Ελλάδα - Ισραήλ, δυνητικοί σύμαχοι ή φυσικοί εχθροί; 
Ο ρόλος του Ισραήλ, της Μωσάντ καί του Μωσέ Νταγιάν προσωπικά, στον ελληνικό εμφύλιο, στη δικτατορία του 67 καί την απόπειρα ανεξαρτητοποίησης της Κρήτης το ίδιο έτος, στήν έλευση του Ιωαννίδη το 73 που άνοιξε την Κερκόπορτα γιά την κατοχή του 37% της Κύπρου από την Τουρκία το 74.
Σύντομο ιστορικό του Σιωνισμού
Αύγουστος 1897: Στη Βασιλεία της Ελβετίας γίνεται το πρώτο παγκόσμιο Σιωνιστικό συνέδριο το οποίο ενώνει όλους τους εβραίους οι οποίοι είναι πάνω από 18 ετών, δέχονται το πρόγραμμα του σιωνισμού καί αναλαμβάνουν να πληρώνουν τη συνδρομή που καθορίστηκε. Εκεί δημιουργείται ο Παγκόσμιος Σιωνιστικός Οργανισμός. Παίρνουν μέρος 204 σύνεδροι από 17 χώρες. Εκεί επίσης καθορίστηκε το «πρόγραμμα της Βασιλείας», που ήταν η δημιουργία μιάς πατρίδας γιά τους Εβραίους, στην Παλαιστίνη. Γιά να πραγματοποιηθεί αυτό το συνέδριο αποφάσισε 1) να δράσει έτσι ώστε να κατοικηθεί η Παλαιστίνη από εβραίους χωρικούς, τεχνίτες καί εμπόρους, 2) να ενώσει καί να οργανώσει τον εβραικό πληθυσμό σύμφωνα με τις συνθήκες της χώρας που ζεί. 3) Νά καλλιεργήσει την εβραική εθνική υπερηφάνεια και το φρόνημα τους. 4) Νά κάνει όλη την προκαταρκτική δουλειά που απαιτείται γιά να εξασφαλιστεί η συμφωνία εκείνων των χωρών από τις οποίες εξαρτάται η πραγματοποίηση της Σιωνιστικής πολιτείας. Ο Theodore Hertzl εξελέγη σαν ανώτατος ηγέτης τους. Το πρόγραμμα της Βασιλείας καθόρισε τη δραστηριότητα των σιωνιστών μέχρι το 23ο σιωνιστικό συνέδριο του 1951, οπότε μπήκε σε εφαρμογή το πρόγραμμα της Νέας Ιερουσαλήμ.
Από την αρχή οι σιωνιστές ήταν της γνώμης πώς μόνο με τη βοήθεια των μεγάλων δυνάμεων θα κατάφερναν να πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους. Έτσι το 1902 ο Th. Hertzl συναντήθηκε με τον Joseph Champerlain καί του υπέβαλε την πρόταση γιά τη δημιουργία μιάς αυτόνομης εβραικής αποικίας, κάπου «κοντά στην Παλαιστίνη», στην Κύπρο ή στη χερσόνησσο του Σινά. Η πρόταση δεν έγινε δεκτή, όμως ήταν η αρχή γιά μία προσέγγιση των σιωνιστών με τους Βρετανούς, καθώς οι Βρετανοί είδαν στο σιωνιστικό σχέδιο την ευκαιρία να ενδυναμώσουν τη θέση τους στη Μέση Ανατολή, καί στο πρόσωπο των σιωνιστών ηγετών βρήκαν πιστούς υπηρέτες.
Στό 5ο σιωνιστικό συνέδριο, στη Βασιλεία το 1901, δημιουργήθηκε το
«Εβραικό εθνικό ταμείο», με σκοπό την αγορά γης στην Παλαιστίνη, καί
ένας κλάδος του το 1903, η Αγγλο – Παλαιστινιακή εταιρεία, είχε σκοπό
την ίδρυση εβραικών αποικιών με εβραίους μετανάστες, στην Παλαιστίνη. Το
1908 ο Παγκόσμιος Σιωνιστικός Οργανισμός άνοιξε γραφείο στην
Παλαιστίνη.
Η ελίτ των εβραίων διεθνών τοκογλύφων, που στην αρχή δεν συγκινήθηκαν από τους σκοπούς του σιωνισμού, σύντομα κατάλαβαν ότι μέσα από αυτόν θα είχαν την ευκαιρία να ξαναπάρουν στά χέρια τους τον έλεγχο των εβραικών κοινοτήτων που είχαν αρχίσει να διαλύονται. Έτσι η τραπεζική καί εμπορική ελίτ άρχισε να στηρίζει τον σιωνισμό καί σύντομα με τη στήριξη τους δημιουργήθηκαν ομάδες σιωνιστών στην Αυστρο – Ουγγαρία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ρουμανία, ΗΠΑ, Χιλή, Αργεντινή, Ινδία, Νέα Ζηλανδία καί Φιλιππίνες.
Ταυτόχρονα άρχισαν να δημιουργούν σιωνιστικές οργανώσεις νέων σαν εφεδρεία καί γιά εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Οι διοργανωτές δήλωναν σαν σκοπό των οργανώσεων αυτών το να σταματήσουν οι διωγμοί κατά των εβραίων στίς χριστιανικές χώρες της Ευρώπης. Ταυτόχρονα οι καθοδηγητές τους διαβεβαίωναν ότι στη δική τους οικονομική δραστηριότητα δεν μπορούσε να υπάρξει πάλη των τάξεων, καί συνεπώς θα κατέληγαν στην σοσιαλδημοκρατία. Όλες οι δραστηριότητες του σιωνισμού είχαν σαν σκοπό να διαβεβαιώσουν την εβραική νεολαία πως ήταν από όλες τις πλευρές πολύ ανώτερη απο τις νεολαίες των άλλων χωρών, γιά να τους εμφυσήσουν το πνεύμα του εβραικού εθνικισμού καί να τους κρατήσουν μακριά από τα επαναστατικά κινήματα καί την επαφή με τους ανθρώπους των χωρών στις οποίες ζούσαν. Γιά αυτό έπρεπε να τους μεταδώσουν την ιδέα της δημιουργίας της δικής τους πατρίδας.
Σημαντικό ρόλο στην σιωνιστική κίνηση έπαιξε η προσπάθεια προσέλκυσης των μαζών των εβραίων στην εθνική ιδεολογία. Ο Hertzl, αρνητικά διακείμενος προς τον σοσιαλισμό, προσπάθησε να φέρει τη δική του γραμμή ενώτητας πλούσιων και φτωχών.
Οι Βρετανοί πρότειναν στους σιωνιστές τη δημιουργία του κράτους τους στην Ουγκάντα, κάτι που απορρίφθηκε στο 7ο σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία, το 1905. Οι μεγιστάνες της πόλης του Λονδίνου βοήθησαν να δημιουργηθεί η Εβραική Αποικιακή Τράπεζα, με έδρα το Λονδίνο, καί όχι τη Γερμανία που ήταν η έδρα του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού.
Έχοντας λοιπόν βάλει τις βάσεις για την διείσδυση στην Παλαιστίνη, με τη δημιουργία κύματος προσφύγων καί το κατάλληλο ταμείο γιά αγορές γης έβαλαν το σχέδιο σε εφαρμογή.
Το μεγαλύτερο ιστορικά κατεγραμένο κύμα προσφύγων πρός την Παλαιστίνη δημιουργήθηκε την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία μετά το 1933. Μία σχετικά άγνωστη σελίδα ήταν η συνεργασία εθνικοσοσιαλιστών καί σιωνιστών γιά τον εποικισμό της Παλαιστίνης από τους Εβραίους. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό εξυπηρετούσε καί τις δύο πλευρές αφού και οι δύο ήθελαν
Στη φωτογραφία φαίνεται το μετάλιο που έκοψαν οι εθνικοσοσιαλιστές (Goebbels) σε ανάμνηση της φιλίας τους με το σιωνισμό. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Σιωνισμός ήταν οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, των Ιλλουμινάτι.
Ο Αξιωματικός των SS Leopold von Mildenstein και ο αξιωματούχος της Σιωνιστικής Ομοσπονδίας Kurt Tuchler περιόδευσαν την Παλαιστίνη μαζί για έξι μήνες για να αξιολογήσουν την ανάπτυξη του σιωνισμού εκεί. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις του από πρώτο χέρι, ο von Mildenstein έγραψε μια σειρά από δώδεκα εικονογραφημένα άρθρα για τη σημαντική καθημερινή εφημερίδα του Βερολίνου Der Angriff που δημοσιεύθηκαν στα τέλη του 1934 με τον τίτλο "Ένας εθνικοσοσιαλιστής ταξιδεύει στην Παλαιστίνη". Η σειρά εξέφρασε μεγάλο θαυμασμό για το πρωτοποριακό πνεύμα και τα επιτεύγματα των Εβραίων εποίκων. Η Σιωνιστική αυτο-ανάπτυξη, έγραψε ο von Mildenstein, παρήγαγε ένα νέο είδος Εβραίου. Επαίνεσε τον Σιωνισμό ως ένα μεγάλο όφελος τόσο για τον εβραϊκό λαό και ολόκληρο τον κόσμο. Μια εβραϊκή πατρίδα στην Παλαιστίνη, έγραψε σε άρθρο του καταλήγε στο συμπέρασμα, "έδειξε το δρόμο για τη θεραπεία μιας μακραίωνης πληγής στο σώμα του κόσμου: Το εβραϊκό ζήτημα". Η Der Angriff εξέδωσε ένα ειδικό μετάλλιο, με μια σβάστικα στη μία πλευρά και ένα αστέρι του Δαβίδ, από την άλλη, για να τιμήσουν την κοινή επίσκεψη των SS καί των σιωνιστών. Λίγους μήνες μετά την δημοσίευση των άρθρων, ο von Mildenstein προήχθη σε επικεφαλής του τμήματος εβραϊκών υποθέσεων της υπηρεσίας ασφαλείας των SS, προκειμένου να υποστηρίξει την ανάπτυξη του σιωνισμού καί της μετανάστευσης πιο αποτελεσματικά. ("A Nazi Travels to Palestine", του Jacob Boas, History Today, London, Ιανουάριος 1980, σελ. 33-38)
Στο συνέδριο του Εθνικο Σοσιαλιστικού κόματος, τον Σεπτέμβριο του 1935, η κυβέρνηση (Ράιχσταγκ) ενέκρινε τους λεγόμενους «νόμους της Νυρεμβέργης» που απαγόρευαν τους γάμους καί τις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε Εβραίους και Γερμανούς και, στην πραγματικότητα, ανακήρυξαν τους Εβραίους σαν μία ξένη μειονοτική εθνικότητα. Λίγες μέρες αργότερα, η σιωνιστική εφημερίδα Jüdische Rundschau ("Εβραική επιθεώρηση") με άρθρο της καλωσόρισε τα νέα μέτρα. (Jüdische Rundschau, 17 Σεπ. 1935. Αναφέρεται στο έργο «Documents on the Holocaust», Yad Vashem, Ιερουσαλήμ 1981, των Yitzhak Arad, Y. Gutman και A. Margaliot, σελ 82-83)
Η συνεργασία Εθνικοσοσιαλιστών – σιωνιστών κράτησε μέχρι την περίοδο 1937 – 38 οπότε ξεκίνησαν στη Γερμανία σοβαροί διωγμοί κατά τω εβραίων καί ταυτόχρονα ο Διεθνής Εβραισμός στράφηκε έντονα κατά της Γερμανίας με αποτέλεσμα να αναθεωρήσουν οι Γερμανοί την άποψη που είχαν, ότι ένα Εβραικό κράτος στην Παλαιστίνη θα ήταν προς όφελος τους καί όχι εναντίον τους, από τη στιγμή μάλιστα που φάνηκε ότι δεν θα κατάφερνε αυτό το κράτος να μαζέψει εκεί όλους τους Εβραίους του κόσμου.
Α. Ο ρόλος του Σιωνισμού στον Ελληνικό εμφύλιο 1946 - 49, καί ο πόλεμος γιά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948.
Βρισκόμασται στον Μάιο του 1948. Στην μαρτυρική Παλαιστίνη οι εισβολείς σιωνιστές της Ιργκούν και της Στέρν - γνωστές τρομοκρατικές και εγκληματικές οργανώσεις από γνωστά ναζιστικά στελέχη - συνεχίζουν τις μαζικές σφαγές και δολοφονίες του Παλαιστινιακού λαού. Οι γειτονικοί Αραβικοί λαοί, που ακόμα δεν έχουν ουσιαστικά απελευθερωθεί από τον Αγγλικό, Γαλλικό και Ιταλικό ζυγό, μάταια προσπαθούν να βοηθήσουν τους αδελφούς τους Παλαιστινίους.
Έτσι φτάνουμε στις 14 του ίδιου μήνα. Την ημέρα αυτή ο Άγγλος στρατηγός Άλαν Κάννιγκαν κατεβάζει την τελευταία Αγγλική σημαία που ανέμιζε στον λόφο της Κακής Συμβολής πάνω από την Ιερουσαλήμ. Οκτώ μόλις ώρες αργότερα, σε μία αίθουσα του Μουσείου του Τελ Αβίβ, ο αρχισιωνιστής Μπέν Γκουριόν διαβάζει στήν σιωνιστική ηγεσία την "Διακύρηξη Ανεξαρτησίας" και ανακοινώνει το όνομα του νέου κράτους, δηλαδή του Ισραήλ.
Στην Ελλάδα, την ίδια εποχή, δηλαδή το Μάιο του 1948, ο εμφύλιος συνεχίζεται. Οι Έλληνες αλληλοσφάζονται, και η τότε ηγεσία τους - ΟΛΩΝ των παρατάξεων - ξενόφωτη, ξενόδουλη, ξενοκίνητη, ανάξια, ανίκανη και προπάντων ανιστόρητη, δεν μπορεί μα και δεν θέλει να συλλάβει τα ταυτόσημα μηνύματα που εκπέμπουν τα κροταλίσματα των πολυβόλων και των μπαζούκας από την Παλαιστίνη και τα Ελληνικά βουνά. Ξενόδουλη και ξενοκίνητη όπως ήταν, δεν μπορούσε αλλά και δεν ήθελε να δεί, πως η εισβολή των σιωνιστών στην Παλαιστίνη γινόταν ταυτόχρονα με τις συνδυασμένες προσπάθειες του διεθνούς - παλαιού και νέου - ιμπεριαλισμού να οδηγήσει την Ελλάδα γιά άλλη μία φορά στην καταστροφή.
Δεν είχε τις ιστορικές γνώσεις η Ελληνική ηγεσία, ούτε τις πολιτικοπνευματικές δυνατότητες να δεί (ή δεν ήθελε να δεί) πως η σιωνιστική και ιμπεριαλιστική προσπάθεια δημιουργίας του Ισραήλ, γιά καθαρά ιστορικούς, θρησκευτικούς, πολιτικοοικονομικούς και γεωγραφικοστρατηγικούς λόγους, μόνο σε μία αλληλοσπαρασσόμενη Ελλάδα μπορούσε να στηριχτεί.
Έπρεπε να ξέρει η Ελληνική ηγεσία, ότι από το 1897, που τα παγκόσμια σιωνιστικά συνδικάτα, σχεδίαζαν καί προγραμμάτιζαν την δημιουργία της "Παγκόσμιας Σιωνιστικής Αυτοκρατορίας", σαν πρώτο τους στόχο είχαν θέσει την δημιουργία του Ισραήλ. Και ότι, από τότε που χάρασσαν τον στόχο αυτό, γνώριζαν κιόλας όλα τα εμπόδια και προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν στην μακρά πορεία κατακτήσεως του:
1) Ο Ελληνισμός υπήρξε και ήταν ο κύριος, βασικός, καί σχεδόν αποκλειστικός ιδεολογικός τους αντίπαλος.
