Νέο πολιτικό σκηνικό σχεδιάζουν για μετά τις ευρωεκλογές

Με στόχο τη δημιουργία κομμάτων που θα ελέγχουν και θα δίνουν κυβερνήσεις 

Με το χαρτί της προσφυγής σε πρόωρες εθνικές εκλογές τον Μάρτη να παραμένει πάνω στο τραπέζι του Μαξίμου, πληθαίνουν οι πληροφορίες από πηγές εντός και εκτός Ελλάδας ότι τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου -για την Ευρωβουλή, τις περιφέρειες και τους δήμους- θα οδηγήσουν σε αλλαγές του σημερινού πολιτικού σκηνικού.
Και όχι μόνο, προσθέτουν οι πηγές, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα φέρουν και νέα πρόσωπα στο προσκήνιο.
Τι εννοούν; Τις ανακατατάξεις που προκαλεί η οικονομική κρίση και τις ανατροπές που φέρνουν τα Μνημόνια στη ζωή των πολιτών και στη λειτουργία της χώρας. Και οι αποδείξεις είναι ορατές σε κάθε χώρα από την οποία πέρασε το ΔΝΤ, τις συνταγές του οποίου έχει πια αφομοιώσει και η υποτιθέμενη Ευρώπη των λαών...
Αυτονόητος ο στόχος των σχεδιασμών, που έχουν άρωμα εξωτερικού αλλά και των εγχώριων... φιλικών δυνάμεων. Είναι ο έλεγχος των πολιτικών εξελίξεων στη μετά «τρόικα» εποχή, κατά την οποία θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι δεσμεύσεις και η επιτήρηση για την υλοποίησή τους, χωρίς να χρειάζεται η φυσική παρουσία του Τόμσεν. Άλλωστε, από μπάστακες άλλο τίποτε...
Την επόμενη μέρα τη «βλέπουν» οι προστάτες μας ως εξής: Με έναν πολιτικό χάρτη που θα περιλαμβάνει ένα ακροδεξιό κόμμα, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό, συν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, με τη Χρυσή Αυγή αποδεκατισμένη και... ακίνδυνη, κατά τους αρχιτέκτονες, και από κει και πέρα θα υπάρχουν τα διάφορα κομματίδια.
Πιο αναλυτικά, το σκεπτικό των επί χάρτου υπολογισμών προβλέπει:
1) Τη διάσπαση του σημερινού δεξιού χώρου -στον οποίο μετράνε, εκτός της ΝΔ, το κόμμα του Καμμένου, το νέο κόμμα Πολύδωρα - Ζώη, τη Δράση κ.λπ.- σε δύο κομμάτια. Κατ' αρχάς, θα δημιουργηθεί ένα που θα καλύψει τον ακροδεξιό χώρο, με επικεφαλής ένα από τα σημερινά ονόματα που έχουν ρίζες σε αυτόν τον κόσμο και μπορούν να εκφράσουν τις θέσεις του - ενδεικτικά αναφέρουν τον Μάκη Βορίδη. Επιδίωξη αυτού του κόμματος θα είναι η αφαίμαξη της Χρυσής Αυγής, ώστε να περιορισθεί στο πραγματικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που πάντα εντασσόταν και εντάσσεται συνειδητά σε αυτόν τον χώρο, όχι όμως στα σημερινά ποσοστά που παίρνει ο Μιχαλολιάκος.
2) Τη συνολική κάλυψη του δημοκρατικού κεντροδεξιού χώρου από ένα κόμμα που είτε θα είναι η σημερινή ΝΔ είτε κάποιο νέο κόμμα. Ήδη επανειλημμένα έχουν διατυπωθεί έμμεσα οι προθέσεις του Αντώνη Σαμαρά για την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Και μάλιστα είχε λεχθεί ότι ήταν έτοιμος να προχωρήσει, συνενώνοντας και δυνάμεις από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ που μετέχουν στη συγκυβέρνηση και η πολιτική τους είναι πιο δεξιά και από των δεξιών. Δεν έκανε, όμως, το βήμα λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν κυρίως από την Καραμανλική πλευρά - αντιδράσεις που αφορούν μέχρι και την αλλαγή του ονόματος...
3) Τη δημιουργία ενός κόμματος που θα καλύψει τον κεντροαριστερό χώρο, συγκεντρώνοντας όλες τις διάσπαρτες σήμερα δυνάμεις του, με την πανσπερμία τίτλων και καρδιά τις δυνάμεις που πριν από το 1967 είχαν ενωθεί κάτω από την ομπρέλα της Ένωσης Κέντρου, με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου, που έμεινε στην Ιστορία ως ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Και μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών κάλυψε όλο τον χώρο, ενώνοντας και άλλες ομάδες, ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα πνέει τα λοίσθια.
Στόχος των σχεδίων αυτών, που -όπως προείπαμε- όχι απλώς έχουν τις έξωθεν ευλογίες αλλά είναι και... έμπνευσης από έξω, είναι τα τρία αυτά κόμματα να συγκεντρώνουν το 60%, αλλά να είναι ισοδύναμα, να έχει το καθένα πάνω - κάτω 20%, ώστε να σχηματίζουν κυβέρνηση που θα βρίσκεται στο πλαίσιο των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και με ανοιχτό το μάτι και το αυτί στις εντολές και στους σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον στην καυτή γειτονιά μας, εν όψει μάλιστα και των ανακατατάξεων που προβλέπονται. 

Με ποια πρόσωπα;

Σε αυτούς τους σχεδιασμούς -τα... μαγειρέματα- άγνωστος Χ είναι τα πρόσωπα που θα ηγηθούν και θα εμπνεύσουν, που θα πείσουν ότι έχουν όραμα για τη χώρα και θα μπορέσουν να συσπειρώσουν τον κόσμο που συντάσσεται ιδεολογικά με καθένα από τα τρία κόμματα, δημιουργώντας ένα νέο πολιτικό σκηνικό το οποίο θα βγάλει τη χώρα από τη σημερινή τραγική κατάσταση, όπου μόνο βαθύ σκοτάδι υπάρχει όπου κι αν κοιτάξεις.

Δυστυχώς, όμως, η αλήθεια είναι πικρή. Είναι κοινό μυστικό ότι όλη η πολιτική ηγεσία είναι κατώτερη των περιστάσεων που βιώνει η χώρα και ο ελληνικός λαός.

Και θα τεθεί το ερώτημα αν το σημερινό πολιτικό προσωπικό θα έχει θέση στις πολιτικές εξελίξεις που μαγειρεύουν για εμάς χωρίς εμάς (τον λαό). Οι πληροφορίες λένε ότι ελάχιστοι από αυτό θα έχουν θέση.

Ο Σαμαράς, αν η ήττα στις εκλογές του Μαΐου δεν είναι μεγάλη, ώστε να δημιουργήσει θέμα αναντιστοιχίας λαού και κυβέρνησης και να πρέπει να παραιτηθεί, τότε θα παραμείνει, καθώς θεωρείται χρήσιμος και από αυτούς που κινούν τα νήματα των εξελίξεων, γιατί έχει πλέον την... τεχνογνωσία -η οποία μάλιστα κρίνεται επιτυχημένη από την εφαρμογή της- για τη λειτουργία συγκυβερνήσεων με κόμματα που έχουν πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, τις οποίες σάρωσαν τα Μνημόνια. 

Ο ρόλος του Τσίπρα

Λογικό και το ερώτημα για το πώς αντιμετωπίζουν οι σχεδιασμοί αυτοί τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον Αλέξη Τσίπρα. Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές, θεωρούν βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, και ότι μπορεί να έχει ακόμα και άνετη αυτοδυναμία. Εκτιμούν, όμως, ότι δεν θα μπορέσει να κυβερνήσει και γρήγορα θα πέσει.

Πηγή "Το Παρόν" 

http://kostasxan.blogspot.gr/2014/02/blog-post_5847.html