Η αποδοχή της μη αποδοχής
Να ζεις στο τώρα ήταν και συνεχίζει να είναι η προτροπή των σοφών. Μια φράση που συνεχίζουν να την επαναλαμβάνουν ασυνείδητα τα χείλη μας χωρίς φυσικά να κατανοούν τη σημασία της. Για μένα το να ζούμε τη στιγμή σημαίνει να ζούμε με τέτοιο τρόπο σα να έχουμε ολοκληρωτικά επιλέξει οποιαδήποτε κατάσταση βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία και το τέλος του πόνου. Η αποδοχή της κάθε στιγμής χωρίς καμία κριτική απαιτεί βέβαια απόλυτη συνειδητότητα και εγρήγορση. Ο εγωικός νους δυστυχώς δείχνει ενδιαφέρον κυρίως για το περιεχόμενο της κάθε στιγμής και όχι για την ίδια τη στιγμή.
Όταν ο πόνος γίνεται αφόρητος και χάνουμε τη συνειδητότητα μας είναι αδύνατον να αποδεχτούμε αυτό που εκείνη τη στιγμή μας συμβαίνει. Τότε έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία αποδοχής. Να αποδεχτούμε το συναίσθημα που γεννάει η μη αποδοχή του συμβάντος. Αν αισθανόμαστε φόβο να αποδεχτούμε ότι φοβόμαστε. Αν αισθανόμαστε οργή ή ζήλια, να βιώσουμε πλήρως αυτά τα συναισθήματα και να τα αποδεχτούμε. Η αποδοχή ότι αισθανόμαστε έτσι ακριβώς όπως αισθανόμαστε, γρήγορα θα διαλύσει το αντίστοιχο συναίσθημα.
Κι όμως πολλές φορές δε μπορούμε να δεχτούμε ότι βιώνουμε τα συγκεκριμένα συναισθήματα. Δε μπορούμε να αποδεχτούμε την οργή, το μίσος, τη λαγνεία, το φθόνο κλπ. Δε θέλουμε να υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα μέσα μας κι όμως τα βιώνουμε έντονα. Τότε έχουμε μια τρίτη και τελευταία ευκαιρία αποδοχής που μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση από τον πόνο. Είναι αυτό που βοήθησε εμένα προσωπικά. Είναι η αποδοχή της μη αποδοχής. Αποδέχομαι για παράδειγμα ότι δε μπορώ να αποδεχτώ ότι ζηλεύω, ότι νιώθω λαγνεία, οργή, ανασφάλεια. Αποδέχομαι ότι δε μπορώ ακόμη να αποδεχτώ τα συγκεκριμένα άσχημα συναισθήματα που βιώνω.
Με αυτό τον τρόπο αποφορτίζεται και αλλάζει ο εσωτερικός μου κόσμος γιατί τελειώνουν οι συγκρούσεις μέσα μου. Σταματάει ο εσωτερικός μου διχασμός γιατί πλέον δεν απορρίπτω το κομμάτι που φοβάται, το κομμάτι που θυμώνει κλπ. Όσο απορρίπτω τα κομμάτια του εαυτού μου που δε μου αρέσουν τόσο τα δυναμώνω. Χρειάζεται λοιπόν να δεχτώ το μέρος του εαυτού μου που φοβάται, που νιώθει αμφιβολία για την αξία μου, που ζηλεύει, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο στην αρχή. Στο κάτω-κάτω στην αρχή όλα τα πράγματα φαίνονται δύσκολα μέχρι να γίνουν εύκολα. Ένα μέρος του εαυτού μου υποφέρει αληθινά και είναι ότι χειρότερο να απορρίψω αυτό το μέρος. Πρέπει λοιπόν να πλησιάσω και να γνωρίσω αυτό το κομμάτι, να επικοινωνήσω μαζί του και να το αποδεχτώ πλήρως. Με αυτό τον τρόπο θα περάσω σιγά-σιγά στο δεύτερο στάδιο αποδοχής που είναι η αποδοχή των συναισθημάτων που βιώνω χωρίς καμία κριτική γι’ αυτά, για να αγγίξω τελικά το πρώτο στάδιο αποδοχής που είναι να ζω στο τώρα. Τότε γίνομαι αληθινός φίλος με την παρούσα στιγμή κι αισθάνομαι άνετα ότι κι αν αυτή παρουσιάσει μπροστά μου. Νιώθω απόλυτη ελευθερία και ευδαιμονία. Νιώθω θαλπωρή και ασφάλεια σαν να επέστρεψα στο σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά.
Όταν δεν αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στο σπίτι σου στην παρούσα στιγμή, οπουδήποτε κι αν πας θα κουβαλάς αγωνία και ανασφάλεια μαζί σου. Η παρούσα στιγμή τελικά είναι αυτή που είναι πάντα. Μπορείς να την αφήσεις να υπάρξει;
Όταν ο πόνος γίνεται αφόρητος και χάνουμε τη συνειδητότητα μας είναι αδύνατον να αποδεχτούμε αυτό που εκείνη τη στιγμή μας συμβαίνει. Τότε έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία αποδοχής. Να αποδεχτούμε το συναίσθημα που γεννάει η μη αποδοχή του συμβάντος. Αν αισθανόμαστε φόβο να αποδεχτούμε ότι φοβόμαστε. Αν αισθανόμαστε οργή ή ζήλια, να βιώσουμε πλήρως αυτά τα συναισθήματα και να τα αποδεχτούμε. Η αποδοχή ότι αισθανόμαστε έτσι ακριβώς όπως αισθανόμαστε, γρήγορα θα διαλύσει το αντίστοιχο συναίσθημα.
Κι όμως πολλές φορές δε μπορούμε να δεχτούμε ότι βιώνουμε τα συγκεκριμένα συναισθήματα. Δε μπορούμε να αποδεχτούμε την οργή, το μίσος, τη λαγνεία, το φθόνο κλπ. Δε θέλουμε να υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα μέσα μας κι όμως τα βιώνουμε έντονα. Τότε έχουμε μια τρίτη και τελευταία ευκαιρία αποδοχής που μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση από τον πόνο. Είναι αυτό που βοήθησε εμένα προσωπικά. Είναι η αποδοχή της μη αποδοχής. Αποδέχομαι για παράδειγμα ότι δε μπορώ να αποδεχτώ ότι ζηλεύω, ότι νιώθω λαγνεία, οργή, ανασφάλεια. Αποδέχομαι ότι δε μπορώ ακόμη να αποδεχτώ τα συγκεκριμένα άσχημα συναισθήματα που βιώνω.
Με αυτό τον τρόπο αποφορτίζεται και αλλάζει ο εσωτερικός μου κόσμος γιατί τελειώνουν οι συγκρούσεις μέσα μου. Σταματάει ο εσωτερικός μου διχασμός γιατί πλέον δεν απορρίπτω το κομμάτι που φοβάται, το κομμάτι που θυμώνει κλπ. Όσο απορρίπτω τα κομμάτια του εαυτού μου που δε μου αρέσουν τόσο τα δυναμώνω. Χρειάζεται λοιπόν να δεχτώ το μέρος του εαυτού μου που φοβάται, που νιώθει αμφιβολία για την αξία μου, που ζηλεύει, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο στην αρχή. Στο κάτω-κάτω στην αρχή όλα τα πράγματα φαίνονται δύσκολα μέχρι να γίνουν εύκολα. Ένα μέρος του εαυτού μου υποφέρει αληθινά και είναι ότι χειρότερο να απορρίψω αυτό το μέρος. Πρέπει λοιπόν να πλησιάσω και να γνωρίσω αυτό το κομμάτι, να επικοινωνήσω μαζί του και να το αποδεχτώ πλήρως. Με αυτό τον τρόπο θα περάσω σιγά-σιγά στο δεύτερο στάδιο αποδοχής που είναι η αποδοχή των συναισθημάτων που βιώνω χωρίς καμία κριτική γι’ αυτά, για να αγγίξω τελικά το πρώτο στάδιο αποδοχής που είναι να ζω στο τώρα. Τότε γίνομαι αληθινός φίλος με την παρούσα στιγμή κι αισθάνομαι άνετα ότι κι αν αυτή παρουσιάσει μπροστά μου. Νιώθω απόλυτη ελευθερία και ευδαιμονία. Νιώθω θαλπωρή και ασφάλεια σαν να επέστρεψα στο σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά.
Όταν δεν αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στο σπίτι σου στην παρούσα στιγμή, οπουδήποτε κι αν πας θα κουβαλάς αγωνία και ανασφάλεια μαζί σου. Η παρούσα στιγμή τελικά είναι αυτή που είναι πάντα. Μπορείς να την αφήσεις να υπάρξει;
Ξάνθη Φιλοσοφείν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου