούτιν – δεν δίστασαν να αφεθούν στην ολοκληρωτική ενεργειακή τους εξάρτηση από τη Ρωσία, προκειμένου να ολοκληρώσουν την επίθεσή τους στην αυτοκρατορία της Μεσογείου. Δεν φοβήθηκαν την ενεργειακή εξάρτηση από τους Ρώσους, αφού γνώριζαν ότι η Μόσχα του πρώην συναδέρφου της Μέρκελ ήταν ελεγχόμενη. Μόλις βεβαιώθηκαν ότι η Μεσόγειος είχε πλέον «αλωθεί», πήγαν να θέσουν σε εφαρμογή τον τελικό σχεδιασμό στο θέμα της Ανατολής
Να «καταπιούν» με την ΔΝΤκιά μεθοδολογία – την οποία εφάρμοσαν επιτυχώς στη Μεσόγειο – και την Ουκρανία, ώστε να αποκτήσουν το ιδιόκτητο «ρεζερβουάρ» της βιομηχανικής τους «μηχανής» …Τυπικό θέμα ήταν γι’ αυτούς. Ούτε επείγον ήταν ούτε τόσο σημαντικό. Μπορούσε να «περιμένει». Απλά, θα έπρεπε σε κάποια στιγμή να το «ρυθμίσουν», για να αποφευχθούν μελλοντικές αλλαγές ή εκπλήξεις από πρόσωπα, τα οποία δεν θα έλεγχαν. Δεν θα «έβγαζαν» τους δικούς τους Ρώσους από το «παιχνίδι», απλά θα έσπαζαν» το «επικίνδυνο» μονοπώλιό τους, για να αποφύγουν μελλοντικούς κινδύνους. Με ιδιόκτητη Ουκρανία θα έφερναν στην Ευρώπη και το φυσικό αέριο τού Καυκάσου και θα έλυναν τα προβλήματά τους άπαξ
Μιλημένα τα πράγματα από την αρχή. Αυτό, το οποίο δεν προέβλεψαν, ήταν η αντίδραση του λαού της Ουκρανίας. Δεν προέβλεψαν τι είδους επιλογές θα είχε αυτός, όταν θα τον στρίμωχναν όπως την Ελλάδα για παράδειγμα. Όπως αποδείχθηκε, ο λαός εκείνος – ή τουλάχιστον ένα μέρος του – είχε κι άλλες επιλογές. Βλέποντας ο λαός της Ουκρανίας το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση με το γερμανικό πρόσωπο να τον πλησιάζει με άγριες διαθέσεις, τρόμαξε. Το είδε όπως βλέπει ένας ασθενής τον χειρουργό, ο οποίος θέλει να τον ακρωτηριάσει χωρίς αναισθησία Ενστικτωδώς αντέδρασαν. Θυμήθηκαν τους Ναζί και ο «συναγερμός» δεν άργησε να «χτυπήσει». Βλέποντας οι Ρώσοι της Ουκρανίας την άσχημη «προοπτική» που τους περίμενε, «θυμήθηκαν» ότι είναι Ρώσοι, προκειμένου να «πιαστούν» από κάπου για να σωθούν.
Βλέποντας τους αδερφούς Ρώσους της Ρωσίας να ζουν καλύτερα απ’ ό,τι θα ζούσαν οι ίδιοι με το ΔΝΤ στην Ουκρανία, αντέδρασαν Ζήτησαν τη βοήθειά τους. Αυτό ήταν …Το «ασανσέρ» είχε «κολλήσει» και οι Γερμανοί φονιάδες τού Κιέβου είχαν «παγιδευτεί» μέσα στον τόπο του εγκλήματος. Κανένας πλέον δεν μπορούσε να τους βοηθήσει, γιατί η αντίδραση ήταν από «κάτω» και άρα από τον λαό. Ο Πούτιν έτσι κι αλλιώς έπρεπε να αντιδράσει. Όσο «στημένος» κι αν ήταν, δεν μπορούσε να μην κάνει τίποτε μπροστά σε αυτό τον πανρωσικό «κάλεσμα».
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ηγέτης πρέπει να «πλειοδοτήσει» σε γενναιότητα, γιατί θα το προσπεράσουν οι εξελίξεις. Όταν το «κάρο» γλιστράει και δεν ελέγχεται, το «άλογο» πρέπει να τρέξει παραπάνω, γιατί, αν το «κάρο» το προσπεράσει, θα το σκοτώσει. Αυτό έγινε στην Ουκρανία και βρέθηκαν όλοι προ εκπλήξεων και αναπάντεχων εξελίξεων …Το τέλειο έγκλημα είχε αρχίσει να «μπάζει». Η Γερμανία είναι ήδη εγκλωβισμένη στο «ασανσέρ» του ΔΝΤ δίπλα στο θύμα της και χωρίς άλλοθι. Το χειρότερο με την υπόθεση της Ουκρανίας είναι ότι «ξεβρακώνει» τη Γερμανία και τον λαό της ως σύνολο. Αποκαλύπτει τον ύπουλο ρόλο των αμετανόητων Γερμανών ηγετών, αλλά αποκαλύπτει και την ποιότητα του γερμανικού λαού.
Επαναφέρει το ζήτημα των συλλογικών ευθυνών με τον πιο γλαφυρό τρόπο. Στην περίπτωση της Ουκρανίας αποδεικνύεται ότι οι Γερμανοί λειτουργούν ως σύνολο. Δεν υπάρχουν οι «υπεύθυνοι» και οι «ανεύθυνοι». Όλοι μαζί λειτουργούν ως οργανωμένη συμμορία, που απλά έχει διαφορετικούς ρόλους για τα μέλη της. Γνήσιοι εκφραστές τού λαού τους είναι οι Γερμανοί ηγέτες. Οι ηγέτες αυτοί εγκληματούν διαρκώς, γιατί ο λαός με τη συμπεριφορά του τους ενθαρρύνει να εγκληματούν, προκειμένου να απολαύσει κέρδη εις βάρος άλλων λαών. Τη δική του θέληση εκφράζουν και τα δικά του συμφέροντα υπηρετούν. Δεν υπάρχει δηλαδή διαχωρισμός μεταξύ ηγετών που εγκληματούν και λαού που δεν γνωρίζει τι συμβαίνει.
Η περίπτωση της Ουκρανίας «αποκαλύπτει» αυτό, το οποίο ισχύει πάντα για τους Γερμανούς. Πάντα γνωρίζουν τι συμβαίνει και στηρίζουν τις κυβερνήσεις τους όταν έχουν κέρδος. Τις πιέζουν να αλλάξουν πολιτική μόνον όταν βλέπουν ζημιά και ποτέ για ανθρωπιστικούς λόγους. Το γερμανικό έγκλημα στην Ουκρανία είναι η απόλυτη απόδειξη ότι οι Γερμανοί είναι αμετανόητοι …Αμετανόητοι συλλογικά …Ως λαός αμετανόητοι …Αμετανόητοι και αχάριστοι. Εδώ μιλάμε για συλλογικές συμπεριφορές απολύτως απαράδεκτες.
Δεν πέρασαν μερικές δεκαετίες από τις ημέρες που σκαρφάλωναν το τείχος του Βερολίνου και ζητούσαν το «έλεος» των Ρώσων, για να «απελευθερωθούν» τα «αδέρφια» τους και να ενωθούν ως «οικογένεια» …Τότε, που προσπαθούσαν να συγκινήσουν το παγκόσμιο κοινό και κυρίως τον ρωσικό λαό, εφόσον δική του «κατάκτηση» ήταν η Ανατολική Γερμανία. Τώρα, μετά από λίγα χρόνια και αφού ενώθηκαν χάρη στη γενναιοδωρία και τη μεγαλοψυχία του ρωσικού λαού, έχουν αλλάξει συμπεριφορά.
Έχοντας ανακτήσει δυνάμεις και αυτοπεποίθηση, άλλαξαν παντελώς τη συμπεριφορά τους. Ξανάγιναν οι γνωστοί υπερόπτες, συμφεροντολόγοι και ηθικολόγοι Γερμανοί που γνώρισε και μίσησε η ήπειρος. Τώρα, που ενώθηκαν και πλούτισαν με τις «ικανότητές» τους, είναι κακόβουλοι και ανελέητοι. Τους ίδιους Ρώσους, τους οποίους κάποτε παρακαλούσαν να τους ελεήσουν, σήμερα τους ματώνουν. Τους ματώνουν και μάλιστα για μια ίδια ακριβώς περίπτωση με τη δική τους. Η διαιρεμένη Γερμανία ήταν ένα δημιούργημα της ψυχροπολεμικής περιόδου και βέβαια της Σοβιετικής Ένωσης. Το ίδιο όμως ισχύει και για τη σημερινή Ενωμένη Ουκρανία. Όπως κάποτε οι Σοβιετικοί πήραν ένα μέρος της Γερμανίας – και άρα και του γερμανικού λαού – και το «κόλλησαν» στη Ρωσία, έτσι έκαναν λίγα χρόνια μετά και με την Ουκρανία. Πήραν ένα μέρος της Ρωσίας – και άρα και του ρωσικού λαού – και το «κόλλησαν» στην Ουκρανία.
Η Ουκρανία, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δεν υπήρχε ποτέ. Είναι δημιούργημα της ψυχροπολεμικής εποχής και της Σοβιετικής Ένωσης. Ένα «κολάζ» του ηλίθιου Χρουτσώφ …Την «κόλλησαν», όπως κάποτε είχαν κολλήσει μέρος της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση. Αυτοί λοιπόν οι Ρώσοι, οι οποίοι κάποτε «κολλήθηκαν» στην Ουκρανία, χωρίς να ερωτηθούν, σήμερα θέλουν να «ενωθούν» με τα αδέρφια τους. Αυτή δεν είναι μια απόλυτα όμοια περίπτωση με αυτήν της Ανατολικής Γερμανίας; Το δικαίωμα όμως της αυτοδιάθεσης των Ανατολικογερμανών και της ένωσής τους το κατάλαβαν και το διεκδίκησαν αμέσως οι Γερμανοί. Καβάλησαν τις τσιμεντογωνίες του τείχους του Βερολίνου και είχαν απαίτηση να τους αναγνωρίσουν το «δικαίωμά» τους και οι υπόλοιποι λαοί.
Η περίπτωση των Γερμανών μάλιστα ήταν πολύ πιο δύσκολη, γιατί εκτός των Ρώσων και άλλοι πολλοί λαοί θα είχαν πρόβλημα με την ένωσή τους. Τιμωρητικός ήταν ο διχασμός της Γερμανίας και όχι διαχειριστικός, όπως της Ρωσίας στην περίπτωση των ρωσόφωνων της Ουκρανίας. Υπήρχαν πολλές ενστάσεις για τη γερμανική ένωση και αυτές δεν προέρχονταν μόνον από τη Ρωσία. Το «δικαίωμα» τους δηλαδή οι Γερμανοί να ζουν όλοι μαζί δεν το έχασαν εξαιτίας της αρπακτικότητας των Ρώσων
Το έχασαν εξαιτίας της δικής τους κτηνώδους συμπεριφοράς στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ρώσοι όμως – και ο υπόλοιπος κόσμος – παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλο που ήταν «υπότροποι», τους αναγνώρισε το «δικαίωμα» αυτό …Και όμως, αυτοί οι Γερμανοί και παρ’ όλο που ήταν «υπότροποι» και καταδικασμένοι «εγκληματίες», λίγα χρόνια μετά δεν αναγνώρισαν στους Ρώσους της Ουκρανίας το ίδιο δικαίωμα. Δεν τους αναγνώρισαν το δικαίωμά τους να απαλλαχθούν από μια σοβιετική αυθαιρεσία, η οποία τους κρατούσε μακριά από τη «μητέρα»-πατρίδα τους.
Δεν τους αναγνώρισαν το δικαίωμά τους να ενωθούν με τα αδέρφια τους. Τα παιδιά των ατιμώρητων Ναζί δεν αναγνώρισαν το δικαίωμα ανθρώπων, οι οποίοι όχι μόνον «υπότροποι» δεν ήταν, αλλά αντίθετα έδωσαν μεγάλη μάχη εναντίον τού φασισμού …Ήταν «ρομαντικοί» και «ροκ» οι Γερμανοί, οι οποίοι ανέβηκαν στο τείχος του Βερολίνου που συνέφερε τους τοκογλύφους και τους προτεστάντες και είναι «εθνικιστές» και «εγκάθετοι» οι Ρώσοι, οι ποίοι αγωνίζονται στους δρόμους του Ντονέσκ, επειδή αυτό συμφέρει τους ορθόδοξους και όχι τους προτεστάντες. Γερμανοί έστειλαν δολοφόνους να σκοτώσουν Ρωσόφωνους, οι οποίοι διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους. Οι ίδιοι Γερμανοί, που λίγα χρόνια πριν ικέτευαν στην κυριολεξία τη Μόσχα να μην πειράξει τους «ροκ» καβαλάρηδες τού τείχους. Γερμανοί γόνοι ατιμώρητων Ναζί εγκληματιών ξεσήκωσαν τους γόνους των παλιών Ουκρανών συνεργατών των Ναζί, προκειμένου να τους στρέψουν εναντίον των Ρώσων.
Οι ατιμώρητοι εγκληματίες όλοι μαζί ως σύνολο σήμερα μεθοδεύουν έναν εμφύλιο στην Ουκρανία. Αυτοί, οι οποίοι σήμερα υπάρχουν ως ελεύθεροι λαοί με πατρίδα μόνον από τη μεγαλοψυχία και τη γενναιοδωρία των λαών της Ευρώπης και κυρίως των Ρώσων. «Σχισματικούς» αποκάλεσε τους Ρώσους της Ουκρανίας η Ανατολικογερμανίδα Μέρκελ, η οποία κάποτε ήταν από τις πρώτες που ανέβηκε στο τείχος παρακαλώντας να την σεβαστούν και να μην την πυροβολήσουν οι Ρώσοι ως «σχισματική». Αυτός είναι ο απόλυτος ορισμός της αχαριστίας. Αχαριστία από μια πρώην πράκτορα των Ανατολικογερμανών και των Ρώσων, η οποία έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι η Ανατολική Γερμανία είναι ακριβώς όμοια περίπτωση με την Ανατολική Ουκρανία.
Νομικά ίδια περίπτωση είναι, εφόσον προκύπτουν ως «ζητήματα» από τη διάλυση ενός «νεκρού» συστήματος. Δεν είναι ίδια περίπτωση με τις Καταλωνίες ή τις Βενετίες, οι οποίες θέλουν να αποσχιστούν από «ζώντα» εθνικά συστήματα …Τόσο η Ανατολική Γερμανία όσο και η Ανατολική Ουκρανία είναι «κομμάτια» από ένα «νεκρό» σύστημα που κατέρρευσε από τα λάθη του και τις αδυναμίες του και έχουν δικαίωμα να αμφισβητήσουν αποφάσεις του αυτοί, οι οποίοι εξακολουθούν να θίγονται από αυτά τα λάθη του
Λάθη μιας εξουσίας, που δεν υπάρχει πλέον. Αυτό το δικαίωμα αμφισβητούν οι Γερμανοί, οι οποίοι σε άλλες περιπτώσεις – που τους συνέφεραν – αναγνώρισαν δικαιώματα ακόμα κι εκεί όπου δεν υπήρχαν. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι ήταν αυτοί, που «πυροδότησαν» την απολύτως παράνομη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Τώρα – επειδή δεν τους συμφέρει – αμφισβητούν την ομοιότητα μεταξύ των περιπτώσεων της Ανατολικής Γερμανίας και της Ανατολικής Ουκρανίας …Την αμφισβητούν, ενώ στην πραγματικότητα η μόνη διαφορά τους είναι στον «προσανατολισμό».
Η πρώτη ήθελε να «κινηθεί» δυτικά, ενώ η δεύτερη ανατολικά. Της μιας τα «αδέρφια» ήταν δυτικά και της άλλης τα «αδέρφια» είναι ανατολικά  Και όμως «Πέντε» Γερμανοί δεν βρέθηκαν να κάνουν μια συμβολική κίνηση συμπαράστασης προς τους Ρώσους της Ουκρανίας και να ανέβουν στο τείχος του Βερολίνου, για να θυμίσουν στους Γερμανούς και στον κόσμο ολόκληρο ότι οι καταστάσεις είναι όμοιες. Αυτή είναι η απόδειξη ότι στην περίπτωση της Γερμανίας τόσο η ηγεσία όσο και ο λαός λειτουργούν ενιαία ως συμμορία.
Όπως δεν βγήκε να υποστηρίξει το ουκρανικό αίτημα η Ανατολικογερμανίδα Μέρκελ, έτσι έκανε το κορόιδο και ο λαός. «Πέντε» κοινοί «ανεύθυνοι» Γερμανοί – απ’ αυτούς που ποτέ δεν έχουν ευθύνες – δεν βγήκαν να καταγγείλουν για υποκρισία την «υπεύθυνη» ηγεσία τού Βερολίνου …Να δείξουν τέλος πάντων ότι δεν είναι όμοιοι λαός και ηγεσία. Να δείξουν ότι ως λαός δεν είναι αχάριστοι απέναντι σε ανθρώπους, οι οποίοι πολύ πρόσφατα τους ευεργέτησαν. Πάλι, ως γνήσιοι Γερμανοί, θυμήθηκαν τον νόμο …Θυμήθηκαν τον κακό νόμο …Θυμήθηκαν τον νόμο που τους βόλευε. Θυμήθηκαν το Σύνταγμα της Ουκρανίας, που, επειδή τους βόλευε, το αντιμετώπισαν σαν «Ευαγγέλιο». Αυτοί, οι οποίοι έκαναν «σκουπίδια» το Σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας με τον εμφύλιο ή το Σύνταγμα της Ελλάδας με το Μνημόνιο, «θυμήθηκαν» τον νόμο της Ουκρανίας.
Οι ίδιοι, οι οποίοι «ξέχασαν» τον νόμο της Ανατολικής Γερμανίας, για να ανέβουν στο τείχος. Δεν πίεσαν ούτε στο ελάχιστο την κυβέρνησή τους την ώρα που ολόκληρος ο Πλανήτης γνώριζε ότι υπήρχε γερμανικός «δάκτυλος» στα εγκλήματα που μάτωναν το Κίεβο. Όλοι κατάλαβαν τον ρόλο της Γερμανίας στην Ουκρανία εκτός από τους Γερμανούς. Αυτοί ξαναπήραν το ύφος τού συλλογικά «ανεύθυνου». Απλά, κατά «σύμπτωση», στην ώρα της «ανευθυνότητας» υποστήριξαν και πάλι τους δικούς τους ανθρώπους.
Αυτούς, οι οποίοι επί Χίτλερ είχαν κάποτε συνεργαστεί ως «ανεύθυνοι».  Λαός και ηγεσία έστειλαν τις γερμανικές ευχές τους στους φίλους τους. Τους παλιούς γνωστούς τους. Μέχρι που τους προειδοποίησε ο Πούτιν ότι θα ακριβαίνει το πετρέλαιο και θα επανεξεταστούν τα συμβόλαια της Siemens με τη Ρωσία και οι «ανεύθυνοι» έγιναν λίγο υπεύθυνοι και πίεσαν την κυβέρνησή τους. Μόλις οι Γερμανοί είδαν οικονομικό κόστος και συμφέροντα, λειτούργησαν τα συλλογικά «ελατήρια». «Πίεσαν» την Μέρκελ να τα «βρει» με τον Πούτιν. Συμφώνησαν για τα οικονομικά μέτρα εις βάρος τής Ρωσίας, αλλά έδωσαν προτεραιότητα στους άλλους λαούς να τα επιβάλουν πρώτοι. Αυτοί είναι οι κήνσορες της ηθικής. Οι εκφραστές της προτεσταντικής ηθικής.
Είπαμε …Κατσίκι φάε όσο θέλεις. Καρυδόπιτα μην φας Δεν κάνει.
Βατικανό και Ελλάδα ο τελικός στόχος. Ο απόλυτος θρίαμβος. Το μαχαίρωμα στα ζωτικά «όργανα» της αυτοκρατορίας. Επί δύο σχεδόν αιώνες οι προτεστάντες «σφυροκοπούνε» την ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορία της Μεσογείου. Έχουν εξουδετερώσει σχεδόν απόλυτα τα ζωτικά της στοιχεία και έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τις δυνάμεις της. Οι συρρικνωμένες μορφές των εχθρών τους είναι πλέον συγκεκριμένες Πολύ συγκεκριμένες. Από την άλλοτε κραταιά κοσμοκράτειρα Ρώμη το μόνο που είχε απομείνει με παγκόσμιο ρόλο είναι το Βατικανό.
Η Νέα Ρώμη δεν υπάρχει καν. Ένας τουρκομαχαλάς έχει γίνει, ο οποίος γεμίζει καθημερινά με χιλιάδες νέους φανατικούς ισλαμιστές από την Ανατολία. Από τον άλλοτε κραταιό ελληνισμό, ο οποίος απλωνόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Μεσογείου το μόνο, που έχει μείνει να φέρει το όνομά του, είναι το ελληνικό κράτος. Από τον ελληνισμό έχει μείνει «επισήμως» μόνον η Ελλάδα και η Κύπρος Η μικρή Ελλάδα και η «πληγωμένη» Κύπρος Οι μόνες αμιγώς ελληνόφωνες κοινωνίες στον κόσμο.
Οι τελευταίες ελληνόφωνες πλέον στη Μεσόγειο θάλασσα του «ταμπεραμέντου». Αυτοί οι δύο «πυρήνες» της αυτοκρατορικής «ουσίας» έχουν μπει πλέον στο στόχαστρό τους …Έχουν γίνει οι τελικοί τους στόχοι. Οι τελικοί στόχοι μιας μεγάλης δολοφονικής απόπειρας, η οποία απαίτησε τρεις παγκόσμιους πολέμους για να ολοκληρωθεί. Αυτοί οι δύο «πυρήνες» είναι τα ζωτικά «όργανα» της αυτοκρατορίας Το «μυαλό» και η «καρδιά», που, αν τα «πετσοκόψουν», θα επιτύχουν απολύτως τους στόχους τους
Το ελληνικό κράτος και το Βατικανό της Ρώμης. Το κράτος, το οποίο απέμεινε στον λαό, που με τη γνώση του έχτισε τη μισητή αυτοκρατορία και η έδρα της εξουσίας του Pontifex, που απέμεινε στη Ρώμη που μισούν. Αν πετύχουν αυτούς τους στόχους, θα βιώσουν τον απόλυτο θρίαμβο. Η «δολοφονική» προσπάθεια, η οποία ξεκίνησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, θα έχει το θανατηφόρο τέλος που επιθυμούν μόνον με ένα επιτυχημένο και άρα μοιραίο «μαχαίρωμα» των ζωτικών της «οργάνων».
Καμία επιτυχία της παγκόσμιας Νέας Τάξης δεν μπορεί να είναι οριστική για όσο διάστημα Ρώμη και Έλληνες δεν έχουν «τελειώσει» οριστικά και αυτό το γνωρίζουν τόσο οι προτεστάντες όσο και οι Εβραίοι. Μισούν τη Ρώμη και την επιρροή της σε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Τρέμουν την απόλυτη επιρροή που έχει σε πάνω από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους στον κόσμο. Μαζί με αυτήν μισούν και την Ελλάδα και αυτό φαίνεται καθημερινά πλέον. Μισούν τη μοναδική αμιγώς ελληνόφωνη κοινωνία στον κόσμο.
Μισούν τη γλώσσα της και την εύκολη πρόσβαση που προσφέρει στους Έλληνες στην απόκρυφη γνώση, την οποία θεωρούν πλέον κτήμα τους. Τρέμουν για ό,τι μπορεί να προέλθει από αυτήν την κοινωνία και να τους απειλήσει. Για την περίπτωση της Ελλάδας δεν θα πούμε πολλά σε αυτό το κείμενο. Έχουμε γράψει άπειρα πράγματα σε άλλα κείμενά μας. Αυτό, το οποίο θα πούμε, είναι ότι σήμερα δεν υπάρχει ελεύθερο ελληνικό κράτος. Το ελληνικό κράτος είναι σχεδόν υπό κατοχική διοίκηση.
Πραγματικός επικεφαλής του είναι ο Ράιχενμπαχ και όχι ο κατ’ όνομα «ηγέτης» του ελληνικού κράτους. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι στην πραγματικότητα ένας διορισμένος «νομάρχης» του Τέταρτου Ράιχ. Οι εκλογές είναι ένα «θέατρο», όπου επιτρέπεται στους «υπαλλήλους» της Μέρκελ να λένε άφοβα ψέματα και να «κλέβουν» τις ψήφους του εγκλωβισμένου στα αδιέξοδα και τη φτώχεια ελληνικού λαού. Οι Εβραίοι τοκογλύφοι μαζί με τους Γερμανούς βιομηχάνους παγίδευσαν την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ελέγχοντας τη διεφθαρμένη ηγεσία των Κολεγιόπαιδων, που κυβερνάνε συστηματικά την Ελλάδα, τη φτωχοποίησαν σε βαθμό τέτοιο, που να μιλάμε για κοινωνική κατάρρευση. Σε βαθμό που να μιλάμε για ανθρωπιστική κρίση.
Την «έδεσαν» στα ταμεία των τοκογλύφων και την έκαναν «σκλάβα» των δανείων της. Κατόρθωσαν και την φόρτωσαν με τόσα δάνεια, που δεν υπάρχει η πιθανότητα να απαλλαγεί ποτέ απ’ αυτά. Άπειρα δάνεια, δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με την οικονομία της και βέβαια με τον πληθυσμό της. Συνεχώς «κουρεύουν» χρέη και συνεχώς αυτά αυξάνονται. Ξεπουλάνε τα πάντα για να εισπράξουν μερικά εκατομμύρια και από την άλλη τούς δανείζουν δισεκατομμύρια Η χαρά των τοκογλύφων. Έχουν μπει μέσα στη χώρα και μοιράζοντας έγχρωμα «χαρτάκια», αρπάζουν τα πάντα με «ψίχουλα. Αυτοί, οι οποίοι «κατασκεύασαν» τα στοιχεία, που την έβαλαν στο ευρώ, είναι οι ίδιοι που σήμερα επωφελούνται από την εγκληματική αυτή είσοδο.
Οι εγκληματίες, οι οποίοι έκαναν τα παράνομα swaps, αντί να σαπίζουν στη φυλακή, «διορίζονται» Πρωθυπουργοί. Μιλάμε για έγκλημα άνευ προηγουμένου. Οδήγησαν τη χώρα στην ασφυξία, αρνούμενοι να της δανείσουν. Οδήγησαν τη χώρα στο Μνημόνιο και την καταστροφή, υποτίθεται γιατί το χρέος της πλησίαζε το 120% του ΑΕΠ της. Σήμερα υποτίθεται «γιορτάζουν» ένα «success story», ενώ το χρέος έχει ξεπεράσει το 170%. Έβαλαν την Ελλάδα στο Μνημόνιο με 120 % και τώρα προσπαθούν να πείσουν τους Έλληνες ότι «βγαίνει» από το Μνημόνιο με 170%. Δεν μπορούσε να «βγει» στις αγορές να δανειστεί με λιγότερο χρέος και με τεράστια περιουσία λόγω φυσιολογικής οικονομίας και σήμερα βγαίνει «πανηγυρικά» τη στιγμή που το χρέος της έχει πολλαπλασιαστεί, η οικονομία της έχει καταρρεύσει και η περιουσία της έχει απαξιωθεί ολοκληρωτικά.
Οικονομικοί «δολοφόνοι» έχουν αρπάξει την Ελλάδα και τη λεηλατούν σε όλα τα επίπεδα. Έχουν πέσει σαν γύπες πάνω σε πτώμα. Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο ίδιος αξιωματούχος του ΔΝΤ, ο οποίος απαξίωνε την ελληνική περιουσία, «επέστρεψε» σαν σύμβουλος «επενδυτών» αυτής της περιουσίας. Αυτό, το οποίο σε ολόκληρο τον κόσμο είναι παράνομο και λέγεται «εσωτερική πληροφόρηση», στην Ελλάδα έχει γίνει «κεφάλαιο» των τοκογλύφων και των λακέδων τους. Υπάρχει ως κατοχυρωμένο «κεφάλαιο» στο καταστατικό τού ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο ενημερώνει χωρίς να φοβάται τιμωρία τους αγοραστές για τα μυστικά των δικών του πωλήσεων. Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι όλα αυτά εφόσον οι συνέπειές τους μετρούνται σε ανθρώπινες απώλειες.
Χιλιάδες Έλληνες έχουν αυτοκτονήσει εξαιτίας της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης στην οποία οδήγησαν την Ελλάδα οι προτεστάντες με επικεφαλής τους Γερμανούς. Για να μην αντιδρά ο λαός σε αυτήν την πρωτοφανή επίθεση, προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν, «ανοίγοντας» όλα τα εθνικά «θέματα». Οι προτεστάντες κρύβονται πίσω από την επιθετικότητα τού Ερντογάν στο Αιγαίο. Οι προτεστάντες κρύβονται πίσω από την προκλητικότητα των φανατικών μουσουλμάνων στη Θράκη. Οι προτεστάντες κρύβονται πίσω από τις ΜΚΟ, οι οποίες πλημμυρίζουν την Ελλάδα με φανατικούς μουσουλμάνους. Αυτοί ενθαρρύνουν την επιθετικότητα των Αλβανών. Οι ίδιοι είναι που «εφεύραν» το «Μακεδονικό» ζήτημα και στηρίζουν την κυβέρνηση των εμπόρων ναρκωτικών των Σκοπίων. Όλα αυτά τα κάνουν, για να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό …Να τον τρομοκρατούν, προκειμένου να μην αντιδρά στη μεγάλη λεηλασία. Θέλουν να του τα πάρουν όλα
Ό,τι έχει και δεν έχει. Ξεκίνησαν από τον ΟΤΕ, του πήραν τα λιμάνια, θα του πάρουν τα αεροδρόμια, έβαλαν «λουκέτο» στα ναυπηγεία, θα του πάρουν τη ΔΕΗ, τους δρόμους κλπ. …Ό,τι έχει και δεν έχει. Θα του τα πάρουν όλα και θα συνεχίσουν να τον φορτώνουν με δάνεια, προκειμένου να μην τολμά να αντιδρά. Προκειμένου να μην αντιδρά ακόμα κι όταν δεν θα έχει τίποτε άλλο να χάσει. Την ίδια ώρα η κοινωνική παρακμή μοιάζει με μαζικό έγκλημα. Η υπογεννητικότητα μαστίζει την κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία γερνά επικίνδυνα. Σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, εφόσον ελάχιστοι θα έχουν απομείνει να εργάζονται σε έναν κόσμο γερόντων. Ταυτόχρονα παρατηρείται πληθυσμιακή «αιμορραγία».
Οι νέοι Έλληνες εγκαταλείπουν μαζικά την πατρίδα τους σαν τρομαγμένα «πουλιά». Ο εφιάλτης έχει φτάσει στο απόγειο του. Γύρω από τον Όλυμπο τα σύννεφα του Βορρά έχουν αρχίσει να σκοτεινιάζουν τα πάντα. Οι Έλληνες, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι στην ιστορία της ανθρωπότητας που πολέμησαν και νίκησαν τη θρησκοληψία και τη μοιρολατρία, έχουν αρχίσει να «μένουν» από δυνάμεις. Μετά από αιώνες έχουν αρχίσει και πάλι να «κοιτάνε» στον ουρανό για «βοήθεια». Δεν έχουν κουράγιο να κάνουν τίποτε. Έχουν κατεβάσει τα «χέρια» και δεν αντιστέκονται σε τίποτε Πολύ «μακρινό» τούς φαίνεται πλέον το «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Προφανώς περιμένουν μόνον από την Αθηνά να ενεργήσει. Περιμένουν βοήθεια από την αγαπημένη τους μητέρα
Από τον θηλυκό Θεό, όπως κι αν ονομάζεται μέσα στους αιώνες στη Μεσόγειο … Θέτις, Κυβέλη, Μαρία. Υψώνουν τα χέρια για βοήθεια από την Υπέρμαχο Στρατηγό …Την Παρθένο Θεοτόκο. Η άλωση του Βατικανού. Τώρα, που πλησιάζει η ολοκλήρωση των σχεδίων τους, οι Προτεστάντες αποφάσισαν να αλώσουν παντελώς και το ίδιο το Βατικανό. Θέλουν να λύσουν άπαξ τους «λογαριασμούς» τους με τους εχθρούς τους. Δεν αρκούνται μόνον στην οικονομική χρεοκοπία της Ιταλίας και της ίδιας της πόλης της Ρώμης.
Θέλουν να ελέγχουν και την «καρδιά» της Ρώμης, που είναι το Βατικανό. Θέλουν ο Pontifex τής Ρώμης να είναι ένας κοινός υπάλληλός τους. Ένα ανθρωπάκι, που θα το κάνουν ό,τι θέλουν. Θέλουν να εξαλείψουν ακόμα και τη μαθηματική πιθανότητα να βρεθεί Πάπας, που, προασπιζόμενος τα συμφέροντα του Καθολικού Ποιμνίου του, θα το έστρεφε σε έναν θρησκευτικού τύπου αγώνα εναντίον των προτεσταντών. Θέλουν να ταπεινώσουν τη Ρώμη στο απόλυτο επίπεδο.
Θέλουν να βλέπουν τον Πάπα της και να γελάνε. Να τον παίρνουν τηλέφωνο και να τον βάζουν να κάνει κωλοτούμπες. Εξαιτίας αυτού του στόχου τους έκαναν το μεγάλο «άλμα» με τον Γερμανό Ράτσινγκερ …Τον πρώην Ναζί, τον οποίο τοποθέτησαν στη θέση του Πάπα. Αυτό το γερμανικό «σκουπίδι» το έβαλαν να παραιτηθεί από τη θέση του, για να μπορούν να ελέγχουν άπαξ και δια παντώς το Βατικανό. Ολόκληρο το περιβάλλον τού πρώην Πάπα είναι πράκτορες και χαφιέδες του σκληρού ναζιστικού προτεσταντικού μηχανισμού
Ένα περιβάλλον, το οποίο εννοείται ότι έχει οικειοποιηθεί τα απόρρητα αρχεία του Βατικανού. Πώς όμως μπορεί να εξασφαλιστεί ο επ’ άπειρον έλεγχος τού Βατικανού με μια απλή παραίτηση ενός γηραλέου Πάπα; Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια παραίτηση και τη θεωρούμε τόσο σημαντική; Η παραίτηση τούς εξυπηρετεί με τον εξής απλό τρόπο: Η παραίτηση ενός ζωντανού Πάπα βγάζει «νήματα» έξω από την Capella Sistina. Το «κονκλάβιο», δηλαδή, το «κλειδωμένο» παρεκκλήσι, με αυτόν τον τρόπο δεν «κλειδώνει».
Μέχρι τώρα μετά τον θάνατο τού εκάστοτε Πάπα μαζεύονταν οι Καρδινάλιοι στο Βατικανό για να ψηφίσουν τον εκλεκτό τους ως Πάπα. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν είχε καμία σημασία ποιοι τους είχαν «σπρώξει» στις θέσεις τους και ποιοι τους είχαν «προωθήσει». Αυτός, στον οποίον πιθανότατα «χρωστούσαν» τη θέση τους ήταν πλέον νεκρός και άρα αυτοί ήταν πλέον ελεύθεροι να έχουν όσες φιλοδοξίες ήθελαν ή να στηρίξουν με την ψήφο τους όποιον ήθελαν. Μόνον τα προσωπικά τους συμφέροντα τούς «κινούσαν» εκείνη την ώρα και τίποτε άλλο. Για εκείνες τις λίγες ώρες, που ήταν κλεισμένοι στην Capella Sistina, ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Για λίγες ώρες δεν είχαν κανέναν «πάνω» από το κεφάλι τους, εκτός από τον Θεό.
Δεν είχαν κανέναν «πάνω» από αυτούς να τους «ομαδοποιεί» και να τους «τακτοποιεί» ανάλογα. Οι «άκρες» δηλαδή όλων των «νημάτων» της Καθολικής Εκκλησίας βρισκόταν μέσα στην αίθουσα της Capella Sistina. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Πάπας θεωρούνταν «επιλογή» τού Αγίου Πνεύματος. Το «Άγιο Πνεύμα» εδώ έπαιζε τον ρόλο του, εφόσον ο χαοτικά μεγάλος βαθμός ελευθερίας των επιλογών των πολλών ισότιμων Καρδιναλίων ήταν αυτός, ο οποίος εξασφάλιζε την ανεξάρτητη λειτουργία τού Βατικανού.
Κάποιος από τους Καρδινάλιους «μέσα» στο κονκλάβιο θα έπειθε, θα εκβίαζε, θα πίεζε, θα απειλούσε τους ομοίους του και θα τον ψήφιζαν, για να γίνει Πάπας. Κάποιος, που, πριν «κλειδωθούν» μέσα στο παρεκκλήσι δεν θα μπορούσε να γνωρίζει κανένας ποιος είναι, εφόσον κανένας δεν ανοίγει τα «χαρτιά» του πριν ακουστεί η κλειδαριά της πόρτας που σφραγίζει. Ο θάνατος τού εκάστοτε Πάπα αυτήν την κλειδαριά «σφράγιζε». Ο αποθανών Πάπας ήταν ο  μόνος παράγοντας, που, πριν κλειδώσει αυτή η πόρτα, έλεγχε την πλειοψηφία των Καρδιναλίων.
Εφόσον δεν υπήρχε πλέον στη ζωή, δεν υπήρχαν και οι συνέπειες της ύπαρξής του. Αυτό ίσχυε μέχρι τώρα. Με την παραίτηση τού Πάπα, αυτό δεν ισχύει πλέον. Εξαιτίας του «βγήκαν» έξω από το Κονκλάβιο τα «νήματα», τα οποία «κινούσε» ως ζωντανός Πάπας πριν την παραίτησή του …Τα «νήματα», τα οποία δίνουν πλειοψηφίες και άρα εκλέγουν τον Πάπα. Άρα; Άρα αυτοί, τους οποίους έλεγχε και εκβίαζε ο ζωντανός Πάπας – και ήταν η πλειοψηφία του σώματος των Καρδιναλίων – ήταν αυτοί, οι οποίοι μπήκαν στο Κονκλάβιο και ψήφισαν τον νέο Πάπα. Άρα, ο νέος Πάπας ήταν επιλογή κάποιου, ο οποίος βρισκόταν έξω από το «κλειδωμένο» παρεκκλήσι. «Εκλεκτός» όχι του Αγίου Πνεύματος, αλλά «εκλεκτός» ενός ζωντανού ανθρώπου, ο οποίος είχε μπροστά του τους «φακέλους» των δικών του Καρδιναλίων και κινούσε απ’ έξω τα «νήματά» τους.
Ακόμα δηλαδή και να πεθάνει ο νέος Πάπας, οι ίδιοι, που έλεγχαν εξωτερικά τους ψηφοφόρους του θα ξαναελέγξουν τον διάδοχό του, εφόσον θα είναι και πάλι ο νέος εκλεκτός τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο νέος Πάπας είναι μια μαριονέτα στα χέρια του προηγούμενου. Στην πραγματικότητα ο Πάπας Φραγκίσκος είναι ένας «διορισμένος» αρχικαρδινάλιος, ο οποίος εκβιάζεται από τον «εργοδότη» του …Έναν «εργοδότη», τον οποίο ο χρόνος αντί να τον εξασθενεί τον ισχυροποιεί. Αν σκεφτεί κάποιος ότι πρόσφατα ορίστηκαν νέοι Καρδινάλιοι στην Καθολική Εκκλησία, εύκολα βγάζει τα συμπεράσματά του.
Οι νέοι Καρδινάλιοι δεν είναι επιλογές τού νέου Πάπα, αλλά του παλιού, που είναι το αφεντικό του. Αυτοί οι νέοι Καρδινάλιοι δεν αντιπροσωπεύουν μόνον το «μέλλον» της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και τις επιλογές τού παραιτηθέντα Πάπα, εφόσον ήταν και παραμένει πιο ισχυρός από τον εν ενεργεία «υπάλληλό» του. Οι νέοι Καρδινάλιοι, δηλαδή, όχι απλά δεν εξασθενούν τον «παραιτηθέντα» Ράτσινγκερ, αλλά αντίθετα τον ισχυροποιούν ακόμα πιο πολύ. Ισχυροποιούν όμως ακόμα περισσότερο αυτούς, οι οποίοι «κρύβονται» πίσω από αυτόν
Ισχυροποιούν αυτούς, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από τον ετοιμοθάνατο «συνωμότη». Ακόμα και να πεθάνει ο Ράτσινγκερ, τα «νήματα» στο Βατικανό θα τα «κινεί» το γερμανικό περιβάλλον του, το οποίο μπορεί να παραμένει «αθάνατο». Άρα, με αυτήν τη μία και μοναδική παραίτηση θα μπορούν επ’ άπειρον οι Γερμανοί να ελέγχουν τους μελλοντικούς Πάπες της Ρώμης.
Απλά πράγματα. Εφόσον όλοι οι Καρδινάλιοι της Καθολικής Εκκλησίας είναι «εκλεκτοί» του γερμανικού μηχανισμού, ευνόητο είναι το ποιος θα τους ελέγχει.
Ευνόητο είναι ότι θα ανανεώνονται διαρκώς με τα ίδια κριτήρια από τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι δεν θα είναι απαραίτητα μέλη της Καθολικής Εκκλησίας. Εξαιτίας της προδοσίας τού Ράτσινγκερ οι Καθολικοί Καρδινάλιοι τού μέλλοντος θα επιλέγονται σε γραφεία των προτεσταντικών μυστικών υπηρεσιών. Οι «φάκελοί» τους δεν θα είναι στη διάθεση του εκάστοτε θνητού Πάπα, ο οποίος κάποτε πεθαίνει και τους «απελευθερώνει», για να ψηφίσουν τον επόμενο. Οι «φάκελοί» τους θα είναι στη διάθεση «αθάνατων» μυστικών υπηρεσιών, που θα τους ελέγχουν επ’ άπειρον.
Οι Πάπες θα αλλάζουν, αλλά όχι και οι πράκτορες, οι οποίοι πραγματικά θα τους ελέγχουν μέσω των εκβιασμών. Το πρόσωπο αυτών των Γερμανών πρακτόρων των Προτεσταντικών Μυστικών Υπηρεσιών τη δεδομένη στιγμή είναι Georg Gänswein. …Αυτός, ο οποίος θεωρητικά ήταν ο γραμματέας του προηγούμενου Πάπα και πρακτικά τον βλέπουμε να λειτουργεί σαν «προσωπάρχης» και στη θητεία τού επόμενου Πάπα. Ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος υποδεχόταν τους «υψηλούς» προσκεκλημένους του Πάπα Ράτσινγκερ, είναι ο ίδιος που υποδέχεται και τους προσκεκλημένους του νέου Πάπα. Αυτό, το οποίο δεν κατάφερε ο Αννίβας, το κατάφεραν οι επίγονοί του. Η θεϊκή «παγίδα» και ένα τέλος απρόβλεπτο.
Το Βατικανό «έπεσε» και άρα η Ρώμη βρίσκεται ολοκληρωτικά στα χέρια των Γερμανών. Η Ελλάδα της Αθήνας λεηλατείται και άρα η τελευταία ομοιογενής «εστία» τού ελληνισμού «πέφτει» κι αυτή στα χέρια των τοκογλύφων αφεντικών τους. Ο εφιάλτης τού Τραϊανού στο αποκορύφωμά του. Η Ρώμη παραδομένη στους Γερμανούς και οι Έλληνες Ρωμιοί νικημένοι ολοσχερώς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της αυτοκρατορίας Καμία «άμυνα» δεν άντεξε, καμία αντίσταση δεν απέδωσε. Τι θα γίνει τώρα; Τι θα ακολουθήσει; Είναι δυνατόν αυτές οι δυνάμεις να νικηθούν; Πολύ εύκολα δεν έπιασαν οι βάρβαροι τα διάσημα θύματά τους και τα «μαχαιρώνουν»; Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ή μήπως έπιασαν αυτά που δεν πρέπει να τα πιάνεις, γιατί σκοτώνουν; Πιο σύντομα απ’ ό,τι φαντάζεται κάποιος θα αποκαλυφθεί σε ολόκληρο τον κόσμο η Σοφία του Θεού. Θα αποκαλυφθεί ο Μέγας Σχεδιασμός, ο οποίος οδήγησε την ανθρωπότητα στον απώτατο στόχο της
Στον στόχο της απόλυτης ανάπτυξης. Της ανάπτυξης, η οποία θα γίνει κτήμα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Της ανάπτυξης, η οποία θα λύσει όλα τα προβλήματα τού ανθρώπινου είδους. Όλα αυτά, για να γίνουν κατορθωτά, έπρεπε να υπάρξει ένας περίπλοκος σχεδιασμός. Ένας σχεδιασμός, ο οποίος θα παγίδευε άπειρους ανθρώπους, προκειμένου αυτοί να κοπιάσουν για πράγματα τα οποία δεν γνώριζαν, εφόσον, αν τα γνώριζαν, θα αρνούνταν να το κάνουν. Όλα αυτά έγιναν μέσω της παγίδευσης των βαρβάρων. Τίποτε από αυτά που φοβόμαστε δεν θα ολοκληρωθούν με τον τρόπο που φαντάζονται οι βάρβαροι. Θύματα της κατάστασης είναι και όχι ρυθμιστές της. Ο Θεός των ανθρώπων και ο Υιός Του, μέσω της Ρώμης του Τραϊανού, δημιούργησαν τον υπέρτατο πειρασμό για τους βαρβάρους
Δημιούργησαν ένα «γυαλιστερό» σύστημα, το οποίο θα τους παγίδευε. Μια παγίδα αιώνων, στην οποία οι βάρβαροι έπεσαν μέσα της αυτοβούλως και οικειοθελώς. «Φορτώθηκαν» σαν τα «γαϊδούρια» ένα «φορτίο», το οποίο δεν γνώριζαν τι ακριβώς είναι και ποιον εξυπηρετούσε. Νόμιζαν ότι «έκλεβαν» πολύτιμα «κλοπιμαία» και δεν κατάλαβαν ότι η Υπέρτατη Ευφυϊα τούς χρησιμοποιούσε σαν «χαμάληδες» στη μεγάλη «μεταφορά». Όλα αυτά έγιναν με έναν έξυπνο σχεδιασμό, που οδηγούσε στην παγίδευσή τους. Όπως ο Τραϊανός με τη συμπεριφορά του «φόρτισε» τους Γερμανούς, έτσι ο Θεός «φόρτισε» τους βαρβάρους με τη συμπεριφορά των Γερμανών. Ο Τραϊανός έκανε όλους τους Γερμανούς «αντιρωμαίους» και ο Θεός έκανε όλους τους βάρβαρους «Γερμανούς».
Ο Τραϊανός δημιούργησε τους πιο επίμονους και τους χειρότερους βαρβάρους και μέσω αυτών δημιουργήθηκε το πρότυπο των βαρβάρων, το οποίο ήταν επιθυμητό από τον Θείο Σχεδιασμό. Με αυτόν τον τρόπο όλοι οι βάρβαροι έγιναν όμοιοι μεταξύ τους. Οι βάρβαροι όλου του Πλανήτη από εκείνη τη στιγμή όχι μόνον σκέφτονταν με όμοιο τρόπο, αλλά ήθελαν και τα ίδια πράγματα, που τα διεκδικούσαν με τον ίδιο τρόπο. Γιατί αυτό ήταν επιθυμητό από τον Θεό; Για να ομογενοποιηθεί ο βαρβαρικός κόσμος.
Όπως ο ελληνικός κόσμος ήταν ένας και μοναδικός και ομογενοποιημένος, έτσι έπρεπε να είναι και ο κόσμος των βαρβάρων. Το «πας μη Έλλην βάρβαρος» έπρεπε να περιοριστεί σε ένα μόνιμο δίπολο. Αυτό ήταν επιθυμητό, για να μπορούν να αλληλεπηρεάζονται οι δύο κόσμοι, χωρίς να διαλύονται. Έπρεπε να «προσανατολιστούν» όλοι οι βάρβαροι προς έναν συγκεκριμένο στόχο. Τον γερμανικό στόχο. Έπρεπε ο Θεός, μέσω του σχεδιασμού, να τους «προσανατολίσει» όλους προς τη Ρώμη.
Να τους βάλει έναν κοινό στόχο κατάκτησης. Τον στόχο τής κατάκτησης της Ρώμης. Έναν πανίσχυρο στόχο, που, για να επιτευχθεί, απαιτούσε «τρέξιμο» ανάπτυξης …Απίστευτο «τρέξιμο» ανάπτυξης, που κανένας λαός δεν θα ανεχόταν να το υποστεί, αν δεν ήταν παγιδευμένος. Έπρεπε οι βάρβαροι να θεωρούν ότι έπρεπε να αυξάνουν διαρκώς την ισχύ τους με όλα τα μέσα, προκειμένου να μην χαθεί η ελπίδα της κατάκτησης του στόχου. Ενός στόχου επικίνδυνου και παραπλανητικού, ο οποίος, όσο δυνάμωναν αυτοί, άλλο τόσο δυνάμωνε κι αυτός
Ενός στόχου, ο οποίος λειτουργούσε σαν «καρότο», το οποό είναι δεμένο πάνω στο κεφάλι αυτού που τον κυνηγάει και πάντα «τρέχει» όσο και ο διώκτης του. Ποτέ δεν απομακρύνεται για να τον αποθαρύνει και να σταματήσει το κυνηγητό και ποτέ δεν είναι αρκετά κοντά ώστε να φαγωθεί. Αυτός ήταν ο ρόλος του Τραϊανού στο Μυστικό Σχέδιο. Αυτός ανέλαβε να κάνει την ανθρώπινη «δουλειά», την οποία δεν μπορούσε να την κάνει ο Υιός του Θεού …Αυτός έδωσε στη Ρώμη ένα μοιραίο «μειονέκτημα», το οποίο θα την έκανε «πειρασμό» για τους βάρβαρους. Αυτός ανέλαβε να κάνει τις «λάθος» ενέργειες, που, όπως αποδεικνύεται και μέσα από το κείμενο αυτό, ήταν απολύτως χρήσιμες για την εξέλιξη του Σχεδίου
Αυτός ανέλαβε να κάνει «ορατά» προβληματική την άμυνα της αυτοκρατορίας, ώστε να υπάρχει η «κερκόπορτα» του θρόνου, ο οποίος θα έβαζε τους βάρβαρους στον πειρασμό να τον διεκδικήσουν, χωρίς να τον καταστρέψουν…Αυτός ανέλαβε να χύσει το ανθρώπινο αίμα, προκειμένου να κάνει την αυτοκρατορία έναν τέλειο υλικό «πειρασμό» για τον βαρβαρικό περίγυρο. Αυτός ανέλαβε να ασκήσει τη βία στον γερμανικό κόσμο, προκειμένου να τον κάνει «αντιρωμαϊκό». Γιατί όλα αυτά ήταν απαραίτητα;
Γιατί τα λάθη και το αίμα, που χρειαζόταν το Σχέδιο για να εξελιχθεί, δεν μπορούσαν να τα κάνουν οι Θεάνθρωποι. Οι Θεάνθρωποι ό,τι θωρακίζουν δεν «πέφτει». Οι Θεάνθρωποι ό,τι «αγγίζουν» του δίνουν ζωή και δεν το σκοτώνουν. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη. Η εξέλιξη, όμως, ήταν σε αυτήν την περίπτωση το ζητούμενο, γιατί η αυτοκρατορία, που «σχεδίασε» ο Αλέξανδρος και «σφράγισε» ο Ιησούς, έπρεπε να γίνει παγκόσμια. Αυτό όμως απαιτούσε αίμα.
Χωρίς αίμα δεν δημιουργούνται αεροπλάνα, αυτοκίνητα, τηλέφωνα κλπ.. Αυτή η εξέλιξη, η οποία προκύπτει από τον απόλυτο και απάνθρωπο ανταγωνισμό και τη σύγκρουση τεράστιων ανθρώπινων μαζών, απαιτούσε επαναληπτικούς πολέμους. Ποιος θα έπαιρνε τις αποφάσεις για τις συγκρούσεις; Γι’ αυτόν τον λόγο το θέμα της ανάπτυξης τής αυτοκρατορίας αφέθηκε στην αρμοδιότητα κοινών θνητών. Ο Θεός και ο Υιός Του δημιούργησαν ένα «σχέδιο» και οι άνθρωποι μόνοι τους θα έκριναν αν τους συνέφερε να το πάρουν και να το δρομολογήσουν. Μόνοι τους και με ελεύθερη βούληση. Αυτό ήταν το σωστό. Αυτοί μόνον είχαν δικαίωμα να κάνουν τα λάθη, εφόσον αυτοί οι ίδιοι θα τα πλήρωναν. Ο Θεός από εκεί και πέρα τους άφησε να κάνουν ό,τι θέλουν. Γιατί αυτό ήταν απαραίτητο; Γιατί μόνον με αυτόν τον τρόπο η αυτοκρατορία μπορούσε να γίνει παγκόσμια. Να περάσει τον ωκεανό και να «επιστρέψει» από την άλλη πλευρά τής Υδρογείου.
Η αυτοκρατορία, που ήταν στόχος των βαρβάρων Γερμανών του Ρήνου, έπρεπε να γίνει στόχος όλων των βαρβάρων του Πλανήτη. Έπρεπε να περιφερθεί σαν ένα «ζουμερό» κομμάτι «κρέας» μπροστά από όλα τα βάρβαρα θηρία του Πλανήτη και να γίνει ο στόχος τους …Στόχος όμως προσιτός ακόμα και για τη δική τους γνώση και για το δικό τους μυαλό, γιατί διαφορετικά δεν θα τους παρέσερνε. Ο Τραϊανός έδωσε φαινομενικές «ατέλειες» στη Ρώμη τη στιγμή που ο Θεός την είχε κάνει μυστικά απρόσβλητη.
Από εκεί και πέρα τα «φορτία» θα έκαναν τη δουλειά τους. Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν θεμελιώδης η αντιρωμαϊκή «φόρτιση» του Τραϊανού Θεμελιώδης για ολόκληρο τον Πλανήτη και όχι μόνον για την Ευρώπη και την περιοχή πέρα από τον Ρήνο. Χάρη σε εκείνη τη «φόρτιση» όλοι οι οι βάρβαροι του Πλανήτη πήραν γερμανικό «φορτίο». Χάρη σε εκείνη τη «φόρτιση» έγιναν όλοι βάρβαροι συγκεκριμένου τύπου Μη-Έλληνες συγκεκριμένου τύπου. Όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Όλοι «σύρθηκαν» πίσω από τη Ρώμη
Οι σιντοϊστές Ιάπωνες συνέθεσαν «άξονα» με τους Γερμανούς στον τεχνητό προτεσταντικό Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ινδουϊστές Ινδοί έκαναν το ίδιο στο πλευρό τον Βρετανών προτεσταντών  Οι βουδιστές Κινέζοι δημιούργησαν την εβραιογερμανικής εμπνεύσεως μαοική «αυτοκρατορία» Ακόμα και οι Μαορί από τη Νέα Ζηλανδία, τα νησιά Κουκ και την Πολυνησία δεν απέφυγαν τον σχεδιασμό της «φόρτισης» και συμμετείχαν στις συγκρούσεις του. Όλοι οι λαοί και όλες οι θρησκείες μπήκαν σε έναν «σχεδιασμό», τον οποίον δεν γνώριζαν ούτε καν από πού προερχόταν.
Αυτό ήταν το μυστικό της παγίδευσής τους. Αυτό προκάλεσε το αυτοκτονικής εντάσεως «τρέξιμο», που δεν τους επέτρεψε ποτέ να «δουν» τι συμβαίνει και να δημιουργήσουν έναν δικό τους ιδιαίτερο πολιτισμό. Περιορίστηκαν όλοι οι βάρβαροι στο να αναπτύσσουν τεχνογνωσία, για να κατακτήσουν κάτι, το οποίο υπήρχε ήδη πλήρως ανεπτυγμένο. Αυτό ήταν το κόλπο. Η ελληνική αυτοκρατορία τού παρελθόντος είναι μια «φωτογραφία» του κόσμου του μέλλοντος. Προϋπήρχε δηλαδή τέλεια εδώ και αιώνες. Υστερούσε όμως σε τεχνολογική ανάπτυξη. Δεν θα ήταν χρήσιμη, αν δινόταν στους ανθρώπους «γυμνή» από τεχνολογία. Αυτήν την τεχνολογία παγιδεύτηκαν οι βάρβαροι να δημιουργήσουν. Όλη τους η προσπάθεια είχε έναν προσανατολισμό συγκεκριμένο.
Το να καταλάβουν οι Γερμανοί ότι εδώ και αιώνες είναι «παγιδευμένοι» από τα αφεντικά τους, είναι εύκολο και πολλοί από αυτούς το έχουν ήδη καταλάβει. Το να καταλάβουν όμως αυτά τα «πετυχημένα» αφεντικά ότι και οι ίδιοι έχουν παγιδευτεί με ακόμα χειρότερο τρόπο, αυτό είναι αν μη τι άλλο διασκεδαστικό. Θα γελούν οι μελλοντικές γενιές των ανθρώπων με το πάθημα των ηλιθίων και θεομπαιχτών, οι οποίοι πήγαν – μέσω ενός ηλίθιου Ράτσινγκερ – να ελέγξουν τον Οίκο του Θεού …Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος με την ηλιθιότητα της Μέρκελ, που «νήστευε», τρώγωντας κατσίκια, πιστεύοντας ότι νίκησε τον ελληνισμό. Πιστεύοντας ότι άνοιξε την «άμυνά» του και τον τσάκισε. Ούτε πρόβατα δεν έχουν παγιδευτεί τόσο εύκολα και τόσο απόλυτα όσα τα αλαζονικά και απάνθρωπα κτήνη τής Νέας Τάξης
Τα κτήνη, που νόμισαν ότι μπορούσαν να γίνουν θεοί εις βάρος του Θεού. Σύντομα τα «αφεντικά» των Γερμανών θα καταλάβουν ότι έπεσαν θύματα της πιο πολύπλοκης παγίδας της ανθρώπινης ιστορίας. Θα καταλάβουν οι Εβραίοι – οι οποίοι επίσης είχαν επί αιώνες τον ίδιο ρωμαϊκό στόχο – ότι, ενώ ζούσαν μέσα σε έναν μεσογειακό κόσμο όμορφο, δεν το εκτίμησαν και μπήκαν μόνοι τους σε μια «έρημο» βλακείας, περιφερόμενοι επί αιώνες, χωρίς να θέλουν οι ίδιοι να βγουν. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι ο Θεός τούς έβγαλε κάποτε από την απλή έρημο και ο Υιός, όταν Τον Σταύρωσαν, τους ξανάβαλε μέσα σε μια ακόμα πιο επικίνδυνη πνευματική «έρημο». Παγιδευμένοι απόλυτα από το φτωχό τους το μυαλό, περιφέρονται ανά τους αιώνες, μαζεύοντας πλούτο.
Παγιδευμένοι από τα κόμπλεξ της φτώχειας τους, νομίζουν ότι θα τα «νικήσουν», συγκεντρώνοντας απίστευτες ποσότητες πλούτου. Σε ένα Θεϊκό Σχέδιο, με πρωταγωνιστές τον Αλέξανδρο και τον Ιησού, που «κατάπιε» μέσα σε μια στιγμή τον σχεδιασμό ενός τεράστιου Τραϊανού, πήγαν αυτοί να «παίξουν» τους «Πλανητάρχες» Τα μάτια τους δεν ξέρουν να βγάλουν και πήγαν ν’ αρπάξουν τον Οίκο του Θεανθρώπου. Πήγαν ν’ αρπάξουν τον Οίκο του Υιού του Θεού τους. Ούτε στο περίπου δεν κατάλαβαν τι έγινε
Ούτε στο περίπου δεν κατάλαβαν οι Εβραίοι πόσο ακριβά τούς κόστισε η Σταύρωση Του Υιού Του Θεού. Κάποιοι, πολύ πιο ισχυροί από αυτούς, έβαλαν μπροστά τους τη «λεία» της ελληνικής αυτοκρατορίας, για να τους βάλουν να «τρέχουν» σαν τα ποντίκια στον τροχό. Ο Ιησούς ήταν μια μεγάλη «ευκαιρία» γι’ αυτούς να πλουτίσουν μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά, όπως θα αποδειχθεί, ήταν μια λάθος ευκαιρία για να κάνουν τα λάθος πράγματα. Μπορεί αυτοί να «καβάλησαν» τους Γερμανούς και να τους έβαλαν να κουβαλάνε «λείες», αλλά δεν κατάλαβαν ότι και οι ίδιοι είναι παγιδευμένοι σε μια ανάλογη κατάσταση. Τους έβαλαν να «πολιορκούν» επί αιώνες τη Ρώμη και δεν κατάλαβαν ότι σταδιακά με τις κινήσεις τους «κατάκτησαν» όλον τον κόσμο, για να τον παραδώσουν στη Ρώμη.
Με την πονηριά τους οι Εβραίοι παρέσυραν και τους βάρβαρους προτεστάντες και έκαναν από κοινού και οικιοθελώς μια «αγγαρεία» τόσο επίπονη και τόσο αιματηρή για τους ίδιους τους εαυτούς τους, που, αν τους επιβαλλόταν από άλλον, θα είχαν επαναστατήσει άπειρες φορές. Επί αιώνες όλοι αυτοί οι βάρβαροι έκαναν οικιοθελώς και με την απόλυτη αυτοθυσία την «αγγαρεία» που δεν μπορούσε να κάνει η Ρώμη – χωρίς να αλλάξει τα επιθυμητά ελληνικά χαρακτηριστικά της και άρα χωρίς να υποστεί φθορά – και δεν το καταλάβαιναν.
Επί αιώνες οι βάρβαροι έκαναν ό,τι έγκλημα μπορούσε να φανταστεί κάποιος, για να παραμείνει το «μεσογειακό ταμπεραμέντο» αναλλοίωτο. Σε αυτόν τους τον αγώνα προσπάθησαν να εμπλέξουν όσους περισσότερους μπορούσαν, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Στο τέλος παρέσυραν τους πάντες στο αντιελληνορωμαϊκό μένος τους, όπως ήταν το ζητούμενο από τον σχεδιασμό. Ανακάτεψαν ολόκληρο τον Πλανήτη, για να εξυπηρετήσουν το δικό τους πάθος.
Τους «έμπλεξαν» όλους στον αγώνα τους, τον οποίον στο τέλος δεν γνώριζαν ούτε ποιος «πυροδότησε» ούτε ποιον εξυπηρετούσε πραγματικά. Όλοι μέσα στο παιχνίδι του «κυνηγιού» της Ρώμης, άσχετα αν δεν τους ενδιέφερε όλους η Ρώμη. Από τους προτεστάντες και τους μωαμεθανούς μέχρι τους βουδιστές της Κίνας και τους σιντοϊστές της Ιαπωνίας. Σε κάθε «βήμα» που έκαναν, για να κατακτήσουν τη Ρώμη, «έμπλεκαν» και καινούργιους λαούς …Έμπλεκαν καινούργιες θρησκείες, οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με τη Ρώμη. Κάθε νέο κέρδος από κάθε νέο «βήμα» ήταν και ένα καινούριο κεφάλαιο, που, όταν θα ερχόταν η ώρα, θα τους το έπαιρνε μέσα από τα χέρια η Ρώμη. Κάθε νέο απόκτημά τους έμπαινε στη Ρώμη ως «διαθέσιμο» για την ύστατη ώρα.
Είχαν μπλέξει σε μια κατάσταση, που δεν γνώριζαν πως λειτουργεί. Μια κατάσταση, η οποία έμοιαζε με κινούμενη άμμο, που, όσο πιο πολύ κινιόταν κάποιος, τόσο πιο πολύ βυθιζόταν σ’ αυτήν. Ο Θεός τούς είχε δώσει ένα ρωμαϊκό «ξίφος», αλλά τους είχε ντύσει και με το ελληνικό «σάβανό» τους …Ένα μεταβλητό «σάβανο» σαν της Πηνελόπης, το οποίο άλλαζε το μέγεθός του κάθε μέρα. Ένα «σάβανο», το οποίο μοιάζει με περίλαμπρη στολή στρατηλάτη και το οποίο στο όριο «συνθλίβει» αυτόν που το φορά. Αυτή ήταν η παγίδα. Η Πηνελόπη δεν έφτιαχνε το σάβανο του Λαέρτη. Η Πηνελόπη έφτιαχνε το σάβανο των βάρβαρων μνηστήρων. Το σάβανο ήταν το «κόστος» τής ιδιότητας του μνηστήρα γι’ αυτούς, οι οποίοι θα έμπαιναν μέσα στον Οίκο.
Μνηστήρας, χωρίς να φορέσεις το σάβανο, δεν γινόσουν. Πώς αλλιώς θα ήσουν μελλοθάνατος, για να χαιρετήσεις τον αυτοκράτορα της Ρώμης; Όταν θα καταλάβαιναν το κόλπο με το σάβανο, τότε απλά θα ήταν η ώρα τους να πεθάνουν. Αυτό ήταν το μυστικό τού σχεδιασμού. Κάθε φορά που οι βάρβαροι χτυπούσαν με το ρωμαϊκό «ξίφος», τόσο έσφιγγε το ελληνικό «σάβανό» τους. Κάθε φορά που έμπαινε εξαιτίας τους νέος βάρβαρος μνηστήρας στον Οίκο, φορούσε κι αυτός το ελληνικό «σάβανο». Κάθε φορά που εκβαρβάριζαν νέους συνεταίρους, για να υποβοηθήσουν τα σχέδιά τους, αναγκαστικά εξελλήνιζαν και νέους πληθυσμούς, αυξάνοντας και το μέγεθος του ελληνικού κόσμου. Αναγκαστικά έπρεπε να γίνεται αυτό.
Για να μπορούν να χτυπάνε με το «ξίφος», θα έπρεπε να αυξάνουν το μέγεθος του «σάβανου». Όπως αυτοί, εξαιτίας της Ρώμης έγιναν «Γερμανοί», έτσι ήταν αναγκασμένοι να προβάλουν εκ νέου τη Ρώμη, όταν εκγερμάνιζαν τους υπόλοιπους βάρβαρους. Στο τέλος η Παγκόσμια Νέα Τάξη έφτασε στο σημείο να μετατρέψει σε Ρώμη-πειρασμό ολόκληρη τη χριστιανική αυτοκρατορία. Στο τέλος η Παγκόσμια Νέα Τάξη εξελλήνισε ολόκληρο τον Πλανήτη, για να φάει υποτίθεται αυτήν την αυτοκρατορία.
Ισχυροποιούσε έναν εχθρό, τον οποίο υποτίθεται χτυπούσε για να τον «σκοτώσει». Πώς γίνεται αυτό; Με τον πιο απλό τρόπο. Με έναν τρόπο, τον οποίο όλοι γνωρίζουν, όμως ελάχιστοι κατανοούν τη σημασία του. Καθημερινά, εξαιτίας τής βαρβαρικής Νέας Τάξης, νεαροί βουδιστές από την Κίνα εξελληνίζονται στα αμερικανικά κολέγια κατά χιλιάδες. Το ίδιο και οι ινδουϊστές από την Ινδία, μουσουλμάνοι από την Τουρκία κλπ.. Όλοι αυτοί δεν θα γνώριζαν καν τον ελληνικό πολιτισμό και τη Ρώμη, αν δεν υπήρχαν τα παγκόσμια συμφέροντα των βαρβάρων. Όλοι αυτοί εξελληνίζονται, γιατί υποτίθεται θα γυρίσουν στις πατρίδες τους, για να υπηρετήσουν τη βαρβαρική Νέα Τάξη.
Εξελληνίζονται, για να συνεννοούνται με τους «Γερμανούς», οι οποίοι ελέγχουν την Νέα Τάξη
Εξελληνίζονται, για να εργαστούν για την Goldman Sachs. Αν δεν εξελληνιστούν, δεν μπορούν να ευθυγραμμιστούν μεταξύ τους. Με αυτόν τον τρόπο οι βάρβαροι εν αγνοία τους «τραβάνε» τον ελληνισμό στα δικά τους μέρη. Αυτοί, οι οποίοι προσπαθούν να τον εξαφανίσουν από την «εστία» του, τον τραβάνε στις δικές τους «εστίες». Εν αγνοία τους τού δίνουν το καλύτερα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό των κοινωνιών τους. Για ένα κέρδος εύκολα αντιληπτό οι βάρβαροι πληρώνουν ένα κόστος, του οποίου το πραγματικό αντίτιμο δεν γνωρίζουν. Η Ρώμη έγινε γι’ αυτούς μια παγίδα θανάτου. Η απρόσβλητη Ρώμη τού «δίδυμου» των ιδρυτών της. Του άγνωστου και επικίνδυνου «διδύμου», που εδώ και αιώνες λατρεύει.
Η Ρώμη του καλύτερου Τραϊανού και η Νέα Ρώμη του χειρότερου Κωνσταντίνου. Οι βάρβαροι εκεί μπερδεύονται και παγιδεύονται …Νομίζουν ότι «πιάνουν» τη Ρώμη όταν αυτή έχει εξαφανιστεί από τα «χέρια» τους. Αυτή η πρακτικά απρόσβλητη Ρώμη είναι σχεδιασμένη ως παγίδα για τους υποψήφιους κατακτητές της. Ενώ είναι δημιούργημα του Θεού – και άρα αφορά και ανήκει στον κάθε άνθρωπο— λειτουργεί για τους κακοπροαίρετους σαν ένα κλειστό «ιδιόκτητο» σύστημα, όπως είναι το Παλάτι του Οδυσσέα
Όποτε θέλει κλείνει την «παγίδα» και τραβάει το «αγκίστρι» Το «αγκίστρι», το οποίο θα φέρει όλους τους πονηρούς μπροστά Του. Το γεγονός δηλαδή ότι οι Νεοταξίτες βάρβαροι όλου του κόσμου εμφανίζονται σήμερα σαν οι πετυχημένοι που «έφαγαν» την αυτοκρατορία της Ρώμης, αυτό δεν σημαίνει τίποτε απολύτως Δεν σημαίνει ότι την στερούν από τον Κύριό της. Θα την κρατήσουν στα «χέρια» τους όσο αυτό βολεύει τον Κύριο και ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω Νικημένοι είναι πριν καν ξεκινήσει η σύγκρουση. Έφαγαν το παγιδευμένο μέρος της και δεν γνωρίζουν τι συνέπειες έχει αυτό Έφαγαν το «τυρί». Αυτό, όμως, εδώ και αιώνες είναι παγιδευμένο. Κατάπιαν το «τυρί» και μαζί μ’ αυτό έχουν καταπιεί και το «αγκίστρι».
Είναι παγιδευμένο το «τυρί», γιατί η Ρώμη έχει μονίμως την τραϊάνεια αδυναμία της. Έχει τη μόνιμη «αχίλλειο πτέρνα» της. Έχει θρόνο και οι θρόνοι πάντα συνδέονται με δικαιώματα. Δεν υπάρχει θρόνος «ορφανός» και δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση αυτός της Ρώμης. Αυτό, δηλαδή, το οποίο οι βάρβαροι μέσω του Κωνσταντίνου χρησιμοποίησαν ως μέσο για να αλώσουν τη αυτοκρατορία, είναι το ίδιο που θα τους τη στερήσει. Ο Θεός φρόντισε να έχει ένα συγκεκριμένο μειονέκτημα η αυτοκρατορία, το οποίο ανά πάσα στιγμή θα Του επιτρέψει να την πάρει πίσω. Αρκεί πλέον ο Υιός να διεκδικήσει τον Θρόνο και τους «τελείωσε». Αρκεί ο Θεός να θέλει να τοποθετήσει στον Θρόνο τον δικό του «Πολίτη της Αθήνας» και το σχέδιο ολοκληρώθηκε εις βάρος των «χαμάληδων» της βαρβαριάς.
Τόσο η Ρώμη όσο και η Νέα Ρώμη θα του παραδοθούν αυτόματα, γιατί απλούστατα ο κοινός τους θρόνος έχει «δικαιώματα». Όποτε θέλει τον διεκδικεί, γιατί ξέρει να τον «ξεκλειδώνει». Ο Οίκος μπορεί να είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους, αλλά όχι ο Θρόνος του Οίκου. Ο Θρόνος ανήκει στον Υιό, όπως πιστεύουν βεβαίως και όλοι οι χριστιανοί -  και όχι μόνον. Εκτός αν νομίζουν ότι ο Υιός θα έχει πρόβλημα με τις ηλιθιότητες τύπου Ράτσινγκερ Εκτός αν νομίζουν οι γερμανοβάρβαροι του Βατικανού ότι για πάντα θα ορίζουν μόνοι τους τον «καθήμενο» στον Θρόνο της Ρώμης. Εκτός αν οι γερμανοβάρβαροι του Βερολίνου νομίζουν ότι «καθάρισαν» για πάντα, παραδίδοντας τη Νέα Ρώμη στους Κεμαλοναζί και τους ισλαμοφασίστες.
Οι Διόσκουροι της Ρώμης θα τους συνθλίψουν όταν έρθει η ώρα. Εμείς, στον επίλογο αυτού του κειμένου, δεν θα περιγράψουμε πώς λειτουργεί αυτό το θανατηφόρο Παλάτι και ο μυστηριώδης Θρόνος του. Ίσως κάποια άλλη στιγμή θα το κάνουμε. Στον επίλογο αυτού του κειμένου θα αναζητήσουμε την περιγραφή του τέλους από τις γνώσεις αυτών που είναι παγιδευμένοι. Αυτών, οι οποίοι θεωρητικά είχαν τις δικές τους γνώσεις να αποφύγουν την παγίδα και δεν το έκαναν Αυτών, οι οποίοι γνώριζαν ότι δεν θα έχουν καλό τέλος και επέμεναν να «αμφισβητούν» τη Θεία Ευφυία, η οποία  τους είχε προειδοποιήσει εγκαίρως για το τέλος της υπόθεσης.
Μέσα από τις δικές τους γνώσεις θα δούμε το μέλλον που αφορά τη Ρώμη και τους Ρωμιούς μετά την ολοκληρωτική τους ήττα. Δεν θα επικαλεστούμε δηλαδή τις ελληνικές ή τις χριστιανικές απόκρυφες γνώσεις. Παρ’ όλο που το κείμενο αυτό είναι «χτισμένο» γύρω από τον ελληνισμό, δεν θα μιλήσουμε σε αυτό για την «επιστροφή» του Οδυσσέα που τόσο λαχταράνε οι Έλληνες. Δεν θα μιλήσουμε ούτε καν για την επιστροφή του Κυρίου, παρ’ όλο που μιλάμε για την αυτοκρατορία, η οποία φέρει τα δύο κυρίαρχα δόγματα τού χριστιανισμού. Σε αυτό το κείμενο θα επικαλεστούμε τις γνώσεις των «απέναντι» Τις γνώσεις αυτών, οι οποίοι θεωρητικά θα είχαν ώφελος από τη σημερινή ήττα τής αυτοκρατορίας και άρα – επίσης θεωρητικά – τώρα θα έπρεπε να ζουν το «όνειρό» τους .
Τις γνώσεις τόσο των παγανιστών του Βορρά, που «καταπίνουν» τα κράτη τής Μεσογείου όσο και τις γνώσεις του φανατικού Ισλάμ, που κάνει «εκκαθαρίσεις» των τελευταίων ελληνοχριστιανικών πληθυσμών στη Μέση Ανατολή. Αν δηλαδή οι αποκρυφιστικές γνώσεις τους είναι αληθείς, θα πρέπει να έχουν προβλέψει τις σημερινές τους «επιτυχίες». Θα πρέπει να έχουν προφητευτεί οι θρίαμβοι των παγανιστών εις βάρος του ελληνικού κόσμου. Δεν μπορεί αυτές οι γνώσεις να είναι ακριβείς και να μην «προβλέπουν» τον σημερινό θρίαμβο των παιδιών του Οντίν και του Θορ.
Τι γνωρίζουν οι προτεστάντες για το μέλλον τους; Αυτό, το οποίο γνωρίζουν, είναι εκ πρώτης όψεως παράξενο και φαινομενικά ανακριβές. Στην εποχή που θα έπρεπε να «γιορτάζουν» θρίαμβο, αυτοί προετοιμάζονται για «κηδεία»; Στις 22 Φεβρουαρίου του 2014 – σύμφωνα με τις αποκρυφιστικές τους γνώσεις – θα έρθει το «τέλος του κόσμου» Το «τέλος» του δικού τους κόσμου. Το 2014 δεν θα είναι το έτος τού θριάμβου τους, όπως θα έπρεπε να περιμένουμε με βάση τις σημερινές μεγάλες τους «επιτυχίες», αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο θα είναι το έτος του «τέλους» τους. Το «τέλος», όμως, όπως φαίνεται, αυτοί δεν το αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε εμείς οι χριστιανοί με βάση την εσχατολογική λογική τής Αποκάλυψης.
Το «τέλος» γι’ αυτούς δεν είναι κάτι, το οποίο θα εκδηλωθεί εκείνη την ημερομηνία ακαριαία και άπαξ. Στην πραγματικότητα «τέλος» εννοούν το αναπόφευκτο που θα ζήσουν. Το «τέλος» γι’ αυτούς, δηλαδή, δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ώρα που θα διαγνώσουν τον «καρκίνο» που θα τους προσβάλει και ο οποίος γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα είναι θανατηφόρος. Τον «καρκίνο», που ήταν στο «γραφτό» τους. Την «αρρώστια» δηλαδή περιγράφουν οι γραφές τους ως «τέλος». Το «τέλος» γι’ αυτούς είναι η ώρα που θα ξεκινήσει η εκ των προτέρων χαμένη μάχη του Οντίν και των παιδιών του με τους μεγάλους Θεούς. Η μάχη του Οντίν με τον λύκο Φενρίρ. Στις 22 Φεβρουαρίου, δηλαδή, γίνεται το τελικό «κάλεσμα» όλων των παιδιών του για τη μάχη, που είναι δεδομένο ότι θα χαθεί.
Είναι η αναπόφευκτη αρχή ενός επίσης αναπόφευκτου τέλους, το οποίο δεν τους ενδιαφέρει τυπικά πότε και πώς θα επέλθει. Είναι η αρχή τού τέλους, το οποίο προφανώς έρχεται μετά από την απόλυτη επιτυχία τους. Στις 22 Φεβρουαρίου τού 2014, δηλαδή, βρίσκονται στο ζενίθ της δύναμής τους. Το ζενίθ από μια προσπάθεια τιτάνια, η οποία διήρκησε αιώνες και η οποία όμως θα είναι μοιραία. Γιατί θα είναι μοιραία; Γιατί, όπως είπαμε, θα προκαλέσει τη σύγκρουσή τους με τους θεούς. Προφανώς με την «επιτυχία» τους θα ενοχλήσουν αυτούς που δεν πρέπει να ενοχλούν και αυτό θα είναι το τέλος τους. Στις 22 Φεβρουαρίου – κατά «σύμπτωση» – ξεκίνησε η απρόβλεπτη κρίση στην Ουκρανία. Η κρίση, η οποία θα παρασύρει τους Νεοταξίτες παγανιστές στην ήττα.
Δεν μπορούν να αντέξουν απευθείας σύγκρουση με τον σλαβικό κόσμο την ώρα που έχουν ανοικτά «μέτωπα» στη Μεσόγειο. Ήδη στη Μεσόγειο υπάρχει μια κατάσταση αφύπνισης. Οι λαοί είναι ανήσυχοι και αρχίζουν να ψάχνουν αυτά, τα οποία οι προτεστάντες επί αιώνες ήθελαν να «σκεπάζουν». Θέμα χρόνου είναι να αρχίσουν οι γνώσεις να αποκαλύπτονται και να ενώνουν τα παζλ της ιστορίας. Θέμα χρόνου είναι οι μεσογειακοί λαοί να βρουν την κοινή «ταυτότητά» τους και άρα να «θυμηθούν» τον δρόμο τους. Η Ρώμη και ο ελληνισμός σύντομα θα ανακτήσουν όλες τις δυνάμεις τους. Η λύκαινα της Ρώμης τους περιμένει. Περιμένει να «καταπιεί» αυτούς, που πείραξαν τα «δίδυμά» της …Αυτούς, που την έκαναν τόσο μεγάλη, ώστε να μπορεί να τους «καταπιεί»
Αυτή, η οποία εδώ και αιώνες τούς έχει προσανατολίσει πάνω της και τους έχει προειδοποιήσει ότι θα τους «καπαπιεί». Τα ανάλογα γνωρίζουν και οι συνεργάτες των προτεσταντών. Οι φανατικοί ισλαμοναζιστές. Οι πληρωμένοι χαφιέδες των προτεσταντών, οι οποίοι παριστάνουν τους φανατικούς πιστούς του Προφήτη Αυτοί, που, ως κοινοί δολοφόνοι, ματώνουν τους λαούς της Μεσογείου. Αυτοί, οι οποίοι πληρώνονται από τους Προτεστάντες, για να σφάζουν ανθρώπους στη Συρία του Αντιόχου και στην Αίγυπτο του Πτολεμαίου
Aυτοί, που, ως φανατικοί Μωαμεθανοί, θα έπρεπε να γνωρίζουν «απ’ έξω» το Κοράνι. Αυτοί, οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν τι «λέει» Αυτό και για ποιους το «λέει». Τους Ρωμιούς τους γνωρίζουν πολύ καλά, εφόσον συνυπάρχουν με αυτούς επί αιώνες στον ίδιο χώρο. Ως Μωαμεθανοί είναι «υποχρεωμένοι» εκ της θρησκείας τους να τους σέβονται και – όταν μπορούν – να τους προστατεύουν, γιατί όλοι αυτοί, είτε ως Έλληνες είτε ως χριστιανοί, είναι «παιδιά» Προφητών
Είναι παιδιά των ιδρυτών της Νέας Ρώμης. Και μόνον που τους απειλούν, είναι άπιστοι. Οι πιο άπιστοι είναι αυτοί, οι οποίοι παριστάνουν τους φανατικούς και ταυτόχρονα δεν σέβονται τον Λόγο του Προφήτη. Αυτός ο Λόγος μας ενδιαφέρει εμάς. Στη Σούρα ελ Ρουμ, που αφορά τους Ρωμιούς, το Κοράνι μάς «ανακοινώνει» τα μελλούμενα μέσα από τους στίχους του. Σούρα (30) ΡΩΜΙΟΙ 1) Α.Λ.Μ. (Έλιφ, Λαμμ, Μιμμ) 2) «Νικήθηκαν οι Ρωμιοί». 3) Σε μια γη πολύ κοντινή. Αλλά αυτοί και μετά την ήττα τους σύντομα θα ξανανικήσουν. 4) Σε λίγα χρόνια όμως. Με τον ΑΛΛΑΧ βρίσκεται η απόφαση και για (ό,τι έγινε) στο παρελθόν και για (ό,τι θα γίνει) στο μέλλον. Θα είναι η Ημέρα που οι Πιστοί θα χαίρονται. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει το Κοράνι.
Τα λίγα χρόνια, που αναφέρει, έχουν περάσει ήδη. Τώρα βρισκόμαστε μάρτυρες της ήττας των Ρωμιών. Οι Ρωμιοί θα νικήσουν ακριβώς τη στιγμή που ΟΛΟΙ – και κυρίως οι εχθροί τους – θα τους θεωρούν ηττημένους. Όμως, το σημαντικό – και ίσως το πιο περίεργο – είναι ότι με τη νίκη τους δεν θα χαρούν μόνον οι δικοί τους άνθρωποι, αλλά και οι Πιστοί του Αλλάχ. Περίεργο, γιατί κανείς δεν ξέρει τον Μεγάλο Σχεδιασμό και άρα και τον ρόλο του Ισλάμ «δίπλα» στον Ελληνισμό. Αυτό, το οποίο έχει σημασία, είναι ότι από τη νίκη τους θα χαρεί ολόκληρος ο κόσμος της Μεσογείου
Θα αναγεννηθεί ολόκληρη η αυτοκρατορία. Θα γίνει παγκόσμια η αυτοκρατορία. Θα «φωτιστεί» ο κόσμος όλος. Πότε; Όταν αποφασίσει ο ΑΛΛΑΧ. Όταν αποφασίσει να τραβήξει το «αγκίστρι». Οι μόνοι, οι οποίοι θα «κλάψουν», θα είναι αυτοί, οι οποίοι μπήκαν «απέναντι» σε αυτόν τον Σχεδιασμό. Αυτοί, οι οποίοι αυθαίρετα και εγκληματικά προσπάθησαν να οικειοποιηθούν κάτι, το οποίο ανήκει στον Θεό. Αυτοί, οι οποίοι προσπάθησαν να αλλάξουν τα Σχέδια τού Θεού, για να επιβάλουν τα δικά τους.
Αυτοί, που, επειδή με τοκογλυφικές απάτες απέκτησαν πέντε φράγκα, διαφθείροντας τους πολιτικούς και λεηλατώντας τους λαούς, νόμισαν ότι μπορούν να γίνουν θεοί της ανθρωπότητας. Αυτοί, οι οποίοι έτρωγαν «κατσίκια» όταν έπρεπε να «νηστεύουν». Αυτοί, οι οποίοι προφανώς «ξέχασαν» πως, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός απλά γελά. Θα αποδειχθεί ότι είναι βλάκες όσο δεν πάει άλλο. Είναι δυνατόν μέσα στον Οίκο να βρίσκεται η θηλυκή και άρα η πιο σκληρή και ανθεκτική μορφή τού Οδυσσέα και να φιλοδοξούν να του τον αφαιρέσουν;
Μπήκαν οικιοθελώς μέσα στο κλουβί με το θηρίο και κοιτούσαν έξω μήπως φανεί απειλή; Όταν θα τελειώσει το «δούλεμα», θα αλλάξει «φύλο» το θηρίο και θα τους «θερίσει» σαν τρυφερά βλαστάρια
Πηνελόπη, Τηλέμαχος, Οδυσσέας είναι ΕΝΑ. Όταν θα σου επιτρέψει η Πηνελόπη να δεις το σάβανο, κάπου εκεί γύρω θα είναι και ο Οδυσσέας, για να στο φορέσει κιόλας.
Τόσο απλά. Τα βάρβαρα παιδιά του Οντίν θέλησαν να μπουν στον Οίκου Του Θεού, χωρίς να υποπτεύονται καν πόσο επικίνδυνο είναι αυτό.
«Σκαρφάλωσαν» πολύ ψηλά, για να επιτεθούν στον «Όλυμπο», αγνοώντας ότι, αν πέσεις από τόσο ψηλά, δεν σώζεσαι με τίποτε.
Τόλμησαν να πάνε στις φωλιές των «αετών» και εκεί δεν πας αν δεν έχεις «φτερά».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ στο eamb-ydrohoos

Παραπομπές για μελέτη:

Γενιά του Πολυτεχνείου. Η πιο άχρηστη γενιά Ελλήνων

Ο Άγνωστος Πόλεμος
Οι Δύο Φατρίες Που Κυβερνούν Τον Πλανήτη !
Τα σκοτεινά μυστικά των παγκόσμιων κολοσσών
Το “είδωλο” του θεού Θορ
Το «φάντασμα» πάνω από τον πλανήτη
Τα σκοτεινά μυστικά των παγκόσμιων κολοσσών

http://www.terrapapers.com/?p=56877&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+Terrapapers+%28TERRAPAPERS%29