2) Η Ελλάδα υπήρξε και ήταν το λίκνο του Χριστιανισμού, δηλαδή της Θρησκείας που στάθηκε και στεκόταν το βασικό εμπόδιο στις κάθε μορφής αρπακτικές ορέξεις και προσπάθειες τους.
3) Η τεράστια ακτινοβολία του Ελληνικού πνεύματος και του Ελληνισμού στην Μέση Ανατολή, στην ευρύτερη Μεσόγειο, μα και σε όλο τον Κόσμο, ήταν πάντα ανασταλτικός φραγμός σε κάθε μορφής κατακτητικά και επεκτατικά σιωνιστικά σχέδια.
4) Ο τεράστιος όγκος του Ελληνισμού της Αιγύπτου και των άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής, με την μεγάλη και αποφασιστική πολιτικοοικονομική του δύναμη και ακτινοβολία, όπως και με την σημαντική επιρροή που ασκούσε σ' αυτές τις χώρες, θα αποτελούσε ένα σημαντικώτατο εμπόδιο στην θεμελίωση και ανάπτυξη του Ισραήλ.
5) Η Ελλάδα ήταν - και έιναι - η μόνη χώρα στην Μεσόγειο που με την Κύπρο, τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, αποτελούσε και αποτελεί το μόνο φυσικό και άτρωτο φρούριο καταστροφής ή προστασίας του Ισραήλ.
Από τους προαναφερθέντες πέντε λόγους εξάγεται το συμπέρασμα ότι εάν η Ελλάδα μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο δεν ριχνόταν στην προβοκατόρικη παγίδα του εμφυλίου πολέμου, αλλά έμενε ενωμένη και απερίσπαστη από εθνικές περιπέτειες, θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο στις κάθε μορφής και εκτάσεως ανακατατάξεις στην ευρύτερη Μεσόγειο και φυσικά στην Μέση Ανατολή:
α) Γιατί αμέσως μετά την απελευθέρωση της θα διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες επιτυχίας την ενσωμάτωση της Κύπρου και των Δωδεκανήσσων. Δηλαδή από το 1945 - 48, που έγιναν οι μαζικές και αποφασιστικές εισβολές των σιωνιστών στην Παλαιστίνη, εάν η Ελλάδα δεν είχε ριχτεί στο χάος του εμφυλίου, δεν θα ήταν εύκολο στους προηγούμενους να χρησιμοποιήσουν με άνεση την Κρήτη, τα Δωδεκάνησσα, μα πρό παντός την Κύπρο, σαν βάσεις εξορμήσεως πρός την Παλαιστίνη. (Σχετικά βλέπουμε το βιβλίο του Λέον Γιούρις "Η ΕΞΟΔΟΣ", και το ομώνυμο κινηματογραφικό έργο).
β) Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, όχι μόνο θα υπήρχε περίπτωση να αντιληφθούν εκγαίρως τους μακροχρόνιους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν - π.χ. την Κυπριακή τραγωδία = από την δημιουργία του σιωνιστικού κράτους, αλλά λόγω των παλαιότατων και πολύμορφων δεσμών τους και των ταυτόσημων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων τους με τους Αραβικούς λαούς, υπήρχε περίπτωση να βοηθήσουν αμέσως ή εμμέσως στήν προσπάθεια των τελευταίων, γιά την απόκρουση της σιωνιστικής εισβολής (Όπως τον Οκτώβριο του 1973, με το να απαγορέύσει ο Παπαδόπουλος την χρησιμοποίηση των αεροδρομίων της Κρήτης, γιά τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ από τους Αμερικανούς, προσέφερε μιά σημαντική έμμεση βοήθεια στους Άραβες κατά τον πόλεμο της εποχής αυτής. Η απαγόρευση αυτή, όπως θα δούμε παρακάτω, όχι μόνο στάθηκε αιτία να υποστεί το Ισραήλ την πρώτη του ουσιαστική ήττα στο Γκολάν, αλλά να δημιουργηθεί το Πολυτεχνείο σαν προεισαγωγή της 25ης Νοεμβρίου του 1973, και η 25η Νοεμβρίου σαν εισαγωγή στην Κυπριακή τραγωδία.
γ) Εάν δεν γινόταν ο εμφύλιος πόλεμος, η Ελλάδα δεν θα περιερχόταν στην Αμερικανική κατοχή. Δηλαδή δεν θα δίνονταν τα προσχήματα και οι αφορμές στον σιωνιστοαμερικανικό ιμπεριαλισμό να καταστρώσει και να εφαρμόσει το γνωστό μας "Δόγμα Τρούμαν", που από τον Μάρτη του 1947 μέχρι τις μέρες μας, είναι η θεωρητική εττικέτα του απόλυτου πολιτικοοικονομικού και στρατηγικού ελέγχου της χώρας μας. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, πως το σχέδιο του Δόγματος αυτού ήταν του Ιουδαικού πρακτορείου, δηλαδή της CIA του παγκόσμιου Σιωνισμού και πως το εισηγήθηκε ο τότε Εβραίος σύμβουλος του Τρούμαν Μοργκεντάου στο "Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας" των ΗΠΑ. (Πηγή: "Σιωνιστιές συνωμοσίες" του Ιωάννη Φουράκη, Εκδόσεις Τάλως, σελ 60)
Ένα συνοπτικό ιστορικό των γεγονότων
Φεβρουάριος 1945: Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 από την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα και αντιπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) μετά την ανακωχή στις 11 Ιανουαρίου 1945 ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ βάσει της οποίας οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Τη Συμφωνία της Βάρκιζας αποτελούσαν εννέα άρθρα.που προέβλεπαν
1. Τήν δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας με πλήρεις ατομικές ελευθερίες,
2. Την άρση του στρατιωτικού νόμου,
3. Την αμνήστευση των πολιτικών αδικημάτων που πραγματοποιήθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944 (αλλά με την εξαίρεση των κοινών αδικημάτων),
4. Την πλήρη απελευθέρωση των συλληφθέντων από τον ΕΛΑΣ,
5. Τη δημιουργία ενός νέου Εθνικού Στρατού,
6. Την αποστράτευση του ΕΛΑΣ και τον πλήρη αφοπλισμό του,
7. Την εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών,
8. Την αντίστοιχη εκκαθάριση σωμάτων ασφαλείας και, τέλος,
9. Τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, και εκλογών με συμμετοχή διεθνών παρατηρητών.
Η ορθή εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας θα οδηγούσε σε μια δημοκρατική και ειρηνική Ελλάδα.
Σεπτέμβριος 1945: ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκήνός, τότε αντιβασιλέας της Ελλάδος, καθώς η συμφωνία της Βάρκιζας προέβλεπε να γίνει δημοψήφισμα πριν επιστρέψει ο Γεώργιος Β', Θέτει επίσημα στο Λονδινο το αίτημα ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, στον βρετανό πρωθυπουργό Κλήμεντ Άτλευ.
Φεβρουάριος 1946: Ο Ζαχαριάδης συγκαλλεί τη 2η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου επιβάλλει την απόφαση ένοπλης σύγκρουσης με αποτέλεσμα την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα καί το εκλογικό κέντρο λιτοχώρου τη μέρα των εκλογών της 31 Μαρτίου 1946.
Μάρτιος 1946: Ο Ζαχαριάδης ταξιδεύει στην Πράγα, με την ευκαιρία του συνεδρίου του κομουνιστικού κόματος Τσεχοσλοβακίας καί συναντά τον ηγέτη του Τσεχοσλοβακικού κομουνιστικού κόματος Klement Gottwald, ο οποίος αναλαμβάνει να προμηθεύσει με βαρύ οπλισμό τον ΔΣΕ στην Ελλάδα. Ο ίδιος άνθρωπος, ο Klement Gottwald προμηθεύει από το 1947 έως τον Οκτώβριο του 1949 με βαρύ οπλισμό τους… σιωνιστές εβραίους που διά της βίας εκδιώκουν τους Παλαιστίνιους απο τη γή τους καί τα σπίτια τους γιά να την κλέψουν. Στό έδαφος της Τσεχοσλαβακίας λειτουργούν στρατόπεδα εκπαίδευσης σιωνιστών πολεμιστών.
Αύγουστος 1946: Η Αγγλική κυβέρνηση αποφασίζει την ίδρυση πέντε στρατοπέδων κράτησης εβραίων προσφύγων που κατευθύνονταν στην Παλαιστίνη από την Ευρώπη, στη περιοχή Κράολος κοντά στην Αμμόχωστο καί επτά στρατοπέδων κράτησης στη Δεκέλεια, Βόρεια της Λάρνακας. Την επιμελητεία των στρατοπέδων αυτών αναλαμβάνει το Ιουδαικό πρακτορείο σε συνεργασία με τις βρετανικές αρχές όπου οργανώνει την νοσηλεια καί εκπαίδευση στελεχών. Ηταν το «Μπούλκες» των σιωνιστών γιά την εισβολή στην Παλαιστίνη καί τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948. Τα στρατόπεδα αυτά λειτούργησαν μέχρι το 1949 που εντελώς συμπτωματικά έληξε καί ο εμφύλιος στην Ελλάδα.
Μάρτιος 1947: Η Αγγλική εργατική κυβέρνηση από τις αρχές του 1947 στην προσπάθεια να υπακούσει τις αποφάσεις του ΟΗΕ γιά την εισβολή στην Παλαιστίνη αρχίζει να βάζει σοβαρά εμπόδια στους σιωνιστές. Αυτό ήταν κάτι που το περίμεναν και προκαλώντας οικονομική κρίση, εξαναγκάζουν τους Άγγλους να αποσυρθούν από Ελλάδα, Τουρκία και Μέση Ανατολή περιορίζοντας την παρουσία τους μόνο στην Κύπρο. Ύστερα απο αίτημα της Αγγλίας προς το State Department των ΗΠΑ, ο πρόεδος Χάρυ Τρούμαν (φανατικός φιλοσιωνιστής και μασώνος υψηλού βαθμού στήν ¨μητέρα¨ στοά του εβραιοσιωνισμού, την «Μπένεν Μπέριθ», όπου ανήκει και ο Κίσσινγκερ) κατορθώνει να εγκριθεί στίς 12 Μαρίου 1947 το γνωστό «Δόγμα Τρούμαν», βάσει του οποίου ο εκάστοτε Εβραιοαμερικανός πρέσβης στην Αθήνα είναι ο σκιώδης κυβερνήτης της Ελλάδας. Μέ βάσει το δόγμα αυτό, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνουν την υποστήριξη του Ελληνικού στρατού, και αργότερα εγκρίνεται οικονομική βοήθεια (το γνωστό «Σχέδιο Μάρσαλ»), καί μετά το ’50 η εγκατάσταση αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα.
Μάρτιος 1949: στις 5 Μαρ 1949 διεξάγεται η τελευταία επιχείρηση των Ισραηλινών γιά την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, η κατάληψη της πόλης Eilat, στον κόλπο της Άκαμπα στην Ερυθρά θάλασσα, όπου έφτασαν χωρίς αντίσταση στις 10 Μαρ 1949.
Ιανουάριος 1950: Ο Μακάριος οργανώνει στην Κύπρο δημοψήφισμα γιά την ένωση με την Ελλάδα όπου το Ναί παίρνει 95.7 τοις εκατό καί οδηγεί στον αγώνα της ΕΟΚΑ από το 1955 έως το 1959 υπό τον Γεώργιο Γρίβα (Διγενή), δεμένοι με τον ¨Ορκο της Φανερωμένης «Ένωσις καί μόνον ένωσις».
Γιά να σχηματιστεί η πλήρης εικόνα χρειαζόμαστε ακόμη μερικά ιστορικά δεδομένα.
Η Αγγλική βασιλική οικογένεια, οι Ουίδσορ, έχει εβραικές ρίζες.
Οι σιωνιστές έσωσαν τους Βρετανούς στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, βάζοντας την Αμερική στον πόλεμο με το μέρος τους, όταν οι Γερμανοί τους είχαν στριμώξει άγρια. Προκάλεσαν τον τορπιλισμό του «Λουζιτάνια», ένα υπερωκεάνειο που εκτελούσε το δρομολόγιο Νέα Υόρκη - Λίβερπουλ από το γερμανικό υποβρύχιο U – 20. Φρόντισαν το «Λουζιτάνια», που έφερε τη σημαία της Βρετανίας που ήταν ήδη σε πόλεμο με τη Γερμανία, να φορτωθεί με πυρομαχικά, καί μετά διέδοσαν αυτό το νέο παντού καθιστώντας το στόχο των Γερμανών.
Παρ’ όλο που η γερμανική πρεσβεία στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε διαφημιστικό μήνυμα σε Αμερικανικές εφημερίδες που προειδοποιούσε τους αμερικανούς πολίτες γιά τον κίνδυνο που διατρέχουν ταξιδεύοντας με το «Λουζιτάνια», μία σειρά εσκεμένων ενεργειών οδήγησε στον τορπιλισμό του. Πλέοντας κάτω από την Ιρλανδία πήρε διαταγή να μειώσει ταχύτητα στούς 15 κόμβους αντί γιά τους 21 κόμβους που ήταν η κανονική του ταχύτητα, κάνοντας το έτσι ευάλωτο σαν στόχο υποβρυχίου. Καί σαν να μην έφτανε αυτό, το αντιτορπιλικό συνοδείας που είχε, πήρε διαταγή να απομακρυνθεί.
Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος 1100 ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους καί 127 αμερικανοί πολίτες, ένα γεγονός που με τον κατάλληλο χειρισμό απο τα μέσα ενημέρωσης που είχαν στα χέρια τους οι σιωνιστές έκανε την κοινή γνώμη στην Αμερική να μεταστραφεί υπέρ της συμετοχής στον πόλεμο της Ευρώπης.
Οι σιωνιστές εξαργύρωσαν την υπηρεσία που προσέφεραν στους Βρετανούς με το Λουζιτάνια με την περίφημη «διακύρηξη του Μπαλφούρ», όπου η Βρετανία αναλαμβάνει να βοηθήσει τους σιωνιστές στη δημιουργία του κράτους τους στην Παλαιστίνη.
Οι σιωνιστές έσωσαν καί γιά δεύτερη φορά τους Βρετανούς όταν στριμώχθηκαν από τους Γερμανούς στην Δουνκέρκη, προκαλώντας την επίθεση των Ιαπώνων στο Πέρλ Χάρμπορ αφού κατέσχεσαν όλες τις Ιαπωνικές πιστώσεις που διέθεταν οι Αμερικανοεβραικές τράπεζες, καί μέσω των πρακτόρων τους πέτυχαν τον αποκλεισμό των εξαγωγών πετρελαίου πρός την Ιαπωνία.
Η Ιαπωνία αντέδρασε σχεδιάζοντας το χτύπημα στο Πέρλ Χαρμπορ, που ενώ είχε γίνει αντιληπτό από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό ώστε η Ιαπωνική επίθεση να βρεί τη ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ εντελώς απροετοίμαστη και να σημειωθούν οι μέγιστες δυνατές απώλειες, γεγονός που προκάλεσε γιά δεύτερη φορά μεταστροφή της Αμερικανικής κοινής γνώμης υπέρ της συμετοχής στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας.
Σε καμία περίπτωση ο Ελληνικός εμφύλιος δεν έγινε γιά να περάσει στο Ανατολικό μπλόκ η Ελλάδα. Άν ο Στάλιν πραγματικά επιθυμούσε κάτι τέτοιο θα το είχε πετύχει μέσα σε τρείς ημέρες όταν ο Κόκκινος στρατός έφτασε στη Βουλγαρία. Θα μπορούσε να κάνει μία εκδρομή τριών ημερών στην Αθήνα. Ομως έτσι θα έσπαγε την συμφωνία με τους Τσώρτσιλ καί Ρούσβελτ στη Γιάλτα. Ο κόσμος είχε ήδη μοιραστεί αμετάκλητα από το 1945.
Γιά να καταλάβει κανείς πόσο εύκολο ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο αρκεί να ρίξει μιά ματιά στο τι συνέβη στη γειτονική Βουλγαρία.
Στίς 2 Σεπτεμβρίου 1944: η Βουλγαρική Αγροτική Εθνική Ένωση "Vrabcha 1", η μέχρι τότε αντιπολίτευση, σχημάτισε κυβέρνηση με επικεφαλής τον Konstantin Muraviev. Η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισε της νέα κυβέρνηση με καχυποψία καί στίς 5 Σεπτεμβρίου κήρυξε τον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας.
Στις 8 Σεπτεμβρίου: ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στη Βουλγαρία. Οι Σοβιετικοί καταλαμβάνουν το βορειοανατολικό τμήμα της Βουλγαρίας, μαζί με τα βασικά λιμάνια της Βάρνας και του Μπουργκάς, χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση σύμφωνα με διαταγές της Βουλγαρικής κυβέρνησης. Οι σοβιετικοί ήξεραν πως η παρουσία του κόκκινου στρατού αρκούσε, δεν έκαναν καμία κίνηση να καταλάβουν τη Σόφια, απλά περίμεναν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ταυτόχρονα μονάδες του Βουλγαρικού στρατού με αποσπάσματα ανταρτών κατέλαβαν θέσεις κλειδιά στη Σόφια, όπως το Υπουργείο Αμύνης, το Υπουργείο Εσωτερικών, το ταχυδρομείο, το τηλεγραφείο, τον ραδιοφωνικό σταθμό, τον σιδηροδρομικό σταθμό κλπ
Στίς 9 Σεπτεμβρίου το πρωί, με πραξικόπημα εγκαταστάθηκε στη Βουλγαρία κομμουνιστικό καθεστώς με τον Γκεόργκι Δημητρώφ στο τιμόνι.
Τά παραπάνω ιστορικά δεδομένα είναι ψηφίδες που όταν τοποθετηθούν σωστά στη σειρά θεμελιώνουν το γεγονός ότι ο εμφύλιος προκλήθηκε απο τους Σιωνιστές, γιά να κρατήσουν τους έλληνες μακριά από την Κύπρο όσο διαρκούσε η διαδικασία για την ίδρυση του Ισραήλ, ώστε να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις υποστήριξης στο νησί που ήταν απαραίτητες γιά την εκπαίδευση και τη νοσηλεία των στρατευμάτων που πραγματοποίησαν την εισβολή στην Παλαιστίνη.
Η ελίτ των εβραίων διεθνών τοκογλύφων, που στην αρχή δεν συγκινήθηκαν από τους σκοπούς του σιωνισμού, σύντομα κατάλαβαν ότι μέσα από αυτόν θα είχαν την ευκαιρία να ξαναπάρουν στά χέρια τους τον έλεγχο των εβραικών κοινοτήτων που είχαν αρχίσει να διαλύονται. Έτσι η τραπεζική καί εμπορική ελίτ άρχισε να στηρίζει τον σιωνισμό καί σύντομα με τη στήριξη τους δημιουργήθηκαν ομάδες σιωνιστών στην Αυστρο – Ουγγαρία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ρουμανία, ΗΠΑ, Χιλή, Αργεντινή, Ινδία, Νέα Ζηλανδία καί Φιλιππίνες.
Ταυτόχρονα άρχισαν να δημιουργούν σιωνιστικές οργανώσεις νέων σαν εφεδρεία καί γιά εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Οι διοργανωτές δήλωναν σαν σκοπό των οργανώσεων αυτών το να σταματήσουν οι διωγμοί κατά των εβραίων στίς χριστιανικές χώρες της Ευρώπης. Ταυτόχρονα οι καθοδηγητές τους διαβεβαίωναν ότι στη δική τους οικονομική δραστηριότητα δεν μπορούσε να υπάρξει πάλη των τάξεων, καί συνεπώς θα κατέληγαν στην σοσιαλδημοκρατία. Όλες οι δραστηριότητες του σιωνισμού είχαν σαν σκοπό να διαβεβαιώσουν την εβραική νεολαία πως ήταν από όλες τις πλευρές πολύ ανώτερη απο τις νεολαίες των άλλων χωρών, γιά να τους εμφυσήσουν το πνεύμα του εβραικού εθνικισμού καί να τους κρατήσουν μακριά από τα επαναστατικά κινήματα καί την επαφή με τους ανθρώπους των χωρών στις οποίες ζούσαν. Γιά αυτό έπρεπε να τους μεταδώσουν την ιδέα της δημιουργίας της δικής τους πατρίδας.
Σημαντικό ρόλο στην σιωνιστική κίνηση έπαιξε η προσπάθεια προσέλκυσης των μαζών των εβραίων στην εθνική ιδεολογία. Ο Hertzl, αρνητικά διακείμενος προς τον σοσιαλισμό, προσπάθησε να φέρει τη δική του γραμμή ενώτητας πλούσιων και φτωχών.
Οι Βρετανοί πρότειναν στους σιωνιστές τη δημιουργία του κράτους τους στην Ουγκάντα, κάτι που απορρίφθηκε στο 7ο σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία, το 1905. Οι μεγιστάνες της πόλης του Λονδίνου βοήθησαν να δημιουργηθεί η Εβραική Αποικιακή Τράπεζα, με έδρα το Λονδίνο, καί όχι τη Γερμανία που ήταν η έδρα του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Οργανισμού.
Έχοντας λοιπόν βάλει τις βάσεις για την διείσδυση στην Παλαιστίνη, με τη δημιουργία κύματος προσφύγων καί το κατάλληλο ταμείο γιά αγορές γης έβαλαν το σχέδιο σε εφαρμογή.
Το μεγαλύτερο ιστορικά κατεγραμένο κύμα προσφύγων πρός την Παλαιστίνη δημιουργήθηκε την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία μετά το 1933. Μία σχετικά άγνωστη σελίδα ήταν η συνεργασία εθνικοσοσιαλιστών καί σιωνιστών γιά τον εποικισμό της Παλαιστίνης από τους Εβραίους. Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό εξυπηρετούσε καί τις δύο πλευρές αφού και οι δύο ήθελαν
- Τόν διαχωρισμό εβραίων από τους Γερμανούς, καί όχι την αφομοίωση τους. Έτσι ο στοχος της αποτροπής μεικτών γάμων και σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ εβραίων καί γερμανών ηταν κοινός καί για τους εθνικοσοσιαλιστές καί γιά τους σιωνιστές.
- Τη φυγή όσο το δυνατόν περισσότερων Εβραίων από την Γερμανία πρός την Παλαιστίνη. Οι εθνικοσοσιαλιστές ήθελαν οι Εβραίοι να φύγουν απο την Γερμανία, οι σιωνιστές ήθελαν οι Εβραίοι να πάνε στην Παλαιστίνη. Ο στόχος ήταν κοινός.
Στη φωτογραφία φαίνεται το μετάλιο που έκοψαν οι εθνικοσοσιαλιστές (Goebbels) σε ανάμνηση της φιλίας τους με το σιωνισμό. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Σιωνισμός ήταν οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, των Ιλλουμινάτι.
Ο Αξιωματικός των SS Leopold von Mildenstein και ο αξιωματούχος της Σιωνιστικής Ομοσπονδίας Kurt Tuchler περιόδευσαν την Παλαιστίνη μαζί για έξι μήνες για να αξιολογήσουν την ανάπτυξη του σιωνισμού εκεί. Με βάση αυτές τις παρατηρήσεις του από πρώτο χέρι, ο von Mildenstein έγραψε μια σειρά από δώδεκα εικονογραφημένα άρθρα για τη σημαντική καθημερινή εφημερίδα του Βερολίνου Der Angriff που δημοσιεύθηκαν στα τέλη του 1934 με τον τίτλο "Ένας εθνικοσοσιαλιστής ταξιδεύει στην Παλαιστίνη". Η σειρά εξέφρασε μεγάλο θαυμασμό για το πρωτοποριακό πνεύμα και τα επιτεύγματα των Εβραίων εποίκων. Η Σιωνιστική αυτο-ανάπτυξη, έγραψε ο von Mildenstein, παρήγαγε ένα νέο είδος Εβραίου. Επαίνεσε τον Σιωνισμό ως ένα μεγάλο όφελος τόσο για τον εβραϊκό λαό και ολόκληρο τον κόσμο. Μια εβραϊκή πατρίδα στην Παλαιστίνη, έγραψε σε άρθρο του καταλήγε στο συμπέρασμα, "έδειξε το δρόμο για τη θεραπεία μιας μακραίωνης πληγής στο σώμα του κόσμου: Το εβραϊκό ζήτημα". Η Der Angriff εξέδωσε ένα ειδικό μετάλλιο, με μια σβάστικα στη μία πλευρά και ένα αστέρι του Δαβίδ, από την άλλη, για να τιμήσουν την κοινή επίσκεψη των SS καί των σιωνιστών. Λίγους μήνες μετά την δημοσίευση των άρθρων, ο von Mildenstein προήχθη σε επικεφαλής του τμήματος εβραϊκών υποθέσεων της υπηρεσίας ασφαλείας των SS, προκειμένου να υποστηρίξει την ανάπτυξη του σιωνισμού καί της μετανάστευσης πιο αποτελεσματικά. ("A Nazi Travels to Palestine", του Jacob Boas, History Today, London, Ιανουάριος 1980, σελ. 33-38)
Στο συνέδριο του Εθνικο Σοσιαλιστικού κόματος, τον Σεπτέμβριο του 1935, η κυβέρνηση (Ράιχσταγκ) ενέκρινε τους λεγόμενους «νόμους της Νυρεμβέργης» που απαγόρευαν τους γάμους καί τις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε Εβραίους και Γερμανούς και, στην πραγματικότητα, ανακήρυξαν τους Εβραίους σαν μία ξένη μειονοτική εθνικότητα. Λίγες μέρες αργότερα, η σιωνιστική εφημερίδα Jüdische Rundschau ("Εβραική επιθεώρηση") με άρθρο της καλωσόρισε τα νέα μέτρα. (Jüdische Rundschau, 17 Σεπ. 1935. Αναφέρεται στο έργο «Documents on the Holocaust», Yad Vashem, Ιερουσαλήμ 1981, των Yitzhak Arad, Y. Gutman και A. Margaliot, σελ 82-83)
Η συνεργασία Εθνικοσοσιαλιστών – σιωνιστών κράτησε μέχρι την περίοδο 1937 – 38 οπότε ξεκίνησαν στη Γερμανία σοβαροί διωγμοί κατά τω εβραίων καί ταυτόχρονα ο Διεθνής Εβραισμός στράφηκε έντονα κατά της Γερμανίας με αποτέλεσμα να αναθεωρήσουν οι Γερμανοί την άποψη που είχαν, ότι ένα Εβραικό κράτος στην Παλαιστίνη θα ήταν προς όφελος τους καί όχι εναντίον τους, από τη στιγμή μάλιστα που φάνηκε ότι δεν θα κατάφερνε αυτό το κράτος να μαζέψει εκεί όλους τους Εβραίους του κόσμου.
Α. Ο ρόλος του Σιωνισμού στον Ελληνικό εμφύλιο 1946 - 49, καί ο πόλεμος γιά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948.
Βρισκόμασται στον Μάιο του 1948. Στην μαρτυρική Παλαιστίνη οι εισβολείς σιωνιστές της Ιργκούν και της Στέρν - γνωστές τρομοκρατικές και εγκληματικές οργανώσεις από γνωστά ναζιστικά στελέχη - συνεχίζουν τις μαζικές σφαγές και δολοφονίες του Παλαιστινιακού λαού. Οι γειτονικοί Αραβικοί λαοί, που ακόμα δεν έχουν ουσιαστικά απελευθερωθεί από τον Αγγλικό, Γαλλικό και Ιταλικό ζυγό, μάταια προσπαθούν να βοηθήσουν τους αδελφούς τους Παλαιστινίους.
Έτσι φτάνουμε στις 14 του ίδιου μήνα. Την ημέρα αυτή ο Άγγλος στρατηγός Άλαν Κάννιγκαν κατεβάζει την τελευταία Αγγλική σημαία που ανέμιζε στον λόφο της Κακής Συμβολής πάνω από την Ιερουσαλήμ. Οκτώ μόλις ώρες αργότερα, σε μία αίθουσα του Μουσείου του Τελ Αβίβ, ο αρχισιωνιστής Μπέν Γκουριόν διαβάζει στήν σιωνιστική ηγεσία την "Διακύρηξη Ανεξαρτησίας" και ανακοινώνει το όνομα του νέου κράτους, δηλαδή του Ισραήλ.
Στην Ελλάδα, την ίδια εποχή, δηλαδή το Μάιο του 1948, ο εμφύλιος συνεχίζεται. Οι Έλληνες αλληλοσφάζονται, και η τότε ηγεσία τους - ΟΛΩΝ των παρατάξεων - ξενόφωτη, ξενόδουλη, ξενοκίνητη, ανάξια, ανίκανη και προπάντων ανιστόρητη, δεν μπορεί μα και δεν θέλει να συλλάβει τα ταυτόσημα μηνύματα που εκπέμπουν τα κροταλίσματα των πολυβόλων και των μπαζούκας από την Παλαιστίνη και τα Ελληνικά βουνά. Ξενόδουλη και ξενοκίνητη όπως ήταν, δεν μπορούσε αλλά και δεν ήθελε να δεί, πως η εισβολή των σιωνιστών στην Παλαιστίνη γινόταν ταυτόχρονα με τις συνδυασμένες προσπάθειες του διεθνούς - παλαιού και νέου - ιμπεριαλισμού να οδηγήσει την Ελλάδα γιά άλλη μία φορά στην καταστροφή.
Δεν είχε τις ιστορικές γνώσεις η Ελληνική ηγεσία, ούτε τις πολιτικοπνευματικές δυνατότητες να δεί (ή δεν ήθελε να δεί) πως η σιωνιστική και ιμπεριαλιστική προσπάθεια δημιουργίας του Ισραήλ, γιά καθαρά ιστορικούς, θρησκευτικούς, πολιτικοοικονομικούς και γεωγραφικοστρατηγικούς λόγους, μόνο σε μία αλληλοσπαρασσόμενη Ελλάδα μπορούσε να στηριχτεί.
Έπρεπε να ξέρει η Ελληνική ηγεσία, ότι από το 1897, που τα παγκόσμια σιωνιστικά συνδικάτα, σχεδίαζαν καί προγραμμάτιζαν την δημιουργία της "Παγκόσμιας Σιωνιστικής Αυτοκρατορίας", σαν πρώτο τους στόχο είχαν θέσει την δημιουργία του Ισραήλ. Και ότι, από τότε που χάρασσαν τον στόχο αυτό, γνώριζαν κιόλας όλα τα εμπόδια και προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν στην μακρά πορεία κατακτήσεως του:
1) Ο Ελληνισμός υπήρξε και ήταν ο κύριος, βασικός, καί σχεδόν αποκλειστικός ιδεολογικός τους αντίπαλος.
2) Η Ελλάδα υπήρξε και ήταν το λίκνο του Χριστιανισμού, δηλαδή της Θρησκείας που στάθηκε και στεκόταν το βασικό εμπόδιο στις κάθε μορφής αρπακτικές ορέξεις και προσπάθειες τους.
3) Η τεράστια ακτινοβολία του Ελληνικού πνεύματος και του Ελληνισμού στην Μέση Ανατολή, στην ευρύτερη Μεσόγειο, μα και σε όλο τον Κόσμο, ήταν πάντα ανασταλτικός φραγμός σε κάθε μορφής κατακτητικά και επεκτατικά σιωνιστικά σχέδια.
4) Ο τεράστιος όγκος του Ελληνισμού της Αιγύπτου και των άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής, με την μεγάλη και αποφασιστική πολιτικοοικονομική του δύναμη και ακτινοβολία, όπως και με την σημαντική επιρροή που ασκούσε σ' αυτές τις χώρες, θα αποτελούσε ένα σημαντικώτατο εμπόδιο στην θεμελίωση και ανάπτυξη του Ισραήλ.
5) Η Ελλάδα ήταν - και έιναι - η μόνη χώρα στην Μεσόγειο που με την Κύπρο, τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη, αποτελούσε και αποτελεί το μόνο φυσικό και άτρωτο φρούριο καταστροφής ή προστασίας του Ισραήλ.
Από τους προαναφερθέντες πέντε λόγους εξάγεται το συμπέρασμα ότι εάν η Ελλάδα μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο δεν ριχνόταν στην προβοκατόρικη παγίδα του εμφυλίου πολέμου, αλλά έμενε ενωμένη και απερίσπαστη από εθνικές περιπέτειες, θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο στις κάθε μορφής και εκτάσεως ανακατατάξεις στην ευρύτερη Μεσόγειο και φυσικά στην Μέση Ανατολή:
α) Γιατί αμέσως μετά την απελευθέρωση της θα διεκδικούσε με πολλές πιθανότητες επιτυχίας την ενσωμάτωση της Κύπρου και των Δωδεκανήσσων. Δηλαδή από το 1945 - 48, που έγιναν οι μαζικές και αποφασιστικές εισβολές των σιωνιστών στην Παλαιστίνη, εάν η Ελλάδα δεν είχε ριχτεί στο χάος του εμφυλίου, δεν θα ήταν εύκολο στους προηγούμενους να χρησιμοποιήσουν με άνεση την Κρήτη, τα Δωδεκάνησσα, μα πρό παντός την Κύπρο, σαν βάσεις εξορμήσεως πρός την Παλαιστίνη. (Σχετικά βλέπουμε το βιβλίο του Λέον Γιούρις "Η ΕΞΟΔΟΣ", και το ομώνυμο κινηματογραφικό έργο).
β) Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, όχι μόνο θα υπήρχε περίπτωση να αντιληφθούν εκγαίρως τους μακροχρόνιους κινδύνους που θα αντιμετώπιζαν - π.χ. την Κυπριακή τραγωδία = από την δημιουργία του σιωνιστικού κράτους, αλλά λόγω των παλαιότατων και πολύμορφων δεσμών τους και των ταυτόσημων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων τους με τους Αραβικούς λαούς, υπήρχε περίπτωση να βοηθήσουν αμέσως ή εμμέσως στήν προσπάθεια των τελευταίων, γιά την απόκρουση της σιωνιστικής εισβολής (Όπως τον Οκτώβριο του 1973, με το να απαγορέύσει ο Παπαδόπουλος την χρησιμοποίηση των αεροδρομίων της Κρήτης, γιά τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ από τους Αμερικανούς, προσέφερε μιά σημαντική έμμεση βοήθεια στους Άραβες κατά τον πόλεμο της εποχής αυτής. Η απαγόρευση αυτή, όπως θα δούμε παρακάτω, όχι μόνο στάθηκε αιτία να υποστεί το Ισραήλ την πρώτη του ουσιαστική ήττα στο Γκολάν, αλλά να δημιουργηθεί το Πολυτεχνείο σαν προεισαγωγή της 25ης Νοεμβρίου του 1973, και η 25η Νοεμβρίου σαν εισαγωγή στην Κυπριακή τραγωδία.
γ) Εάν δεν γινόταν ο εμφύλιος πόλεμος, η Ελλάδα δεν θα περιερχόταν στην Αμερικανική κατοχή. Δηλαδή δεν θα δίνονταν τα προσχήματα και οι αφορμές στον σιωνιστοαμερικανικό ιμπεριαλισμό να καταστρώσει και να εφαρμόσει το γνωστό μας "Δόγμα Τρούμαν", που από τον Μάρτη του 1947 μέχρι τις μέρες μας, είναι η θεωρητική εττικέτα του απόλυτου πολιτικοοικονομικού και στρατηγικού ελέγχου της χώρας μας. Εδώ πρέπει να σημειωθεί, πως το σχέδιο του Δόγματος αυτού ήταν του Ιουδαικού πρακτορείου, δηλαδή της CIA του παγκόσμιου Σιωνισμού και πως το εισηγήθηκε ο τότε Εβραίος σύμβουλος του Τρούμαν Μοργκεντάου στο "Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας" των ΗΠΑ. (Πηγή: "Σιωνιστιές συνωμοσίες" του Ιωάννη Φουράκη, Εκδόσεις Τάλως, σελ 60)
Ένα συνοπτικό ιστορικό των γεγονότων
Φεβρουάριος 1945: Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 από την τότε κυβέρνηση Πλαστήρα και αντιπροσώπους του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) μετά την ανακωχή στις 11 Ιανουαρίου 1945 ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ βάσει της οποίας οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Τη Συμφωνία της Βάρκιζας αποτελούσαν εννέα άρθρα.που προέβλεπαν
1. Τήν δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας με πλήρεις ατομικές ελευθερίες,
2. Την άρση του στρατιωτικού νόμου,
3. Την αμνήστευση των πολιτικών αδικημάτων που πραγματοποιήθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944 (αλλά με την εξαίρεση των κοινών αδικημάτων),
4. Την πλήρη απελευθέρωση των συλληφθέντων από τον ΕΛΑΣ,
5. Τη δημιουργία ενός νέου Εθνικού Στρατού,
6. Την αποστράτευση του ΕΛΑΣ και τον πλήρη αφοπλισμό του,
7. Την εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών,
8. Την αντίστοιχη εκκαθάριση σωμάτων ασφαλείας και, τέλος,
9. Τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, και εκλογών με συμμετοχή διεθνών παρατηρητών.
Η ορθή εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας θα οδηγούσε σε μια δημοκρατική και ειρηνική Ελλάδα.
Σεπτέμβριος 1945: ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκήνός, τότε αντιβασιλέας της Ελλάδος, καθώς η συμφωνία της Βάρκιζας προέβλεπε να γίνει δημοψήφισμα πριν επιστρέψει ο Γεώργιος Β', Θέτει επίσημα στο Λονδινο το αίτημα ένωσης της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, στον βρετανό πρωθυπουργό Κλήμεντ Άτλευ.
Φεβρουάριος 1946: Ο Ζαχαριάδης συγκαλλεί τη 2η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου επιβάλλει την απόφαση ένοπλης σύγκρουσης με αποτέλεσμα την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα καί το εκλογικό κέντρο λιτοχώρου τη μέρα των εκλογών της 31 Μαρτίου 1946.
Μάρτιος 1946: Ο Ζαχαριάδης ταξιδεύει στην Πράγα, με την ευκαιρία του συνεδρίου του κομουνιστικού κόματος Τσεχοσλοβακίας καί συναντά τον ηγέτη του Τσεχοσλοβακικού κομουνιστικού κόματος Klement Gottwald, ο οποίος αναλαμβάνει να προμηθεύσει με βαρύ οπλισμό τον ΔΣΕ στην Ελλάδα. Ο ίδιος άνθρωπος, ο Klement Gottwald προμηθεύει από το 1947 έως τον Οκτώβριο του 1949 με βαρύ οπλισμό τους… σιωνιστές εβραίους που διά της βίας εκδιώκουν τους Παλαιστίνιους απο τη γή τους καί τα σπίτια τους γιά να την κλέψουν. Στό έδαφος της Τσεχοσλαβακίας λειτουργούν στρατόπεδα εκπαίδευσης σιωνιστών πολεμιστών.
Αύγουστος 1946: Η Αγγλική κυβέρνηση αποφασίζει την ίδρυση πέντε στρατοπέδων κράτησης εβραίων προσφύγων που κατευθύνονταν στην Παλαιστίνη από την Ευρώπη, στη περιοχή Κράολος κοντά στην Αμμόχωστο καί επτά στρατοπέδων κράτησης στη Δεκέλεια, Βόρεια της Λάρνακας. Την επιμελητεία των στρατοπέδων αυτών αναλαμβάνει το Ιουδαικό πρακτορείο σε συνεργασία με τις βρετανικές αρχές όπου οργανώνει την νοσηλεια καί εκπαίδευση στελεχών. Ηταν το «Μπούλκες» των σιωνιστών γιά την εισβολή στην Παλαιστίνη καί τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948. Τα στρατόπεδα αυτά λειτούργησαν μέχρι το 1949 που εντελώς συμπτωματικά έληξε καί ο εμφύλιος στην Ελλάδα.
Μάρτιος 1947: Η Αγγλική εργατική κυβέρνηση από τις αρχές του 1947 στην προσπάθεια να υπακούσει τις αποφάσεις του ΟΗΕ γιά την εισβολή στην Παλαιστίνη αρχίζει να βάζει σοβαρά εμπόδια στους σιωνιστές. Αυτό ήταν κάτι που το περίμεναν και προκαλώντας οικονομική κρίση, εξαναγκάζουν τους Άγγλους να αποσυρθούν από Ελλάδα, Τουρκία και Μέση Ανατολή περιορίζοντας την παρουσία τους μόνο στην Κύπρο. Ύστερα απο αίτημα της Αγγλίας προς το State Department των ΗΠΑ, ο πρόεδος Χάρυ Τρούμαν (φανατικός φιλοσιωνιστής και μασώνος υψηλού βαθμού στήν ¨μητέρα¨ στοά του εβραιοσιωνισμού, την «Μπένεν Μπέριθ», όπου ανήκει και ο Κίσσινγκερ) κατορθώνει να εγκριθεί στίς 12 Μαρίου 1947 το γνωστό «Δόγμα Τρούμαν», βάσει του οποίου ο εκάστοτε Εβραιοαμερικανός πρέσβης στην Αθήνα είναι ο σκιώδης κυβερνήτης της Ελλάδας. Μέ βάσει το δόγμα αυτό, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις αναλαμβάνουν την υποστήριξη του Ελληνικού στρατού, και αργότερα εγκρίνεται οικονομική βοήθεια (το γνωστό «Σχέδιο Μάρσαλ»), καί μετά το ’50 η εγκατάσταση αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στην Ελλάδα.
Μάρτιος 1949: στις 5 Μαρ 1949 διεξάγεται η τελευταία επιχείρηση των Ισραηλινών γιά την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, η κατάληψη της πόλης Eilat, στον κόλπο της Άκαμπα στην Ερυθρά θάλασσα, όπου έφτασαν χωρίς αντίσταση στις 10 Μαρ 1949.
Ιανουάριος 1950: Ο Μακάριος οργανώνει στην Κύπρο δημοψήφισμα γιά την ένωση με την Ελλάδα όπου το Ναί παίρνει 95.7 τοις εκατό καί οδηγεί στον αγώνα της ΕΟΚΑ από το 1955 έως το 1959 υπό τον Γεώργιο Γρίβα (Διγενή), δεμένοι με τον ¨Ορκο της Φανερωμένης «Ένωσις καί μόνον ένωσις».
Γιά να σχηματιστεί η πλήρης εικόνα χρειαζόμαστε ακόμη μερικά ιστορικά δεδομένα.
Η Αγγλική βασιλική οικογένεια, οι Ουίδσορ, έχει εβραικές ρίζες.
Οι σιωνιστές έσωσαν τους Βρετανούς στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, βάζοντας την Αμερική στον πόλεμο με το μέρος τους, όταν οι Γερμανοί τους είχαν στριμώξει άγρια. Προκάλεσαν τον τορπιλισμό του «Λουζιτάνια», ένα υπερωκεάνειο που εκτελούσε το δρομολόγιο Νέα Υόρκη - Λίβερπουλ από το γερμανικό υποβρύχιο U – 20. Φρόντισαν το «Λουζιτάνια», που έφερε τη σημαία της Βρετανίας που ήταν ήδη σε πόλεμο με τη Γερμανία, να φορτωθεί με πυρομαχικά, καί μετά διέδοσαν αυτό το νέο παντού καθιστώντας το στόχο των Γερμανών.
Παρ’ όλο που η γερμανική πρεσβεία στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε διαφημιστικό μήνυμα σε Αμερικανικές εφημερίδες που προειδοποιούσε τους αμερικανούς πολίτες γιά τον κίνδυνο που διατρέχουν ταξιδεύοντας με το «Λουζιτάνια», μία σειρά εσκεμένων ενεργειών οδήγησε στον τορπιλισμό του. Πλέοντας κάτω από την Ιρλανδία πήρε διαταγή να μειώσει ταχύτητα στούς 15 κόμβους αντί γιά τους 21 κόμβους που ήταν η κανονική του ταχύτητα, κάνοντας το έτσι ευάλωτο σαν στόχο υποβρυχίου. Καί σαν να μην έφτανε αυτό, το αντιτορπιλικό συνοδείας που είχε, πήρε διαταγή να απομακρυνθεί.
Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος 1100 ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους καί 127 αμερικανοί πολίτες, ένα γεγονός που με τον κατάλληλο χειρισμό απο τα μέσα ενημέρωσης που είχαν στα χέρια τους οι σιωνιστές έκανε την κοινή γνώμη στην Αμερική να μεταστραφεί υπέρ της συμετοχής στον πόλεμο της Ευρώπης.
Οι σιωνιστές εξαργύρωσαν την υπηρεσία που προσέφεραν στους Βρετανούς με το Λουζιτάνια με την περίφημη «διακύρηξη του Μπαλφούρ», όπου η Βρετανία αναλαμβάνει να βοηθήσει τους σιωνιστές στη δημιουργία του κράτους τους στην Παλαιστίνη.
Οι σιωνιστές έσωσαν καί γιά δεύτερη φορά τους Βρετανούς όταν στριμώχθηκαν από τους Γερμανούς στην Δουνκέρκη, προκαλώντας την επίθεση των Ιαπώνων στο Πέρλ Χάρμπορ αφού κατέσχεσαν όλες τις Ιαπωνικές πιστώσεις που διέθεταν οι Αμερικανοεβραικές τράπεζες, καί μέσω των πρακτόρων τους πέτυχαν τον αποκλεισμό των εξαγωγών πετρελαίου πρός την Ιαπωνία.
Η Ιαπωνία αντέδρασε σχεδιάζοντας το χτύπημα στο Πέρλ Χαρμπορ, που ενώ είχε γίνει αντιληπτό από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό ώστε η Ιαπωνική επίθεση να βρεί τη ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ εντελώς απροετοίμαστη και να σημειωθούν οι μέγιστες δυνατές απώλειες, γεγονός που προκάλεσε γιά δεύτερη φορά μεταστροφή της Αμερικανικής κοινής γνώμης υπέρ της συμετοχής στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας.
Σε καμία περίπτωση ο Ελληνικός εμφύλιος δεν έγινε γιά να περάσει στο Ανατολικό μπλόκ η Ελλάδα. Άν ο Στάλιν πραγματικά επιθυμούσε κάτι τέτοιο θα το είχε πετύχει μέσα σε τρείς ημέρες όταν ο Κόκκινος στρατός έφτασε στη Βουλγαρία. Θα μπορούσε να κάνει μία εκδρομή τριών ημερών στην Αθήνα. Ομως έτσι θα έσπαγε την συμφωνία με τους Τσώρτσιλ καί Ρούσβελτ στη Γιάλτα. Ο κόσμος είχε ήδη μοιραστεί αμετάκλητα από το 1945.
Γιά να καταλάβει κανείς πόσο εύκολο ήταν να συμβεί κάτι τέτοιο αρκεί να ρίξει μιά ματιά στο τι συνέβη στη γειτονική Βουλγαρία.
Στίς 2 Σεπτεμβρίου 1944: η Βουλγαρική Αγροτική Εθνική Ένωση "Vrabcha 1", η μέχρι τότε αντιπολίτευση, σχημάτισε κυβέρνηση με επικεφαλής τον Konstantin Muraviev. Η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισε της νέα κυβέρνηση με καχυποψία καί στίς 5 Σεπτεμβρίου κήρυξε τον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας.
Στις 8 Σεπτεμβρίου: ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στη Βουλγαρία. Οι Σοβιετικοί καταλαμβάνουν το βορειοανατολικό τμήμα της Βουλγαρίας, μαζί με τα βασικά λιμάνια της Βάρνας και του Μπουργκάς, χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση σύμφωνα με διαταγές της Βουλγαρικής κυβέρνησης. Οι σοβιετικοί ήξεραν πως η παρουσία του κόκκινου στρατού αρκούσε, δεν έκαναν καμία κίνηση να καταλάβουν τη Σόφια, απλά περίμεναν τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ταυτόχρονα μονάδες του Βουλγαρικού στρατού με αποσπάσματα ανταρτών κατέλαβαν θέσεις κλειδιά στη Σόφια, όπως το Υπουργείο Αμύνης, το Υπουργείο Εσωτερικών, το ταχυδρομείο, το τηλεγραφείο, τον ραδιοφωνικό σταθμό, τον σιδηροδρομικό σταθμό κλπ
Στίς 9 Σεπτεμβρίου το πρωί, με πραξικόπημα εγκαταστάθηκε στη Βουλγαρία κομμουνιστικό καθεστώς με τον Γκεόργκι Δημητρώφ στο τιμόνι.
Τά παραπάνω ιστορικά δεδομένα είναι ψηφίδες που όταν τοποθετηθούν σωστά στη σειρά θεμελιώνουν το γεγονός ότι ο εμφύλιος προκλήθηκε απο τους Σιωνιστές, γιά να κρατήσουν τους έλληνες μακριά από την Κύπρο όσο διαρκούσε η διαδικασία για την ίδρυση του Ισραήλ, ώστε να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις υποστήριξης στο νησί που ήταν απαραίτητες γιά την εκπαίδευση και τη νοσηλεία των στρατευμάτων που πραγματοποίησαν την εισβολή στην Παλαιστίνη.
Ένας άγνωστος καλιτέχνης του δρόμου πασάλειψε με χρώμα το ανάγλυφο Κομμουνιστικό μνημείο πολέμου στή Σόφια της Βουλγαρίας, που χτίστηκε για τον εορτασμό της 10ης επετείου της "απελευθέρωσης" της Βουλγαρίας από τους σοβιετικούς το 1944.
Οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού μετά την πολύχρωμη μεταμφίεση τους έγιναν ένα ταμπλό από χαρακτήρες κόμικς όπως ο Superman, ο Robin, ο Άγιος Βασίλης και ο Ronald McDonald. Ακόμα στη σύνθεση απεικονίστηκε Ο Captain America και στενός φίλος του Batman, ο Robin. Ο καλλιτέχνης πρόσθεσε με σπραίυ τη λεζάντα "συμβαδίζοντας με τις εποχές".
Η επιβολή μνημείων πολέμου εμπνευσμένων από τον σοβιετικό ρεαλισμό έχει γίνει οδυνηρή υπενθύμιση της σοβιετικής καταπίεσης για τις χώρες που έσπασαν τις κομμουνιστικές χειροπέδες τους το 1989.
Η σύνθεση γρήγορα έγινε μαγνήτης γιά τους τουρίστες. (Φωτογραφία του Stoyan Nenov γιά το Reuters)
“Από τους ανθρώπους εξαρτάται να προετοιμαστούν γιά τον πόλεμο, αλλά από
τον Ισραηλινό στρατό η διεξαγωγή της μάχης με αντικειμενικό σκοπό την
Ίδρυση της Παγκόσμιας Ισραηλινής Αυτοκρατορίας” (ΜΟΣΕ ΝΤΑΓΙΑΝ στό Ράδιο
Ισραήλ 12 Φεβ 1952)
Β. Ο ρόλος του Σιωνισμού στην επιβολή Δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967, με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης από την Ελλάδα. Η σχέση με τον πόλεμο των έξη ημερών τον Ιούνιο του 1967.
Σκόπιμα, μας έχουν πεί ότι η δικτατορία του Απριλίου του ’67 έγινε γιατί τον Μάιο θα γινόντουσαν εκλογές που ήταν βέβαιο πως θα τις κέρδιζε η Ένωση Κέντρου πράγμα που τόσο οι αμερικανοί όσο και η χούντα ήθελαν να αποτρέψουν στο όνομα του ελλοχεύοντος κομμουνιστικού κινδύνου.
Από τα μέχρι τώρα στοιχεία και ντοκουμέντα, βγαίνει το συμπέρασμα πως οι Αμερικάνοι το χρονικό αυτό διάστημα δεν πιέζονταν από καμμία σημαντική στρατηγοπολιτική ή άλλη ανάγκη που θα τους ανάγκαζε να επιδιώκουν δικτατορία. Γιατί οι εκλογές που θα γινόντουσαν τον Μάιο ήταν βέβαιο πως δεν θα αποτελούσαν κίνδυνο για τα οποιαδήποτε συμφέροντα καί προνόμια που είχαν στην Ελλάδα. Από τότε ήταν γνωστό στους πολιτικούς κύκλους των Αθηνών και φυσικά στην Αμερικανική κυβέρνηση, πως τα δύο μεγάλα κόματα, δηλαδή η Ένωση Κέντρου και η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση είχαν από το Μάρτιο συμφωνήσει και υπογράψει σχετικό πρωτόκολλο γιά να σχηματίσουν κοινή μετεκλογική κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την διαφορά εδρών που θα είχαν μεταξύ τους. Αυτή επομένως η συνεργασία διασφάλιζε απόλυτα, όχι μόνο την αποτροπή του οποιουδήποτε δήθεν κομμουνιστικού κινδύνου, αλλά και ΟΛΑ τα αμερικανικά συμφέροντα και προνόμια.
Από την άλλη πλευρά το ότι η χούντα των αντιστρατήγων ετοίμαζε τη δική της δικτατορία καί για αυτό προέτρεξε ο Παπαδόπουλος, προσκρούει στο γεγονός ότι είχε αποφασιστεί από τους αντιστράτηγους να ζητήσουν την έγκριση του βασιλιά, ο οποίος με τη σειρά του είναι βέβαιο πως πρίν την οποιαδήποτε κίνηση θα ζητούσε την έγκριση της κυβερνήσεως Τζόνσον. Έτσι καταλήγουμε πάλι στο ζήτημα ότι οι αμερικανοί δεν είχαν κάποιο σοβαρό λόγο να εγκρίνουν μιά τέτοια κίνηση.
Οι φυσικοί αυτουργοί της δικτατορίας του 1967 δικάστηκαν. Όμως κανένας δικαστικός, πολιτικός, κρατικός ή δημοσιογραφικός φορέας δεν αναζήτησε τον ηθικό αυτουργό.
Β. Ο ρόλος του Σιωνισμού στην επιβολή Δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967, με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Κρήτης από την Ελλάδα. Η σχέση με τον πόλεμο των έξη ημερών τον Ιούνιο του 1967.
Σκόπιμα, μας έχουν πεί ότι η δικτατορία του Απριλίου του ’67 έγινε γιατί τον Μάιο θα γινόντουσαν εκλογές που ήταν βέβαιο πως θα τις κέρδιζε η Ένωση Κέντρου πράγμα που τόσο οι αμερικανοί όσο και η χούντα ήθελαν να αποτρέψουν στο όνομα του ελλοχεύοντος κομμουνιστικού κινδύνου.
Από τα μέχρι τώρα στοιχεία και ντοκουμέντα, βγαίνει το συμπέρασμα πως οι Αμερικάνοι το χρονικό αυτό διάστημα δεν πιέζονταν από καμμία σημαντική στρατηγοπολιτική ή άλλη ανάγκη που θα τους ανάγκαζε να επιδιώκουν δικτατορία. Γιατί οι εκλογές που θα γινόντουσαν τον Μάιο ήταν βέβαιο πως δεν θα αποτελούσαν κίνδυνο για τα οποιαδήποτε συμφέροντα καί προνόμια που είχαν στην Ελλάδα. Από τότε ήταν γνωστό στους πολιτικούς κύκλους των Αθηνών και φυσικά στην Αμερικανική κυβέρνηση, πως τα δύο μεγάλα κόματα, δηλαδή η Ένωση Κέντρου και η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση είχαν από το Μάρτιο συμφωνήσει και υπογράψει σχετικό πρωτόκολλο γιά να σχηματίσουν κοινή μετεκλογική κυβέρνηση, ανεξάρτητα από την διαφορά εδρών που θα είχαν μεταξύ τους. Αυτή επομένως η συνεργασία διασφάλιζε απόλυτα, όχι μόνο την αποτροπή του οποιουδήποτε δήθεν κομμουνιστικού κινδύνου, αλλά και ΟΛΑ τα αμερικανικά συμφέροντα και προνόμια.
Από την άλλη πλευρά το ότι η χούντα των αντιστρατήγων ετοίμαζε τη δική της δικτατορία καί για αυτό προέτρεξε ο Παπαδόπουλος, προσκρούει στο γεγονός ότι είχε αποφασιστεί από τους αντιστράτηγους να ζητήσουν την έγκριση του βασιλιά, ο οποίος με τη σειρά του είναι βέβαιο πως πρίν την οποιαδήποτε κίνηση θα ζητούσε την έγκριση της κυβερνήσεως Τζόνσον. Έτσι καταλήγουμε πάλι στο ζήτημα ότι οι αμερικανοί δεν είχαν κάποιο σοβαρό λόγο να εγκρίνουν μιά τέτοια κίνηση.
Οι φυσικοί αυτουργοί της δικτατορίας του 1967 δικάστηκαν. Όμως κανένας δικαστικός, πολιτικός, κρατικός ή δημοσιογραφικός φορέας δεν αναζήτησε τον ηθικό αυτουργό.
Όλοι συμφωνούν γιά την ανάμειξη των Αμερικανών, ήταν όμως κάτι που
αφορούσε το αμερικανικό έθνος ή τον λαό του; Η απάντηση είναι όχι. Το
αμερικανικό έθνος και ο λαός του, όπως και το Ελληνικό, είναι θύματα της
ίδιας δύναμης. Τα εγκλήματα που η CIA, το State Department καί οι
πολυεθνικές έχουν διαπράξει σε βάρος της Ελλάδας, ενώ τα έχουν διαπράξει
εξ ονόματος του αμερικανικού έθνους και του λαου του, αυτός είναι
συγχρόνως θύτης και θύμα. Γιατί όλα αυτά τα εγκλήματα έγιναν κατόπιν
εντολών και γιά λογαριασμό του σιωνισμού, στον οποίο η Αμερική είναι
ουσιαστικά υπόδουλη.
Στους προβληματισμούς μας για τον καταμερισμό βαθμού ενοχής των αμερικανών στα εγκλήματα σε βάρος της Ελλάδος, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την διάσταση της διαβρώσεως και του ελέγχου που ο Σιωνισμός έχει επιβάλλει σε όλη τη δομή του Αμερικανικού έθνους.
«Ο Σιωνισμός είναι απο τις πιό αντιδραστικές δυνάμεις του Ιμπεριαλισμού. Κύριος προμηθευτής υλικών μέσων και εμπνευστής της ιδεολογίας του Σιωνισμού, είναι η μεγάλοαστική Εβραική τάξη και , πρίν απ’ όλα, οι εκάτομμυριούχοι που κατέχουν νευραλγικές θέσεις στην Αμερικανική οικονομία. Μεταξύ αυτών είναι και ο πολυεκατομυριούχος Μπέρνι Ντόιτς που χαρακτηρίζεται από το Ισραηλινό περιοδικό ¨Γκαολάμ Γκαζέτ¨ ως ένας από τους στυλοβάτες του χρηματιστηρίου της Ν. Υόρκης. Το περιοδικό αυτό γράφει ότι ο Ντόιτς χρηματοδοτεί όχι μόνο τη δράση των Αμερικανών Σιωνιστών, αλλά και συντηρεί το Ισραηλινό υπερσιωνιστικό κόμμα ¨Χερούτ¨ ». Απόσπασμα από το «ΒΗΜΑ» 21 Μαρ 1971
Ακόμα δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι η CIA, το State Department, όλες οι μεγάλες βιομηχανίες, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές εταιρείες και ΟΛΑ τα μέσα μαζικής επικοινωνίας διαφωτίσεως και προπαγάνδας βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των Εβραίων Σιωνιστών. ¨Οπως ακόμα, δεν πρέπει να αγνοήσουμε πως, οι οποιασδήποτε μορφής πολυεθνικές εταιρείες, που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας και στη Μέση Ανατολή, κάτω από την αμερικάνικη σημαία, και που γιά την προστασία των κατακτήσεων τους και των κερδών τους διαπράττονται τα αμερικανικά εγκλήματα σε βάρος της Ελλάδος και των Αραβικών χωρών, βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο σιωνιστικό έλεγχο.
Επί δύο χρόνια οι Ισραηλινοί προετοιμαζόντουσαν γιά την επερχόμενη σύγκρουση με τους Άραβες, που τελικά εκδηλώθηκε με τον πόλεμο των έξη ημερών τον Ιούνιο του 1967. Απέναντι τους θα είχαν τους σοβιετικούς πυραύλους Σάμ καί τα σοβιετικά αεροσκάφη τύπου Μίγκ. Υπήρχε μάλιστα ο φόβος αυτά να τα χειρίζονται ικανότατοι ρώσοι χειριστές, με συνέπεια την άμεση εμπλοκή των σοβιετικών.
Είχαν όμως τρία προβλήματα
1) Να εξασφαλίσουν τους απαραίτητους εναέριους καί θαλάσιους δρόμους ανεφοδιασμού από την Αμερική, καθώς και τους ανάλογους ενδιάμεσους σταθμούς.
2) Να εξασφαλίσουν εφεδρικές βάσεις γιά τα Ισραηλινά αεροσκάφη σε περίπτωση που αυτά δεν κατόρθωναν να διασπάσουν τον κλοιό των πυραύλων Σάμ και των Μίγκ, γιά να προσγειωθούν σε Ισραηλινά αεροδρόμια.
3) Να εξασφαλίσουν την ανεμπόδιστη λειτουργία των Αμερικανικών βάσεων στη Νέα Μάκρη της Αττικής καί του Ηρακλείου Κρήτης που ήταν οι μόνες σε Μεσόγειο, Μέση Ανατολη και Αφρική που είχαν τη δυνατότητα να παρεμβάλουν παράσιτα στους πυραύλους Σαμ καί να τους εκτρέψουν απο το στόχο τους.
Οι Ρώσοι δεν είχαν ακόμα εφοδιάσει τους Αιγυπτίους με τα ηλεκτρονικά συτήματα αποτροπής παρασίτων γιά τους Σαμ, έτσι οι Ισραηλινοι εξουδετέρωσαν τους Σαμ με τις παραπάνω αμερικανικές βάσεις.
Η λύση καί στα τρία παραπάνω προβλήματα βρισκόταν στο γεωγραφικό χώρο της Ελλάδος και μάλιστα της Κρήτης. Το κλειδί όμως της λύσης αυτής το κρατούσε η Ελληνική κυβέρνηση. Έπρεπε στην Ελλάδα να επιβληθεί μία κυβέρνης που θα έδινε «γη και ύδωρ» σε Αμερικάνους και Ισραηλινούς.
Η απόφαση γιά να κινηθεί η χούντα του Παπαδόπουλου πάρθηκε στο Τέλ Αβίβ στίς 8 Ιανουαρίου 1967. Τήν τελική οργάνωση και το συντονισμό ανέλαβε ο στρατηγός Μοσέ Νταγιάν. Από τότε ο Νταγιάν έκανε τακτικά ταξίδια στην Ελλάδα με πρόσχημα την κόρη του Γιαέλ που ασχολούμενη με τον κινηματογράφο, είχε φιλία καί συνεργασία με τους σκηνοθέτες Μιχάλη Κακογιάννη καί Νίκο Κούνδουρο όπως και με τον μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Μοσέ Νταγιάν, ο Ισραηλινός στρατηγός, ήταν στην Αθήνα το διάστημα από τις 20 έως τις 24 Απριλίου 1967, με πρόσχημα την επίσκεψη στην κόρη του, Γιαέλ Νταγιάν που εργαζόταν σαν βοηθός σκηνοθέτη με τον Μιχάλη Κακογιάννη, γιά το γύρισμα της ταινίας τα ψάρια βγήκαν στη στεριά.
Ο πραγματικός λόγος ήταν πως ήθελε να επιβλεψει από κοντά την επιβολή Δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967. Ο Παπαδόπουλος και ο Πατακός δρούσαν σε συνεργασία με την Αμερικανική CIA, χωρίς να γνωρίζουν τα σιωνιστικά σχέδια. Ανάμεσα όμως στα πρωτοπαλλήκαρα των συνταγματαρχών υπήρχαν άνθρωποι του Μοσέ Νταγιάν. Ο Δημήτρης Ιωαννίδης ήταν όργανο των σιωνιστών, μέσω του άντρα της αδελφής του, του Γιατρού Αλαζράκη που είχε την κλινική «Κυανούς Σταυρός», στην πλατεία Μαβίλη. Ο Αλαζράκης ήταν πράκτορας της Μωσάντ από την εποχή που βρισκόταν στο Βελγικό Κονγκό.
Άλλοι άνθρωποι του Μωσέ Νταγιάν ήταν ο Μακαρέζος, που είχε κάνει ένα πολυήμερο ταξίδι στο Ισραήλ λίγες εβδομάδες πρίν τον Απρίλιο του 67 γιά μετεκπαίδεύση, ο Ρουφογάλης, ο Ασλανίδης καί άλλοι σε λιγώτερο σημαντικά πόστα.
Ο Νταγιάν έχει τακτική συνεργασία με το «Ελληνικό Σιωνιστικό Συμβούλιο», με τον σταθμάρχη του «Παγκόσμιου Ιουδαικού πρακτορείου» Μιμίκο Φόρτη, με την «Μεγάλη Τεκτονική στοά της Ελλάδος» στην οδό Αχαρνών καί Σουρμελή, καί με τον πραγματικό ηγέτη της χούντας που δεν ήταν ο Παπαδόπουλος αλλά απόστρατος στρατηγός με καριέρα στις μυστικές υπηρεσίες που έμενε στου Παπάγου.
Ο Πατακός (που ήταν μελος της στοάς Σπυρίδων Νάγος, 29ου βαθμού) είχε ενδοιασμούς καθώς δύο αξιωματικοί, ο στρατηγός Ανδρέας Βαρδουλάκης καί ο ταξίαρχος Πανουργιάς του είχαν εκμυστηρευτεί, χωρίς να γνωρίζουν την ανάμειξη του, τις υποψίες τους γιά ενδεχόμενο πραξικόπημα από τον Παπαδόπουλο.
¨Οταν ο Νταγιάν έμαθε γιά τις εκμυστηρεύσεις αυτές, και τους ενδοιασμούς του Πατακού, τη συμμετοχή του οποίου θεωρούσε απαραίτητη γιά την επιτυχία του πραξικοπήματος έβαλε σε ενέργεια τους μηχανισμούς του Παγκόσμιου σιωνιστικού κέντρου καί του Παγκόσμιου μασωνικού Αρχηγείου.
Έτσι στα τέλη Φεβρουαρίου καταφθάνει στην Αθήνα ο μέγας πρόεδρος της στοάς «Μπένεν Μπέριθ» William A. Wexlel, ένας από τους σοφούς του παγκόσμιου σιωνισμού καί ουσιαστικός αρχηγός του παγκόσμιου μασωνισμού. Αυτός αφού πρώτα συνεργάστηκε με τον πρόεδρο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος Ι. Λόβιγγερ, τον σταθμάρχη του «Ιουδαικού Πρακτορείου» Μιμίκο Φόρτη, καί τον ηγέτη της «Μεγάλης τεκτονικής στοάς» Χ. Μπεραχά συναντιέται, στίς 26 ή 27 Φεβ 1967, με τον «μεγάλο διδάσκαλο» των ελλήνων μασώνων Αλ. Τζατζόπουλο καί του θέτουν το ζήτημα του «αδελφού» Πατακού.
Τήν ίδια μέρα, ο Τζατζόπουλος ενημερώνει τον «σεβάσμιο» της στοάς «Σπυρίδωνος Νάγου» Δημ. Μπακόπουλο, καί του αναθέτει να πείσει τον Πατακό να βάλει στην άκρη τους ενδοιασμούς του.
Από έκθεση που υπογράφει ο Τζατζόπουλος πρός τον απευθύνεται στον λόρδο Rathereedan της μεγάλης στοάς της Αγγλίας φαίνεται ότι ο Πατακός κλήθηκε καί πείσθηκε ... ¨για την αναγκαιότητα, να αποβάλλει τους ενδοιασμούς του, γιά να συμμετέχει ένθερμα με τους άλλους αδελφούς και να φέρουν σε αίσιο πέρας το έργο που τους ανέθεσε η Μεγάλη Στοά ...¨
Το πρωί της 20ης Απριλίου 1967, ο Αγγελής βγήκε από την αίθουσα συνεδριάσεων του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου καί τηλεφώνησε σε απόστρατο στρατηγό στο συνοικισμό Παπάγου, στο σπίτι του οποίου ήταν εκείνη την ώρα ο Νταγιάν.
Ο Ιωάννης Φουράκης έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 18, Μάιος 1975, του περιοδικού «ΚΡΗΤΗ» καί αναδημοσιεύτηκε στην «ΑΘΗΝΑΙΚΗ» στις 26 Ιουνίου 1975 που αναφέρει τα εξής: «Ενα ασήμαντο γεγονός – ασήμαντο στην επιφάνεια του, μα σημαντικώτατο στο βάθος του – που δείχνει την ενεργό συμμετοχή του Ισραήλ στην προετοιμασία και επιβολή της δικτατορίας είναι το παρακάτω: Καθ’ όλο το Μάρτιο καί το πρώτο 20ήμερο του Απριλίου 1967, βρίσκεται στην Αθήνα, η Γιαέλ Νταγιάν, κόρη του τότε Ισραηλινού απόστρατου στρατηγού και μετέπειτα υπουργού Αμύνης Μοσέ Νταγιάν. Η Γιαέλ είναι το κάλυμμα για τις επισκέψεις του πατέρα της στην Αθήνα. Το Ισραήλ ξέροντας τον επικείμενο πόλεμο μεταξύ αυτού και των Αράβων, επεδίωκε την επιβολή ελεγχόμενης από την CIA και αυτό δικτατορίας. Η τελευταία σαν όργανο των Αμερικανών και κατ’ επέκταση του Ισραήλ, θα διευκόλυνε τις βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις του, που ήταν η ανεμπόδιστη χρησιμοποίηση του ελληνικού εναερίου και θαλασίου χώρου στον ανεφοδιασμό του κατά τον επικείμενο πόλεμο, αλλά και η χρησιμοποίηση από τους Αμερικανούς και το Ισραήλ των ελληνικών αεροδρομίων και ειδικότερα της Κρήτης, σαν βάσεων εξόρμησης των βομβαρδιστικών του εναντίον των Αράβων. Η δικτατορία θα εξυπηρετούσε ακόμη και τις βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις του Ισραήλ, δηλαδή να τεθούν υπό τον έλεγχο του εμμέσως ή αμέσως η Κύπρος και η Κρήτη.
Με βάση τις επιδιώξεις αυτές η Ισραηλινή κυβέρνηση στέλνει για μιά ακόμα φορά τον Νταγιάν στις 20 Απριλίου 1967 στην Αθήνα. Ο τελευταίος φθάνει με ειδικό αεροπλάνο στο αμερικανικό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Αμέσως μετά την άφιξη του κατευθύνεται στον συνοικισμό Παπάγου καί έχει πολύωρη συνάντηση με απόστρατο στρατηγό, γνωστό από την μακρά και πολύμορφη υπηρεσία του στις Ελληνικές και ... μυστικές υπηρεσίες. Από εκεί κατευθύνεται πρός τον Διόνυσο που έχει ολιγόωρη συνάντηση με τον συνταγματάρχη Ασλανίδη.
Από τον Διόνυσο κατευθύνεται στο Παγκράτι όπου συναντά το συνταγματάρχη Νικ. Μακαρέζο. Έχει επίσης μία επαφή με το στρατηγό που συμετέχει στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο, το οποίο συνεδρίαζε την ημέρα εκείνη.
Τέλος ο Νταγιάν συναντάται με γνωστό διαφημιστή εβραικής καταγωγής μέσω του οποίου επιχειρεί τα μεσάνυχτα της 20ης πρός 21η Απριλίου να επικοινωνήσει με τον Μίκη Θεοδωράκη. Η επαφή δεν πραγματοποιείται και εν τω μεταξύ το πραξικόπημα έχει εκδηλωθεί.
Ο Νταγιάν, η κόρη του, καί ο Εβραίος διαφημιστής φθάνουν τελικά στο σπίτι του Θεοδωράκη, τον οποίο προσπαθούν να πείσουν να πάρουν μαζί τους στο εξωτερικό γιά να αποφύγει τη σύλληψη από την χούντα. Ο Θεοδοράκης, παρά τον φιλικό του δεσμό με την κόρη του Νταγιάν, δεν επείσθη τελικά να φύγει με το αναμενόμενο, στο αμερικανικό αεροδρόμιο του Ελληνικού, ειδικό αεροπλάνο του Νταγιάν».
Σαν συμπλήρωμα των κινήσεων του Νταγιάν πρέπει να αναφερθεί πως μετά τις επαφές που έκανε το πρωί, καλεί στο Χίλτον όπου διέμενε τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Γιά να θολώσει τα νερά των πρωινών κινήσεων, επισκέπτεται μαζί με τον Κούνδουρο, το μεσημέρι τα γραφεία των εφημερίδων «ΒΗΜΑ» και «ΝΕΑ». Ανέβηκε στο δεύτερο όροφο και κατευθύνθηκε στο γραφείο του τότε διευθυντού σύνταξης των «Νέων», Χρήστου Πασσαλάρη, με τον οποίο συζήτησε αρκετή ώρα προσπαθώντας να αποσπάσει πληροφορίες γιά τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Υπάρχει καί ένα άλλο γεγονός άμεσης καί ωμής στρατιωτικής επεμβάσεως του Ισραήλ σε βάρος της Ελλάδας, που αναφέρει ο Ιωάννης Φουράκης στο Βιβλίο του Σιωνιστικές συνομωσίες (σελ 137).
Στους προβληματισμούς μας για τον καταμερισμό βαθμού ενοχής των αμερικανών στα εγκλήματα σε βάρος της Ελλάδος, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την διάσταση της διαβρώσεως και του ελέγχου που ο Σιωνισμός έχει επιβάλλει σε όλη τη δομή του Αμερικανικού έθνους.
«Ο Σιωνισμός είναι απο τις πιό αντιδραστικές δυνάμεις του Ιμπεριαλισμού. Κύριος προμηθευτής υλικών μέσων και εμπνευστής της ιδεολογίας του Σιωνισμού, είναι η μεγάλοαστική Εβραική τάξη και , πρίν απ’ όλα, οι εκάτομμυριούχοι που κατέχουν νευραλγικές θέσεις στην Αμερικανική οικονομία. Μεταξύ αυτών είναι και ο πολυεκατομυριούχος Μπέρνι Ντόιτς που χαρακτηρίζεται από το Ισραηλινό περιοδικό ¨Γκαολάμ Γκαζέτ¨ ως ένας από τους στυλοβάτες του χρηματιστηρίου της Ν. Υόρκης. Το περιοδικό αυτό γράφει ότι ο Ντόιτς χρηματοδοτεί όχι μόνο τη δράση των Αμερικανών Σιωνιστών, αλλά και συντηρεί το Ισραηλινό υπερσιωνιστικό κόμμα ¨Χερούτ¨ ». Απόσπασμα από το «ΒΗΜΑ» 21 Μαρ 1971
Ακόμα δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι η CIA, το State Department, όλες οι μεγάλες βιομηχανίες, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές εταιρείες και ΟΛΑ τα μέσα μαζικής επικοινωνίας διαφωτίσεως και προπαγάνδας βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των Εβραίων Σιωνιστών. ¨Οπως ακόμα, δεν πρέπει να αγνοήσουμε πως, οι οποιασδήποτε μορφής πολυεθνικές εταιρείες, που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας και στη Μέση Ανατολή, κάτω από την αμερικάνικη σημαία, και που γιά την προστασία των κατακτήσεων τους και των κερδών τους διαπράττονται τα αμερικανικά εγκλήματα σε βάρος της Ελλάδος και των Αραβικών χωρών, βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο σιωνιστικό έλεγχο.
Επί δύο χρόνια οι Ισραηλινοί προετοιμαζόντουσαν γιά την επερχόμενη σύγκρουση με τους Άραβες, που τελικά εκδηλώθηκε με τον πόλεμο των έξη ημερών τον Ιούνιο του 1967. Απέναντι τους θα είχαν τους σοβιετικούς πυραύλους Σάμ καί τα σοβιετικά αεροσκάφη τύπου Μίγκ. Υπήρχε μάλιστα ο φόβος αυτά να τα χειρίζονται ικανότατοι ρώσοι χειριστές, με συνέπεια την άμεση εμπλοκή των σοβιετικών.
Είχαν όμως τρία προβλήματα
1) Να εξασφαλίσουν τους απαραίτητους εναέριους καί θαλάσιους δρόμους ανεφοδιασμού από την Αμερική, καθώς και τους ανάλογους ενδιάμεσους σταθμούς.
2) Να εξασφαλίσουν εφεδρικές βάσεις γιά τα Ισραηλινά αεροσκάφη σε περίπτωση που αυτά δεν κατόρθωναν να διασπάσουν τον κλοιό των πυραύλων Σάμ και των Μίγκ, γιά να προσγειωθούν σε Ισραηλινά αεροδρόμια.
3) Να εξασφαλίσουν την ανεμπόδιστη λειτουργία των Αμερικανικών βάσεων στη Νέα Μάκρη της Αττικής καί του Ηρακλείου Κρήτης που ήταν οι μόνες σε Μεσόγειο, Μέση Ανατολη και Αφρική που είχαν τη δυνατότητα να παρεμβάλουν παράσιτα στους πυραύλους Σαμ καί να τους εκτρέψουν απο το στόχο τους.
Οι Ρώσοι δεν είχαν ακόμα εφοδιάσει τους Αιγυπτίους με τα ηλεκτρονικά συτήματα αποτροπής παρασίτων γιά τους Σαμ, έτσι οι Ισραηλινοι εξουδετέρωσαν τους Σαμ με τις παραπάνω αμερικανικές βάσεις.
Η λύση καί στα τρία παραπάνω προβλήματα βρισκόταν στο γεωγραφικό χώρο της Ελλάδος και μάλιστα της Κρήτης. Το κλειδί όμως της λύσης αυτής το κρατούσε η Ελληνική κυβέρνηση. Έπρεπε στην Ελλάδα να επιβληθεί μία κυβέρνης που θα έδινε «γη και ύδωρ» σε Αμερικάνους και Ισραηλινούς.
Η απόφαση γιά να κινηθεί η χούντα του Παπαδόπουλου πάρθηκε στο Τέλ Αβίβ στίς 8 Ιανουαρίου 1967. Τήν τελική οργάνωση και το συντονισμό ανέλαβε ο στρατηγός Μοσέ Νταγιάν. Από τότε ο Νταγιάν έκανε τακτικά ταξίδια στην Ελλάδα με πρόσχημα την κόρη του Γιαέλ που ασχολούμενη με τον κινηματογράφο, είχε φιλία καί συνεργασία με τους σκηνοθέτες Μιχάλη Κακογιάννη καί Νίκο Κούνδουρο όπως και με τον μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Μοσέ Νταγιάν, ο Ισραηλινός στρατηγός, ήταν στην Αθήνα το διάστημα από τις 20 έως τις 24 Απριλίου 1967, με πρόσχημα την επίσκεψη στην κόρη του, Γιαέλ Νταγιάν που εργαζόταν σαν βοηθός σκηνοθέτη με τον Μιχάλη Κακογιάννη, γιά το γύρισμα της ταινίας τα ψάρια βγήκαν στη στεριά.
Ο πραγματικός λόγος ήταν πως ήθελε να επιβλεψει από κοντά την επιβολή Δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967. Ο Παπαδόπουλος και ο Πατακός δρούσαν σε συνεργασία με την Αμερικανική CIA, χωρίς να γνωρίζουν τα σιωνιστικά σχέδια. Ανάμεσα όμως στα πρωτοπαλλήκαρα των συνταγματαρχών υπήρχαν άνθρωποι του Μοσέ Νταγιάν. Ο Δημήτρης Ιωαννίδης ήταν όργανο των σιωνιστών, μέσω του άντρα της αδελφής του, του Γιατρού Αλαζράκη που είχε την κλινική «Κυανούς Σταυρός», στην πλατεία Μαβίλη. Ο Αλαζράκης ήταν πράκτορας της Μωσάντ από την εποχή που βρισκόταν στο Βελγικό Κονγκό.
Άλλοι άνθρωποι του Μωσέ Νταγιάν ήταν ο Μακαρέζος, που είχε κάνει ένα πολυήμερο ταξίδι στο Ισραήλ λίγες εβδομάδες πρίν τον Απρίλιο του 67 γιά μετεκπαίδεύση, ο Ρουφογάλης, ο Ασλανίδης καί άλλοι σε λιγώτερο σημαντικά πόστα.
Ο Νταγιάν έχει τακτική συνεργασία με το «Ελληνικό Σιωνιστικό Συμβούλιο», με τον σταθμάρχη του «Παγκόσμιου Ιουδαικού πρακτορείου» Μιμίκο Φόρτη, με την «Μεγάλη Τεκτονική στοά της Ελλάδος» στην οδό Αχαρνών καί Σουρμελή, καί με τον πραγματικό ηγέτη της χούντας που δεν ήταν ο Παπαδόπουλος αλλά απόστρατος στρατηγός με καριέρα στις μυστικές υπηρεσίες που έμενε στου Παπάγου.
Ο Πατακός (που ήταν μελος της στοάς Σπυρίδων Νάγος, 29ου βαθμού) είχε ενδοιασμούς καθώς δύο αξιωματικοί, ο στρατηγός Ανδρέας Βαρδουλάκης καί ο ταξίαρχος Πανουργιάς του είχαν εκμυστηρευτεί, χωρίς να γνωρίζουν την ανάμειξη του, τις υποψίες τους γιά ενδεχόμενο πραξικόπημα από τον Παπαδόπουλο.
¨Οταν ο Νταγιάν έμαθε γιά τις εκμυστηρεύσεις αυτές, και τους ενδοιασμούς του Πατακού, τη συμμετοχή του οποίου θεωρούσε απαραίτητη γιά την επιτυχία του πραξικοπήματος έβαλε σε ενέργεια τους μηχανισμούς του Παγκόσμιου σιωνιστικού κέντρου καί του Παγκόσμιου μασωνικού Αρχηγείου.
Έτσι στα τέλη Φεβρουαρίου καταφθάνει στην Αθήνα ο μέγας πρόεδρος της στοάς «Μπένεν Μπέριθ» William A. Wexlel, ένας από τους σοφούς του παγκόσμιου σιωνισμού καί ουσιαστικός αρχηγός του παγκόσμιου μασωνισμού. Αυτός αφού πρώτα συνεργάστηκε με τον πρόεδρο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος Ι. Λόβιγγερ, τον σταθμάρχη του «Ιουδαικού Πρακτορείου» Μιμίκο Φόρτη, καί τον ηγέτη της «Μεγάλης τεκτονικής στοάς» Χ. Μπεραχά συναντιέται, στίς 26 ή 27 Φεβ 1967, με τον «μεγάλο διδάσκαλο» των ελλήνων μασώνων Αλ. Τζατζόπουλο καί του θέτουν το ζήτημα του «αδελφού» Πατακού.
Τήν ίδια μέρα, ο Τζατζόπουλος ενημερώνει τον «σεβάσμιο» της στοάς «Σπυρίδωνος Νάγου» Δημ. Μπακόπουλο, καί του αναθέτει να πείσει τον Πατακό να βάλει στην άκρη τους ενδοιασμούς του.
Από έκθεση που υπογράφει ο Τζατζόπουλος πρός τον απευθύνεται στον λόρδο Rathereedan της μεγάλης στοάς της Αγγλίας φαίνεται ότι ο Πατακός κλήθηκε καί πείσθηκε ... ¨για την αναγκαιότητα, να αποβάλλει τους ενδοιασμούς του, γιά να συμμετέχει ένθερμα με τους άλλους αδελφούς και να φέρουν σε αίσιο πέρας το έργο που τους ανέθεσε η Μεγάλη Στοά ...¨
Το πρωί της 20ης Απριλίου 1967, ο Αγγελής βγήκε από την αίθουσα συνεδριάσεων του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου καί τηλεφώνησε σε απόστρατο στρατηγό στο συνοικισμό Παπάγου, στο σπίτι του οποίου ήταν εκείνη την ώρα ο Νταγιάν.
Ο Μιχάλης Κακογιάννης με την Γιαέλ Νταγιάν, κόρη του στρατηγού Μοσέ Νταγιάν
Ο Ιωάννης Φουράκης έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 18, Μάιος 1975, του περιοδικού «ΚΡΗΤΗ» καί αναδημοσιεύτηκε στην «ΑΘΗΝΑΙΚΗ» στις 26 Ιουνίου 1975 που αναφέρει τα εξής: «Ενα ασήμαντο γεγονός – ασήμαντο στην επιφάνεια του, μα σημαντικώτατο στο βάθος του – που δείχνει την ενεργό συμμετοχή του Ισραήλ στην προετοιμασία και επιβολή της δικτατορίας είναι το παρακάτω: Καθ’ όλο το Μάρτιο καί το πρώτο 20ήμερο του Απριλίου 1967, βρίσκεται στην Αθήνα, η Γιαέλ Νταγιάν, κόρη του τότε Ισραηλινού απόστρατου στρατηγού και μετέπειτα υπουργού Αμύνης Μοσέ Νταγιάν. Η Γιαέλ είναι το κάλυμμα για τις επισκέψεις του πατέρα της στην Αθήνα. Το Ισραήλ ξέροντας τον επικείμενο πόλεμο μεταξύ αυτού και των Αράβων, επεδίωκε την επιβολή ελεγχόμενης από την CIA και αυτό δικτατορίας. Η τελευταία σαν όργανο των Αμερικανών και κατ’ επέκταση του Ισραήλ, θα διευκόλυνε τις βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις του, που ήταν η ανεμπόδιστη χρησιμοποίηση του ελληνικού εναερίου και θαλασίου χώρου στον ανεφοδιασμό του κατά τον επικείμενο πόλεμο, αλλά και η χρησιμοποίηση από τους Αμερικανούς και το Ισραήλ των ελληνικών αεροδρομίων και ειδικότερα της Κρήτης, σαν βάσεων εξόρμησης των βομβαρδιστικών του εναντίον των Αράβων. Η δικτατορία θα εξυπηρετούσε ακόμη και τις βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις του Ισραήλ, δηλαδή να τεθούν υπό τον έλεγχο του εμμέσως ή αμέσως η Κύπρος και η Κρήτη.
Με βάση τις επιδιώξεις αυτές η Ισραηλινή κυβέρνηση στέλνει για μιά ακόμα φορά τον Νταγιάν στις 20 Απριλίου 1967 στην Αθήνα. Ο τελευταίος φθάνει με ειδικό αεροπλάνο στο αμερικανικό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Αμέσως μετά την άφιξη του κατευθύνεται στον συνοικισμό Παπάγου καί έχει πολύωρη συνάντηση με απόστρατο στρατηγό, γνωστό από την μακρά και πολύμορφη υπηρεσία του στις Ελληνικές και ... μυστικές υπηρεσίες. Από εκεί κατευθύνεται πρός τον Διόνυσο που έχει ολιγόωρη συνάντηση με τον συνταγματάρχη Ασλανίδη.
Από τον Διόνυσο κατευθύνεται στο Παγκράτι όπου συναντά το συνταγματάρχη Νικ. Μακαρέζο. Έχει επίσης μία επαφή με το στρατηγό που συμετέχει στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο, το οποίο συνεδρίαζε την ημέρα εκείνη.
Τέλος ο Νταγιάν συναντάται με γνωστό διαφημιστή εβραικής καταγωγής μέσω του οποίου επιχειρεί τα μεσάνυχτα της 20ης πρός 21η Απριλίου να επικοινωνήσει με τον Μίκη Θεοδωράκη. Η επαφή δεν πραγματοποιείται και εν τω μεταξύ το πραξικόπημα έχει εκδηλωθεί.
Ο Νταγιάν, η κόρη του, καί ο Εβραίος διαφημιστής φθάνουν τελικά στο σπίτι του Θεοδωράκη, τον οποίο προσπαθούν να πείσουν να πάρουν μαζί τους στο εξωτερικό γιά να αποφύγει τη σύλληψη από την χούντα. Ο Θεοδοράκης, παρά τον φιλικό του δεσμό με την κόρη του Νταγιάν, δεν επείσθη τελικά να φύγει με το αναμενόμενο, στο αμερικανικό αεροδρόμιο του Ελληνικού, ειδικό αεροπλάνο του Νταγιάν».
Σαν συμπλήρωμα των κινήσεων του Νταγιάν πρέπει να αναφερθεί πως μετά τις επαφές που έκανε το πρωί, καλεί στο Χίλτον όπου διέμενε τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Γιά να θολώσει τα νερά των πρωινών κινήσεων, επισκέπτεται μαζί με τον Κούνδουρο, το μεσημέρι τα γραφεία των εφημερίδων «ΒΗΜΑ» και «ΝΕΑ». Ανέβηκε στο δεύτερο όροφο και κατευθύνθηκε στο γραφείο του τότε διευθυντού σύνταξης των «Νέων», Χρήστου Πασσαλάρη, με τον οποίο συζήτησε αρκετή ώρα προσπαθώντας να αποσπάσει πληροφορίες γιά τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Υπάρχει καί ένα άλλο γεγονός άμεσης καί ωμής στρατιωτικής επεμβάσεως του Ισραήλ σε βάρος της Ελλάδας, που αναφέρει ο Ιωάννης Φουράκης στο Βιβλίο του Σιωνιστικές συνομωσίες (σελ 137).
Λίγες ώρες πρίν τα ξημερώματα της 20ης Απριλίου 1967, στο αμερικανικό
αεροδρόμιο του Ελληνικού έχουν προσγειωθεί 2 μεγάλα μεταγωγικά αεροπλάνα
με 200 εκπαιδευμένους Ισραηλινούς κομμάντος.
Οι Ισραηλινοί αυτοί κομμάντος, τη νύκτα της 20ης Απριλίου, χωρισμένοι σε ομάδες έχουν άλλοι με πολιτικά και άλλοι με στολές ελλήνων στρατιωτών, τοποθετηθεί στα κυριώτερα νευραλγικά σημεία της Αθήνας – όπως στον λόφο Αρδηττού και στο Ζάπειο, έτοιμοι γιά δράση. Δεν χρειάστηκαν όμως.
Έτσι με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν, έφυγαν αργά το βράδυ της 21ης Απριλίου. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα εξακριβωμένο καί γνωστό, τουλάχιστον στον κ. Ιωάννη Φουράκη από το 1970. Αναφορά στο περιστατικό κάνει και ο Γιώργος Καράγιωρος στο πολύκροτο βιβλίο του «Από τον ΙΔΕΑ στη χούντα» στη σελ 97.
Στίς 5 Ιουνίου του 1967, όταν ξέσπασε ο νέος αραβοισραηλινός πόλεμος, «ο πόλεμος των έξη ημερών», όπως ονομάστηκε, το Ισραήλ μετέβαλλε την Ελλάδα, απροκάλυπτα και εμφανώς σε Ισραηλινό προτεκτοράτο της μορφής του 18ου αιώνα.
Δίχως να ζητήσει, ούτε τυπικά την συγκατάθεση της χούντας, χρησιμοποίησε ανεξέλεγτα και εντατικά ΟΛΑ σχεδόν τα ελληνικά λιμάνια και αεροδρόμια, σαν ενδιάμεσους σταθμούς ανεφοδιασμού από τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς. Τα αεροδρόμια Ελευσίνας, Άραξου, Ρόδου και Κρήτης, έγιναν βάσεις εξορμήσεως των βομβαρδιστικών του εναντίον της Αιγύπτου και της Συρίας.
Η συμβολή στην τότε Ισραηλινή νίκη, των ελληνικών αεροδρομίων ήταν πολύ σημαντική. Η ολοκληρωτική όμως αυτή νίκη, οφείλεται κυρίως στις επί του ελληνικού εδάφους αμερικανικές βάσεις. Από τις βάσεις αυτές, δηλαδή της Νέας Μάκρης Αττικής και του Ηρακλείου Κρήτης, οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί αποπροσανατόλισαν τους πυραύλους Σαμ-2, τύφλωσαν τα Ραντάρ και βραχυκύκλωσαν τις ραδιοτηλεπικοινωνίες των αεροπλάνων Μιγκ, που χρησιμοποίησε η Αίγυπτος, με αποτέλεσμα να αχρηστευθεί τόσο το επιθετικό όσο και το αμυντικό σύστημα της, όπως και της Συρίας που ήταν στηριγμένο στά όπλα αυτά.
Ταυτόχρονο με τον σχεδιασμό για την 21 Απριλίου οι σιωνιστές εβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο γιά την οργανώση αντιδικτατορικού κινήματος στην Κρήτη, 5 μέρες αργότερα, στις 26 Απριλίου 1967 μέσω του οποίου η Κρήτη θα ζητούσε την απόσπαση της από την Ελλάδα για να πάει κατευθείαν στα νύχια των σιωνιστών. Ευτυχώς παρέμβαση των συριακών μυστικών υπηρεσιών απέτρεψε την συνομωσία. («Σιωνιστικές συνομωσίες», Ιωάννη Φουράκη, Εκδόσεις Τάλως, Αθήνα σελ 119 – 126)
Οι Ισραηλινοί αυτοί κομμάντος, τη νύκτα της 20ης Απριλίου, χωρισμένοι σε ομάδες έχουν άλλοι με πολιτικά και άλλοι με στολές ελλήνων στρατιωτών, τοποθετηθεί στα κυριώτερα νευραλγικά σημεία της Αθήνας – όπως στον λόφο Αρδηττού και στο Ζάπειο, έτοιμοι γιά δράση. Δεν χρειάστηκαν όμως.
