Όταν η Γερμανία ξεχνά να πληρώσει τα χρέη της

Η ιστορία θα έπρεπε να ενθαρρύνει το Βερολίνο για περισσότερη γενναιοδωρία προς την Αθήνα.

Στις 6 Απρίλιου 1941, η Βέρμαχτ εισέβαλε στην Ελλάδα. Ο Χίτλερ είχε κουραστεί να βλέπει τον σύμμαχό του Μουσολίνι να μην καταφέρνει  να θέσει υπό έλεγχο τον ελληνικό στρατό, ο οποίος από τον Οκτώβριο του 1940, αντιστέκονταν γενναία. Ο Φύρερ θα τον κάνει να πληρώσει ακριβά για αυτό τον απεγνωσμένο αγώνα. 

Ξεκίνησε με μια πολύ σκληρή κατοχή που θα γονατίσει την Ελλάδα. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι μετά την Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση, η Ελλάδα είναι η χώρα που έχει πληγεί περισσότερο από τη γερμανική βαρβαρότητα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας αριθμός: εκτιμείται σε 300.000 ο αριθμός των ατόμων που κυριολεκτικά πέθαναν από την πείνα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, λόγω της στέρησης που σχετίστηκε με τη ναζιστική κατοχή.

Μετά την απελευθέρωση, η Γερμανία αναγκάστηκε να συμφωνήσει να αποζημιώσει υλικά τον πόνο και την ανθρώπινη απώλεια που το Τρίτο Ράιχ είχε επιβάλει στους πληθυσμούς υπό κατοχή. Και μετά από πλήθος επιτροπών αξιολόγησης και δισταγμούς που έπρεπε να λάβουν υπόψη το γεγονός ότι η Δυτική Γερμανία είχε γίνει πολύτιμος σύμμαχος κατά του σοβιετικού μπλοκ, οι αποζημιώσεις  ορίστηκαν τελικά με μια συνθήκη που υπογράφηκε το 1953 σε 41 δισεκατομμύρια δολάρια, που έπρεπε να καταβάλλει μόνη της η Δυτική Γερμανία στην Ελλάδα.

H Εκδίκηση

Ωστόσο, η αποζημίωση αυτή δεν περιλάμβανε ένα άλλο χρέος, εύκολα υπολογίσιμο, αφού πρόκειται για αναγκαστικό δάνειο 476 εκ. μάρκα που η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει στο Βερολίνο το 1941, για προσφορά  στη « γερμανική πολεμική προσπάθεια». Ένα δάνειο χωρίς ελπίδα επιστροφής, κατά το χρόνο εκείνο, για το οποίο η Δυτική Γερμανία θεωρεί ότι συμπεριελήφθη στις πολεμικές αποζημιώσεις που είχε πληρώσει.

Αλλά όμως, όταν είσαι, όπως η Ελλάδα, στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όλα τα μέσα είναι θεμιτά. Και, όπως πιστεύει να το γνωρίσει η εφημερίδα «Die Welt», ορισμένοι στην Αθήνα άρχισαν να υποστηρίζουν ότι το δάνειο των 476 εκ. μάρκων κάτω από την πίεση της ναζιστικής Γερμανίας δεν θα έπρεπε να εξομοιωθεί με μια κανονική πολεμική αποζημίωση. Αυτό, λένε όσοι ψάχνουν το παρελθόν, είναι ένα δάνειο το οποίο η Ελλάδα δικαιούται να ζητήσει την επιστροφή του.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ειδικών, το ποσό εκφρασμένο σε μάρκα του τρίτου Ρείχ αντιστοιχεί σε 14 δισεκατομμύρια δολάρια, ήτοι περίπου 10 δισ. ευρώ. Εάν στο ποσό αυτό προστίθεται  ένα συμβατικό επιτόκιο 3% για 66 έτη, καταλήγουμε σε ένα σύνολο των 95 δισ. δολαρίων, 68 δισ. ευρώ, ήτοι το ένα πέμπτο του ελληνικού χρέους. Φυσικά, αυτό δεν αρκεί για να αναπληρώσει το ελληνικό θησαυροφυλάκιο, αλλά θα βελτίωνε σημαντικά την κατάσταση. 

Και θα ήταν προπαντός μια κομψή εκδίκηση της Αθήνας έναντι της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία από την αρχή της κρίσης του χρέους, είναι περισσότερο από απρόθυμη να παράσχει τη βοήθεια της προς την «λιγότερο σοβαρή χώρα των χωρών του «Club Med», όπως λένε με αρκετή κακία στο Βερολίνο.

Πηγή: Le Point

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_3243.html