Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ ΑΠΟ «ΜΠΡΟΣ» ΚΑΙ…ΑΠΟ «ΠΙΣΩ»!

 
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό μια αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα η οποία πλέον αδίστακτη εκδίδει χάρτες στους οποίους μόνο που δεν περιλαμβάνουν και το Σούνιο στην τουρκική επικράτεια.




Το κρίσιμο ερώτημα είναι πως φτάσαμε ως εδώ και τι μέλλει πλέον γενέσθαι από εδώ και πέρα.



Όταν το 1999 ο περίφημος ΓΑΠ, μετέπειτα και πρωθυπουργός της χώρας, (τρομάρα του), άνοιγε τις πύλες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Τουρκία καταργώντας το βέτο της επίλυσης του Κυπριακού, τότε όλοι είχαν βαυκαλιστεί, (κάποιοι ακόμα βαυκαλίζονται), ότι με την ενταξιακή πορεία θα υποχρεωθεί η Τουρκία να κάνει υποχωρήσεις σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

Η Τουρκία όχι μόνο δεν έκανε υποχωρήσεις, αλλά αύξησε σταδιακά τις διεκδικήσεις της ενώ το διεθνές δίκαιο αποδείχτηκε πως είναι απλά ένα κουρελόχαρτο για την Άγκυρα.

Στην κρίση του 1996 στα Ίμια, ακόμα είχαμε την δυνατότητα να δώσουμε ένα καλό μάθημα στον αντίπαλο. Από τότε όμως η Τουρκιά άρχισε μια ξέφρενη εξοπλιστική κούρσα αναπτύσσοντας παράλληλα και μια αξιόλογη πολεμική βιομηχανία, ενώ η Ελλάδα σε αντίθετη πορεία συρρίκνωνε όλο και πιο πολύ το οπλικό της δυναμικό και απαξίωνε συνεχώς τις ένοπλες δυνάμεις.



Σήμερα η κατάσταση μπορεί μόνο με μια φράση να περιγραφεί : «Η χώρα είναι καρφωμένη στον τοίχο.»

Και όμως αν εξετάσει κανείς με ψυχραιμία τα δεδομένα, θα αντιληφτεί κάποια πράγματα που σκόπιμα τα αγνοούν εκεί στην Αθήνα.

Η γειτονική χώρα είναι μια από τις πιο προβληματικές χώρες στον κόσμο, με τεράστιες αντιθέσεις και η εσωτερική σύγχυση επιδεινώθηκε μετά το αποτυχόν πραξικόπημα του 2016. Ο εσωτερικός πόλεμος συνεχίζεται αμείωτος, ενώ ανοιχτά μέτωπα δημιουργούνται συνεχώς. Ένα μεγάλο μέρος των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων είναι στην φυλακή, ενώ το «κυνήγι των μαγισσών» συνεχίζεται και καθημερινά έχουμε και νέες συλλήψεις ακόμα και σε άλλα κοινωνικά στρώματα.



Η Τουρκία έχει πολλούς εχθρούς, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει σπάσει τις σχέσεις της με δυο σημαντικούς γείτονες, το Ισραήλ με το οποίο επί δεκαετίες διατηρούσε τον πιο ισχυρό άξονα στην Μέση Ανατολή και με την Αίγυπτο, όπου η έχθρα με τον πρόεδρο Σίσι είναι και προσωπικό θέμα για τον ίδιο τον Ερντογάν.



Αλλά το πιο σημαντικό για όσους γνωρίζουν τα πράγματα από την Άγκυρα, είναι το μόνιμο άγχος του καθεστώτος ότι τα μέτωπα στο εσωτερικό ενός πολυσυλλεκτικού λαού είναι διαρκή, αγεφύρωτα και άκρως διασπαστικά.

Η αξιολόγηση και η σύνδεση με όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν την δυνατότητα να μας βοηθήσουν στην αντιπαράθεση, είναι πολύ σημαντική, (εδώ δεν μπορούμε να αναφέρουμε περισσότερα).

Γι αυτό χρειάζεται μια πολύ καλή αφ’ ενός γνώση όλων αυτών και αφ’ ετέρου ικανότητα κάποιων επαφών. Τέτοιες προσπάθειες έγιναν στο παρελθόν, αλλά δυστυχώς δεν συνεχίστηκαν.

Κάποτε οι παππούδες μας που ήρθαν από την Μικρά Ασία έλεγαν το εξής χαρακτηριστικό: «Τον Τούρκο αν του δείξεις τα πισινά σου, σου δείχνει τα μπροστινά του, ενώ αν του δείξεις τα μπροστά σου, τότε σκύβει το κεφάλι και σου δείχνει τα πισινά του». Μην φοβάστε!

Κάτι ήξεραν!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr
https://www.triklopodia.gr