Έτσι με τον ίδιο τρόπο που ήρθαν, έφυγαν αργά το βράδυ της 21ης Απριλίου. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα εξακριβωμένο καί γνωστό, τουλάχιστον στον κ. Ιωάννη Φουράκη από το 1970. Αναφορά στο περιστατικό κάνει και ο Γιώργος Καράγιωρος στο πολύκροτο βιβλίο του «Από τον ΙΔΕΑ στη χούντα» στη σελ 97.
Στίς 5 Ιουνίου του 1967, όταν ξέσπασε ο νέος αραβοισραηλινός πόλεμος, «ο πόλεμος των έξη ημερών», όπως ονομάστηκε, το Ισραήλ μετέβαλλε την Ελλάδα, απροκάλυπτα και εμφανώς σε Ισραηλινό προτεκτοράτο της μορφής του 18ου αιώνα.
Δίχως να ζητήσει, ούτε τυπικά την συγκατάθεση της χούντας, χρησιμοποίησε ανεξέλεγτα και εντατικά ΟΛΑ σχεδόν τα ελληνικά λιμάνια και αεροδρόμια, σαν ενδιάμεσους σταθμούς ανεφοδιασμού από τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς. Τα αεροδρόμια Ελευσίνας, Άραξου, Ρόδου και Κρήτης, έγιναν βάσεις εξορμήσεως των βομβαρδιστικών του εναντίον της Αιγύπτου και της Συρίας.
Η συμβολή στην τότε Ισραηλινή νίκη, των ελληνικών αεροδρομίων ήταν πολύ σημαντική. Η ολοκληρωτική όμως αυτή νίκη, οφείλεται κυρίως στις επί του ελληνικού εδάφους αμερικανικές βάσεις. Από τις βάσεις αυτές, δηλαδή της Νέας Μάκρης Αττικής και του Ηρακλείου Κρήτης, οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί αποπροσανατόλισαν τους πυραύλους Σαμ-2, τύφλωσαν τα Ραντάρ και βραχυκύκλωσαν τις ραδιοτηλεπικοινωνίες των αεροπλάνων Μιγκ, που χρησιμοποίησε η Αίγυπτος, με αποτέλεσμα να αχρηστευθεί τόσο το επιθετικό όσο και το αμυντικό σύστημα της, όπως και της Συρίας που ήταν στηριγμένο στά όπλα αυτά.
Ταυτόχρονο με τον σχεδιασμό για την 21 Απριλίου οι σιωνιστές εβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο γιά την οργανώση αντιδικτατορικού κινήματος στην Κρήτη, 5 μέρες αργότερα, στις 26 Απριλίου 1967 μέσω του οποίου η Κρήτη θα ζητούσε την απόσπαση της από την Ελλάδα για να πάει κατευθείαν στα νύχια των σιωνιστών. Ευτυχώς παρέμβαση των συριακών μυστικών υπηρεσιών απέτρεψε την συνομωσία. («Σιωνιστικές συνομωσίες», Ιωάννη Φουράκη, Εκδόσεις Τάλως, Αθήνα σελ 119 – 126)
Γ. Ο ρόλος του Σιωνισμού στην επιβολή του Ιωαννίδη το 1973 με τα
γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η σχέση με τον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ τον Οκτ
του 1973, καί τη Διχοτόμηση της Κύπρου το καλοκαίρι του 1974.
Στίς 6 Οκτωβρίου του 1973 στο Ισραήλ γιόρταζαν το Γιόμ Κιπούρ, μία
εβραική γιορτή. Αυτή τη μέρα διάλεξαν ο Αιγύπτιος Ανουάρ Σαντάτ και ο
Σύριος Άσσαντ για να τους επιτεθούν. Το Ισραήλ δεν περίμενε αυτή την
επίθεση παρ’ όλο που είχε πληροφορίες γιά αυτήν. Οι εχθροπραξίες
κράτησαν περίπου ένα μήνα γιά να καταλήξουν σε ειρηνευτική συμφωνία στις
19 Νοεμβρίου του 1973. Στό διάστημα αυτό οι Αιγύπτιοι κατόρθωσαν να
πάρουν πίσω τη χερσόνησσο του Σινά που είχαν χάσει το 1967, στον πόλεμο
των έξη ημερών. Ένας από τους παράγοντες της ήττας των Ισραηλινών ήταν η άρνηση του Έλληνα δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου να χρησιμοποιηθούν οι βάσεις της Ελλάδος γιά τον ανεφοδιασμό και τις επιχειρήσεις του Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί πήραν την απόφαση πως ο Παπαδόπουλος πρέπει να ανατραπεί.
Ένας δεύτερος λόγος που οι Ισραηλινοί ήθελαν την ανατροπή του Παπαδόπουλου ήταν πως είχε αρνηθεί να εκτελέσει την εντολή που του έδωσαν να οργανώσει πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου. Σύμφωνα με το καθεστώς που επικρατούσε στην Κύπρο κάτι τέτοιο θα ήταν εγκληματικό μιά και θα αποτελούσε ανοιχτή πρόσκληση στους Τούρκους, που ήταν εγγυήτρια δύναμη, να επέμβουν στην Κύπρο, και αυτό ο Παπαδόπουλος το γνώριζε.
Ο Παπαδόπουλος εκείνη την περίοδο, ύστερα από διεθνείς πιέσεις που είχαν ασκηθεί, είχε παραχωρήσει την πολιτική εξουσία στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, με εντολή την διεξαγωγή εκλογών τον Φεβρουάριο του 1974.
Χρειαζόταν όμως γιά την ανατροπή του ένα πρόσχημα, καί το πιό βολικό ήταν η επάνοδος στη δημοκρατία. Με αυτό το πρόσχημα οργανώθηκαν τα γεγονότα του πολυτεχνείου τα οποία και κατάφεραν τον σκοπό τους, που δεν ήταν άλλος από την ανατροπή του δικτάτορα Παπαδόπουλου που είχε γίνει ανυπάκουος στίς εντολές των σιωνιστών, και την αντικατάσταση του από τον δικτάτορα Ιωαννίδη, που ήταν «υπάκουος».
Ο Μοσέ Νταγιάν καί πάλι ήρθε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1973 γιά να επιβλέψει τα επεισόδεια του πολυτεχνείου που ξεκίνησαν δικοί του άνθρωποι (Δαμανάκη, Λαλιώτης, Τζουμάκας). Τελικά με την επέμβαση Ισραηλινών κομάντος ντυμένων με ελληνικές στολές επεβλήθη το καθεστώς του εκλεκτού των Ισραηλινών, Ιωαννίδη και στις 25 Νοεμβρίου ορκίστηκε η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου. Το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα γιά την τραγωδία της Κύπρου είχε γίνει. Είχαν βρεί το όργανο που θα έκανε πραξικόπημα κατά του Μακαρίου καί θα άνοιγε την πόρτα γιά την επέμβαση της Τουρκίας, σαν εγγυήτριας δύναμης, στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974.
Αξίζει τον κόπο να δούμε πως περιγράφει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ο συγραφέας Αθανάσιος Στριγγάς στο βιβλίο του «Παγκόσμιοι Εντολοδότες», Εκδόσεις Νέα θέσις, Αθήνα 1993, σελ 539)
Οι αθέατες πλευρές του πολυτεχνείου – 17 Νοεμβρίου 1973
Τή νύχτα στις 14 Νοεμβρίου 1973, ο Ισραηλινός στρατηγός Μοσέ Νταγιάν έφτασε στην Αθήνα. Εγκαταστάθηκε στο σπίτι του γαμπρού του Δημ. Ιωαννίδη, του γιατρού αλαζράκη. Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Ιωαννίδη να είναι έτοιμος. «Η ώρα έφθασε,. ¨Ολα είναι έτοιμα.»
Την επομένη, 15 Νοεμβρίου, το γιώτ «Απόλλων» ιδιοκτησίας της εταιρίας OTC, η οποία ήταν ιδιοκτησία της CIA, έφθασε στόν Πειραιά. Το γιώτ, πρίν τη μετατροπή του, ήταν μονάδα του βρετανικού πολεμικού ναυτικού. ¨Ηταν εξοπλισμένο με πανίσχυρο ασύρματο, τέλεια εργαστήρια καί αναρίθμητους φακέλους. Είκοσι κομάντος συμπλήρωναν το ειδικό πλήρωμα του σκάφους. Από τον Πειραιά έπλευσε προς τα ανοιχτά του Σουνίου, όπου καί περίμενε ανενόχλητο. Στο μεταξύ έκαναν τις ανάλογες επαφές τους, κυρίως με τον στρατηγό Νταγιάν, ο οποίος ήταν σε συνεχή επαφή με Έλληνες πολίτες για την υπόθεση του Πολυτεχνείου.
Η κύρια επαφή του Νταγιάν, εκτός από Ιωαννίδη – Αραπάκη – Μπονάνο, ήταν με τον Γιάγκο Πεσματζόγλου, ο οποίος τότε ήταν μέλος της λέσχης Μπίλντενμπεργκ γιά την Ελλάδα. Είχε αναλάβει το πολιτικό σκέλος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. ¨Ηταν ο ενδιάμεσος μεταξύ των επικεφαλής των φοιτητών, του στρατηγού Νταγιάν και της λέσχης Μπίλντενμπέργκ. Ο Πεσματζόγλου είχε άμεση επαφή, κυρίως μέ τρία πρόσωπα, από τους φοιτητές της εξέγερσης. Η μία είναι σήμερα αρχηγός αριστερού κόματος (χωρίς να το γράφει ο Στριγγάς φωτογραφίζει τη Μαρία Δαμανάκη) καί οι άλλοι δύο στελέχη καί Βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης (χωρίς να το γράφει ο Στριγγάς φωτογραφίζει τον Κώστα Λαλιώτη καί τον Στέφανο Τζουμάκα). Με την ελπίδα καί την ευχή πως θα βγουν καί θα καταγγείλουν δημόσια τα γεγονότα εκείνης της νύχτας από την πλευρά τους, όπως εκείνοι τα έζησαν, υπόσχομαι αν δεν μιλήσουν οι ίδιοι, να δημοσιεύσω στο επόμενο βιβλίο μου τα ονόματα τους.
Τα χαράματα της 16ης Νοεμβρίου, έφθασαν χίλιοι κομμάντος από τις Βρυξέλλες, με εντολή να συμμετάσχουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όλοι μεταφέρθηκαν από τη βάση του Ελληνικού στη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού, στο Πεδίο του Άρεως. Τους μοιράσθηκαν Ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές στολές καί περίμεναν διαταγή να επέμβουν. Εκτός απο όπλα, είχαν στην κατοχή τους ασύρματο, συγχρονισμένο με εκείνον του γιώτ «Απόλλων», απ’ όπου περίμεναν την διαταγή για επέμβαση.
Ο στρατιωτικός που είχε αναλάβει την εποπτεία όλων των ανδρών, ήταν ο υποστράτηγος Χουήζερ του ΝΑΤΟ, αλλά και έμπιστος της Τριμερούς Επιτροπής. Την νύχτα της 16ης Νοεμβρίου, οι κομάντος του ΝΑΤΟ διατάχτηκαν από τον υποστράτηγο Χουήζερ, να ακροβολιστούν στο Πεδίο του Άρεως και να περιμένουν διαταγές.
Οι είκοσι κομάντος που περίμεναν στο γιώτ, διατάχτηκαν να πάνε με λέμβους στη στεριά, να καταλάβουν το σπίτι του Γεώργιου Παπαδόπουλου, να κόψουν τα τηλέφωνα του και να απαγορεύσουν στο δικτάτορα κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Να συνεννοηθούν μετά με τους Έλληνες «συναδέλφους» τους και να περιμένουν διαταγή, για να αποχωρήσουν. (Οι είκοσι κομάντος είχαν ντυθεί με Ελληνικές στρατιωτικές στολές). Όταν νύχτωσε, οι κομάντος έφθασαν στην ακτή και από εκεί με στρατιωτικά τζίπ κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Οι άλλοι έφυγαν «κατά ομάδες» από τη Γεωγραφική Υπηρεσία καί ακροβολίστηκαν στο Πεδίο του Άρεως.
Αργότερα, όταν το τάνκ έσπασε την πόρτα του Πολυτεχνείου, οι κομμάντος βρίσκονταν ήδη μέσα. Στις εφιαλτικές στιγμές που ακολούθησαν οι ΝΑΤΟικοί κομάντος χτυπούσαν αδιάκριτα. Σκότωσαν, έσφαξαν, έσπασαν ωμοπλάτες και όταν πιά ο ‘εχθρός’ είχε ‘νικηθεί’, ένα στρατιωτικό σφύριγμα του επί κεφαλής, τους επανέφερε στην τάξη. Ανασυντάχθηκαν καί όπως είχαν έρθει, έφυγαν αθόρυβα. Σε μία ώρα απογειώνονταν από τη βάση του Ελληνικού, με προορισμό τις Βρυξέλλες. Χίλια δολλάρια ‘μπόνους’ πήρε ο καθένας, γιά εκείνη τη βραδυά.
Το ίδιο έγινε και με τους είκοσι. Διατάχθηκαν να επιστρέψουν στο γιώτ. Ξημερώματα στις 18 Νοεμβρίου 1973, το γιώτ «Απόλλων», έπλεε ανοιχτά, με προορισμό την Βαρκελώνη.
Ο στρατηγός Νταγιάν, αφού ενέκρινε τον κατάλογο των νέων υπουργών, τακτοποίησε και άλλες μικρές λεπτομέρειες καί ανεχώρησε αθόρυβα για το Ισραήλ από όπου είχε έρθει.
Οι τρείς (οι δύο κύριοι καί η κυρία), Έλληνες αυτοί, ‘συνελήφθησαν’ από την ασφάλεια, για να γράψουν υποθήκες. Πριν την επέμβαση του τανκ όμως, αυτοκίνητο με συμβατικούς αριθμούς της Αμερικανικής Πρεσβείας νωρίς το βράδυ της 16ης Νοεμβρίου, τους παρέλαβε από την πόρτα του Πολυτεχνείου που βλέπει προς την Στουρνάρη και τους μετέφερε στην πρεσβεία, στο γραφείο του σταθμάρχη της CIA. Μετά από μισή ώρα συζητήσεων και «διαβουλεύσεων», το ίδιο αυτοκίνητο τους μετέφερε πάλι πίσω. ¨Οταν μπήκαν στο κτίριο του Πολυτεχνείου, σε ελάχιστα λεπτά το τανκ έσπαζε την πόρτα.
Ο Γιάγκος Πεσματζόγλου, παρέμεινε στην Αθήνα φυσικά, μετά, σαν «καμμένο χαρτί». Δεν ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθεί αλλού, και σήμερα είναι Ευρωβουλευτής, όπου ... «βουλεύεται Ευρωπαικά» καί διάγει βίον αξιοπρεπή.
Τα σχέδια του σιωνισμού δεν τελειώσαν με τη δημιουργία του κράτους του
Ισραήλ, διώχνοντας τους Παλαιστίνιους απο τα σπίτια τους. Συνεχίζεται με
στόχο το Λίβανο την Κρήτη καί την Κύπρο για να φτάσει ως την παγκόσμια
κυριαρχία.
Μηνάς Γ. Μαλακός
Επιμέλεια: logiosermis.net
Μηνάς Γ. Μαλακός
Επιμέλεια: logiosermis.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου