Ο ΝΙΤΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

"...Μια σύντομη επίσκεψη σ' ένα φρενοκομείο δίνει μια αναμφισβήτητη
απόδειξη για το ότι η πίστη κάνει τους ανθρώπους μακάριους μόνο σ'
ορισμένες περιστάσεις· για το ότι η μακαριότητα δεν μετατρέπει μια
παγιωμένη ιδέα σε αληθή ιδέα, και για το ότι η πίστη δεν κινεί βουνά,
αλλά υψώνει βουνά εκεί που δεν υπάρχουν. Σίγουρα η επίσκεψη αυτή δεν θα
έπειθε έναν ιερέα· γιατί αυτός δεν δέχεται, από ένστικτο, ότι η αρρώστια
 είναι αρρώστια, ότι το φρενοκομείο είναι φρενοκομείο. Ο Χριστιανισμός
χρειάζεται την αρρώστια όπως ο αρχαίος Ελληνισμός χρειάζεται μια
υπεραφθονία υγείας....

Να κάνεις τους ανθρώπους άρρωστους· αυτός είναι ο
αληθινός κρυφός σκοπός ολόκληρου του συστήματος των λυτρωτικών μεθόδων
της Εκκλησίας. Και η Εκκλησία η ίδια, δεν είναι το καθολικό φρενοκομείο
ως έσχατο ιδεώδες; Η γη ολόκληρη ένα φρενοκομείο; Ο θρήσκος άνθρωπος,
έτσι όπως τον θέλει η εκκλησία, είναι ένας τυπικός παρακμιακός· η
στιγμή, κατά την οποία μια θρησκευτική κρίση καταλαμβάνει έναν λαό,
σφραγίζεται πάντα από μια επιδημία νευρικών παθήσεων· ο «εσωτερικός
κόσμος» μοιάζει με τον «εσωτερικό κόσμο» του υπερδιεγερμένου και
εξαντλημένου· οι «ανώτερες καταστάσεις», που τοποθετήθηκαν από την
Εκκλησία πάνω από την ανθρωπότητα ως οι αξίες όλων των αξιών, είναι
επιληπτοειδείς μορφές· μόνο τρελοί και αγύρτες ανακηρύχτηκαν άγιοι από
την Εκκλησία «in maiorem dei honorem» (εις δόξαν Θεού)... Κανείς δεν
είναι ελεύθερος να γίνει χριστιανός· κανείς δεν προσηλυτίζεται στον
Χριστιανισμό -πρέπει να είναι αρκετά άρρωστος για κάτι τέτοιο...

    Το χριστιανικό κίνημα, ως ευρωπαϊκό κίνημα, ήταν από την αρχή ένα συλλογικό
 κίνημα των κάθε λογής ανίκανων και άχρηστων στοιχείων (αυτών που
ζητούσαν να αποκτήσουν δύναμη μέσω του Χριστιανισμού). Δεν εκφράζει την
κατάπτωση μιας φυλής, αλλά είναι ένα άθροισμα και μια συγκέντρωση μορφών
 παρακμής που έρχονταν από παντού και αναζητούσαν η μια την άλλη. Ο
Χριστιανισμός δεν είναι, όπως πιστεύουν πολλοί, αποτέλεσμα της σήψης της
 αρχαιότητας, της ευγενούς αρχαιότητας. Η επιστημονική ηλιθιότητα που
υποστηρίζει τέτοιες ιδέες ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί
με τη βιαιότητα που θα της άξιζε... Ο Χριστιανισμός είναι η έχθρα του
άρρωστου ενστίκτου που στρέφεται εναντίον του υγιούς, εναντίον της
υγείας της ίδιας. Καθετί καλοφτιαγμένο, περήφανο, εξαίσιο, η ομορφιά
πριν απ' όλα, του κάνει κακό στα μάτια και στα αυτιά... Ο Χριστιανισμός
ήταν η μεγαλύτερη συμφορά της ανθρωπότητας ως τώρα.

      0 Χριστιανισμός είναι επίσης αντίθετος προς κάθε πνευματική ευρωστία·
 χριστιανικός Λόγος είναι μόνο ο άρρωστος Λόγος. Ο Χριστιανισμός
συμμαχεί με καθετί ηλίθιο, ξεστομίζει κατάρες εναντίον του πνεύματος,
εναντίον της ανωτερότητας του υγιούς πνεύματος. Επειδή η αρρώστια ανήκει
 στην ουσία του Χριστιανισμού, η τυπική χριστιανική κατάσταση, η
«πίστη», πρέπει να είναι επίσης μια μορφή αρρώστιας, και κάθε ευθύς,
έντιμος, επιστημονικός δρόμος προς την αλήθεια απορρίπτεται από την
Εκκλησία επειδή θεωρείται απαγορευμένος δρόμος. Ακόμη και η αμφιβολία
είναι αμάρτημα...

     Η παντελής έλλειψη ψυχολογικής καθαρότητας στον ιερέα
-την οποία προδίδουν τα μάτια του- είναι μια συνέπεια της παρακμής.
Αρκεί να παρατηρήσει κανείς υστερικές γυναίκες και ραχητικά παιδιά για
να καταλάβει, ότι η ενστικτώδης δολιότητα, η ηδονή να λες ψέματα μόνο
για να τα πεις, και η ανικανότητα να κοιτάς τους άλλους κατάματα και να
περπατάς ίσια, είναι έκφραση της παρακμής. Η «πίστη» σημαίνει
«δεν-θέλω-να-μάθω» τί είναι αληθινό. Ο ιερέας των δύο φύλων, είναι
ψεύτης ακριβώς επειδή είναι άρρωστος· το ένστικτό του απαιτεί να μη
παραχωρηθούν ποτέ στην αλήθεια τα δικαιώματα της. «Ό,τι προκαλεί
αρρώστια είναι καλό· ό,τι βγαίνει μέσα από την πληρότητα, από την
αφθονία, από τη δύναμη, είναι κακό» -έτσι σκέφτεται ο πιστός. 

      Η ανάγκη για πίστη, για κάποιο είδος ανεπιφύλακτου «Ναι» ή «Όχι»,
είναι μια ανάγκη που γεννιέται από την αδυναμία. Ο άνθρωπος της πίστης, ο
 «πιστός» κάθε είδους, είναι αναγκαστικά ένας εξαρτώμενος άνθρωπος· ένας
 άνθρωπος που δεν μπορεί να βάλει τον εαυτό ως σκοπό, ένας άνθρωπος που
δεν μπορεί καθόλου να βάλει κάποιον σκοπό από μόνος του. Ο «πιστός» δεν
ανήκει στον εαυτό του, μπορεί μόνο να είναι ένα μέσο, πρέπει να
χρησιμοποιείται, έχει ανάγκη να υπάρχει κάποιος που να τον χρησιμοποιεί.
 Το ένστικτό του αποδίδει τη μεγαλύτερη τιμή σε μια ηθική αποκήρυξης του
 εαυτού του· όλα τον πείθουν να ακολουθήσει αυτήν την πορεία: Η σύνεση
του, η πείρα του, η κενοδοξία του. Κάθε είδος πίστης είναι μια έκφραση
αυτοαποκήρυξης, αυτοαποξένωσης... Ο πιστός δεν είναι ελεύθερος να έχει
επίγνωση των ερωτημάτων του «αληθούς» και του «αναληθούς»· η ακεραιότητα
 θα ήταν στην περίπτωση αυτή καταστροφή του. Η παθολογική εξάρτηση της
οπτικής τους, μετατρέπει τους πιστούς σε φανατικούς...

      Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Εγείρω εναντίον του Χριστιανισμού τη
δριμύτερη κατηγορία που δέχτηκε ποτέ. Είναι για μένα η πιο μεγάλη
διαφθορά που μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό. Ήθελε να είναι η
πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Η χριστιανική
εκκλησία δεν άφησε τίποτε άθικτο με τη διαφθορά της· μετάτρεψε κάθε αξία
 σε μη αξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε ακεραιότητα σε ποταπότητα της
ψυχής. Ας τολμήσει κανείς να μου μιλήσει για τα «ανθρωπιστικά» της
αγαθά! Η εξάλειψη μιας συμφοράς ήταν αντίθετη προς τη βαθιά χρησιμοθηρία
 της· ζούσε από τη συμφορά, δημιουργούσε τη συμφορά για να διαιωνίσει
τον εαυτό της... Το σαράκι της αμαρτίας, για παράδειγμα· αυτήν την
συμφορά έδωσε πρώτα πρώτα η εκκλησία στην ανθρωπότητα! Η «ισότητα ψυχών
μπροστά στον Θεό», αυτή η ψευτιά, αυτό το πρόσχημα για το μίσος όλων των
 αποβρασμάτων, αυτή η εκρηκτική ύλη μιας έννοιας που κατάληξε να γίνει
επανάσταση, σύγχρονη ιδέα, και η αρχή της παρακμής ολόκληρης της τάξης
της κοινωνίας, είναι χριστιανικός δυναμίτης... Τα «ανθρωπιστικά» αγαθά
του Χριστιανισμού!     Να δημιουργείς μεσ' από την «humanitas» (την ιδιότητα
 να είσαι άνθρωπος) μια αυτοαντίφαση, μια τέχνη αυτοβεβήλωσης, μια
θέληση για ψέματα με οποιοδήποτε τίμημα, μια αποστροφή, μια περιφρόνηση
για όλα τα καλά και τίμια ένστικτα! Αυτά είναι μερικά από τα αγαθά του
Χριστιανισμού! Ο παρασιτισμός, η μοναδική πρακτική της Εκκλησίας, που
ρουφάει, με το ιδανικό της αναιμικότητας, της «αγιότητας», όλο το αίμα,
όλη την αγάπη, όλη την ελπίδα για ζωή· το επέκεινα, ως θέληση για άρνηση
 κάθε πραγματικότητας· ο σταυρός, ως αναγνωριστικό σημάδι για την πιο
υποχθόνια συνωμοσία που υπήρξε ποτέ εναντίον της υγείας, της ομορφιάς,
ο,τιδήποτε καλοφτιαγμένου, εναντίον του θάρρους, του πνεύματος, της
καλοσύνης της ψυχής, εναντίον της ίδιας της ζωής...

Θέλω να γράψω σ' όλους τους τοίχους, όπου υπάρχουν τοίχοι, αυτήν την
αιώνια κατηγορία εναντίον του Χριστιανισμού· έχω γράμματα για να κάνω
ακόμη και τους τυφλούς να δουν... Ονομάζω
 τον Χριστιανισμό μοναδική μεγάλη μάστιγα, μοναδική μεγάλη εσωτερική
διαφθορά, μοναδικό μεγάλο ένστικτο εκδίκησης, που δεν βρίσκει μέσο
αρκετά δηλητηριώδες, αρκετά ύπουλο, αρκετά υποχθόνιο, αρκετά ποταπό. Τον
 ονομάζω μοναδικό και αθάνατο στίγμα της ανθρωπότητας...

Και ο χρόνος μετριέται από την καταραμένη μέρα από την οποία άρχισε
τούτη η συμφορά -από την πρώτη μέρα του Χριστιανισμού!

Γιατί να μη τον
μετρούμε από την τελευταία μέρα του Χριστιανισμού; 

Γιατί όχι από σήμερα;
 Επαναξιολόγηση όλων των αξιών!"

Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο Αντίχριστος» (ή «Αντιχριστιανός») του Γερμανού φιλόσοφου Φρίντριχ Νίτσε


http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/03/blog-post_131.html