Με τον βιαστή σου δεν διαπραγματεύεσαι!
Με αφορμή όσα διαβάζω και όσα ακούω στα Μ.Μ.Ε. τις τελευταίες ημέρες
(και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην προσβάλλω κανέναν…αλλά
δεν ξέρω πόσο θα αντέξω)….Εκτός από τις εκλογές και τον ψηφοζητουλισμό
υπάρχει και η ουσιαστική διεκδίκηση της ζωής!
Το δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο» και κατά συνέπεια όλες αυτές οι «τακτικές» που προτείνονται από διάφορους κομματικούς ή εκλογικούς σχηματισμούς είναι πολιτικά αδόκιμο, τελείως αποπροσανατολιστικό, αλλά κυρίως είναι επικίνδυνο.
Αρχικά, επειδή έτσι ανάγεται η στάση απέναντι στα ήδη ψηφισμένα αντιλαϊκά μέτρα ως το κύριο κριτήριο διαχωρισμού, ενώ αυτό είναι απολύτως επουσιώδες και έπειτα, επειδή έτσι αποκρύπτεται η σχέση που υπάρχει μεταξύ αιτίας (καπιταλιστικό σύστημα) και αποτελέσματος (π.χ. μνημόνιο).
Με αυτόν τον τρόπο, αντί να διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση -σε συγκυρίες που είναι ευνοϊκές για να διαμορφωθεί (εάν όχι τώρα πότε;;;) – ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και πάλι εγκλωβίζεται σε «μετριοπαθή όνειρα» (π.χ. επαναδιαπραγμάτευση χρέους -πιο επικίνδυνη ηλιθιότητα από αυτή δεν έχω ακούσει δεδομένου ότι ουσιαστικά δεν έχεις κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια σου, χώρα της καπιταλιστικής περιφέρειας είσαι και η “τύχη” σου έχει προαποφασιστεί από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις – κ.λ.π.) και δεν ριζοσπαστικοποιείται.
Και όπως λέει και ο δάσκαλός μου ο Γιώργος ο Ρούσσης “ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ”!!!
Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, λοιπόν, διαμορφώνει ψευδαισθήσεις (ψευδαισθήσεις που θα είναι -όπως είναι φυσικό- επιφανειακές, ευκαιριακές και μικρής διάρκειας με συνέπεια να ακολουθήσει η απογοήτευση με τα γνωστά αποτελέσματα που αυτή έχει π.χ. κοινωνική απομόνωση, πολιτική απάθεια κ.λ.π.) ότι εάν απομακρυνθούν οι πολιτικάντηδες/”προδότες” τα προβλήματα του λαού θα “λυθούν”. Εδώ, διαπιστώνεται ένα άλλο στοιχείο αποπροσανατολισμού, δεδομένου, ότι “προδίδεις, κάτι στο οποίο ανήκεις”. Επιμελώς όμως, αποκρύπτεται ότι αυτοί οι τύποι δεν ήταν ποτέ “δικοί μας”, οι εξουσιαστές μας ήταν και είναι οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε για προδοσία!
Μια άλλη ψευδαίσθηση που καλλιεργείται είναι ότι «εάν τιμωρηθούν τα λαμόγια που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα» (π.χ. κωμωδία Τσοχατζόπουλου) η κατάσταση θα βελτιωθεί και θα ζήσουμε και πάλι «ήσυχοι και με αξιοπρέπεια».
Τέτοιου είδους “μέθοδοι” – και αυτό είναι το χειρότερο όλων – ανοίγουν τον δρόμο για κατάπτυστες «συμμαχίες» που όχι μόνο δεν έχουν εκ των πραγμάτων κανέναν στρατηγικό στόχο –γι’ αυτό είναι προορισμένες σύντομα να αποτύχουν- αλλά απενοχοποιούν στην ατομική και την συλλογική συνείδηση φασίστες (π.χ. “ανησυχούν” κάποιοι πολύ με την άνοδο της “αντιμνημονιακής”, επίσης, Χρυσής Αυγής!!!), φιλελεύθερους (π.χ. Καμμένος), νεοφιλελεύθερους (π.χ. Μάνος) και όλους εκείνους που ο λαός θα έπρεπε να τους αντιλαμβάνεται ως εχθρούς και να τους πολεμάει.
Γνωρίζω ότι σε τέτοιου είδους κοινωνίες υπάρχει από την άρχουσα τάξη χειραγώγηση των λέξεων με αποτέλεσμα να μην κατανοεί κανείς την σημασία τους οπότε η κατηγοριοποίηση “δεξιός/αριστερός” δεν εκφράζει τίποτα, πια. Και όπως λέει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο “για να ανακτήσουν οι λέξεις το νόημά τους, πρέπει να αρχίσουμε από τις πράξεις: πες μου τι κάνεις για να σου πω ποιος είσαι, ακόμα κι αν πεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι”….
Το κείμενο έγραψε η φίλη και συντρόφισσα Victoria del Proletariado
Τέλος αναδημοσίευσης, και το κλασικό σχόλιο από εμένα…..
Όταν ψαρεύεις σε θολά νερά (από όπου και αν προέρχεσαι) δύο πράγματα είναι σίγουρα…… Το πρώτο είναι πως ψάχνεις για ψάρια……και το δεύτερο, πως μέσα στη λάσπη που σηκώνεις, αν σε δαγκώσει κάποιο φίδι (ακόμα και κάποιο που πρόσφατα εκκολάφθηκε από το αυγό του) δεν έχεις δικαίωμα να απορείς…
Αν απορήσεις, μην μας το πεις.
Χαμογελάτε…
Το δίλημμα «ναι ή όχι στο μνημόνιο» και κατά συνέπεια όλες αυτές οι «τακτικές» που προτείνονται από διάφορους κομματικούς ή εκλογικούς σχηματισμούς είναι πολιτικά αδόκιμο, τελείως αποπροσανατολιστικό, αλλά κυρίως είναι επικίνδυνο.
Αρχικά, επειδή έτσι ανάγεται η στάση απέναντι στα ήδη ψηφισμένα αντιλαϊκά μέτρα ως το κύριο κριτήριο διαχωρισμού, ενώ αυτό είναι απολύτως επουσιώδες και έπειτα, επειδή έτσι αποκρύπτεται η σχέση που υπάρχει μεταξύ αιτίας (καπιταλιστικό σύστημα) και αποτελέσματος (π.χ. μνημόνιο).
Με αυτόν τον τρόπο, αντί να διαμορφώνεται η ταξική συνείδηση -σε συγκυρίες που είναι ευνοϊκές για να διαμορφωθεί (εάν όχι τώρα πότε;;;) – ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και πάλι εγκλωβίζεται σε «μετριοπαθή όνειρα» (π.χ. επαναδιαπραγμάτευση χρέους -πιο επικίνδυνη ηλιθιότητα από αυτή δεν έχω ακούσει δεδομένου ότι ουσιαστικά δεν έχεις κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια σου, χώρα της καπιταλιστικής περιφέρειας είσαι και η “τύχη” σου έχει προαποφασιστεί από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις – κ.λ.π.) και δεν ριζοσπαστικοποιείται.
Και όπως λέει και ο δάσκαλός μου ο Γιώργος ο Ρούσσης “ΜΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ”!!!
Ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, λοιπόν, διαμορφώνει ψευδαισθήσεις (ψευδαισθήσεις που θα είναι -όπως είναι φυσικό- επιφανειακές, ευκαιριακές και μικρής διάρκειας με συνέπεια να ακολουθήσει η απογοήτευση με τα γνωστά αποτελέσματα που αυτή έχει π.χ. κοινωνική απομόνωση, πολιτική απάθεια κ.λ.π.) ότι εάν απομακρυνθούν οι πολιτικάντηδες/”προδότες” τα προβλήματα του λαού θα “λυθούν”. Εδώ, διαπιστώνεται ένα άλλο στοιχείο αποπροσανατολισμού, δεδομένου, ότι “προδίδεις, κάτι στο οποίο ανήκεις”. Επιμελώς όμως, αποκρύπτεται ότι αυτοί οι τύποι δεν ήταν ποτέ “δικοί μας”, οι εξουσιαστές μας ήταν και είναι οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε για προδοσία!
Μια άλλη ψευδαίσθηση που καλλιεργείται είναι ότι «εάν τιμωρηθούν τα λαμόγια που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα» (π.χ. κωμωδία Τσοχατζόπουλου) η κατάσταση θα βελτιωθεί και θα ζήσουμε και πάλι «ήσυχοι και με αξιοπρέπεια».
Τέτοιου είδους “μέθοδοι” – και αυτό είναι το χειρότερο όλων – ανοίγουν τον δρόμο για κατάπτυστες «συμμαχίες» που όχι μόνο δεν έχουν εκ των πραγμάτων κανέναν στρατηγικό στόχο –γι’ αυτό είναι προορισμένες σύντομα να αποτύχουν- αλλά απενοχοποιούν στην ατομική και την συλλογική συνείδηση φασίστες (π.χ. “ανησυχούν” κάποιοι πολύ με την άνοδο της “αντιμνημονιακής”, επίσης, Χρυσής Αυγής!!!), φιλελεύθερους (π.χ. Καμμένος), νεοφιλελεύθερους (π.χ. Μάνος) και όλους εκείνους που ο λαός θα έπρεπε να τους αντιλαμβάνεται ως εχθρούς και να τους πολεμάει.
Γνωρίζω ότι σε τέτοιου είδους κοινωνίες υπάρχει από την άρχουσα τάξη χειραγώγηση των λέξεων με αποτέλεσμα να μην κατανοεί κανείς την σημασία τους οπότε η κατηγοριοποίηση “δεξιός/αριστερός” δεν εκφράζει τίποτα, πια. Και όπως λέει και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο “για να ανακτήσουν οι λέξεις το νόημά τους, πρέπει να αρχίσουμε από τις πράξεις: πες μου τι κάνεις για να σου πω ποιος είσαι, ακόμα κι αν πεις ότι δεν είσαι αυτό που είσαι”….
Το κείμενο έγραψε η φίλη και συντρόφισσα Victoria del Proletariado
Τέλος αναδημοσίευσης, και το κλασικό σχόλιο από εμένα…..
Όταν ψαρεύεις σε θολά νερά (από όπου και αν προέρχεσαι) δύο πράγματα είναι σίγουρα…… Το πρώτο είναι πως ψάχνεις για ψάρια……και το δεύτερο, πως μέσα στη λάσπη που σηκώνεις, αν σε δαγκώσει κάποιο φίδι (ακόμα και κάποιο που πρόσφατα εκκολάφθηκε από το αυγό του) δεν έχεις δικαίωμα να απορείς…
Αν απορήσεις, μην μας το πεις.
Χαμογελάτε…
http://wp.me/p1pa1c-gSe
http://logioshermes.blogspot.com/2012/04/blog-post_8865.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου