«Σε μια επιλογή κακών αφήστε τους να λάβουν το λιγότερο κακό – Ο Jefferson είναι από κάθε άποψη, λιγότερο επικίνδυνος από τον Burr.» Αλεξάντερ Χάμιλτον (1800)
Το «θαύμα» της Αμερικής που επιβιώνει πολλές επιθανάτιες εμπειρίες όλ’ αυτά τα χρόνια, μπορεί να αποδοθεί λιγότερο στην μοίρα και περισσότερο στις τεράστιες θυσίες από μεγάλους πολιτικούς καθώς και τους πολίτες της όλα αυτά τα χρόνια … έναν από τους οποίους θα διερευνήσουμε σ’ αυτό το άρθρο.
Με την Αμερική που φλέγεται από μια ποικίλη σειρά καταλυτών: υπερπληθωριστική οικονομική έκρηξη, απειλές του στρατιωτικού νόμου και το Βρετανικά ελεγχόμενο Βαθύ Κράτος, προσθέτουν στην συνεχιζόμενη αναρχία που σαρώνει το έθνος και η οποία χρηματοδοτείται από δισεκατομμυριούχους «επαναστάτες χρώματος». Είναι εύκολο κάποιος να χαθεί σ’ όλο αυτό, συγχυσμένος και κυνικός για το μέλλον της δημοκρατίας ή ακόμα και για την ανθρωπότητα γενικότερα.
Ωστόσο, κατά την αναθεώρηση της ιστορίας των ΗΠΑ από τα πρώτα χρόνια της, σε όλες τις πολυάριθμες στιγμές, της σχεδόν κατάρρευσης της το 1804, 1812, 1861-65 μέχρι σήμερα, το ίδιο το γεγονός ότι η δημοκρατία υπάρχει ακόμη, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα θαύμα, που δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Το θαύμα της Αμερικανικής επιβίωσης, πολλών εμπειριών κοντά στον θάνατο της όλ’ αυτά τα χρόνια, μπορεί να αποδοθεί λιγότερο στην μοίρα και περισσότερο στις τεράστιες θυσίες από μεγάλους (και συχνά δολοφονημένους) πολιτικούς όλα αυτά τα χρόνια …
Alexander Hamilton εναντίον Aaron Burr
Ο πρώτος Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ της Αμερικής, ο μεγαλοφυής Alexander Hamilton σκοτώθηκε από τον Aaron Burr (γνωστό κι ως ο πατέρας της Wall Street) το 1804, ο Hamilton ήταν απαραίτητος για την επιβίωση του νέου έθνους κατά την διάρκεια των πρώτων 30 ετών μετά το 1776. Ακόμα κι αν δεν έχει διδαχθεί σε οποιοδήποτε δυτικό πανεπιστήμιο, το σύστημα του Hamilton της πολιτικής οικονομίας που προέκυψε από τις τέσσερις εκθέσεις του 1791, βασίστηκε στις πρακτικές 1) εθνική τραπεζική, 2) παραγωγική παραγωγή πίστωσης για τις μακροπρόθεσμες εσωτερικές βελτιώσεις, 3) βιομηχανική ανάπτυξη (εναντίον της παραγωγής μέσω της δουλείας) και 4) προστατευτικών δασμών. Το σημαντικότερο, το σύστημα αυτό θέτει «οικονομική αξία» όχι από την λατρεία του χρήματος, αλλά από την δημιουργική πνευματική δραστηριότητα των πολιτών, μέσω της συνεχούς επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου.
Μεταξύ 1776 και μέχρι τον θάνατό του το 1804, ο Hamilton χρησιμοποίησε κάθε ουγκιά της επιρροής του για να εξασφαλίσει ότι τα πολλά προδοτικά κινήματα που ξεκίνησαν από διάφορους κλάδους των βρετανικών επιχειρήσεων στην Αμερική (συμπεριλαμβανομένου του δικού του Ομοσπονδιακού Κόμματος), και υπό την ηγεσία του αρχιπροδότη Aaron Burr, απέτυχαν να επιτύχουν τους στόχους τους. Αυτές οι επιχειρήσεις που περιελάμβαναν τους Νομιμόφρονες της Καναδικής Ενωμένης Αυτοκρατορίας, Νεοϋορκέζους χρηματοδότες και συμφέροντα για σκλάβους στον Νότο, μπορούν συλλογικά να οριστούν ως οι «ιδρυτές πατέρες του σημερινού Βαθέως Κράτους» που εξελίχθηκε με την πάροδο των ετών και ανέλαβε μεγάλο μέρος του έθνους, μετά τον θάνατο του Franklin Roosevelt.
Η ιδέα του Hamilton για την Εθνική τράπεζα βασίστηκε στην ενοποίηση του ιδιωτικού κέρδους με την ευημερία ολόκληρου του Εθνους, προκειμένου να ξεπεραστεί η διχοτομία του κράτους έναντι των ατομικών δικαιωμάτων που μαστίζει την ανθρώπινη ιστορία. Περιγράφοντας την σημασία μιας Εθνικής τράπεζας, ο Hamilton έγραψε:
«Ενα Εθνος, που δεν έχει δικό του ορυχείο, πρέπει να αντλήσει τα πολύτιμα μέταλλα από άλλους. Σε γενικές γραμμές, σε αντάλλαγμα για τα προϊόντα της εργασίας και της βιομηχανίας. Η ποσότητα που θα διαθέτει, ως εκ τούτου, κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων, θα ρυθμίζεται από την ευνοϊκή ή δυσμενή ισορροπία του εμπορίου της, δηλαδή, από την αναλογία μεταξύ των ικανοτήτων του να παρέχει αλλοδαπούς και τις επιθυμίες τους από αυτούς, μεταξύ του ποσού των εξαγωγών του και του ποσού των εισαγωγών του. Εξ ου και η κατάσταση της γεωργίας και των κατασκευών της, η ποσότητα και η ποιότητα της εργασίας και της βιομηχανίας πρέπει, κατά κύριο λόγο, να επηρεάσουν και να καθορίσουν την αύξηση ή την μείωση του χρυσού και του αργύρου της. Η υποστήριξη της βιομηχανίας σε κάθε περίπτωση, έχει μεγαλύτερη συνέπεια στην διόρθωση ενός λανθασμένου εμπορικού ισοζυγίου, από οποιαδήποτε πρακτική περικοπή, στα έξοδα των οικογενειών ή των ατόμων. Η στασιμότητα της έχει μεγαλύτερο αποτέλεσμα στην παράταση, από οποιαδήποτε εξοικονόμηση για την μείωση της συνέχειας. Αυτή η στασιμότητα είναι μια φυσική συνέπεια ενός ανεπαρκούς μέσου, το οποίο, χωρίς την βοήθεια της κυκλοφορίας της Τράπεζας, στις υποτιθέμενες περιπτώσεις, θα γινόταν αισθητή.»
Σε αντίθεση με τον Jefferson που προωθούσε το Βρετανικό Ελεύθερο Εμπόριο και επιτέθηκε στην ιδέα των κατασκευαστών ή μιας ισχυρής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ο Hamilton έγραψε ότι υπάρχει:
«Μια γενική αρχή, έμφυτη στον ίδιο τον ορισμό της κυβέρνησης κι απαραίτητη για κάθε βήμα της προόδου που πρέπει να σημειωθεί από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή ότι κάθε εξουσία που ανήκει σε μια Κυβέρνηση είναι στην φύση της κυρίαρχη και περιλαμβάνει με την δύναμη του όρου, το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όλα τα απαραίτητα μέσα και να εφαρμοστεί δίκαια για την επίτευξη των άκρων αυτής της εξουσίας και οι οποίοι δεν αποκλείονται από περιορισμούς και εξαιρέσεις που ορίζονται στο Σύνταγμα, ή όχι ανήθικο, ή όχι αντίθετο με τους ουσιώδεις σκοπούς της πολιτικής κοινωνίας.»
Μία από τις σημαντικότερες νίκες του Hamilton κατά την διάρκεια αυτής της επισφαλούς περιόδου, συνέβη κατά την διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 1800, που μπερδεύει ακόμα τους μελετητές. Αυτοί οι μελετητές δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η βεντέτα του Hamilton με τον Jefferson δεν σταμάτησε τον πρώτο από το να αφιερώσει όλη την ενέργειά του στην βοήθεια του τελευταίου, να κερδίσει την νίκη από τον Προεδρικό ελπιδοφόρο Aaron Burr. Μιλώντας για τα κίνητρά του σ’ αυτόν τον παράδοξο ελιγμό, ο Χάμιλτον αναφέρει:
«Ο κ. Jefferson, αν και πολύ επαναστατικός στις αντιλήψεις του, είναι ακόμα λάτρης της ελευθερίας κι επιθυμεί μια εύτακτη κυβέρνηση, ενώ ο κ. Burr δεν αγαπά τίποτε’ άλλο, παρά τον εαυτό του, δεν σκέφτεται τίποτα, αλλά την δική του αυτοπροώθηση και δεν είναι ικανοποιημένος με τίποτα λιγότερο, από την μόνιμη δύναμη στα χέρια του.»
Για να κατανοήσουμε τις συνθήκες που διαμορφώνουν αυτή την στρατηγική μάχη μόνο 11 χρόνια μετά τον θάνατο του Μπεν Φράνκλιν, πρέπει να καταλάβουμε πώς η Βρετανική Αυτοκρατορία χρησιμοποίησε έναν κακό καρκίνο ενσωματωμένο στο νεαρό έθνος, για να το καταστρέψει από μέσα, όταν έγινε προφανές ότι η εξωτερική δύναμη δεν μπορούσε πλέον να επιτύχει. Αυτό κάνει μέχρι σήμερα.
Δουλεία: Αχίλλειος Πτέρνα της Αμερικής
Παρά το γεγονός ότι η δουλεία σχεδόν σβήστηκε από το 1792, οι δυνάμεις που είναι πιστές στην Βρετανική Αυτοκρατορία στο πλαίσιο της «ανατολικής εγκατάστασης», με επικεφαλής τους αριστοκρατικά σκεπτόμενους προδότες όπως ο Timothy Pickering, ο Aaron Burr, ο Συνταγματάρχης James Wilkinson, ο George Cabot, ο Albert Gallatin, και άλλοι, εργάστηκαν σκληρά για να προωθήσουν μια συνωμοσία για την διάλυση της δημοκρατίας σε δύο ξεχωριστές ομοσπονδίες, με το πρόσχημα ότι «τα κράτη σκλάβων και τα ελεύθερα κράτη, δεν μπορούν να συνυπάρξουν».
Ενώ αυτό το γεγονός μπορεί να ήταν αλήθεια, αντί να συνεχίσουν τον αγώνα για την κατάργηση της δουλείας επιβάλλοντας την εξουσία του Συντάγματος, τέτοιοι προδότες υποστήριξαν ότι ήταν καλύτερο να διαλυθεί εντελώς το Εθνος και το Σύνταγμα. Σύμφωνα μ’ αυτά τα σχέδια, ο Βρετανικός Καναδάς θα συγχωνευόταν με τα Βόρεια «ελεύθερα κράτη», κάτω από μια νέα αγγλοσαξονική συνομοσπονδία, ενώ η δύναμη με τους σκλάβους θα ήταν ελεύθερη να δημιουργήσει την Νότια συνομοσπονδία του. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, τόσο οι Βόρειες όσο και οι Νότιες σχέσεις, θα καθορίζονταν από μια ειδική σχέση με την Αγγλία και θα κυριαρχούσαν από τον οικονομικό ιστό χρηματοδότησης του City of London.
Μετά την ήττα του Burr από τον Jefferson το 1800 (γινόμενος ένας κουτσός αντιπρόεδρος), η άμεση ομοσπονδιακή υποστήριξη που απαιτείτο για την διάλυση της Ενωσης, δεν ήταν πλέον εφικτή κι έτσι νέο σχέδιο εκκολάφτηκε και υλοποιήθηκε το 1803, που απαιτούσε τον έλεγχο από τον Burr της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Το σχέδιο της Νέας Αγγλίας για την Απόσχιση.
Περιγράφοντας ο Timothy Pickering (πρώην Υπουργός Εξωτερικών υπό τον Πρόεδρο Adams και καθοδηγώντας το χέρι πίσω από την CABAL γνωστή ως Essex Junto), αυτό το σχέδιο από τον συν-σχεδιαστή του, γερουσιαστή Richard Peters στις 24 Δεκεμβρίου 1803, έγραψε: «Αν και το τέλος όλων των Επαναστατικών κόπων και προσδοκιών μας είναι απογοητευτικό και οι τρυφερές ελπίδες μας για δημοκρατική ευτυχία είναι ματαιόδοξες, δεν θα απελπιστώ ακόμη, θα αναμένω μια νέα συνομοσπονδία, η οποία θα εξαιρείται από την διεφθαρμένη επιρροή και καταπίεση των αριστοκρατικών Δημοκρατών του Νότου. Θα υπάρξει -και τα παιδιά μας στο πιο μακρινό θα το δουν- ένας χωρισμός. Ο λευκός και ο μαύρος πληθυσμός θα σημαδέψουν το όριο. Οι Βρετανικές επαρχίες, ακόμη και με την σύμφωνη γνώμη της Βρετανίας, θα γίνουν μέλη της βόρειας συνομοσπονδίας»
Η στρατηγική που περιγράφεται παραπάνω εξαρτάται από την άσκηση της Νέας Υόρκης στο Βόρειο σχέδιο απόσχισης, ως το οικονομικό εργοστάσιο που απαιτείται για να θρυμματίσει τα άλλα «ελεύθερα κράτη», στον Βρετανικό Καναδά.
Απόδειξη της προδοσίας του Aaron Burr
Ενώ πολλοί δημοφιλείς ιστορικοί επιλέγουν ανένδοτα να αρνηθούν αυτό το γεγονός (μερικοί που πηγαίνουν ακόμη και μέχρι το σημείο να γιορτάσουν την ζωή του Βurr ως ήρωα, αλίμονο), οι σωζόμενες επιστολές έχουν αποδειχθεί αδιάψευστα πέρα από κάθε σκιά αμφιβολίας ότι ο Aaron Burr ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης αυτής της πλοκής, όπως αποδεικνύεται από μια καταχώρηση περιοδικών που γράφτηκε από τον ηγέτη της Essex Junto, Γερουσιαστή William Plumer, που περιέγραψε μια συνωμοτική συνεδρίαση στο σπίτι του που περιλαμβάνει τον γερουσιαστή James Hillhouse, τον Burr και τον γερουσιαστή Uriah Tracy, τον χειμώνα του 1803-04. Κατά την διάρκεια αυτής της συνάντησης, ο Plumer έγραψε ότι ο Hillhouse δήλωσε κατηγορηματικά πως, «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα σχηματίσουν σύντομα δύο ξεχωριστές κυβερνήσεις» και «ο Burr συνομιλούσε πολύ ελεύθερα για το θέμα αυτό και η εντύπωση που έδινε ήταν, ότι ο Βurr όχι μόνο σκέφτηκε έναν χωρισμό να πραγματοποιηθεί, αλλά ότι ήταν και απαραίτητος.»
Ο Timothy Pickering δήλωσε γράφοντας στον προωθητή όπιου και Ηγέτη της Junto, George Cabot.
«Υποθέτουμε ότι οι Βρετανικές επαρχίες στον Καναδά και την Νέα Σκωτία, σε κάποια μακρινή περίοδο, ίσως χωρίς καθυστέρηση και με την σύμφωνη γνώμη της Μεγάλης Βρετανίας, μπορούν να γίνουν μέλη της Βόρειας Ενωσης. Βεβαίως, αυτή η κυβέρνηση μπορεί να αισθανθεί μόνο αηδία για τους σημερινούς ηγέτες μας. Θα χαρεί να τους δει να πέφτουν. Δεν θα μετανιώσει για την προτεινόμενη διαίρεση της αυτοκρατορίας. Αν με την δική της συγκατάθεση εγκαταλείψει τις επαρχίες της, θ’ απαλλαγεί από την κατηγορία της διατήρησής τους, ενώ θ’ αντλήσει απ’ αυτούς, όπως κάνει και από εμάς, όλες τις εμπορικές αποδόσεις που λαμβάνουν τώρα οι έμποροι της. Μια φιλελεύθερη συνθήκη της εχθρότητας και του εμπορίου, θα αποτελέσει έναν δεσμό ένωσης μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας συνομοσπονδίας, κάτι το εξαιρετικά χρήσιμο και για τις δύο»
Σε μια άλλη επιστολή της 4ης Μαρτίου 1804, ο Pickering έγραψε για τον ηγετικό ρόλο του Burr στο σχέδιο.
«Οι Ομοσπονδιακοί εδώ γενικά επιθυμούν με αγωνία την εκλογή του κ. Burr στην προεδρία της Νέας Υόρκης, γιατί απελπίζονται από μια παρούσα άνοδο του ομοσπονδιακού κόμματος. Ο κ. Burr και μόνο πιστεύουμε, μπορεί να σπάσει την δημοκρατική φάλαγγα σας. Και αναμένουμε πολύ καλό να έρθει από την επιτυχία του. Εάν γινόταν αποκόλληση της Νέας Υόρκης (όπως υπό την διοίκησή του), από την επιρροή της Βιρτζίνια, ολόκληρη η Ενωση θα ωφελούταν. Ο Τζέφερσον θα αναγκαζόταν τότε να τηρήσει κάποια προσοχή και ανοχή στα μέτρα του. Και αν ένας διαχωρισμός πρέπει να θεωρηθεί σωστός, οι πέντε Πολιτείες της Νέας Αγγλίας, η Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϋ θα ήταν φυσικά ενωμένες. Μεταξύ αυτών των επτά πολιτειών, υπάρχει επαρκής ομοιομορφία χαρακτήρα, για να επιτρέψει την προσδοκία της πρακτικής αρμονίας και μια μόνιμη ένωση, με την Νέα Υόρκη στο κέντρο.»
Το σχέδιο τροποποιείται
Οπως ο Pickering υπαινίχθηκε στην επιστολή του, το σχέδιο αυτό εξαρτάται από την νίκη του Burr το 1804 ως κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης και για άλλη μια φορά, όπως και στην Προεδρική μάχη του 1800, ο Hamilton αφιέρωσε όλη την ενέργειά του για την εξασφάλιση της ήττας του Burr, με αποτέλεσμα 28.000 ψήφους να πηγαίνουν στον Burr και 35.000 να πηγαίνουν στον αντίπαλό του, Morgan Lewis.
Χωρίς την Νέα Υόρκη εντός, η πλοκή για την Βόρεια απόσχιση δεν θα μπορούσε να επιτύχει και πάλι μια νέα στρατηγική έπρεπε να επινοηθεί.
Χωρίς να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, αρκεί να πούμε ότι ένας εξοργισμένος Burr είχε αποφασίσει ότι ο Hamilton έπρεπε να εξαλειφθεί μια για πάντα και στον απόηχο της ήττας του από την διοίκηση, ο Burr έθεσε όλες τις μάρκες του στην οργάνωση μιας μονομαχίας με την Νέμεση του, με αποτέλεσμα τον θάνατο από μονομαχία, του Hamilton στις 12 Ιουλίου 1804. Αν κι ο Burr αναζήτησε φήμη σε αυτή την μονομαχία, κέρδισε μόνο κακό και χλεύη. Η μονομαχία τελείωσε με το θάνατο του Hamilton και ο Burr κατηγορήθηκε σε δύο Πολιτείες για φόνο.
Τρεις εβδομάδες μετά από αυτήν την τραγική κατάληξη για τον μεγαλοφυή και πατριώτη Hamilton, ο Βρετανός πρεσβευτής Anthony Merry (μετά την συνάντηση με τον προδότη κι έμπιστο του Βurr, τον συνταγματάρχη Wilkinson), έγραψε στον Βρετανό υπουργό εξωτερικών, εξηγώντας του ότι έχει στρατολογήσει τον Burr υπό τον σκοπό της Αυτοκρατορίας, για την δημιουργία μιας νέας Δυτικής συνομοσπονδίας, που καθιερώνεται από έναν κοινό αμερικανοβρετανικό πόλεμο στο Μεξικό, με τον Burr αρχηγό.
Ο πρέσβης Merry έγραψε: «Μόλις έλαβα μια προσφορά από τον κ. Burr, τον πραγματικό αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών (που είναι έτοιμος να παραιτηθεί), να παράσχει την βοήθειά του στην κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας με οποιονδήποτε τρόπο, με τον οποίο μπορεί να πιστεύουν ότι είναι σκόπιμο να τον απασχολούν, ιδίως στην προσπάθεια να πραγματοποιηθεί ένας διαχωρισμός του Δυτικού τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών, από αυτό που βρίσκεται μεταξύ του Ατλαντικού και των βουνών, σε ολόκληρη την έκταση του. Οι προτάσεις του σχετικά με αυτό και άλλα θέματα, είναι πλήρως λεπτομερή για την Εξοχότητά σας από τον συνταγματάρχη Williamson, ο οποίος είναι ο κομιστής τους προς εμένα και ο οποίος θα ξεκινήσει για την Αγγλία σε λίγες ημέρες. Είναι επομένως απαραίτητο για μένα να προσθέσω ότι, μετά από αυτό που είναι γενικά γνωστό για την υπερβολή του χαρακτήρα του κ. Burr, οι υπουργοί της Αυτού Μεγαλειότητας θα πρέπει να σκεφτούν κατάλληλα για το αν θ’ ακούσουν την προσφορά του, με την παρούσα κατάστασή του σε αυτή την χώρα, όπου είναι τώρα διωκόμενος τόσο από το δημοκρατικό όσο και από το ομοσπονδιακό κόμμα και όπου εξακολουθεί να διατηρεί τις συνδέσεις με ορισμένους ανθρώπους επιρροής, εκτός της μεγάλης φιλοδοξίας και του πνεύματος εκδίκησης του ενάντια στην σημερινή διοίκηση, μπορεί ενδεχομένως να τον ωθήσει για να ασκήσει τα ταλέντα και την δραστηριότητα που κατέχει, με πίστη στους εργοδότες του.»
Το σχέδιο τροποποιήθηκε… Ξανά
Χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για τον Burr να έρθουν στο φως οι προδοσίες του, όταν το 1807 ανακαλύφθηκε πως ο Burr βρίσκεται στο κέντρο της συνομωσίας που περιγράφεται από τον πρέσβη Merry. Αντί να στηρίζεται στην «Ελεύθερη Νέα Αγγλία» που ενώνεται με τον Καναδά, αυτό το νέο σχέδιο επικεντρώθηκε στην κυριαρχία του Burr της νεοαποκτηθείσας Λουϊζιάνα, που πωλήθηκε από τον Ναπολέοντα στην Αμερική το 1804, ως βάση για μια νέα Δυτική συνομοσπονδία. Η επιθυμία του Ναπολέοντα να πουλήσει αυτό το γιγαντιαίο έδαφος στους Αμερικανούς, ήταν μια έκπληξη για όλους (συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών) και προκάλεσε σαμποτάζ στα Βρετανικά σχέδια για να πάρουν τον έλεγχο αυτής της γης και να καταπνίξουν και πάλι τις ΗΠΑ ως ένα κλειστό σύστημα, κλειδωμένο στην ακτή του Ατλαντικού, όπως είχε επιχειρηθεί με την πράξη του Κεμπέκ το 1774. Μέχρι τότε, ο Burr κατάφερε τον Πρόεδρο Τζέφερσον να εγκρίνει την θέση των συνωμοτών του σε ισχυρές θέσεις της Νέας Λουϊζιάνα, με τον συνταγματάρχη Wilkinson να διορίζεται Κυβερνήτης.
Αυτό το νέο σχέδιο περιλάμβανε Βρετανούς στρατιώτες που εργάζονταν μαζί με Αμερικανούς μισθοφόρους υπό την απασχόληση του Burr, οι οποίοι θα έπαιρναν πρώτα τον πλήρη έλεγχο της Λουϊζιάνα, στην Νέα Ορλεάνη και θα επέκτειναν το έδαφος κηρύσσοντας τον πόλεμο στην Ισπανία. Σύμφωνα με μαρτυρίες που παραδόθηκαν στην δίκη του Burr, θα έστρεφε έπειτα ο ίδιος την προσοχή του στην πρωτεύουσα, όπου ο υπάρχων Πρόεδρος θα καθαιρούταν και ο Burr θα καθιερωνόταν ως Μονάρχης μιας νέας Βρετανικής-Αμερικανικής Συνομοσπονδίας. Οι Βρετανοί είχαν πιαστεί παρέχοντας βάρκες και χρήματα στους μισθοφόρους (40 βρετανικά σκάφη και 75 μισθοφόροι συνελήφθησαν), οι αντιστοιχίες αναχαιτίστηκαν και σύντομα ο Βurr στεκόταν μπροστά από το ανώτατο δικαστήριο να αντιμετωπίζει την προδοσία.
Ο διπλωμάτης William Eaton κατέθεσε ότι ο Burr του είπε ότι «θα γύριζε το Κογκρέσο ανάποδα, θα δολοφονούσε τον Πρόεδρο και θα δήλωνε ο ίδιος, προστάτης μιας ενεργητικής κυβέρνησης.»
Δυστυχώς, αυτές οι μαρτυρίες με κάποιο τρόπο δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ως το είδος των σκληρών αποδεικτικών στοιχείων που απαιτούνται για να καταδικάσουν τον Burr (και το απόλυτο αποδεικτικό στοιχείο μέσω του Πρέσβη Merry ανακαλύφθηκε μόνο δεκαετίες αργότερα), με αποτέλεσμα την ατυχή αθώωση του Burr.
Η λαϊκή οργή προς τον πρώην αντιπρόεδρο, έκανε την ζωή του αδύνατη μέσα στην δημοκρατία και χρησιμοποιώντας ένα «δώρο» $40.000 από τον John Jacob Astor, ο Burr πήρε σύντομα τον δρόμο του μεταμφιεζόμενος, στον Καναδά, όπου ο ανιψιός του George Prevost, υπηρετούσε ως γενικός κυβερνήτης. Ο Prevost έδωσε στον Burr συστατικές επιστολές για τον Λόρδο Castlereagh, καθώς ξεκίνησε σε ένα πλοίο από την Νέα Σκωτία στο Λονδίνο, όπου ο Burr έμεινε στο αρχοντικό του Jeremy Bentham για τα επόμενα 5 χρόνια και μεταξύ των βαρέων δόσεων του οπίου, συνωμοτούσε με τα υψηλότερα κλιμάκια της Βρετανικής νοημοσύνης για ένα νέο σχέδιο για την διάλυση της Ενωσης. Ο Bentham ήταν ο επικεφαλής των Βρετανικών υπηρεσιών πληροφοριών εκείνες τις ημέρες και σε εκτεταμένα δίκτυα σε όλο τον κόσμο.
Ενώ στο Λονδίνο, ο Burr έγραψε για τον Bentham (ο ανώμαλος που έγραψε τέτοια ανήθικα φυλλάδια όπως στην υπεράσπιση της τοκογλυφίας και την υπεράσπιση της παιδεραστίας): «Είναι, πράγματι, το πιο τέλειο μοντέλο που έχω δει ή φανταστεί της ηθικής και πνευματικής αριστείας. Είναι ο πιο στενός φίλος που έχω σ’ αυτήν την χώρα και σταθερός συνεργάτης μου. Ζω στο σπίτι του και αποτελώ ένα κομμάτι της οικογένειάς του».
Ο Burr επιστρέφει πίσω και ένα νέο σχέδιο καταστρώνεται.
Τελικά επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τους μήνες πριν από τον πόλεμο του 1812, ο Burr άρχισε την ανοικοδόμηση της πολιτικής μηχανής του, με μια νέα εστίαση στην χρήση της Wall Street που κυριαρχείται από το Δημοκρατικό Κόμμα του Andrew Jackson και Martin Van Buren, που θα οδηγούσε τελικά την Αμερική σε έναν εμφύλιο πόλεμο, πέντε δεκαετίες αργότερα.
Το 1815, ο Burr καθόρισε το νωρίτερο σχέδιο για την προώθηση της ρατσιστικής μαριονέτας του, τον Andrew Jackson, στο καθεστώς του Προέδρου των ΗΠΑ, σε μια επιστολή προς τον Joseph Alston (γαμπρός του Βurr και πρώην κυβερνήτης της Νότιας Καρολίνας), λέγοντας:
«Αν, λοιπόν, υπάρχει ένας άνθρωπος στις Ηνωμένες Πολιτείες της σταθερότητας και της απόφασης και έχοντας σταθεί αρκετά για να αντέξει ακόμη και μια ελπίδα επιτυχίας, είναι καθήκον σου να τον ανεβάσεις στην δημόσια άποψη, ότι ο άνθρωπος αυτός, είναι ο Andrew Jackson. Τίποτα δεν θέλει πέραν μιας αξιοσέβαστης υποψηφιότητας, που θα γίνει μπροστά από την προκήρυξη της κοινοβουλευτικής ομάδας της Βιρτζίνια και η επιτυχία του Jackson θα είναι αναπόφευκτη. Εάν αυτό το σχέδιο συμφωνεί με τις απόψεις σου, θα ήθελα να σε δω προς την εκτέλεσή του. Πρέπει να είναι γνωστό ότι είναι δουλειά σου.»
Αν και πήρε άλλη μια δεκαετία, η ομοσπονδιακή ανάληψη της μηχανής του Burr κάτω από τις συνδυασμένες προεδρίες των Αndrew Jackson και Martin Van Buren (1828-1840), αντιπροσώπευε μια μαζική ήττα των δικτύων του Hamilton, οδηγημένα από τους John Quincy Adams, William Harrison, Matthew Carey και Henry Clay. Οι μόνες δύο επιτυχίες των εθνικιστών του Hamilton στην συνέχεια, επικεντρώνονται στο κόμμα των Ουίγων, στο να ανακτήσουν τον έλεγχο κατά την διάρκεια της περιόδου 1840-1860, όπου οι Ουιγανοί Πρόεδροι βρέθηκαν να πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, πριν μπορέσουν να καθαρίσουν την Βρετανική σήψη (Ο Harrison το 1840 κι ο Taylor το 1852).
Κάτω από τον Jackson και τον Van Buren, ο προστατευτισμός εξαρθρώθηκε υπέρ του Βρετανικού ελεύθερου εμπορίου, η κερδοσκοπία αυξήθηκε ανεξέλεγκτα όπως και η Νότια δύναμη των σκλάβων καθώς ο Νότος καθαρίστηκε από τους γηγενείς Cherokee, κάτω από το Ιχνος των Δακρύων και παραδόθηκε στους ρατσιστές ολιγάρχες. Η Εθνική Τράπεζα καταστράφηκε στο τελευταίο έτος του Jackson στην εξουσία, αποκόπτοντας έτσι τις ΗΠΑ από το μόνο μέσο παραγωγής κρατικών πιστώσεων για την ανάπτυξη της, με αποτέλεσμα τον πανικό και την καταστροφή του 1837. Ολα τα μεγάλα έργα υποδομής ακυρώθηκαν υπό το λάβαρο της «πληρωμής του χρέους» και η πορεία της Αμερικής προς την διάλυση που ονειρευόταν ο Burr και οι συν-συνωμότες του, στο Βαθύ Κράτος το 1804, επιταχύνθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτή η ιστορία τεκμηριώνεται διεξοδικά στο άρθρο του Michael Kirsch το 2012, «Πώς ο Andrew Jackson κατέστρεψε τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Ο ρόλος των Βρετανικών επιχειρήσεων τόσο εντός της ίδιας της Αμερικής όσο και του Βρετανικού Καναδά, δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί κατά την αξιολόγηση της σύντομης και επισφαλούς εμπειρίας των Ηνωμένων Πολιτειών, από το 1776 μέχρι σήμερα. Αν η Αμερική επιβιώσει από τις επερχόμενες δυστοπικές πιθανότητες, τότε είναι ασφαλές να πούμε ότι η άγνοια αυτής της συνεχούς πρόθεσης να αναιρεθεί η επανάσταση του 1776, μπορεί πλέον να γίνει ανεκτή. Τέλος, λάβετε υπόψη ότι αυτά τα ιστορικά μαθήματα δεν είναι για το παρελθόν που διαδραματίστηκαν, αλλά για το μέλλον.
@Matthew Ehret /strategic-culture.org /10-2020 / σε ελεύθερη μετάφραση και διασκευή terrapapers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου